Belastbaarheid bij depressie vergroten
Ik ben aan het reïntegreren en het stagneert. Sinds een jaar en 4 maanden zit ik in de ziektewet en de tijd begint wel een beetje te dringen voor mijn gevoel. Ik ben nu ongeveer de helft van mijn uren ‘beter’ maar het valt me enorm zwaar. Ik ben op papier wel beter maar in de praktijk betekend het meer dat ik die uren aanwezig (meestal) kan zijn. Soms kan ik een uur telefoon beantwoorden, soms een half uur bijvoorbeeld. Ik voel me nog niet zover dat ik ook daadwerkelijk in te roosteren ben. Ik kan niet garanderen dat het lukt.
Ik werk met mensen en de onvoorspelbaarheid en de prikkels vragen enorm veel van me. Ik raak er heel gestresst van. Overleggen bijvoorbeeld of veel geluiden om me heen trek ik niet.
Hebben jullie tips om mijn belastbaarheid te vergroten? De professionals om me heen komen niet verder dan ‘tijd en behandeling’ maar zoveel tijd heb ik niet meer. Behandeling loopt, twee weken geleden gestart met medicatie erbij. Dus de behandeling is ook nog niet op z’n eind.
Och Wattenbolleke, ik kan inhoudelijk niets toevoegen aan wat er al geschreven is, behalve dan dit: ik voel met je mee en wens je rust en goede hulp toe. 
Wattenbolleke schreef op 07-05-2022 om 16:49:
[..]
Ik voel een drempel om zoiets aan te vragen merk ik. Dat kost ook weer geld en ik heb m’n werkgever al enorm veel geld gekost.
Het klinkt heel fijn, maar staat zo iemand dan helemaal aan mijn kant?
Een casemanager is er voor jullie allebei, want jouw gezondheid is voor je werkgever ook belangrijk en overbelasting resulteert uiteindelijk in nog meer verzuim.
Ik lees vooral dat je je nu veel zorgen maakt en dat kan nu ook weer een negatief effect hebben op je gezondheid. Een casemanager kan een investering zijn die zich zo weer terugverdient.
Wattenbolleke schreef op 07-05-2022 om 16:49:
[..]
Ik voel een drempel om zoiets aan te vragen merk ik. Dat kost ook weer geld en ik heb m’n werkgever al enorm veel geld gekost.
Het klinkt heel fijn, maar staat zo iemand dan helemaal aan mijn kant?
Edit: ik lees dat zo iemand onder de arbo valt. Dus mss is dat degene die ik al heb. Ik ga het eens navragen.
https://www.co2work.nl/handige-informatie/informatie-over-de-beroepsgroepen/
Als 't goed is is je werkgever daarvoor verzekerd.
Wattenbolleke schreef op 07-05-2022 om 16:28:
[..]
Klinkt niet hoopvol. Heb je ervaring?
Administratie gaat goed. In een kamer alleen bij voorkeur. Mss kan ik dat wel alleen doen, maar het is niet de volle omvang van m’n beroep. En ik krijg het idee dat werkgever dat niet wil.
Ja ervaring
Verpleegkundige en depressief geweest .
Zou fijn zijn als werkgever mee denkt over wat wel kan
Wattenbolletje, het kan ook gewoon zo zijn dat na 2 jaar de conclusie is dat je je werk wel aankan, maar veel minder uren. Dat is een optie hè! Dan ben je voor de rest van de tijd dus arbeidsongeschikt. Ik vind het heel lief en dapper van je dat je wilt proberen je belastbaarheid te vergroten, maar misschien is die gewoon niet groter meer dan dit (in ieder geval voor de komende periode).
Ik heb recentelijk een soortgelijke casus met een werknemer van me meegemaakt. (wel met andere klachten). Uiteindelijk keerde hij na 2 jaar voor 60% terug en daar waren we allebei blij mee: hij kon op z’n werkplek blijven en ik kon hem als (fijne!) collega behouden.
Sterkte; het klinkt pittig allemaal
goed punt van Nienke!
-Nienke- schreef op 07-05-2022 om 18:07:
Wattenbolletje, het kan ook gewoon zo zijn dat na 2 jaar de conclusie is dat je je werk wel aankan, maar veel minder uren. Dat is een optie hè! Dan ben je voor de rest van de tijd dus arbeidsongeschikt. Ik vind het heel lief en dapper van je dat je wilt proberen je belastbaarheid te vergroten, maar misschien is die gewoon niet groter meer dan dit (in ieder geval voor de komende periode).
