Schoonouders - ik ben het zó zat
In een notendop is dit de situatie:
Onze kinderen staan bij opa en oma niet gelijk aan de andere kleinkinderen. De kinderen voelen dat, dus mede om die reden hebben we afstand genomen van opa en oma en gaan we er alleen heen als het niet anders kan. Man bezoekt ouders 2x per maand voor een uurtje. Ik kom er alleen als het moet, contact probeer ik tot een minimum te beperken.
Schoonouders worden nu wat ouder en hebben vaker hulp nodig. Noem me gestoord, dat ben ik ook, maar die hulp die bied ik. Ik kan het lastig over mijn hart verkrijgen om ze (en dan met name mijn schoonvader want hij gaat me aan het hart) te laten zwemmen, terwijl ik dat eigenlijk wel zou moeten doen. Maar goed, ik heb een goed hart en ben opgevoed met respect voor anderen en daarnaast zijn het de ouders van mijn man, dus ik help dan maar weer.
Wel met als gevolg dat wij altijd degenen zijn die gebeld worden - de andere kant zelden tot nooit. En als er hulp nodig is, dan ook het liefste meteen. Heb je het dan over dringende zaken? Nee, absoluut niet (het updaten van een app bijvoorbeeld). Schoonmoeder stuurt schoonvader om de klusjes te klaren. Daarbij wordt onzes inziens niet gerespecteerd dat wij ook een druk leven hebben – we moeten helpen als het hen uitkomt. Man heeft hier al eens wat van gezegd en dat gaat dan even goed, maar daarna gaat het weer bergafwaarts. Als er wat gedaan moet worden, dan weet ze me ook altijd te overvallen of me zo voor het blok te zetten dat nee zeggen geen optie meer is. En dus ga ik dan maar weer met mijn staart tussen mijn benen en doe ik wat er gevraagd wordt. Ergens dúrf ik ook niet te zeggen dat ik het niet doe.
Nu is er kortgeleden door onze jongste gezegd dat die duidelijk voelt dat oma geen warme gevoelens koestert voor hen. Dit was voor ons wel een breekpunt, maar we weten niet wat we er mee moeten. In de loop der jaren is mijn man het gesprek al weleens aangegaan en heeft hij gezegd dat er duidelijk verschil gemaakt wordt. Uiteraard wordt dit dan ontkent. Oma heeft geen zelfreflectie; nooit ligt er iets aan haar. Het levert ook niets op, alleen frustratie aan onze (en met name mijn) kant. We zijn alleen goed voor de klusjes, verder niet.
Ik ben opzoek naar meer manieren waarop we schoonouders op afstand kunnen houden. Zoals gezegd kom ik er al niet meer, alleen als het niet anders kan. De kinderen hebben wat ons betreft geen enkele verplichting naar opa en oma. Mijn man komt er ook niet vaak, maar meer letterlijke afstand nemen durft hij niet uit angst dat er vandaag of morgen wat gebeurt en hij achter zal blijven met een schuldgevoel. En dat snap ik.
Wie heeft er misschien nog tips over hoe om te gaan met deze situatie?
Ps ik kan boeken schrijven over wat er gebeurd is met mijn kinderen en wat er gedaan is tegen bijvoorbeeld mij, maar uit angst voor meelezers en herkenbaarheid probeer ik dat te beperken in de hoop dat dit al genoeg zegt.
Bakblik schreef op 29-05-2024 om 14:48:
[..]
Niet harder voor jezelf maar liever voor jezelf.
Jij mag kiezen voor wat jij nodig hebt, zonder 400% rekening te houden met hoe er over je gedacht wordt.
Dit wilde ik ook net typen!
Bakblik schreef op 29-05-2024 om 14:48:
[..]
Niet harder voor jezelf maar liever voor jezelf.
Jij mag kiezen voor wat jij nodig hebt, zonder 400% rekening te houden met hoe er over je gedacht wordt.
Ik wilde precies hetzelfde schrijven.
Edjekroketje schreef op 29-05-2024 om 09:16:
[..]
Jij kan zo goed verwoorden hoe het zit, heel fijn.
Precies over die ene vinger, het klopt als een bus. Nu het voor hun gevoel weer goed is, hangen ze dus continue aan de lijn met van alles en nog wat en pakken zo dus onze handen en zo voel ik inderdaad die druk op mijn schouders die zich bij mij uit alsof ik een hand om mijn strot voel die knijpt. Dat ze nu vol gas weer bezig zijn is voor mij een teken dat ze dus geen fluit hebben opgestoken van wat wij gezegd hebben en daar dus ook totaal een eigen visie op hebben. Dat ze totaal niet zien wat wij bedoelen en blind zijn voor hun eigen fouten en gebreken.
