Schoonouders - ik ben het zó zat
In een notendop is dit de situatie:
Onze kinderen staan bij opa en oma niet gelijk aan de andere kleinkinderen. De kinderen voelen dat, dus mede om die reden hebben we afstand genomen van opa en oma en gaan we er alleen heen als het niet anders kan. Man bezoekt ouders 2x per maand voor een uurtje. Ik kom er alleen als het moet, contact probeer ik tot een minimum te beperken.
Schoonouders worden nu wat ouder en hebben vaker hulp nodig. Noem me gestoord, dat ben ik ook, maar die hulp die bied ik. Ik kan het lastig over mijn hart verkrijgen om ze (en dan met name mijn schoonvader want hij gaat me aan het hart) te laten zwemmen, terwijl ik dat eigenlijk wel zou moeten doen. Maar goed, ik heb een goed hart en ben opgevoed met respect voor anderen en daarnaast zijn het de ouders van mijn man, dus ik help dan maar weer.
Wel met als gevolg dat wij altijd degenen zijn die gebeld worden - de andere kant zelden tot nooit. En als er hulp nodig is, dan ook het liefste meteen. Heb je het dan over dringende zaken? Nee, absoluut niet (het updaten van een app bijvoorbeeld). Schoonmoeder stuurt schoonvader om de klusjes te klaren. Daarbij wordt onzes inziens niet gerespecteerd dat wij ook een druk leven hebben – we moeten helpen als het hen uitkomt. Man heeft hier al eens wat van gezegd en dat gaat dan even goed, maar daarna gaat het weer bergafwaarts. Als er wat gedaan moet worden, dan weet ze me ook altijd te overvallen of me zo voor het blok te zetten dat nee zeggen geen optie meer is. En dus ga ik dan maar weer met mijn staart tussen mijn benen en doe ik wat er gevraagd wordt. Ergens dúrf ik ook niet te zeggen dat ik het niet doe.
Nu is er kortgeleden door onze jongste gezegd dat die duidelijk voelt dat oma geen warme gevoelens koestert voor hen. Dit was voor ons wel een breekpunt, maar we weten niet wat we er mee moeten. In de loop der jaren is mijn man het gesprek al weleens aangegaan en heeft hij gezegd dat er duidelijk verschil gemaakt wordt. Uiteraard wordt dit dan ontkent. Oma heeft geen zelfreflectie; nooit ligt er iets aan haar. Het levert ook niets op, alleen frustratie aan onze (en met name mijn) kant. We zijn alleen goed voor de klusjes, verder niet.
Ik ben opzoek naar meer manieren waarop we schoonouders op afstand kunnen houden. Zoals gezegd kom ik er al niet meer, alleen als het niet anders kan. De kinderen hebben wat ons betreft geen enkele verplichting naar opa en oma. Mijn man komt er ook niet vaak, maar meer letterlijke afstand nemen durft hij niet uit angst dat er vandaag of morgen wat gebeurt en hij achter zal blijven met een schuldgevoel. En dat snap ik.
Wie heeft er misschien nog tips over hoe om te gaan met deze situatie?
Ps ik kan boeken schrijven over wat er gebeurd is met mijn kinderen en wat er gedaan is tegen bijvoorbeeld mij, maar uit angst voor meelezers en herkenbaarheid probeer ik dat te beperken in de hoop dat dit al genoeg zegt.
Mija schreef op 17-10-2023 om 10:00:
[..]
Het is gewoon narcistisch gedrag. We vertonen allemaal wel eens narcistisch gedrag. Ik diagnostiseer die mensen niet. Ik benoem alleen het gedrag.
Het zou best kunnen dat ouderen zich in de regel weer wat narcistischer gaan gedragen. Het zou me niks verbazen. Het is een periode dat de aandacht weer heel erg naar de eigen beleving wordt getrokken, meestal doordat ze zich kwetsbaarder gaan voelen. Dat is natuurlijk akelig. Ik heb daar ook begrip voor. Maar bij schoonouders van TO en mijn eigen vader is dat niet iets van de laatste tijd. En het neemt nogal forse vormen aan.
