Belastbaarheid bij depressie vergroten
Ik ben aan het reïntegreren en het stagneert. Sinds een jaar en 4 maanden zit ik in de ziektewet en de tijd begint wel een beetje te dringen voor mijn gevoel. Ik ben nu ongeveer de helft van mijn uren ‘beter’ maar het valt me enorm zwaar. Ik ben op papier wel beter maar in de praktijk betekend het meer dat ik die uren aanwezig (meestal) kan zijn. Soms kan ik een uur telefoon beantwoorden, soms een half uur bijvoorbeeld. Ik voel me nog niet zover dat ik ook daadwerkelijk in te roosteren ben. Ik kan niet garanderen dat het lukt.
Ik werk met mensen en de onvoorspelbaarheid en de prikkels vragen enorm veel van me. Ik raak er heel gestresst van. Overleggen bijvoorbeeld of veel geluiden om me heen trek ik niet.
Hebben jullie tips om mijn belastbaarheid te vergroten? De professionals om me heen komen niet verder dan ‘tijd en behandeling’ maar zoveel tijd heb ik niet meer. Behandeling loopt, twee weken geleden gestart met medicatie erbij. Dus de behandeling is ook nog niet op z’n eind.
Wie of wat maakt dat je het gevoel hebt dat de tijd begint te dringen na 4 maanden ziektewet?
aardbei35 schreef op 07-05-2022 om 13:09:
Wie of wat maakt dat je het gevoel hebt dat de tijd begint te dringen na 4 maanden ziektewet?
Een jaar en 4 maanden.
Omdat er een tweede spoor gestart is (logisch) en ik er zo weinig grip op heb. Dus ik weet niet hoe ik verder moet. Dus dan zijn de twee jaar zo om.
Mijn ervaring is dat ik een leven vóór en ná de depressie heb. Hier is het nooit weer geworden zoals ik/het ooit was. Misschien is omscholing een optie als je die prikkels niet meer kan handelen?
Ik val altijd terug als er teveel prikkels zijn, ben gelukkig inmiddels volledig afgekeurd.
Tickel schreef op 07-05-2022 om 13:14:
Mijn ervaring is dat ik een leven vóór en ná de depressie heb. Hier is het nooit weer geworden zoals ik/het ooit was. Misschien is omscholing een optie als je die prikkels niet meer kan handelen?
Wellicht. Daarvoor loopt het tweede spoor ook volgens mij. Alleen dan moet ik nu, middenin de depressie, gaan bepalen wat ik wil of wat ik leuk vind. 🤷🏼♀️
En dan zoveel nieuwe info in mezelf pompen. Hoe ging dat bij jou?
Wat voor soort beroep heb je?
Is er al een arbeidsdeskundig onderzoek geweest naar de passende mogelijkheden bij je eigen werkgever en op de arbeidsmarkt?
Wattenbolleke schreef op 07-05-2022 om 13:09:
[..]
Een jaar en 4 maanden.
Omdat er een tweede spoor gestart is (logisch) en ik er zo weinig grip op heb. Dus ik weet niet hoe ik verder moet. Dus dan zijn de twee jaar zo om.
Het kan ook zo zijn dat dit traject bij jou gewoon niet werkt omdat je daarvoor nog teveel door je depressie wordt gehinderd. In dat geval valt je belastbaarheid eerder terug dan dat deze wordt vergroot. Als over een half jaar je traject stopt, volgens mij is dan meestal na 2 jaar, dan kun je de WIA aanvragen. Als je nu problemen met je traject ervaart, dan kun je altijd contact opnemen met de bedrijfsarts met de melding dat je jezelf niet in staat acht om nog deel te nemen aan dit traject vanwege toegenomen klachten.
Mijn ervaring met depressie is dat ik nooit echt meer de oude ben geworden alleen dat ik me nu bewuster ben van mijn stemmingswisselingen en dan even gas moet terugnemen. En ik heb ook moeten leren accepteren dat ik helaas een depressieve aard heb.
Viva-amber schreef op 07-05-2022 om 13:21:
Wat voor soort beroep heb je?
Is er al een arbeidsdeskundig onderzoek geweest naar de passende mogelijkheden bij je eigen werkgever en op de arbeidsmarkt?
Ik ben doktersassistente. Afwisselende baan met veel onvoorspelbaarheid, telefoon, spreekuur. Ik kan nu een klein uurtje wat telefoon aannemen en een paar patiënten zien op het spreekuur.
Arbeidsdekskundig onderzoek heb ik gehad in november dacht ik. Conclusie was dat er geen passende functies zijn bij werkgever en eigen werk niet volledig passend te maken (op dat moment) en de tijd moest uitwijzen of het weer passend zou worden.
graag niet quoten, wil dit weer kunnen verwijderen.
Wattenbolleke schreef op 07-05-2022 om 13:19:
[..]
Wellicht. Daarvoor loopt het tweede spoor ook volgens mij. Alleen dan moet ik nu, middenin de depressie, gaan bepalen wat ik wil of wat ik leuk vind. 🤷🏼♀️
En dan zoveel nieuwe info in mezelf pompen. Hoe ging dat bij jou?
Ik heb 20+ jaar in ons familiebedrijf gewerkt. Toen dat verdween wist ik niet zo goed wat ik wilde gaan doen. Mijn depressie is lange tijd in meer en mindere mate aanwezig geweest (jaren). Daarna een paar jaar gewerkt op een CSA in een ziekenhuis, dat was het ook niet helemaal en ben, door een bepaalde thuissituatie, terecht gekomen in de thuiszorg via een BBL. Vooral het 1 op 1 werken en de diversiteit in cliënten vond ik erg fijn. Natuurlijk was het leren soms wel pittig, maar ook heel leuk.
aardbei35 schreef op 07-05-2022 om 13:23:
[..]
