Schoonouders - ik ben het zó zat
In een notendop is dit de situatie:
Onze kinderen staan bij opa en oma niet gelijk aan de andere kleinkinderen. De kinderen voelen dat, dus mede om die reden hebben we afstand genomen van opa en oma en gaan we er alleen heen als het niet anders kan. Man bezoekt ouders 2x per maand voor een uurtje. Ik kom er alleen als het moet, contact probeer ik tot een minimum te beperken.
Schoonouders worden nu wat ouder en hebben vaker hulp nodig. Noem me gestoord, dat ben ik ook, maar die hulp die bied ik. Ik kan het lastig over mijn hart verkrijgen om ze (en dan met name mijn schoonvader want hij gaat me aan het hart) te laten zwemmen, terwijl ik dat eigenlijk wel zou moeten doen. Maar goed, ik heb een goed hart en ben opgevoed met respect voor anderen en daarnaast zijn het de ouders van mijn man, dus ik help dan maar weer.
Wel met als gevolg dat wij altijd degenen zijn die gebeld worden - de andere kant zelden tot nooit. En als er hulp nodig is, dan ook het liefste meteen. Heb je het dan over dringende zaken? Nee, absoluut niet (het updaten van een app bijvoorbeeld). Schoonmoeder stuurt schoonvader om de klusjes te klaren. Daarbij wordt onzes inziens niet gerespecteerd dat wij ook een druk leven hebben – we moeten helpen als het hen uitkomt. Man heeft hier al eens wat van gezegd en dat gaat dan even goed, maar daarna gaat het weer bergafwaarts. Als er wat gedaan moet worden, dan weet ze me ook altijd te overvallen of me zo voor het blok te zetten dat nee zeggen geen optie meer is. En dus ga ik dan maar weer met mijn staart tussen mijn benen en doe ik wat er gevraagd wordt. Ergens dúrf ik ook niet te zeggen dat ik het niet doe.
Nu is er kortgeleden door onze jongste gezegd dat die duidelijk voelt dat oma geen warme gevoelens koestert voor hen. Dit was voor ons wel een breekpunt, maar we weten niet wat we er mee moeten. In de loop der jaren is mijn man het gesprek al weleens aangegaan en heeft hij gezegd dat er duidelijk verschil gemaakt wordt. Uiteraard wordt dit dan ontkent. Oma heeft geen zelfreflectie; nooit ligt er iets aan haar. Het levert ook niets op, alleen frustratie aan onze (en met name mijn) kant. We zijn alleen goed voor de klusjes, verder niet.
Ik ben opzoek naar meer manieren waarop we schoonouders op afstand kunnen houden. Zoals gezegd kom ik er al niet meer, alleen als het niet anders kan. De kinderen hebben wat ons betreft geen enkele verplichting naar opa en oma. Mijn man komt er ook niet vaak, maar meer letterlijke afstand nemen durft hij niet uit angst dat er vandaag of morgen wat gebeurt en hij achter zal blijven met een schuldgevoel. En dat snap ik.
Wie heeft er misschien nog tips over hoe om te gaan met deze situatie?
Ps ik kan boeken schrijven over wat er gebeurd is met mijn kinderen en wat er gedaan is tegen bijvoorbeeld mij, maar uit angst voor meelezers en herkenbaarheid probeer ik dat te beperken in de hoop dat dit al genoeg zegt.
Mija schreef op 17-10-2023 om 12:49:
[..]
Waarom neem je de telefoon eigenlijk op? Dat lijkt me verreweg de makkelijkste oplossing. En dan zeg je achteraf iedere keer: ik was druk, ik kon niet opnemen. En als ze een boodschap inspreekt, app je een dag later dat het klusje op de lijst gaat voor de volgende klusjesdag. Echt, gewoon niet meer opnemen als ze belt. Als er een serieus drama is, spreekt ze maar wat in. Of dan belt ze maar iemand anders, die nog niet overvraagd is en tegen wie ze nog niet talloze keren ‘wolf!’ heeft geroepen als ze een konijn zag.
Ja en precies dat is wat ik niet durf omdat ik ben opgevoed met fatsoen en respect en omdat ik weet dat ze dan mijn man weer gaat lastigvallen, waar hij ook is, en ook omdat ik niet weet wat mijn man ervan vindt als ik dat zou doen. Maar ik zou de telefoon eigenlijk gewoon moeten laten gaan ja.
Sassenach schreef op 17-10-2023 om 12:56:
[..]