Jij vindt het narcistisch gedrag. Ik vind narcistisch gedrag horen bij mensen met narcisme. En dat hebben deze mensen niet (ga ik vanuit, anders had TO dat wel geschreven). Zoals ik al zei, heel veel ouderen vertonen het gedrag van de schoonouders van TO. Ik lees echt niets schokkends in het gedrag en helemaal geen "forse vormen". Het is maar hoe je er zelf mee omgaat. En daar heeft TO al genoeg tips voor gekregen.
MiniJCW schreef op 17-10-2023 om 10:12:
[..]
Jij vindt het narcistisch gedrag. Ik vind narcistisch gedrag horen bij mensen met narcisme. En dat hebben deze mensen niet (ga ik vanuit, anders had TO dat wel geschreven). Zoals ik al zei, heel veel ouderen vertonen het gedrag van de schoonouders van TO. Ik lees echt niets schokkends in het gedrag en helemaal geen "forse vormen". Het is maar hoe je er zelf mee omgaat. En daar heeft TO al genoeg tips voor gekregen.
Wat je schrijft, klopt gewoon niet. Iedereen vertoont narcistisch gedrag. Er bestaat zelfs zoiets als gezond narcisme. Jezelf genoeg waard vinden om jezelf voorop te zetten als het nodig is. Dat mag TO gaan vertonen. Want inderdaad, ze moet er zelf mee dealen. Daar zit niks anders op. Maar die woorden die jij in je vorige post zo veroordeelt, dat zijn woorden die uit emotie worden gesproken, omdat er onmacht en pijn wordt ervaren. Ze geven je een signaal: pak dit aan want ik verdraag het niet.
Je* kunt denken dat er met alle mensen redelijk te praten valt, dat ze zich coöperatief gaan gedragen als jij alles maar goed doet, als jij maar zorgvuldig communiceert, maar dat is een valkuil. Dat is niet altijd zo. En als je dat dan toch blijft geloven, blijf je altijd aan het werk om harmonie te bereiken, het goed te doen, terwijl er niks verandert. Je moet dus inderdaad aan het werk, maar wel anders aan het werk dan je gewend bent.
*ter verduidelijking: deze ‘je’ is eigenlijk TO en ik.
MiniJCW schreef op 17-10-2023 om 10:06:
[..]
Door woorden te gebruiken als narcistisch gedrag, heks, manipuleren, misbruik, gaslighten, etc. leg je de schuld buiten je jezelf. Het ligt allemaal aan je schoonmoeder. Daardoor verandert er niets, want je kunt haar niet veranderen. Als je wil dat er iets verandert, moet je zelf veranderen en kijken naar je eigen aandeel. Je schrijft dat ze misbruik maakt van je goedheid en dat je zorgzaam en dienstbaar bent. Maar eigenlijk kun je je grenzen niet aangeven, dat probleem ligt bij jou. Het is natuurlijk makkelijk om alle schuld bij haar te leggen, maar als je iets wil veranderen, zul je zelf moeten veranderen.
Nou dat lijkt in eerste instantie zo maar dat hoef natuurlijk niet per se zo te zijn. Het is heel mooi hoe Mija uitlegt hoe bepaald gedrag van de (schoon) ouder je aan het wankelen maakt, hoe er wordt ingespeeld op je schuldgevoel, hoe je gaat denken "ben ik nou gek, dit is toch niet redelijk?¨.