Ik heb recentelijk een soortgelijke casus met een werknemer van me meegemaakt. (wel met andere klachten). Uiteindelijk keerde hij na 2 jaar voor 60% terug en daar waren we allebei blij mee: hij kon op z’n werkplek blijven en ik kon hem als (fijne!) collega behouden.
Sterkte; het klinkt pittig allemaal
Wat lief.. maar weet je, ik werk al heel weinig. Normaal werk ik 2 dagen per week. Maar het is wel goed om mee te nemen. Maar wanneer bepaal je of dit het is of niet? Ik zal het eens bespreken met de re-integratie man.
vroeger deed ik mijn werk echt met twee vingers in m’n neus. Al dat patiëntencontact ging prima. Nu zuigt het me zo leeg. En ik mag ook eerlijk zijn naar mezelf: dat verzin ik echt niet. Maar ik ben gewoon nog niet beter maar zit er nog middenin. Het gewone leven (buiten werk) is gewoon ook moeizaam vind ik. Dat vind ik ook moeilijk. Wat moet je dan van jezelf verwachten he?!
Hoe en wanneer trek je zo’n conclusie? Dat dit het is? En dan? ‘Gewoon’ een kleiner contract tekenen lijkt me niet de manier in eerste instantie toch?
clivia53 schreef op 07-05-2022 om 18:04:
[..]
Ja ervaring
Verpleegkundige en depressief geweest .
Zou fijn zijn als werkgever mee denkt over wat wel kan
redbulletje schreef op 07-05-2022 om 17:33:
[..]
Als 't goed is is je werkgever daarvoor verzekerd.
Maar de premie gaat dan gewoon omhoog. Ik snap dat dit niet mijn probleem is, maar voel me er toch lullig over.
Huisje schreef op 07-05-2022 om 17:01:
Och Wattenbolleke, ik kan inhoudelijk niets toevoegen aan wat er al geschreven is, behalve dan dit: ik voel met je mee en wens je rust en goede hulp toe.
Wat lief. Ik hoop voor je dat je geen ervaring hebt 
clivia53 schreef op 07-05-2022 om 18:04:
[..]
Ja ervaring
Verpleegkundige en depressief geweest .
Zou fijn zijn als werkgever mee denkt over wat wel kan
Wil je vertellen waar je tegenaan liep? Eventueel in pb?
Een kleiner contract moet je nooit tekenen! Dat gaat ten koste van de hoogte van je uitkering mocht je alsnog permanent uitvallen.
Wattenbolleke schreef op 07-05-2022 om 18:39:
[..]
Wat lief.. maar weet je, ik werk al heel weinig. Normaal werk ik 2 dagen per week. Maar het is wel goed om mee te nemen. Maar wanneer bepaal je of dit het is of niet? Ik zal het eens bespreken met de re-integratie man.
vroeger deed ik mijn werk echt met twee vingers in m’n neus. Al dat patiëntencontact ging prima. Nu zuigt het me zo leeg. En ik mag ook eerlijk zijn naar mezelf: dat verzin ik echt niet. Maar ik ben gewoon nog niet beter maar zit er nog middenin. Het gewone leven (buiten werk) is gewoon ook moeizaam vind ik. Dat vind ik ook moeilijk. Wat moet je dan van jezelf verwachten he?!Hoe en wanneer trek je zo’n conclusie? Dat dit het is? En dan? ‘Gewoon’ een kleiner contract tekenen lijkt me niet de manier in eerste instantie toch?
2 dagen, dat is 16 uur. Zijn die uren eventueel anders te verdelen over de week? Bijvoorbeeld 4 dagen van 4 uur (maximaal)? Is dat al geprobeerd? ‘Ik werk al zo weinig en dan lukt dat nog niet eens’ klinkt overigens (ook) als best streng voor jezelf… dat is echt niet nodig, hoor!
Het is inderdaad goed om dit soort dingen te bespreken met de re-integratiespecialist. Nooit zomaar een contract voor minder uren tekenen, hoor! Dat komt sowieso pas aan de orde na 2 jaar ziek. Voorlopig is het gewoon belangrijk om je te blijven inspannen voor re-integratie (maar dat doe je al!) en niet teveel op van alles vooruit te lopen. Wie weet hoe alles er over 8 maanden weer uitziet.
