Belastbaarheid bij depressie vergroten

Ik denk dat je het andersom moet zien:
Niet je belastbaarheid aanpassen aan je werk, maar je werk aanpassen aan je belastbaarheid. 

Een depressie is geen gekneusde ringvinger. Eruit komen vergt veel en er in de toekomst uit blijven vergt nog veel meer van je. 
Misschien is je huidge baan niet meer passend in deze nieuwe situatie? 

Wattenbolleke schreef op 07-05-2022 om 14:00:

[..]

In zekere zin is er aangepast werk denk ik? Ik doe administratie in een kamertje alleen. Ik zit een poosje aan de telefoon tot het niet meer gaat en dan vertrek ik naar m’n kamertje. De pauzes ben ik alleen (en niet in de koffie kamer met collega’s) en probeer ik even naar buiten te gaan. Lunchpauze vaak met 1 collega.
Maar goed, er is nu achterstallige administratie. Dat blijft niet zo als ik zo doorga.
Ik weet niet of ze hier bewust van op de hoogte zijn. Ze vragen steeds of m’n collega’s flexibel zijn zodat ik er even tussenuit kan piepen en dan leg ik steeds uit dat ik niet geroosterd ben dus alles wat ik doe is leuk meegenomen zeg maar.

Maar werk voelt vooral wel als overleven denk ik.

Ah ok, dat is inderdaad wel aangepast werk ja, ik dacht dat als je geen telefoon meer kon aannemen je maar een beetje moest rondhangen tot je weer weg mocht. Maar van continue in overlevingsstand staan word je ook niet beter. Ik zou toch het gesprek weer open gooien over je re-integratie, het klinkt alsof je sneller gaat dan goed voor je is. 

Wattenbolleke schreef op 07-05-2022 om 13:30:

[..]

Met traject bedoel je dit ziektetraject? Of het tweede spoor? Bedrijfsarts spreek ik van tijd tot tijd natuurlijk, maar vind ik ook lastig hoor. Ze pushen niet maar willen me natuurlijk wel aan het werk hebben. En ik weet gewoon niet hoe ik ervoor moet zorgen dat ik het trek. Wat een ellende. Ik moet gewoon zien te zorgen dat ik iig m’n uren weer kan werken ofzo. Want een opleiding zie ik gewoon ook helemaal niet zitten. Maar postbode worden ook niet.

Wia is via uwv toch? Volgens mij is het best ingewikkeld om die uitkering te krijgen toch? Ik krijg al stressvlekken van het idee. En ik ben nu de helft van mijn uren ‘beter gemeld’ dus dan kan ik toch sowieso werken voor het uwv? Dat ik niet m’n volledige functie kan doen, hebben ze daar een boodschap aan?

Wat je zegt herken ik. Ik ben me meer bewust van mijn stemmingswisselingen en heb er daardoor ook meer last van. Ik heb nu ook medicatie voor m’n stemmingswisselingen naast antidepressiva.

Als jouw klachten zijn toegenomen, dan houdt het op. Dan maakt het niet uit hoeveel uren je werkt of niet. Een bedrijfsarts bepaalt samen met jou je belastbaarheid. Een traject, ongeacht welk soort re-integratietraject, is nooit een absolute zekerheid. Mensen kunnen nu eenmaal terugvallen in hun belastbaarheid. Vervelend voor de werkgever, maar dat is niet jouw probleem. Jij trekt het niet dus houdt het op. Met alle therapie en medicamenteuze behandeling is dit blijkbaar teveel van je gevraagd.

Voor de WIA kun je in aanmerking komen na 2 jaar ziekte waarbij re-integratie niet mogelijk was of niet tot het gewenste resultaat heeft geleid. Een verzekeringsarts bekijkt dan in hoeverre je arbeidsongeschikt bent. Ik heb zelf goede ervaringen met het UWV hierin.

Ik zou je adviseren om een casemanager (verzuimspecialist) te vragen aan je werkgever. Die kan al jouw vragen beantwoorden, waar mogelijk zorgen wegnemen en je helpen met een extern tweede spoortraject als dat je aanspreekt.

Het is voor je werkgever ook van belang dat het proces van de eerste 104 verzuimweken correct gevolgd wordt, want die kan een sanctie opgelegd krijgen van het UWV als ze steken hebben laten vallen.

Je zegt dat je het waanzinnig moeilijk vindt allemaal en dat snap ik, maar reïntegratie is iets dat je samen doet dus wees niet bang om om hulp te vragen.

Ik denk dat het goed is om in spoor 2 je focus te gaan leggen om minder stressvol werk. Is er geen persoonsprofiel opgesteld in spoor 2? 

Wattenbolleke schreef op 07-05-2022 om 16:35:

[..]

Wat doet een Casemanager? Ik heb een reintegratiespecialist vanuit de arbodienst. Ik heb ook een re-integratie specialist vanuit een speciaal bureau. Maar die weet het ook niet goed heb ik het idee.

Maar misschien is een verzuimspecialist iets anders? Tweede spoor heb ik. Dat loopt al, met een opzich aardige mevrouw.

ik zou zeggen dat ik voldoende mensen om me heen heb. Maar nog steeds snap ik het niet. Zal ook met mijn opnamecappaciteit te maken hebben. Ik vergeet ook veel, dus ze kunnen me van alles vertellen maar dat blijft dan een beetje in een soep in m’n hoofd ronddwarrelen.

Een casemanager verzuim neemt de regie over het hele proces, het is eigenlijk de spil voor alle betrokkenen. Je hebt met veel verschillende deskundigen te maken in zo'n proces en je ziet dat je nog steeds allerlei vragen hebt, dan is het fijn om een vast contactpersoon te hebben waar je bij terecht kan. Iemand die met je meedenkt over wat wel zou kunnen.

Het is moeilijk om op een forum te adviseren als je het dossier niet kent, met het plan van aanpak, de eerstejaars evaluatie, het arbeidsdeskundig onderzoek enzovoort.

Wattenbolleke schreef op 07-05-2022 om 16:37:

[..]

Toegenomen weet ik niet. Ik loop alleen tegen een belastbaarheidsgrens aan voor mijn gevoel. Ik kan niet goed duiden waarom. Maar ik vind het patiëntencontact echt heel heftig en lastig.
De re-integratie specialist zegt: je bent al zoveel verder dan waar je was. Eerst had je helemaal geen patiëntcontact en nu lukt het weer een beetje. Maw: ik moet vertrouwen hebben dat het weer gaat lukken. Maar ik weet het niet.

Het kan ook heel goed zijn dat je of nog langer nodig hebt om te herstellen, een depressie bouw je op, soms in jaren, of dat dit is wat het is en je dat zal moeten accepteren. Voor mijzelf; ik ben gevoelig voor sommige situaties. Dan merk ik gewoon dat ik dat niet meer kan, maar ook niet meer wil.