Als je gaat inzien hoe de manipulaties werken, kun je ook gaan zien waar jouw eigen zwaktes zitten: je wilt een gewetensvol mens zijn bijvoorbeeld, die wat voor een ander over heeft. En zeker voor familie. Je kunt gaan inzien dat de ander feilloos prikt in waar jij het meest geraakt wordt: je deed je best en nog is het niet goed genoeg. Ze doen dat vaak niet eens uit gemeenheid, maar gewoon omdat ze gemerkt hebben dat het werkt. Dat is niet mooi van hen en ook emotioneel onvolwassen en inderdaad ben je er niet met het bij die constatering te laten. Maar nu je dit weet kan je anders handelen: je kunt hen als het ware opnieuw leren wat jouw grenzen zijn én je kunt bij je zelf nagaan waarom je zelf over die grenzen heengaat om iets te doen voor de ander ten koste van jezelf.
Het zijn akelige leerprocessen is mijn ervaring. Ts: stel je grenzen, laat de andere partij meer doen, verwijs naar hen, maar vooral: trap niet in de val je schuldig te laten voelen. Ze proberen gewoon maar wat, jouw waarde is niet afhankelijk van hun oordeel.
Edjekroketje schreef op 17-10-2023 om 09:56:
[..]
Wat ik dan nog wel wil vermelden is dat het met name gaat om mijn schoonmoeder. Mijn schoonvader is echt wel een fijne man die ook wel begrip toont voor ons, maar zich wel laat manipuleren door schoonmoe. De dingen die ik doe, doe ik vaak omdat HIJ me aan het hart gaat, niet zij.
Kan er met schoonvader misschien wel iets van een gesprek plaatsvinden, als hij alleen bij jullie komt? Hem kan niet gevraagd worden zijn vrouw af te vallen maar hij zal uit eigen ervaring de gevoelens wellicht wel begrijpen. Kan je man misschien zoiets overbrengen als: “We hebben moeite met x gedrag van moeder en hebben wat meer afstand nodig. Het is niet vijandig bedoeld maar om beter voor onszelf te zorgen. Je bent welkom bij ons voor een kopje koffie en een praatje als we thuis zijn en tijd hebben, we zien je heel graag, maar we willen dan niet steeds een klusje doen wat moeder gedaan wil hebben. We willen dan juist aandacht aan jou geven, horen hoe het met jou gaat en vertellen hoe het met ons gaat. Voor klusjes komen we x keer in de maand bij jullie dus we willen ze wel doen maar niet op stel en sprong.”
Dat zal natuurlijk moeilijk voor hem zijn want hij moet dan aan zijn vrouw verantwoorden waarom hij niet naar jullie wil gaan om een klusje gedaan te krijgen. Of waarom hij thuiskomt zonder dat het klusje is gedaan. Dat kan eventueel benoemd worden en je kan daar begrip voor tonen, compassie voor tonen. Maar evengoed is het niet jullie taak om hem uit die lastige situatie met zijn vrouw te redden.
In die podcast die hierboven wordt aangeraden, zegt Steven Pont: “De belangrijkste vraag in relaties is ‘Wat is van mij? Wat is van jou? En wat is van ons allebei?’” Ik denk dat dat heel raak is. Er zijn mensen die er handig in zijn bij anderen te leggen wat van henzelf is. Dat is lang niet altijd makkelijk te herkennen. In deze situatie is dat herkennen en er dan naar gaan handelen het belangrijkst. Ook met betrekking tot vader, die waarschijnlijk ook zijn eigen grenzen niet weet te trekken en daaronder lijdt. Uit medelijden wil je voor hem de grenzen oprekken. En daar maakt zijn vrouw handig gebruik van. Hij dealt daar zelf niet mee, laat het gebeuren. En dat is uiteindelijk zijn pakkie-aan, hoe hard dat ook klinkt.
Dan begin je zelf (ook) een lijstje. Als vader komt met een klusje: “staat genoteerd! Koffie?”.
MiniJCW schreef op 17-10-2023 om 10:06:
[..]