Door je man te willen ontzien, hou je zowel het gedrag van schoonmoeder en van je man in stand. Als jij de problemen van je schoonmoeder blijft oplossen, haal je de druk weg bij je man om zijn eigen grenzen richting zijn moeder aan te geven. Jij lost immers een groot deel al op zodat het bij niet hem terecht komt.
En schoonmoeder gaat haar gedrag ook niet aanpassen, omdat ze daarmee nog steeds van alles bij jou gedaan krijgt.
De sleutel tot verandering ligt dus niet bij hen, maar bij jou, door zowel richting je man als schoonmoeder je grens aan te geven. Als je blijft verwachten dat zij zich gaan aanpassen, word je alleen maar gefrustreerder.
Helemaal waar!
Zij gaat inderdaad niet veranderen, dat roept mijn man ook al jaren.
Ik heb dus gister aangegeven bij mijn man dat de klusjes maar moeten wachten tot hij bij haar op bezoek gaat. En dan moet ik maar bezien hoe dat loopt met de bezoekjes van schoonvader en of hij dan toevallig niet van de gelegenheid gebruikmaakt om er klusjes door te duwen.
En ik ben me ervan bewust hoor dat het bij mij ligt, maar de boosheid en de frustratie is zo groot. Ook naar mijn man hoor, omdat hij ook zijn kinderen dingen heeft laten aandoen onder het mom van het zijn mijn ouders, ze gaan niet veranderen en we moeten ermee dealen.
Sassenach schreef op 17-10-2023 om 12:56:
[..]
Door je man te willen ontzien, hou je zowel het gedrag van schoonmoeder en van je man in stand. Als jij de problemen van je schoonmoeder blijft oplossen, haal je de druk weg bij je man om zijn eigen grenzen richting zijn moeder aan te geven. Jij lost immers een groot deel al op zodat het bij niet hem terecht komt.
En schoonmoeder gaat haar gedrag ook niet aanpassen, omdat ze daarmee nog steeds van alles bij jou gedaan krijgt.
De sleutel tot verandering ligt dus niet bij hen, maar bij jou, door zowel richting je man als schoonmoeder je grens aan te geven. Als je blijft verwachten dat zij zich gaan aanpassen, word je alleen maar gefrustreerder.
Helemaal waar!
Zij gaat inderdaad niet veranderen, dat roept mijn man ook al jaren.
Ik heb dus gister aangegeven bij mijn man dat de klusjes maar moeten wachten tot hij bij haar op bezoek gaat. En dan moet ik maar bezien hoe dat loopt met de bezoekjes van schoonvader en of hij dan toevallig niet van de gelegenheid gebruikmaakt om er klusjes door te duwen.
En ik ben me ervan bewust hoor dat het bij mij ligt, maar de boosheid en de frustratie is zo groot. Ook naar mijn man hoor, omdat hij ook zijn kinderen dingen heeft laten aandoen onder het mom van het zijn mijn ouders, ze gaan niet veranderen en we moeten ermee dealen. Dat hij bepaalde dingen heeft laten gebeuren zonder ooit eens goed zijn scheur open te trekken. Maar als ik daar dan wat van zeg, dan komt hij met het eeuwige paradepaardje hierboven en uiteindelijk wordt hij boos, zit hij ertussenin en moet ik daar maar begrip voor hebben.
Als ik jou zo lees zitten vooral die waarden van fatsoen en respect jou in de weg om een grens te trekken en voor jezelf op te komen. Het kan helpend zijn om eens goed naar jouw overtuigingen te kijken die voortkomen uit die waarden. Welke overtuigingen zijn dat? Zijn ze echt van jou, of heb je die waarden zo ingestampt gekregen dat ze van jou voelen, maar dat niet of maar gedeeltelijk zijn. Kijk eens kritisch naar die overtuigingen om te kijken of ze wel kloppend zijn en bij jou passen. Waarom zijn fatsoen en respect zo belangrijk voor jou? En in hoeverre kun je de overtuigingen voortkomend uit die waarden eventueel aanpassen om je minder rot te laten voelen als je je grens aangeeft en bewaakt.
Je kunt jezelf bijvoorbeeld de vraag stellen wat respect en fatsoen dan precies inhouden. Is jouw gedrag pas respectvol en fatsoenlijk als je direct op een hulpvraag ingaat? Of kan het ook heel respectvol en fatsoenlijk zijn om verzoeken die geen bloedspoed hebben op te pakken op een moment dat het jou uitkomt?
Edjekroketje schreef op 17-10-2023 om 13:06:
[..]