Wat wel een belangrijke vraag is om jezelf te stellen: wil je uiteindelijk graag terugkeren in dit werk? Want als je - om wat voor reden dan ook - de voorkeur geeft aan ander werk, zou ik de weinige energie die je hebt, ook wel gebruiken voor dat tweede spoor. Je hebt nu bij uitstek de kans om verder rond te kijken.
Wattenbolleke schreef op 07-05-2022 om 16:28:
[..]
Klinkt niet hoopvol. Heb je ervaring?
Administratie gaat goed. In een kamer alleen bij voorkeur. Mss kan ik dat wel alleen doen, maar het is niet de volle omvang van m’n beroep. En ik krijg het idee dat werkgever dat niet wil.
Maar je kunt wel op dat soort werk solliciteren. UWV zoekt ook medisch secretaresse, waarbij je vaak een rustige plek hebt en dingen uitwerkt voor een arts.
ik herken wat je schrijft. Maar ook ik ben nooit meer dezelfde geworden van voor de depressie. Teveel prikkels trek ik gewoon niet meer. Bij mij is de reïntegratie op een gegeven moment gestopt en volledige focus op de therapie en enigszins op tweede spoor. Uiteindelijk na 2 jaar in de wia gekomen. Na nog bijna een jaar pas weer gaan werken, ander werk, ander niveau en dus ook ander salaris maar eerst nog aangevuld vanuit de wia. Inmiddels weer wat jaren verder opgeklommen binnen mijn huidige werk, wat veel minder prikkels heeft als het vorige, geen w aanvulling vanuit de wia meer en het gaat goed.
Ik herken nu goed wanneer ik wat gas terug moet nemen en dat lukt ook. Heb werk wat ik leuk vind (nog steeds wel minder salaris als voorheen naar voor mijn gezondheid veel beter).
-Nienke- schreef op 07-05-2022 om 18:53:
[..]
2 dagen, dat is 16 uur. Zijn die uren eventueel anders te verdelen over de week? Bijvoorbeeld 4 dagen van 4 uur (maximaal)? Is dat al geprobeerd? ‘Ik werk al zo weinig en dan lukt dat nog niet eens’ klinkt overigens (ook) als best streng voor jezelf… dat is echt niet nodig, hoor!
Het is inderdaad goed om dit soort dingen te bespreken met de re-integratiespecialist. Nooit zomaar een contract voor minder uren tekenen, hoor! Dat komt sowieso pas aan de orde na 2 jaar ziek. Voorlopig is het gewoon belangrijk om je te blijven inspannen voor re-integratie (maar dat doe je al!) en niet teveel op van alles vooruit te lopen. Wie weet hoe alles er over 8 maanden weer uitziet.
Wat wel een belangrijke vraag is om jezelf te stellen: wil je uiteindelijk graag terugkeren in dit werk? Want als je - om wat voor reden dan ook - de voorkeur geeft aan ander werk, zou ik de weinige energie die je hebt, ook wel gebruiken voor dat tweede spoor. Je hebt nu bij uitstek de kans om verder rond te kijken.
Nee, nog niet. Tenminste, ik heb wel een keer geprobeerd om 3x2 te werken maar dat kostte onevenredig veel energie toen.
Wbt je tweede vraag. Heel eerlijk, ik weet het niet. Ik heb geen idee van wat ik wil, moet en kan.
Ik zou me heel schuldig voelen richting werkgever als ik inderdaad iets anders moet gaan doen. Dan hebben ze zoveel ‘last’ van me gehad en ga ik als kers op de taart ook nog weg. Ik ben soms een beetje te loyaal vrees ik.
Ik heb al wel heel lang (samenhangend met mijn stemmingswisselingen volgens mij) momenten dat ik mijn werk helemaal niet leuk vind en andere momenten is het wel oké. Ik heb nog nooit een baan gehad waar ik echt met plezier naartoe ging volgens mij. Ik werk voor het geld en voor mijn collega’s. Die maken het werk ‘leuk’ denk ik. Maar ik vraag me inderdaad al wel heel lang af of dit werk nu echt míjn werk is. Nou, eigenlijk weet ik dat wel, dat is het niet. Maar op dit moment is m’n werk wel zo ongeveer m’n kleinste probleem en lijkt dat zelfs wel prima te zijn als ik weer beter ben. Maar waarschijnlijk kom ik dan weer vrij snel op het punt dat ik er geen reet aan vind.
Maar het idee dat ik nu iets anders moet kiezen/leren vliegt me ook heel erg aan.