Door woorden te gebruiken als narcistisch gedrag, heks, manipuleren, misbruik, gaslighten, etc. leg je de schuld buiten je jezelf. Het ligt allemaal aan je schoonmoeder. Daardoor verandert er niets, want je kunt haar niet veranderen. Als je wil dat er iets verandert, moet je zelf veranderen en kijken naar je eigen aandeel. Je schrijft dat ze misbruik maakt van je goedheid en dat je zorgzaam en dienstbaar bent. Maar eigenlijk kun je je grenzen niet aangeven, dat probleem ligt bij jou. Het is natuurlijk makkelijk om alle schuld bij haar te leggen, maar als je iets wil veranderen, zul je zelf moeten veranderen.
Het zijn heftige termen, maar daarmee kan je wel inzicht krijgen in wat er gebeurt.
Dit soort gedrag zorgt er juist voor dat je gaat twijfelen aan jezelf. Alles wat ooit recht was lijken hun krom te kunnen buigen.
Door meer bij jezelf te blijven kan je er voor zorgen dat je niet helemaal meegezogen wordt in de dynamiek. Door je nog meer in de ander te verplaatsen en de schuld bij jezelf te zoeken, raak je steeds verstrikter in alles.
Inzicht in wat er gebeurt en dan duidelijk zijn. Heel duidelijk en de consequenties voor lief nemen, want het kan best zo zijn dat schoonmoeder zich zo in de steek gelaten voelt dat ze minder leuk gaat reageren.
Mija schreef op 17-10-2023 om 11:18:
[..]
Kan er met schoonvader misschien wel iets van een gesprek plaatsvinden, als hij alleen bij jullie komt? Hem kan niet gevraagd worden zijn vrouw af te vallen maar hij zal uit eigen ervaring de gevoelens wellicht wel begrijpen. Kan je man misschien zoiets overbrengen als: “We hebben moeite met x gedrag van moeder en hebben wat meer afstand nodig. Het is niet vijandig bedoeld maar om beter voor onszelf te zorgen. Je bent welkom bij ons voor een kopje koffie en een praatje als we thuis zijn en tijd hebben, we zien je heel graag, maar we willen dan niet steeds een klusje doen wat moeder gedaan wil hebben. We willen dan juist aandacht aan jou geven, horen hoe het met jou gaat en vertellen hoe het met ons gaat. Voor klusjes komen we x keer in de maand bij jullie dus we willen ze wel doen maar niet op stel en sprong.”
Dat zal natuurlijk moeilijk voor hem zijn want hij moet dan aan zijn vrouw verantwoorden waarom hij niet naar jullie wil gaan om een klusje gedaan te krijgen. Of waarom hij thuiskomt zonder dat het klusje is gedaan. Dat kan eventueel benoemd worden en je kan daar begrip voor tonen, compassie voor tonen. Maar evengoed is het niet jullie taak om hem uit die lastige situatie met zijn vrouw te redden.
In die podcast die hierboven wordt aangeraden, zegt Steven Pont: “De belangrijkste vraag in relaties is ‘Wat is van mij? Wat is van jou? En wat is van ons allebei?’” Ik denk dat dat heel raak is. Er zijn mensen die er handig in zijn bij anderen te leggen wat van henzelf is. Dat is lang niet altijd makkelijk te herkennen. In deze situatie is dat herkennen en er dan naar gaan handelen het belangrijkst. Ook met betrekking tot vader, die waarschijnlijk ook zijn eigen grenzen niet weet te trekken en daaronder lijdt. Uit medelijden wil je voor hem de grenzen oprekken. En daar maakt zijn vrouw handig gebruik van. Hij dealt daar zelf niet mee, laat het gebeuren. En dat is uiteindelijk zijn pakkie-aan, hoe hard dat ook klinkt.