En ik ben me ervan bewust hoor dat het bij mij ligt, maar de boosheid en de frustratie is zo groot. Ook naar mijn man hoor, omdat hij ook zijn kinderen dingen heeft laten aandoen onder het mom van het zijn mijn ouders, ze gaan niet veranderen en we moeten ermee dealen. Dat hij bepaalde dingen heeft laten gebeuren zonder ooit eens goed zijn scheur open te trekken. Maar als ik daar dan wat van zeg, dan komt hij met het eeuwige paradepaardje hierboven en uiteindelijk wordt hij boos, zit hij ertussenin en moet ik daar maar begrip voor hebben.
En hier zit ‘m dus de kneep. Jij bent zelf net zo weinig in staat om assertief op te treden als hij en je bent ontzettend boos dat hij het niet heeft gedaan en doet en tegelijkertijd beweer je dat je meeveert, klusjes overneemt, omdat je het zielig vindt dat hij zo onder druk staat. Ik probeer je niet onderuit te schoffelen, helemaal niet, maar zie asjeblieft wat een warboel dit is! Ik snap ontzettend goed dat je boos bent, dat is een logisch, terecht gevoel want je grenzen worden overschreden. Maar je verhaal gaat als volgt: Connie wil iets en stuurt Kees op pad om het te fixen. Kees komt bij zoon Richard met de houding ‘Sorry maar je weet hoe je moeder is’. Zoon Richard vertelt dat tegen zijn vrouw Edje en zegt: ‘Sorry maar je weet hoe mijn moeder is en je weet hoe mijn vader is’ en Edje denkt: ik weet hoe moeder is en ik weet hoe vader is en ik weet hoe mijn man is dus ik zal maar niet te veeleisend zijn want man heeft het er al zo moeilijk mee maar ze ploft intussen haast uit elkaar van woede.
Er zit weinig anders op voor jou Edje dan dat je tegen je man zegt: ‘Ja, ik weet hoe je moeder is en ik weet hoe je vader is en ik weet hoe jij bent en dat je, omdat je het zo graag goed wil doen, het er enorm lastig mee hebt maar de grens van wat ik kan gezond incasseren is bereikt en ik kan je niet meer helpen je moeder en vader tevreden te stellen.’ Tegelijkertijd kun je je man niet veranderen. Die zal zijn eigen lessen moeten leren. Die zul je dus in zekere zin ook liefdevol in zijn sop moeten laten gaarkoken tot hij de grens bereikt heeft.
In de kern blijkt dit een probleem tussen je man en jou. En ook hier geldt: jij komt voor jezelf niet weg met het excuus ‘ik moet dit maar slikken want mijn man is nou eenmaal zo’. Als je het niet trekt, ben je echt zelf aan zet. Hij mag zijn eigen boontjes doppen. Als je je losmaakt van het idee dat je je man niet in de steek mag laten, is het misschien weer makkelijker om compassie met hem te hebben voor zijn lamzakkerigheid. Want jullie zijn allebei zo (geweest). Je weet zelf maar al te goed hoe onmogelijk het voelt om die druk te weerstaan. En nu waarschuwt je woede je gewoon om jezelf in veiligheid te brengen: “Doe er iets aan!”
Edjekroketje schreef op 17-10-2023 om 13:06:
[..]
Helemaal waar!
Zij gaat inderdaad niet veranderen, dat roept mijn man ook al jaren.
Ik heb dus gister aangegeven bij mijn man dat de klusjes maar moeten wachten tot hij bij haar op bezoek gaat. En dan moet ik maar bezien hoe dat loopt met de bezoekjes van schoonvader en of hij dan toevallig niet van de gelegenheid gebruikmaakt om er klusjes door te duwen.
En ik ben me ervan bewust hoor dat het bij mij ligt, maar de boosheid en de frustratie is zo groot. Ook naar mijn man hoor, omdat hij ook zijn kinderen dingen heeft laten aandoen onder het mom van het zijn mijn ouders, ze gaan niet veranderen en we moeten ermee dealen. Dat hij bepaalde dingen heeft laten gebeuren zonder ooit eens goed zijn scheur open te trekken. Maar als ik daar dan wat van zeg, dan komt hij met het eeuwige paradepaardje hierboven en uiteindelijk wordt hij boos, zit hij ertussenin en moet ik daar maar begrip voor hebben.