Die grens kan ik inderdaad niet stellen. Althans, lastig.
Ik denk dat mijn man wel degelijk ziet dat dit bij zijn ouders ligt / lag, maar ik ben ook soms wel bang dat hij zou kunnen gaan denken: Ik heb het bespreekbaar gemaakt, er is over gesproken, ze zijn nu eenmaal zo dat ze het niet zien, leg het naast je neer want het gaat niet veranderen. Ik zeg niet dat hij dat denkt of zegt, maar er zit bij mij een stukje angst omdat ik nu het gevoel heb na het gesprek dat er ook niets meer is waar ik me druk om kan/mag maken omdat zij alles weerlegt hebben. Ik vind het heel lastig om te duiden wat ik hier precies mee bedoel, ik heb het voor mezelf niet eens helemaal helder laat staan dat ik het over kan brengen.
Hij ziet echt wel hoe ze zijn, maar hij ziet ook dat ze proberen hun best te doen door interesse te tonen. Zeker de afgelopen 2 weken. Kan hier in verband met herkenbaarheid niet uitleggen wat er gebeurd is en hoe zij daar op ingehaakt hebben. En dat zie ik dus ook, dat ze dat proberen, maar er is bij mij iets stuk en dat komt voorlopig niet meer goed, alleen de vraag is hoe gegrond dat nog is. Ja, misschien is dat wat ik bedoel hierboven: hoe gegrond is mijn gevoel.
Ik denk dat ik jou gevoel interpreteer over jou situatie als in:
- dat je je niet gehoord hebt gevoeld
- sterker nog: je hebt de helft niet een bespreekbaar gemaakt daardoor.
- doordat je je niet gehoord voelde, voel je je niet erkent in jou gevoel.
- je voelt je dus niet begrepen
- en je zit nu door deze gevoelens je "afsluiting en weer door kunnen" in de weg.
En tijd om het een plekje te geven en heel misschien met kleine stapjes het contact op te bouwen.
Edjekroketje schreef op 29-05-2024 om 14:40:
[..]
Enerzijds heb je hier een punt, anderzijds vind ik dat een lastige. Ik heb namelijk echt geprobeerd om te zeggen wat mij dwarszat, duidelijke voorbeelden aangehaald. Maar álles werd ontkent, alles. Toen ging ik tijdens het praten aan mezelf twijfelen, maar bleef met voorbeelden komen, die weerlegd bleven worden. Toen ik uiteindelijk paars van frustratie werd, heb ik mezelf in bescherming genomen en gezegd dat we het er maar over eens moesten zijn dat we het niet eens gingen worden. Voor mijn gevoel had dat gesprek met die mensen zó weinig zin. Dus of ik je goed begrijp, weet ik niet, maar dit was mijn 'regie'.
Dat is dus ook het moeilijke, dat zij het totaal zo niet zien. Niet voor het gesprek, niet tijdens en nu nog steeds niet. Ik voel me weggezet als een debiel, die alles verkeerd gezien, gehoord en geïnterpreteerd heeft en dat frustreert me want voor mijn gevoel hebben zij nu 'gewonnen' en moest ik afdruipen met de staart tussen mijn benen. En nu kunnen we dan gewoon weer verder met waar we mee bezig waren.
Het probleem ligt nu echt bij mij. Ik moet hier mee leren dealen. En op de vraag die begin deze week gesteld werd: wat heb jij nodig? Weer die rust en niet dat constante gebel en gezeik om hulp. Bel ook de andere kant eens.
(Ik zou graag eens uitleggen hoe de situatie is en waarom wij gebeld worden, maar dat maakt het allemaal veel te herkenbaar).
Zo te lezen heb ik het verkeerd neergezet. Lijkt mij dat je tijdens het gesprek inderdaad regie hebt genomen over wat je wilde overbrengen en voor jezelf een grens hebt neergezet om verdere frustratie te voorkomen.
Alleen lijkt de regie voor jou daarna te stoppen. Als je je na een gesprek zo belabberd voelt, lijkt het mij juist niet goed om verder te gaan zoals jullie voor de contactstop bezig waren. Er zat helemaal niets in wat ook maar een beetje een basis vormde voor jou/jullie om een nieuwe doorstart te maken. Dan is een pauze / verlenging van weinig tot geen contact en na verloop van tijd mogelijk een vervolg-gesprek helemaal geen gekke optie.