Schoonvader is in elk geval een stuk redelijker dan schoonmoeder en met hem is wel te praten. Alleen of dat uiteindelijk ook bij haar terechtkomt dat weet ik niet - maar als het wel zo is doet ze er in elk geval niets mee. Maar dat uitleggen waarom het klusje bij thuiskomst niet gedaan is, zit hem voornamelijk bij mijn man. Schoonvader wipt weleens langs als ik er niet ben en man vrij is, maar als mijn man dan niet de grens trekt (en ik twijfel dus of hij dat zal doen), dan wordt het alsnog gedaan. En nee, persoonlijk heb ik daar op dat moment geen last van, maar het gevoel door mijn man opzij gezet te worden vind ik wel heel vervelend. Want ik weet nagenoeg zeker dat mijn man geen weerstand kan bieden op zo'n moment. Ergens schrijf jij, Mija, ook dat narcistisch gedrag zich uit in het menen van overal recht op hebben. Dat klopt dus ook als een bus bij haar! Ze meent namelijk bijvoorbeeld al 20+ jaar dat wij op 1e kerstdag bij hun horen te zijn. Dat ik ook nog ouders heb met wensen en dat die mensen net zoveel recht hebben op een bezoek op 1e kerstdag als dat zij dat hebben komt niet in haar op. Moederdag idem dito. Je moet er het liefst de hele zondag zitten, bezoek op een andere dag voor moederdag wordt niet getolereerd en dat ik zelf moeder ben en er nog eentje heb doet niet ter zake. Daar walsen we inmiddels wel overheen, want ik laat mijn ouders niet altijd met de kruimels zitten omdat zij anders wil. Dat is dan wel weer gelukt 
Ik zal die podcasts eens opzoeken en beluisteren als ik daar een goed moment voor heb.
Ben het ook zeker eens met degenen die zeggen dat IK moet veranderen. Zij gaat dat niet meer doen. Alleen vind ik het dus heel moeilijk om haar mij tot-hier-en-verder-niet te laten raken. En het succes daarvan zit hem m.i ook in hoe recht de rug van mijn man blijft daarin, want hij blijft ook maar schermen met: ja maar het blijven toch mijn ouders en om die reden voel ik me denk ik vaak nog erger gefrustreerd en niet gehoord.
Kan wel janken.
Mischa83 schreef op 17-10-2023 om 08:46:
Er is een (vind ik) hele mooie aflevering van de podcast omdenken die gaat over een goede zoon/dochter zijn. Ik denk dat die interessant kan zijn voor jullie om te luisteren. Voor mij en mijn man is het heel helpend geweest in relatie tot mijn schoonmoeder. Door in te zien dat we haars inziens nooit een goede zoon/schoondochter zullen zijn en dat te accepteren, kun je ook stoppen met dit te proberen. Wat iemand hierboven al schreef; je kunt door 1000 hoepels springen, maar het zal nooit goed genoeg zijn. Het goede nieuws is dus dat je dit niet meer hoeft te proberen! Vanuit dit inzicht lukt het ons veel beter vanuit onszelf te redeneren wat we willen in het contact met schoonmoeder en hebben het schuldgevoel en 'hoe het hoort' losgelaten. Schoonmoeder vind dit allemaal onzin en vind ons niet goed genoeg, dus in die zin is er voor haar niets veranderd, maar voor ons is het bevrijdend!
Weet je ook welke dat is en waar ik die kan vinden?
Ik moet idd gaan inzien dat wat we ook doen, dit nooit zal leiden tot waardering of iets dergelijks en dat zit echt bij mij.
MiniJCW schreef op 17-10-2023 om 10:06:
[..]
Door woorden te gebruiken als narcistisch gedrag, heks, manipuleren, misbruik, gaslighten, etc. leg je de schuld buiten je jezelf. Het ligt allemaal aan je schoonmoeder. Daardoor verandert er niets, want je kunt haar niet veranderen. Als je wil dat er iets verandert, moet je zelf veranderen en kijken naar je eigen aandeel. Je schrijft dat ze misbruik maakt van je goedheid en dat je zorgzaam en dienstbaar bent. Maar eigenlijk kun je je grenzen niet aangeven, dat probleem ligt bij jou. Het is natuurlijk makkelijk om alle schuld bij haar te leggen, maar als je iets wil veranderen, zul je zelf moeten veranderen.