De oorzaak hiervan ligt dus niet alleen bij jouw schoonmoeder, maar ook bij jouw man. Hij durft zijn grens blijkbaar niet aan te geven richting zijn moeder en verwacht dat jij en de kinderen zich daar aan aanpassen, zodat hij die grens niet hoeft te trekken. En hij triggert door te vragen om begrip (respect) bij jou je neiging om je aan jouw waarden van respect te willen houden. Zodat jij je weer aanpast.
Een andere forummer zei al: Wat is van jou en wat is van de ander? Wil je de aap van een ander op jouw schouder houden en de problemen van anderen hiermee steeds op je nek krijgen? Of wil je die aap teruggeven aan degene van wie hij is?
Mija schreef op 17-10-2023 om 13:30:
[..]
En hier zit ‘m dus de kneep. Jij bent zelf net zo weinig in staat om assertief op te treden als hij en je bent ontzettend boos dat hij het niet heeft gedaan en doet en tegelijkertijd beweer je dat je meeveert, klusjes overneemt, omdat je het zielig vindt dat hij zo onder druk staat. Ik probeer je niet onderuit te schoffelen, helemaal niet, maar zie asjeblieft wat een warboel dit is! Ik snap ontzettend goed dat je boos bent, dat is een logisch, terecht gevoel want je grenzen worden overschreden. Maar je verhaal gaat als volgt: Connie wil iets en stuurt Kees op pad om het te fixen. Kees komt bij zoon Richard met de houding ‘Sorry maar je weet hoe je moeder is’. Zoon Richard vertelt dat tegen zijn vrouw Edje en zegt: ‘Sorry maar je weet hoe mijn moeder is en je weet hoe mijn vader is’ en Edje denkt: ik weet hoe moeder is en ik weet hoe vader is en ik weet hoe mijn man is dus ik zal maar niet te veeleisend zijn want man heeft het er al zo moeilijk mee maar ze ploft intussen haast uit elkaar van woede.
Er zit weinig anders op voor jou Edje dan dat je tegen je man zegt: ‘Ja, ik weet hoe je moeder is en ik zie dat je het er enorm lastig mee hebt maar de grens van wat ik kan gezond incasseren is bereikt en ik kan je niet meer helpen je moeder tevreden te stellen.’ Tegelijkertijd kun je je man niet veranderen. Die zal zijn eigen lessen moeten leren. Die zul je dus in zekere zin ook liefdevol in zijn sop moeten laten gaarkoken tot hij de grens bereikt heeft.
In de kern blijkt dit een probleem tussen je man en jou. En ook hier geldt: jij komt voor jezelf niet weg met het excuus ‘ik moet dit maar slikken want mijn man is nou eenmaal zo’. Als je het niet trekt, ben je echt zelf aan zet. Hij mag zijn eigen boontjes doppen. Als je je losmaakt van het idee dat je je man niet in de steek mag laten, is het misschien weer makkelijker om compassie met hem te hebben voor zijn lamzakkerigheid. Want jullie zijn allebei zo (geweest). Je weet zelf maar al te goed hoe onmogelijk het voelt om die druk te weerstaan. En nu waarschuwt je woede je gewoon om jezelf in veiligheid te brengen: “Doe er iets aan!”
Dat is zo, maar wat er dan dus de kop op steekt is als ik het hém allemaal zou laten doen, dan voel ik een soort controledwang omdat ik niet wil dat hij haar helpt, omdat ze ons ook nooit geholpen heeft, sterker nog, keihard heeft laten zitten toen wij het keihard nodig hadden.
Maar eigenlijk zou ik dus, voor de lieve vrede tussen hem en mij, dus moeten zeggen: ik doe het niet meer, alle klussen komen op jouw schouders neer net zo lang tot jij het zat bent en je je tot die tijd lekker als voetveeg te laten gebruiken.
De podcast die ik bedoelde staat sws op Spotify. Ik kan even niet meer de betreffende vinden, maar als je kijkt zie je dat er heel veel tussen staan over familierelaties. Ik vond ze zelf erg helpend en inzichtelijk. Grappig en confronterend.
Ben het ook eens met Mija mbt het stukje wat is van mij/wat is van een ander. Iedereen is namelijk zelf voor de volle 100% verantwoordelijk voor diens eigen gedrag, heel eerlijk gezegd mis ik dat een beetje in jouw posts. Als je man geen rechte rug kan houden is dat iets van hem, dat geeft jou geen reden om zelf geen rechte rug te houden. Als 'de andere kant' grenzen aangeeft (heel goed van ze!) is dat geen reden dat jij gefrustreerd en boos het dan maar weer doet. Hiermee hou je de huidige situatie in stand. Hoop dat je mijn woorden niet als aanvallend opneemt want zo zijn ze niet bedoeld.
