Belastbaarheid bij depressie vergroten
Ik ben aan het reïntegreren en het stagneert. Sinds een jaar en 4 maanden zit ik in de ziektewet en de tijd begint wel een beetje te dringen voor mijn gevoel. Ik ben nu ongeveer de helft van mijn uren ‘beter’ maar het valt me enorm zwaar. Ik ben op papier wel beter maar in de praktijk betekend het meer dat ik die uren aanwezig (meestal) kan zijn. Soms kan ik een uur telefoon beantwoorden, soms een half uur bijvoorbeeld. Ik voel me nog niet zover dat ik ook daadwerkelijk in te roosteren ben. Ik kan niet garanderen dat het lukt.
Ik werk met mensen en de onvoorspelbaarheid en de prikkels vragen enorm veel van me. Ik raak er heel gestresst van. Overleggen bijvoorbeeld of veel geluiden om me heen trek ik niet.
Hebben jullie tips om mijn belastbaarheid te vergroten? De professionals om me heen komen niet verder dan ‘tijd en behandeling’ maar zoveel tijd heb ik niet meer. Behandeling loopt, twee weken geleden gestart met medicatie erbij. Dus de behandeling is ook nog niet op z’n eind.
Viva-amber schreef op 07-05-2022 om 19:12:
[..]
Maar je kunt wel op dat soort werk solliciteren. UWV zoekt ook medisch secretaresse, waarbij je vaak een rustige plek hebt en dingen uitwerkt voor een arts.
Klopt. Alleen administratie is iets wat ik prima vind om erbij te doen, maar echt niet als core bussiness. Ik voel me nu al vaak het afvalvat van de praktijk met al die administratie.
Maar misschien heb ik ook gewoon niks te willen. Ik ben ziek en ik moet werken.
Gebeurt er niets in spoor 2?
Echt, stop met je schuldig voelen naar je werkgever. Het is je werk hè. Dat is een zakelijk iets. Ze vinden wel weer iemand anders als je weggaat. Of niet, maar dat is allemaal niet jouw probleem. Ik snap dat het enorm lastig is om zo te denken, maar het is echt belangrijk om dergelijke gedachten te laten.
Ik ben - net als VivaAmber - wel benieuwd wat er precies al gebeurt in spoor 2, want het klinkt alsof dat wellicht zinvoller is dan volle bak inzetten op terugkeren in je huidige functie.
Heel hard misschien maar als jij daar weggaat hebben ze weer budget voor een gezonde volledig inzetbare nieuwe medewerker. Dus stop je schuldig te voelen.
tweede spoor is net gestart, ik heb 2x2 opdrachten gehad tot nu toe. De eerste was het persoonsprofiel (wat dus niet goed lukte) De laatste was over wat ik zoek in een baan en wat ik zou willen.
Volgende week weer een afspraak met haar. Ik heb eigenlijk geen idee of er voldoende gebeurt. Ik weet niet wat er zou moeten gebeuren. Is dat erg?
Moet ik met de arbo bespreken of inzetten op spoor twee beter is dan full inzetten op re-integratie? Denk het wel hè?
Schuldig voelen moet ik idd niet doen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Maar jullie hebben wel gelijk.
Je voelt je schuldig maar je doet dit toch niet expres? Je wilt het graag maar het lukt niet. Ben je wel schuldig?
Wattenbolleke schreef op 07-05-2022 om 19:15:
[..]
Nee, nog niet. Tenminste, ik heb wel een keer geprobeerd om 3x2 te werken maar dat kostte onevenredig veel energie toen.
Wbt je tweede vraag. Heel eerlijk, ik weet het niet. Ik heb geen idee van wat ik wil, moet en kan.
Ik zou me heel schuldig voelen richting werkgever als ik inderdaad iets anders moet gaan doen. Dan hebben ze zoveel ‘last’ van me gehad en ga ik als kers op de taart ook nog weg. Ik ben soms een beetje te loyaal vrees ik.