Ja daar heb je beslist een punt hoor. Ik vind het ook lastig om nee tegen haar te zeggen, omdat ze me vaak (hoe gek het ook klinkt) overvalt met haar verzoeken om te helpen. Het zijn overigens voornamelijk hulpvragen voor dingen rondom haar telefoon of mails die ze gehad heeft. Dan belt ze op om te zeggen: ik heb een mail van dat en dat gehad en ik weet niet wat het is en wat moet ik ermee en blablabla. Dan zeg ik dat het, obv de afzender, vast niet belangrijk is en dat ze niets hoeft te doen en dat we hem binnenkort wel lezen. Maar zelfs mails over bv een klanttevredenheidsonderzoek raakt ze van in de bonen en daar belt ze dan al over.
2 weken terug was ik bijvoorbeeld wel wat scherper. Ze belde me op en vroeg of ik thuis was. Maar dat gaat dan ook zo: hallo met Connie, ben je thuis? Uh ja nu wel maar niet lang, hoezo? Ja anders komt Henk even langs want ik moet een overboeking doen van de bank en ik weet niet hoe dat werkt.
Toen kon ik dus nog net voorkomen dat Henk langs zou komen en heb ik haar uiteindelijk (dom van me ik weet het) op afstand geholpen. Maar niets vragen, gewoon opdringen.
En weet je, sorry hoor, maar ik ben zo gefrustreerd, als ze er nou in het verleden ook voor ons geweest was toen we het nodig hadden, dan was het een ander verhaal geweest. Maar ze heeft ons nooit geholpen, ook niet toen mijn man een ernstig ongeluk gehad had en ik tegelijkertijd thuis zat met een burnout. Niet tijdens een zwangerschap waarin ik 9mnd ziek geweest ben. En dat zijn bij mij allemaal pijnpunten die me tot op de dag van vandaag dwarszitten, terwijl zij wel van alles van ons blijft verwachten. En dan soms erbij dat mijn man zegt: ik kan ze niet veranderen, het is hoe het is, blabla, dat maakt me woest.
sorry dat ik hier zo zit te spuien hoor, maar dat geeft aan hoe ik me voel.
Even heel kort door de bocht:
Kan jij je volledig terugtrekken uit de mantelzorg? In de zin van: Ik zorg voor de mantelzorg die mijn ouders nodig hebben en man zorgt voor de mantelzorg die zijn ouders nodig hebben. Als ze belt met het verzoek om te helpen met een mail of betaling dan zeg je dat je man dat binnenkort zal komen doen en hangt op. Dan is het niet meer jouw probleem.
Wij doen het al jaren zo. Natuurlijk als ik mee ben om nieuwjaar te wensen en er is een knoopje van een overhemd dan zet ik dat er best even aan als het gevraagd wordt en ik check de koelkast op overjarige vleeswaren maar al die vragen over veelal digitale dingen van schoonouders laat ik over aan mijn man.
Edjekroketje schreef op 17-10-2023 om 12:13:
Mija schreef op 17-10-2023 om 11:18:
[..]