Albert Einstein zei het al; de definitie van waanzin is om steeds hetzelfde te doen, maar een andere uitkomst te verwachten.
Sassenach schreef op 17-10-2023 om 13:35:
[..]
De oorzaak hiervan ligt dus niet alleen bij jouw schoonmoeder, maar ook bij jouw man. Hij durft zijn grens blijkbaar niet aan te geven richting zijn moeder en verwacht dat jij en de kinderen zich daar aan aanpassen, zodat hij die grens niet hoeft te trekken. En hij triggert door te vragen om begrip (respect) bij jou je neiging om je aan jouw waarden van respect te willen houden. Zodat jij je weer aanpast.
Een andere forummer zei al: Wat is van jou en wat is van de ander? Wil je de aap van een ander op jouw schouder houden en de problemen van anderen hiermee steeds op je nek krijgen? Of wil je die aap teruggeven aan degene van wie hij is?
Ja klopt. Hij trekt ook geen grens, want het zijn toch zijn ouders en daar moet je voor klaar staan en blablabla. En hoe ik ook aangeef dat dat andersom ook zo is en dat ze dat nooit gedaan heeft, dat lijkt niet te deren.
Eerder gaf ik het voorbeeld dat zijn vader hier al voor de deur stond te trappelen toen hij net voor langere tijd voor werk weggeweest was en mijn man de kids nog niet eens fatsoenlijk had kunnen begroeten. Toen zei ik achteraf: Vind je dat nou eigenlijk normaal? Nee dat vond ie niet en toen heeft er wat van gezegd, maar wel toen ik zijn ogen opende. Maar of het ook zo zou zijn als ik er helemaal mee stop....ik weet het niet.
ik kan alleen maar hopen dat hij binnenkort zijn mond eens opentrekt als hij daar is, maar ik ben er bang voor.
Mischa83 schreef op 17-10-2023 om 13:41:
De podcast die ik bedoelde staat sws op Spotify. Ik kan even niet meer de betreffende vinden, maar als je kijkt zie je dat er heel veel tussen staan over familierelaties. Ik vond ze zelf erg helpend en inzichtelijk. Grappig en confronterend.
Ben het ook eens met Mija mbt het stukje wat is van mij/wat is van een ander. Iedereen is namelijk zelf voor de volle 100% verantwoordelijk voor diens eigen gedrag, heel eerlijk gezegd mis ik dat een beetje in jouw posts. Als je man geen rechte rug kan houden is dat iets van hem, dat geeft jou geen reden om zelf geen rechte rug te houden. Als 'de andere kant' grenzen aangeeft (heel goed van ze!) is dat geen reden dat jij gefrustreerd en boos het dan maar weer doet. Hiermee hou je de huidige situatie in stand. Hoop dat je mijn woorden niet als aanvallend opneemt want zo zijn ze niet bedoeld.
Albert Einstein zei het al; de definitie van waanzin is om steeds hetzelfde te doen, maar een andere uitkomst te verwachten.
Ik ga eens zoeken!
Nee ik zie het niet als een aanval. Ik vind het heel treffend en het raakt me in die zin van dat ik zie hoe het zit en dat ik dus echt eigen verantwoording heb voor hoe ik me nu voel.
Edjekroketje schreef op 17-10-2023 om 13:46:
[..]
Ik ga eens zoeken!
Nee ik zie het niet als een aanval. Ik vind het heel treffend en het raakt me in die zin van dat ik zie hoe het zit en dat ik dus echt eigen verantwoording heb voor hoe ik me nu voel.
En dat is het begin van verandering
Succes 🤞
Edjekroketje schreef op 17-10-2023 om 13:38:
[..]
Dat is zo, maar wat er dan dus de kop op steekt is als ik het hém allemaal zou laten doen, dan voel ik een soort controledwang omdat ik niet wil dat hij haar helpt, omdat ze ons ook nooit geholpen heeft, sterker nog, keihard heeft laten zitten toen wij het keihard nodig hadden.
Maar eigenlijk zou ik dus, voor de lieve vrede tussen hem en mij, dus moeten zeggen: ik doe het niet meer, alle klussen komen op jouw schouders neer net zo lang tot jij het zat bent en je je tot die tijd lekker als voetveeg te laten gebruiken.
