Schoonouders - ik ben het zó zat
In een notendop is dit de situatie:
Onze kinderen staan bij opa en oma niet gelijk aan de andere kleinkinderen. De kinderen voelen dat, dus mede om die reden hebben we afstand genomen van opa en oma en gaan we er alleen heen als het niet anders kan. Man bezoekt ouders 2x per maand voor een uurtje. Ik kom er alleen als het moet, contact probeer ik tot een minimum te beperken.
Schoonouders worden nu wat ouder en hebben vaker hulp nodig. Noem me gestoord, dat ben ik ook, maar die hulp die bied ik. Ik kan het lastig over mijn hart verkrijgen om ze (en dan met name mijn schoonvader want hij gaat me aan het hart) te laten zwemmen, terwijl ik dat eigenlijk wel zou moeten doen. Maar goed, ik heb een goed hart en ben opgevoed met respect voor anderen en daarnaast zijn het de ouders van mijn man, dus ik help dan maar weer.
Wel met als gevolg dat wij altijd degenen zijn die gebeld worden - de andere kant zelden tot nooit. En als er hulp nodig is, dan ook het liefste meteen. Heb je het dan over dringende zaken? Nee, absoluut niet (het updaten van een app bijvoorbeeld). Schoonmoeder stuurt schoonvader om de klusjes te klaren. Daarbij wordt onzes inziens niet gerespecteerd dat wij ook een druk leven hebben – we moeten helpen als het hen uitkomt. Man heeft hier al eens wat van gezegd en dat gaat dan even goed, maar daarna gaat het weer bergafwaarts. Als er wat gedaan moet worden, dan weet ze me ook altijd te overvallen of me zo voor het blok te zetten dat nee zeggen geen optie meer is. En dus ga ik dan maar weer met mijn staart tussen mijn benen en doe ik wat er gevraagd wordt. Ergens dúrf ik ook niet te zeggen dat ik het niet doe.
Nu is er kortgeleden door onze jongste gezegd dat die duidelijk voelt dat oma geen warme gevoelens koestert voor hen. Dit was voor ons wel een breekpunt, maar we weten niet wat we er mee moeten. In de loop der jaren is mijn man het gesprek al weleens aangegaan en heeft hij gezegd dat er duidelijk verschil gemaakt wordt. Uiteraard wordt dit dan ontkent. Oma heeft geen zelfreflectie; nooit ligt er iets aan haar. Het levert ook niets op, alleen frustratie aan onze (en met name mijn) kant. We zijn alleen goed voor de klusjes, verder niet.
Ik ben opzoek naar meer manieren waarop we schoonouders op afstand kunnen houden. Zoals gezegd kom ik er al niet meer, alleen als het niet anders kan. De kinderen hebben wat ons betreft geen enkele verplichting naar opa en oma. Mijn man komt er ook niet vaak, maar meer letterlijke afstand nemen durft hij niet uit angst dat er vandaag of morgen wat gebeurt en hij achter zal blijven met een schuldgevoel. En dat snap ik.
Wie heeft er misschien nog tips over hoe om te gaan met deze situatie?
Ps ik kan boeken schrijven over wat er gebeurd is met mijn kinderen en wat er gedaan is tegen bijvoorbeeld mij, maar uit angst voor meelezers en herkenbaarheid probeer ik dat te beperken in de hoop dat dit al genoeg zegt.
Korte versie van bovenstaande: het is helemaal geen goed gesprek geweest. De uitkomst klopt niet, laat staan dat je er dan wat mee 'moet'.
Jillz schreef op 28-05-2024 om 16:36:
Het is inderdaad complex. Om tot de kern van het probleem te komen en dan te zien hoe je vanuit daar verder kan.
Even vanuit je wens geredeneerd je wilt je niet meer verplicht voelen om van alles te moeten doen. Als ik het goed begrijp hebben ze in het gesprek aangeven dat ze je/jullie helemaal tot niets verplichten. Wat zou er gebeuren als je bij het volgende verzoek antwoord ik wil het niet doen?
Wat voel je als je daarover nadenkt? Klopt het dat je dan jezelf gaat zitten overhalen om het toch te gaan doen? En zo ja waarom? Wat vind je van jezelf als je die onuitgesproken verplichtingen niet na komt?
Ja klopt, dat is zo gezegd ja met betrekking tot klusjes en hulpvragen en ik ben van de week dus (voor mijn doen en durf jegens SM) heel assertief geweest door meteen een duidelijke grens te trekken toen ze op iets aan het hinten was wat door ons opgelost moest worden. Toen mompelde ze iets in de trant van dat zien we nog wel, maar het verzoek is verder niet meer bij ons neergelegd.