Schoonvader is in elk geval een stuk redelijker dan schoonmoeder en met hem is wel te praten. Alleen of dat uiteindelijk ook bij haar terechtkomt dat weet ik niet - maar als het wel zo is doet ze er in elk geval niets mee. Maar dat uitleggen waarom het klusje bij thuiskomst niet gedaan is, zit hem voornamelijk bij mijn man. Schoonvader wipt weleens langs als ik er niet ben en man vrij is, maar als mijn man dan niet de grens trekt (en ik twijfel dus of hij dat zal doen), dan wordt het alsnog gedaan. En nee, persoonlijk heb ik daar op dat moment geen last van, maar het gevoel door mijn man opzij gezet te worden vind ik wel heel vervelend. Want ik weet nagenoeg zeker dat mijn man geen weerstand kan bieden op zo'n moment. Ergens schrijf jij, Mija, ook dat narcistisch gedrag zich uit in het menen van overal recht op hebben. Dat klopt dus ook als een bus bij haar! Ze meent namelijk bijvoorbeeld al 20+ jaar dat wij op 1e kerstdag bij hun horen te zijn. Dat ik ook nog ouders heb met wensen en dat die mensen net zoveel recht hebben op een bezoek op 1e kerstdag als dat zij dat hebben komt niet in haar op. Moederdag idem dito. Je moet er het liefst de hele zondag zitten, bezoek op een andere dag voor moederdag wordt niet getolereerd en dat ik zelf moeder ben en er nog eentje heb doet niet ter zake. Daar walsen we inmiddels wel overheen, want ik laat mijn ouders niet altijd met de kruimels zitten omdat zij anders wil. Dat is dan wel weer gelukt
Ik zal die podcasts eens opzoeken en beluisteren als ik daar een goed moment voor heb.
Ben het ook zeker eens met degenen die zeggen dat IK moet veranderen. Zij gaat dat niet meer doen. Alleen vind ik het dus heel moeilijk om haar mij tot-hier-en-verder-niet te laten raken. En het succes daarvan zit hem m.i ook in hoe recht de rug van mijn man blijft daarin, want hij blijft ook maar schermen met: ja maar het blijven toch mijn ouders en om die reden voel ik me denk ik vaak nog erger gefrustreerd en niet gehoord.Kan wel janken.
Gaat heel cru klinken maar ook ten opzichte van jouw man moet je jezelf de vraag stellen: “Wat is van jou? Wat is van mij? En wat is van ons samen?” Hij zet niet jou maar zichzelf opzij als hij buigt voor de druk van zijn vader door een klusje te doen waar jij niet bij betrokken bent. Dat is pijnlijk voor hem maar het is niet van jou. Het is natuurlijk makkelijker voor jou als het hem lukt om zijn rug recht te houden maar evengoed is het jouw verantwoordelijkheid om zelf je grens dicht te houden, ook als hij het niet doet. Ga al die grensoverschrijding die in deze relaties plaatsvindt zorgvuldig observeren want als je niet uitkijkt, wordt het een grote kluwen waarin iedereen verwacht dat een ander het oplost.
Dat heb ik ook weleens overwogen hoor, om het door mijn man te laten doen. Echter, er rust al zoveel druk op de schouders van mijn man door zijn werk etc dat ik het zielig voor hem vind om mij dan terug te trekken. Dat klinkt natuurlijk eigenwijs, dat snap ik, maar als ik dan help, dan help ik om mijn man te ontzien.
Edjekroketje schreef op 17-10-2023 om 12:29:
[..]
Ja daar heb je beslist een punt hoor. Ik vind het ook lastig om nee tegen haar te zeggen, omdat ze me vaak (hoe gek het ook klinkt) overvalt met haar verzoeken om te helpen. Het zijn overigens voornamelijk hulpvragen voor dingen rondom haar telefoon of mails die ze gehad heeft. Dan belt ze op om te zeggen: ik heb een mail van dat en dat gehad en ik weet niet wat het is en wat moet ik ermee en blablabla. Dan zeg ik dat het, obv de afzender, vast niet belangrijk is en dat ze niets hoeft te doen en dat we hem binnenkort wel lezen. Maar zelfs mails over bv een klanttevredenheidsonderzoek raakt ze van in de bonen en daar belt ze dan al over.
2 weken terug was ik bijvoorbeeld wel wat scherper. Ze belde me op en vroeg of ik thuis was. Maar dat gaat dan ook zo: hallo met Connie, ben je thuis? Uh ja nu wel maar niet lang, hoezo? Ja anders komt Henk even langs want ik moet een overboeking doen van de bank en ik weet niet hoe dat werkt.