Ik heb al wel heel lang (samenhangend met mijn stemmingswisselingen volgens mij) momenten dat ik mijn werk helemaal niet leuk vind en andere momenten is het wel oké. Ik heb nog nooit een baan gehad waar ik echt met plezier naartoe ging volgens mij. Ik werk voor het geld en voor mijn collega’s. Die maken het werk ‘leuk’ denk ik. Maar ik vraag me inderdaad al wel heel lang af of dit werk nu echt míjn werk is. Nou, eigenlijk weet ik dat wel, dat is het niet. Maar op dit moment is m’n werk wel zo ongeveer m’n kleinste probleem en lijkt dat zelfs wel prima te zijn als ik weer beter ben. Maar waarschijnlijk kom ik dan weer vrij snel op het punt dat ik er geen reet aan vind.
Maar het idee dat ik nu iets anders moet kiezen/leren vliegt me ook heel erg aan.
Nog nooit een baan gehad waar je met plezier naar toe ging. En ook wanneer je beter zou zijn er vrij snel weer geen reet aan vinden. Met name het woordje WEER. Wat zou je diep in je hart willen: werken of WIA?
Lieve Wattenbolleke, misschien heb ik het mis, maar kan het zo zijn dat het de depressie is die spreekt, en al de onderliggende overtuigingen die mede tot die depressie hebben geleid? Is maar een gok he, want ik ken je niet.
Je bent zo streng voor jezelf, veroordelend en bestraffend. Terwijl je hier toch beslist niet om gevraagd hebt. Laat de zorgen die bij je werkgever horen, ook echt daar: bij je werkgever. Die last kun je er nu echt niet bij hebben.
Ik ken je situatie niet, heb geen idee of jouw inkomen substantieel is, hoe belangrijk je inkomen is voor je gezin. Kan dus ook niet zomaar zeggen dat je je geen zorgen moet maken om het geld. En toch: als er ook maar enige ruimte is om het reïntegratietempo even te verlagen, doe dat dan. Op een heel mensenleven is een jaar extra werken aan je gezondheid te overzien.
Wat nu ook van belang is, is wat je behandelaar zegt. Hoe staat het met je behandeling, maak je vorderingen, wat is de prognose op korte en lange termijn? Op basis van die informatie kan het zomaar zijn dat de bedrijfsarts meer beperkingen moet aannemen. Dat kan ook gevolgen hebben voor het reïntegratieadvies.
Ik wens je veel sterkte, rust, en goede begeleiding!
Ik heb niet alle bladzijdes gelezen, maar wil mijn ervaring met je delen. Ik reïntegreer van een burn-out en ik merkte ook dat ik lang op halve dagen bleef steken. Dat schuldgevoel en die druk herken ik ook. Pas toen ik dat allemaal kon loslaten en mijzelf belangrijker vond dan mijn werk, ging de stijgende lijn weer verder.
Ik weet natuurlijk niet of dit ook geldt voor jouw reïntegratietraject, maar misschien helpt het je om dit als perspectief te hebben. Zorg goed voor jezelf!
Dorestad schreef op 07-05-2022 om 20:42:
[..]
Nog nooit een baan gehad waar je met plezier naar toe ging. En ook wanneer je beter zou zijn er vrij snel weer geen reet aan vinden. Met name het woordje WEER. Wat zou je diep in je hart willen: werken of WIA?
Wat probeer je te zeggen?
Ik weet op dit moment eigenlijk niet goed wie ik ben. De momenten dat ik mijn baan leuk vind, ben ik dan hypomaan in m’n stemming of juist mezelf? En de momenten dat ik er geen reet aan vind, ben ik dan depri? Of is dat misschien juist hoe ik ben? Op dit moment denk ik dat ik zodra ik beter ben alles weer koek en ei is. Een beetje zoals ik me, als ik me wat beter voel niet meer voor kan stellen hoe slecht het was. En als ik me slecht voel niet voor kan stellen dat het ook beter was.
Maar ik weet ook dat er een moment komt dat ik er weer in kukel. Het is gewoon vaak een prima, stabiele baan geweest voor me de afgelopen jaren.