Blijf zorgen voor jezelf en pak die regie terug door bij jezelf te blijven en grenzen te trekken (door aan te geven wat je nodig hebt). Ze geven geen strobreed mee, dus is er voor jou helemaal geen reden om terug te gaan naar hoe het was, daar mag je gewoon naar handelen.
Bakblik schreef op 29-05-2024 om 14:48:
[..]
Niet harder voor jezelf maar liever voor jezelf.
Jij mag kiezen voor wat jij nodig hebt, zonder 400% rekening te houden met hoe er over je gedacht wordt.
En dit 
Edjekroketje schreef op 29-05-2024 om 14:31:
Jullie zijn zo lief en alles wat jullie zeggen is 100% waar. Ik moet echt harder worden voor mezelf en minder rekening houden met wat een ander van me wil en verwacht.
Je "moet" vooral liever voor jezelf worden en beter voor jezelf zorgen
Ik ga proberen het probleem samen te vatten met een aantal aannames om wat vraagtekens in te vullen.
Jij verwacht dat je een ander een plezier doet door je hulp aan te bieden. Maar als je je schoonmoeder helpt lijkt het alleen maar gezeur op te leveren. Daarom vind je het helemaal niet leuk om haar te helpen. Je wilt haar liever helemaal niet meer helpen.
Je schoonouders ontkennen nu jouw ervaring. Waardoor je gaat twijfelen aan je zelf. Want als je hulp wel gewaardeerd wordt dan zou je wel willen helpen.
Ik denk dat ik de achtergrond nog een probleem mee speelt. Namelijk dat jij verwacht een goede band met familie te hebben. Dat het daarbij passend is om te helpen. Want dat doe je toch voor familie?
Wellicht dat het je helpt om je te realiseren dat de warme band die je wilt er voor jouw gevoel toch al niet is. Het maakt daarin eigenlijk niet zoveel uit of zij wel geloven dat er een band is. Jij voelt het niet. Iets wat er niet is, kun je ook niet verpesten. En andersom kun je een goede band ook niet forceren. Kortom accepteer dat ze weinig interesse in jullie hebben. En dat de band tussen jou en schoonouders niet bestaat.
En sta je zelf daarna toe om geen hulp te bieden, omdat je niet verplicht bent om hulp te bieden aan mensen waar je geen enkele band mee hebt en die daar dan ook nog eens geen enkele waardering voor hebben.
hoi To, net het topic door gelezen. Heb je wel eens gegoogled op toxisch persoon of toxische relaties? Ik denk dat je van het idee af moet dat je ooit door haar gezien of gehoord gaat worden. Dit gaat niet veranderen..Je schoonmoeder zal je niet gaan erkennen in je gevoel. en dat is niet eerlijk, en frustrerend en doet geen recht aan al je inspnningen. Noch aan normale intermenselijke relaties. Maar zo lijkt het wel te zijn. Alleen jijzelf kunt jezelf erkennen en zien en horen. Grey rock methode zou misschien wat zijn? Sterkte!
ik lees schoonouders (of iig schoonmoeder, want daar heb je het voornl. over) die perfect in staat zijn tot gaslighten. Lees maar eens over dit stukje.
Geef de hoop op dat je het ooit goed zal doen of dat ze zich in je kan inleven. Not gonna happen.
De enige die grenzen kan stellen is jij. Verwacht van haar geen begrip of aangepast gedrag. Zorg er zelf voor dat ze/zij niet over je grenzen kunnen, door ze voor jezelf duidelijk te hebben en daarnaar te handelen.
hoe gaat het nu?
Sorry, lees het nu pas.
Hoe gaat het nu, tja.
Bij mij is er iets blijvend kapot. Ik voel aan alles dat dit niet meer goed gaat komen en daar waar ik altijd een redelijk hoge pet op had van mijn schoonvader, is hij tijdens het gesprek wat we een tijd terug gevoerd hebben, keihard van zijn voetstuk gevallen. Ik ben ook zó teleurgesteld in deze man, doordat hij alles ontkende, dat ik hem niet meer met dezelfde ogen kan bekijken als voorheen. Sterker nog, ik kan hem slecht velen.
Verder moet ik zeggen dat schoonmoeder haar best nog steeds doet. Ze heeft de kritiek van mijn man ter harte genomen en er ook wat mee gedaan. Maar hier geldt eveneens dat er bij mij iets kapot is en ook dat komt niet meer goed.