Uhm, ja guilty. Ik ga mezelf inderdaad overhalen om iets toch te doen en dat doe ik dan omdat ik denk dat het anders zielig is voor ze en het zijn toch mijn schoonouders blabla. Kan dat niet goed uitleggen, maar denk dat ik ondanks alles toch ergens gevoel voor ze heb en ze soort van hulpeloos vind. Denk dat dat ook gewoon een beetje in mijn aard zit, om goed te willen zijn voor anderen en te helpen waar ik kan.
Laat maar, zag je andere post niet eerder.
Diyer schreef op 28-05-2024 om 18:45:
Het is als leven met mensen met een forse persoonlijkheidsproblematiek die nooit de hand in eigen boezem zullen steken. Dat zijn moeilijke mensen en geef je ze 1 vinger, zuigen ze je leeg. Contact is en blijft alleen maar leuk, zolang jij ze geen moeilijkheden bezorgd en aan hun verwachtingen voldoet. Je weet dat het onvermijdelijk weer op een clash uitdraait met deze types, omdat ze niet kunnen of willen leren van het gebeurde. Het is dan toch niet raar dat je nog steeds met die ballast op je schouders rondloopt?
Tenzij je supergoed in staat bent hele duidelijke en hele harde grenzen te stellen. Alleen, als je dat zou doen, gaan je schoonouders zeer waarschijnlijk verhaal halen bij je man. Vragen waarom je er niet bent, vragen waarom je iets niet wil en in die waarom vragen zal waarschijnlijk een boel verwijten en onderhuidse steken doorklinken.
Als je man écht weet dat dit het probleem is van zijn ouders, kan hij dit makkelijk(er) van zich af laten glijden. En hoeft het ook niet zo'n probleem te zijn. Dan ziet hij ze gewoon wanneer hij wil en kan hij een evt. keuze van jou voor minimaal contact respecteren.
Maar als hij door gedrag van zijn ouders eigenlijk vindt dat je het/hem moeilijk maakt en van mening bent dat je er nu toch wel klaar mee bent, want ze hebben sorry gezegd, tja, dan is je man je grootste probleem. Hij wil dan het probleem van zijn ouders niet zien en omdat zij een stuk moeilijker te kraken zijn, zoekt hij de oplossing bij jou. Maar die geeft jou dus stress.
Ik weet niet hoe ongefilterd je man naar zijn eigen ouders kan kijken. Maar dit zal jou kunnen helpen of niet. Als je man dat niet (genoeg) kan, heb je eigenlijk gewoon een relatieprobleem, waar niet alleen zijn ouders, maar ook hij over je grenzen wil gaan.
Jij kan zo goed verwoorden hoe het zit, heel fijn.
Precies over die ene vinger, het klopt als een bus. Nu het voor hun gevoel weer goed is, hangen ze dus continue aan de lijn met van alles en nog wat en pakken zo dus onze handen en zo voel ik inderdaad die druk op mijn schouders die zich bij mij uit alsof ik een hand om mijn strot voel die knijpt. Dat ze nu vol gas weer bezig zijn is voor mij een teken dat ze dus geen fluit hebben opgestoken van wat wij gezegd hebben en daar dus ook totaal een eigen visie op hebben. Dat ze totaal niet zien wat wij bedoelen en blind zijn voor hun eigen fouten en gebreken.
Die grens kan ik inderdaad niet stellen. Althans, lastig.
Ik denk dat mijn man wel degelijk ziet dat dit bij zijn ouders ligt / lag, maar ik ben ook soms wel bang dat hij zou kunnen gaan denken: Ik heb het bespreekbaar gemaakt, er is over gesproken, ze zijn nu eenmaal zo dat ze het niet zien, leg het naast je neer want het gaat niet veranderen. Ik zeg niet dat hij dat denkt of zegt, maar er zit bij mij een stukje angst omdat ik nu het gevoel heb na het gesprek dat er ook niets meer is waar ik me druk om kan/mag maken omdat zij alles weerlegt hebben. Ik vind het heel lastig om te duiden wat ik hier precies mee bedoel, ik heb het voor mezelf niet eens helemaal helder laat staan dat ik het over kan brengen.
Hij ziet echt wel hoe ze zijn, maar hij ziet ook dat ze proberen hun best te doen door interesse te tonen. Zeker de afgelopen 2 weken. Kan hier in verband met herkenbaarheid niet uitleggen wat er gebeurd is en hoe zij daar op ingehaakt hebben. En dat zie ik dus ook, dat ze dat proberen, maar er is bij mij iets stuk en dat komt voorlopig niet meer goed, alleen de vraag is hoe gegrond dat nog is. Ja, misschien is dat wat ik bedoel hierboven: hoe gegrond is mijn gevoel.