Terugkijken is altijd lastig. Maar het gaat op en neer. De dagen dat het de afgelopen tijd wel lukte en ik er een soort plezier in had was ik duidelijk hypomaan. Maar ook dat is geen normaal.
Dus eerlijk? Ik heb geen idee.
Alleen werk wat (nu) niet lukt is heel naar. En voelt een beetje moedeloos. En ik weet dat ik met wat ik wel doe aan administratie echt wel van nut ben.
maar ik ‘moet’ uiteindelijk wel opbouwen in mijn gewone taken. En ik kan niet in de toekomst kijken. Wellicht lukt het over een tijdje wel. Of niet. Zeg het maar.
overigens raak je wel al mijn interne stemmetjes hoor! ‘Je doet je best niet’ ‘je wilt gewoon niet’ ‘gewoon even doorbijten’ ‘niet zo snel opgeven’ ‘je collega’s kunnen het toch ook gewoon?’
Huisje schreef op 07-05-2022 om 20:48:
Lieve Wattenbolleke, misschien heb ik het mis, maar kan het zo zijn dat het de depressie is die spreekt, en al de onderliggende overtuigingen die mede tot die depressie hebben geleid? Is maar een gok he, want ik ken je niet.
Je bent zo streng voor jezelf, veroordelend en bestraffend. Terwijl je hier toch beslist niet om gevraagd hebt. Laat de zorgen die bij je werkgever horen, ook echt daar: bij je werkgever. Die last kun je er nu echt niet bij hebben.
Ik ken je situatie niet, heb geen idee of jouw inkomen substantieel is, hoe belangrijk je inkomen is voor je gezin. Kan dus ook niet zomaar zeggen dat je je geen zorgen moet maken om het geld. En toch: als er ook maar enige ruimte is om het reïntegratietempo even te verlagen, doe dat dan. Op een heel mensenleven is een jaar extra werken aan je gezondheid te overzien.
Wat nu ook van belang is, is wat je behandelaar zegt. Hoe staat het met je behandeling, maak je vorderingen, wat is de prognose op korte en lange termijn? Op basis van die informatie kan het zomaar zijn dat de bedrijfsarts meer beperkingen moet aannemen. Dat kan ook gevolgen hebben voor het reïntegratieadvies.
Ik wens je veel sterkte, rust, en goede begeleiding!
Ik heb gewoon een heel fijne werkgever. Betrokken, informeel dus we delen best wat met elkaar. Betrokken ook. Dus ze staan dichtbij. Misschien zou een wat afstandelijkere werkgever makkelijker voor me zijn om los te laten. Maar goed, die heb ik niet.
En dat schuldgevoel is onterecht want ik kan er niks aan doen. Maar de depressie spreekt inderdaad. En die stemmetjes heb ik al sinds ik ziek ben hoor, het is niet nieuw. Soms zijn ze even wat stiller. Eigenlijk vooral als ik een beetje overzicht heb over wat er allemaal gebeurd. En controle. Maar controle is een illusie blijkbaar..
mijn inkomen is belangrijk. Ik kan niet zomaar stoppen met werken. Ik denk dat dat me ook echt niet zou helpen. Structuur en balans is ook goed voor me. En in die zin is deze baan wat dat brengt. Stabiliteit, zekerheid, fijne collegas, ik ben goed in mijn werk. Mijn leven is zonder enerverende baan al instabiel genoeg. Dus in die zin is dit een prima baan voor me. Tenminste, dat is het altijd geweest. Maar nu lukt de uitvoering dus niet meer. En ik weet niet wat ik moet doen om ervoor te zorgen dat ik het wel weer kan. Vandaar dit topic dus 🙃 maar ik begrijp al wel dat er niet echt een truc lijkt te zijn.
Wattenbolleke schreef op 07-05-2022 om 21:22:
[..]
Wat probeer je te zeggen?
Ik weet op dit moment eigenlijk niet goed wie ik ben. De momenten dat ik mijn baan leuk vind, ben ik dan hypomaan in m’n stemming of juist mezelf? En de momenten dat ik er geen reet aan vind, ben ik dan depri? Of is dat misschien juist hoe ik ben? Op dit moment denk ik dat ik zodra ik beter ben alles weer koek en ei is. Een beetje zoals ik me, als ik me wat beter voel niet meer voor kan stellen hoe slecht het was. En als ik me slecht voel niet voor kan stellen dat het ook beter was.