Hier kunnen m.i. een aantal dingen beter;
-het is niet aan jou om je man te controleren wie hij helpt. Dat is van je man, niet van jou.
-je gaat er vanuit dat alle klussen aan een van jullie zijn om op te lossen. Dat is van je schoonouders, niet van jou.
- wat van jou is is het aangeven van je eigen grenzen. Geen lieve vrede, geen voetveeg, geen druk opvoeren. Maar simpelweg zeggen; ik doe het niet meer. Punt. En dan worden ze boos. Maar hey, dat zijn ze nu ook al! Dat is namelijk iets van hen!
Edjekroketje schreef op 17-10-2023 om 13:38:
[..]
Dat is zo, maar wat er dan dus de kop op steekt is als ik het hém allemaal zou laten doen, dan voel ik een soort controledwang omdat ik niet wil dat hij haar helpt, omdat ze ons ook nooit geholpen heeft, sterker nog, keihard heeft laten zitten toen wij het keihard nodig hadden.
Maar eigenlijk zou ik dus, voor de lieve vrede tussen hem en mij, dus moeten zeggen: ik doe het niet meer, alle klussen komen op jouw schouders neer net zo lang tot jij het zat bent en je je tot die tijd lekker als voetveeg te laten gebruiken.
Adem in adem uit en zie dat hij net zo worstelt als jij. Probeer milder naar je man te kijken. Eigenlijk zeg je nu: ik vind hem een slappe zak als hij toegeeft. Maar je zit zelf nog middenin in het proces om op te houden toe te geven! Jij bent ook geen slappe zak en hij is dat ook niet. Dit is moeilijk en pijnlijk. Wees oprecht naar jezelf door toe te geven: ik vind het verschrikkelijk moeilijk om alleen die stap te zetten, als mijn man niet meedoet. Dan blijf ik twijfelen of ik wel een goed mens ben dat ik ze zo laat vallen. En dat IS ook moeilijk. Maar het is evengoed wat je te doen staat en misschien volgt je man dan, en misschien niet. Het is voor hem ook echt anders doordat het zijn ouders zijn. Daar zal je man zelf mee moeten worstelen. En dat is moeilijk genoeg zonder dat zijn vrouw aan hem trekt om het op te lossen. Laat hem (hierin) vrij en trek voortaan je eigen grenzen. Het verleden kun je sowieso niet ongedaan maken. Je kunt alleen nog eens het gesprek voeren met je man over hoeveel pijn bepaalde dingen hebben gedaan. Maar ik zou dat niet allemaal door elkaar proberen te doen. Eerst het meest urgente: je praktische en emotionele grenzen optrekken tussen jezelf en de eisen van moeder. En dat betekent dus ook bepaalde grenzen trekken naar vader en man, als die proberen hun spanning bij jou kwijt te raken.
Edjekroketje schreef op 17-10-2023 om 13:38:
[..]
Dat is zo, maar wat er dan dus de kop op steekt is als ik het hém allemaal zou laten doen, dan voel ik een soort controledwang omdat ik niet wil dat hij haar helpt, omdat ze ons ook nooit geholpen heeft, sterker nog, keihard heeft laten zitten toen wij het keihard nodig hadden.
Maar eigenlijk zou ik dus, voor de lieve vrede tussen hem en mij, dus moeten zeggen: ik doe het niet meer, alle klussen komen op jouw schouders neer net zo lang tot jij het zat bent en je je tot die tijd lekker als voetveeg te laten gebruiken.
Hier kun je heel mooi jouw waarde respect inzetten: Door te accepteren dat jouw man het moeilijk vindt om zijn grens richting zijn moeder aan te geven, respecteer je dat hij daar zijn eigen weg in moet lopen. En gun je hem dat proces ook door juist de problemen niet meer voor hem op te lossen, maar bij hem zelf te laten. Bovendien respecteer je daarmee je eigen grenzen.
Edjekroketje schreef op 17-10-2023 om 13:38:
[..]
Dat is zo, maar wat er dan dus de kop op steekt is als ik het hém allemaal zou laten doen, dan voel ik een soort controledwang omdat ik niet wil dat hij haar helpt, omdat ze ons ook nooit geholpen heeft, sterker nog, keihard heeft laten zitten toen wij het keihard nodig hadden.
Wat is er voorgevallen waarin ze jullie niet geholpen hebben? Weten ze dat ook? Hoe kijkt jou man ertegenaan?
Hoe komt het dat jou kind zich niet geliefd voelt door opa en oma? Wat is daarin voorgevallen en weten zij dit ook?