Het kan ook zo zijn dat dit traject bij jou gewoon niet werkt omdat je daarvoor nog teveel door je depressie wordt gehinderd. In dat geval valt je belastbaarheid eerder terug dan dat deze wordt vergroot. Als over een half jaar je traject stopt, volgens mij is dan meestal na 2 jaar, dan kun je de WIA aanvragen. Als je nu problemen met je traject ervaart, dan kun je altijd contact opnemen met de bedrijfsarts met de melding dat je jezelf niet in staat acht om nog deel te nemen aan dit traject vanwege toegenomen klachten.
Mijn ervaring met depressie is dat ik nooit echt meer de oude ben geworden alleen dat ik me nu bewuster ben van mijn stemmingswisselingen en dan even gas moet terugnemen. En ik heb ook moeten leren accepteren dat ik helaas een depressieve aard heb.
Met traject bedoel je dit ziektetraject? Of het tweede spoor? Bedrijfsarts spreek ik van tijd tot tijd natuurlijk, maar vind ik ook lastig hoor. Ze pushen niet maar willen me natuurlijk wel aan het werk hebben. En ik weet gewoon niet hoe ik ervoor moet zorgen dat ik het trek. Wat een ellende. Ik moet gewoon zien te zorgen dat ik iig m’n uren weer kan werken ofzo. Want een opleiding zie ik gewoon ook helemaal niet zitten. Maar postbode worden ook niet.
Wia is via uwv toch? Volgens mij is het best ingewikkeld om die uitkering te krijgen toch? Ik krijg al stressvlekken van het idee. En ik ben nu de helft van mijn uren ‘beter gemeld’ dus dan kan ik toch sowieso werken voor het uwv? Dat ik niet m’n volledige functie kan doen, hebben ze daar een boodschap aan?
Wat je zegt herken ik. Ik ben me meer bewust van mijn stemmingswisselingen en heb er daardoor ook meer last van. Ik heb nu ook medicatie voor m’n stemmingswisselingen naast antidepressiva.
WIA krijg je inderdaad niet zomaar, je werkgever zal aan moeten tonen dat hij er alles aan gedaan heeft om jou weer volledig aan het werk te krijgen. In je eigen werk, ander werk of bij een andere werkgever.
Als het nog steeds lastig is om te reïntegreren in je eigen werk zou er eigenlijk al een arbeidsdeskundig onderzoek plaats hebben moeten vinden. Heb je dat gehad?
Moxxie schreef op 07-05-2022 om 13:39:
WIA krijg je inderdaad niet zomaar, je werkgever zal aan moeten tonen dat hij er alles aan gedaan heeft om jou weer volledig aan het werk te krijgen. In je eigen werk, ander werk of bij een andere werkgever.
Als het nog steeds lastig is om te reïntegreren in je eigen werk zou er eigenlijk al een arbeidsdeskundig onderzoek plaats hebben moeten vinden. Heb je dat gehad?
Ja, zie hierboven. Eind november heb ik dat gehad.
Werkgever moet idd bewijzen dat.. maar ik neem aan dat ik zelf ook iets moet bewijzen. Hoe dan? Dan ben je toch ook maar overgeleverd aan degene die je treft? Ik vind het zelf al zo moeilijk te begrijpen waarom het niet lukt en vind dat ik te snel opgeef enzo. Het is niet objectief, een depressie. Het gaat wat er in m’n hoofd zit.
En tot in hoeverre heeft werkgever al bewezen dat ze me aan het werk kunnen houden doordat ik de helft van de uren aanwezig ben? En ze me beter hebben gemeld voor die uren?
@TO wat ik bij jou lees is dat je heel veel druk op jezelf legt, omdat je voor je gevoel heel veel moet. Niet alleen wat je moet doen, maar ook dat je dan en dan beter moet zijn van jezelf En deels is dat waar dat je dingen moet, maar tegelijkertijd hangt dat ook samen met jouw belastbaarheid. Je kunt niet meer dan je kunt en de rest moet je aangeven en leren loslaten. En ik weet dat dat laatste makkelijker gezegd is dan gedaan.
Heb je dit ook besproken met je therapeut? En heb je ook een ergo die je bij dit traject zou kunnen helpen? Ik heb long covid en mijn ergo helpt mij bij mijn energiemanagement en hoe ik dat kan opbouwen, maar ook leren los laten.
Het lijkt mij zeer onconstructief voor alle partijen in de oren dat je meer uur aanwezig moet zijn dan je kunt werken (als er geen aangepast werk voor je is). Is de bedrijfsarts daarvan op de hoogte?
Moosey schreef op 07-05-2022 om 13:56:
Het lijkt mij zeer onconstructief voor alle partijen in de oren dat je meer uur aanwezig moet zijn dan je kunt werken (als er geen aangepast werk voor je is). Is de bedrijfsarts daarvan op de hoogte?
In zekere zin is er aangepast werk denk ik? Ik doe administratie in een kamertje alleen. Ik zit een poosje aan de telefoon tot het niet meer gaat en dan vertrek ik naar m’n kamertje. De pauzes ben ik alleen (en niet in de koffie kamer met collega’s) en probeer ik even naar buiten te gaan. Lunchpauze vaak met 1 collega.
Maar goed, er is nu achterstallige administratie. Dat blijft niet zo als ik zo doorga.
Ik weet niet of ze hier bewust van op de hoogte zijn. Ze vragen steeds of m’n collega’s flexibel zijn zodat ik er even tussenuit kan piepen en dan leg ik steeds uit dat ik niet geroosterd ben dus alles wat ik doe is leuk meegenomen zeg maar.
Maar werk voelt vooral wel als overleven denk ik.