Toen kon ik dus nog net voorkomen dat Henk langs zou komen en heb ik haar uiteindelijk (dom van me ik weet het) op afstand geholpen. Maar niets vragen, gewoon opdringen.En weet je, sorry hoor, maar ik ben zo gefrustreerd, als ze er nou in het verleden ook voor ons geweest was toen we het nodig hadden, dan was het een ander verhaal geweest. Maar ze heeft ons nooit geholpen, ook niet toen mijn man een ernstig ongeluk gehad had en ik tegelijkertijd thuis zat met een burnout. Niet tijdens een zwangerschap waarin ik 9mnd ziek geweest ben. En dat zijn bij mij allemaal pijnpunten die me tot op de dag van vandaag dwarszitten, terwijl zij wel van alles van ons blijft verwachten. En dan soms erbij dat mijn man zegt: ik kan ze niet veranderen, het is hoe het is, blabla, dat maakt me woest.
sorry dat ik hier zo zit te spuien hoor, maar dat geeft aan hoe ik me voel.
Waarom neem je de telefoon eigenlijk op? Dat lijkt me verreweg de makkelijkste oplossing. En dan zeg je achteraf iedere keer: ik was druk, ik kon niet opnemen. En als ze een boodschap inspreekt, app je een dag later dat het klusje op de lijst gaat voor de volgende klusjesdag. Echt, gewoon niet meer opnemen als ze belt. Als er een serieus drama is, spreekt ze maar wat in. Of dan belt ze maar iemand anders, die nog niet overvraagd is en tegen wie ze nog niet talloze keren ‘wolf!’ heeft geroepen als ze een konijn zag.
Edjekroketje schreef op 17-10-2023 om 12:44:
Dat heb ik ook weleens overwogen hoor, om het door mijn man te laten doen. Echter, er rust al zoveel druk op de schouders van mijn man door zijn werk etc dat ik het zielig voor hem vind om mij dan terug te trekken. Dat klinkt natuurlijk eigenwijs, dat snap ik, maar als ik dan help, dan help ik om mijn man te ontzien.
Nogmaals: Wat is van jou? Wat is van je man? Als je man overbelast is moet hij zichzelf gaan ontzien. Je helpt hem niet door de belasting over nemen want daarmee help je hem het patroon in stand te houden.
Mijn zus is er beter in dan ik om mijn vader in zijn sop te laten gaarkoken. Ik heb daar soms moeite mee en soms bekruipt me dan de zielige gedachte: ‘ik draai ook ‘overal’ alleen voor op’, wat overigens niet zo is, maar wel (te) veel. Maar bij mij gaat er dan wel heel snel een waarschuwingslampje branden. Zij moet niet doen zoals ik. Ik mag meer doen zoals zij!
Edjekroketje schreef op 17-10-2023 om 12:44:
Dat heb ik ook weleens overwogen hoor, om het door mijn man te laten doen. Echter, er rust al zoveel druk op de schouders van mijn man door zijn werk etc dat ik het zielig voor hem vind om mij dan terug te trekken. Dat klinkt natuurlijk eigenwijs, dat snap ik, maar als ik dan help, dan help ik om mijn man te ontzien.
Door je man te willen ontzien, hou je zowel het gedrag van schoonmoeder en van je man in stand. Als jij de problemen van je schoonmoeder blijft oplossen, haal je de druk weg bij je man om zijn eigen grenzen richting zijn moeder aan te geven. Jij lost immers een groot deel al op zodat het bij niet hem terecht komt.
En schoonmoeder gaat haar gedrag ook niet aanpassen, omdat ze daarmee nog steeds van alles bij jou gedaan krijgt.
De sleutel tot verandering ligt dus niet bij hen, maar bij jou, door zowel richting je man als schoonmoeder je grens aan te geven. Als je blijft verwachten dat zij zich gaan aanpassen, word je alleen maar gefrustreerder.