Maar ik weet ook dat er een moment komt dat ik er weer in kukel. Het is gewoon vaak een prima, stabiele baan geweest voor me de afgelopen jaren.
Terugkijken is altijd lastig. Maar het gaat op en neer. De dagen dat het de afgelopen tijd wel lukte en ik er een soort plezier in had was ik duidelijk hypomaan. Maar ook dat is geen normaal.
Dus eerlijk? Ik heb geen idee.
Alleen werk wat (nu) niet lukt is heel naar. En voelt een beetje moedeloos. En ik weet dat ik met wat ik wel doe aan administratie echt wel van nut ben.
maar ik ‘moet’ uiteindelijk wel opbouwen in mijn gewone taken. En ik kan niet in de toekomst kijken. Wellicht lukt het over een tijdje wel. Of niet. Zeg het maar.
overigens raak je wel al mijn interne stemmetjes hoor! ‘Je doet je best niet’ ‘je wilt gewoon niet’ ‘gewoon even doorbijten’ ‘niet zo snel opgeven’ ‘je collega’s kunnen het toch ook gewoon?’
Het viel me opwat je eerder schreef: dat je nooit een baan hebt gehad waar je met plezier naar toe ging. En dat je verwachtte dat je na je depressie er ook weer snel weer geen reet aan zou vinden.
Dus ook zonder die depressie (en een depressie is afschuwelijk, dat wens je niemand toe) lijkt het door wat je zelf geschreven hebt dat je je werk en je voorgaande werk nooit leuk hebt gevonden. Dat lijkt me dus een groot probleem.
Het is absoluut niet mijn bedoeling je innerlijke criticus te activeren maar ik zou je gunnen dat je ten eerste beter gaat worden en dat je ten tweede werk vindt waar je plezier en voldoening uit haalt.
Wattenbolleke schreef op 07-05-2022 om 19:33:
tweede spoor is net gestart, ik heb 2x2 opdrachten gehad tot nu toe. De eerste was het persoonsprofiel (wat dus niet goed lukte) De laatste was over wat ik zoek in een baan en wat ik zou willen.
Volgende week weer een afspraak met haar. Ik heb eigenlijk geen idee of er voldoende gebeurt. Ik weet niet wat er zou moeten gebeuren. Is dat erg?
Moet ik met de arbo bespreken of inzetten op spoor twee beter is dan full inzetten op re-integratie? Denk het wel hè?
Schuldig voelen moet ik idd niet doen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Maar jullie hebben wel gelijk.
Wat heeft de arbeidsdeskundige geadviseerd? Die adviseert toch om je te richten op passend werk?
Viva-amber schreef op 08-05-2022 om 06:12:
[..]
Wat heeft de arbeidsdeskundige geadviseerd? Die adviseert toch om je te richten op passend werk?
De ingezette re-integratie zal op termijn moeten uitwijzen of het eigen werk nog een passende functie gaat zijn.• Het eigen werk is niet structureel passend te maken• Er zijn geen andere passende werkzaamheden voorhanden bij de eigen werkgever• Middels een opbouwschema is er zicht op structurele werkhervatting binnen 15 maanden, daarom is het op dit moment niet noodzakelijk de mogelijkheden bij een andere werkgever verder te onderzoeken. Mocht er op enig moment stagnatie of twijfel zijn over de haalbaarheid van terugkeer in het eigen werk dan zullen er ook 2-spoor activiteiten moeten worden ondernomen.
Dit was in december. Tweede spoor is dus inmiddels gestart op advies van arbeidsdeskundige. Ergens begin maart.
Zou ik een deskundigenoordeel aan moeten vragen? Maar goed, tussen werkgever en mij loopt het niet spaak, alleen de re-integratie stagneert. Dus volgens mij is een deskundigenoordeel ook niet op z’n plaats.