EnglishmaninNewYork schreef op 29-05-2024 om 08:53:
Je schrijft: "Voor mijn gevoel 'mag' ik nu niet meer klagen. Hij heeft er wat van gezegd, zij doet haar best en daar mee is de kous af. Voor mij voelt het alsof mijn gevoel er niet mag zijn, want immers is alles door hen tegengesproken en is het niet waar, we hebben erover gesproken, de lucht is geklaard en door."
Maar de kous is helemaal niet af. De lucht is niet geklaart, wel is jouw inbreng volledig aan de kant geschoven. Zij gaan gewoon door, maar jij kan niet door, je voelt (veel) weerstand en boosheid.
Dat erover gesproken is, dat je man er wat van gezegd heeft, dat ze hun best doen is niet de graadmeter. Het zijn enkel losse stappen die (kunnen) helpen bij het geheel proberen in balans te brengen op een manier die ook voor jou leefbaar is.
De graadmeter is dat ze het snappen en daar naar gaan handelen. En als ze het niet kunnen snappen, jullie in ieder geval voldoende respect tonen door o.a. te accepteren dat jij en je man het contact (heel) anders beleven dan hun. Alles tegenspreken, afwimpelen en als onwaar afdoen is het tegenovergestelde van je best doen een ander te begrijpen en tegemoet te komen.
Er is mijn inziens niks geklaard en ik denk niet dat het wijs is om tegen jezelf te zeggen dat het wel zo is en je daarom maar te slikken hebt wat er komen gaat.
Accepteer ook voor jezelf dat de realiteit die je schetst, niet overeenkomt met de realiteit zoals je het ervaart.
Een mooie en rake post, die ik even op me moet laten inwerken.
Ik heb duidelijk moeite met de situatie en wil het allemaal graag anders zien, vooral de manier waarop ik er zelf mee om ga en dat lukt me niet goed.
Sorry voor al mijn gezeur hier.
edje, zolang jij jezelf niet serieus (genoeg) neemt, zul je altijd tegen de drukkende verwachtingen van anderen aanlopen en die proberen in te vullen.
Jouw antwoord en oplossing zit 'm echt maar in 1 ding, nl. uitgaan van jezelf en anderen kunnen en mogen teleurstellen. Zolang jij van jezelf eist, verwacht etc dat je over je gevoel moet heenstappen om maar niet de moeilijke partij te zijn. Zolang neem je jezelf niet serieus. En daar zullen mensen misbruik van maken.
Pas wanneer jij jezelf serieus neemt, zullen anderen dat ook doen. Of moeten doen.
Probeer daarom voor jezelf te bedenken wat je normale verwachtingen vindt waar je aan wilt doen en waar de grens ligt. Probeer het echt op een papiertje te zetten.
Op komen draven met verjaardagen? Sm helpen met de voorbereidingen? Hoe lang? Max 1 dag?
Met feestdagen elkaar zien? Welke?
Helpen met acute en spoed dingen? Helpen met overige dingen waar ook anderen voor gevraagd kunnen worden? Beperk die uren. Zet in je hoofd een timer en "geef" ze x uur waar je aan tegemoet wilt komen en daarna wordt het begrenst. Als het helpt, communiceer dat aan de voorkant. Ik wil je 1 middag helpen met x en ik kan alleen op vrijdag en zaterdag op die datum. Lukt het niet, dan moet je iemand anders vragen.
Als je dan toch nog vragen krijgt als "nu je er toch bent, wil je dan dit of dat" dan weet je wat je antwoord kan zijn. Nee, helaas, ik kan zoveel uur iets voor je doen en voor meer hulp moet je anderen vragen. Laat je niet manipuleren met ja maar. Hun problemen zijn hun problemen. Niet de jouwe.
Als je dit keer op keer communiceert , gaan ze uiteindelijk doorkrijgen dat je idd een grens hebt. Je praktiseert 'm nl. En blijkbaar is het nodig om deze aan te geven. Want ze hebben zelf een plaat voor hun hoofd en voelen niks aan. Laat dat probleem gewoon waar dat hoort.
Ik lees dat je nog veel te leren hebt over grenzen, jezelf serieus nemen, jezelf niet klein maken, onnodig schuldgevoel. Je mag er zijn en hebt net zoveel recht op ruimte en respect als ieder ander! Ik hoop voor je dat je jezelf meer waard gaat vinden 
Ook goed om te stoppen met accepteren dat ze continu bellen over van alles en over niks. Want jij wilt dat niet. Jij voelt niet de behoefte om ze continu telefonisch te spreken.
Ik herken heel erg dat beklemmende gevoel van de tijd dat we nog contact hadden met mijn schoonmoeder. Iedere keer had ze wel weer een hoepeltje waar wij doorheen moesten springen. Ook dat bellen steeds. En dan diep beledigd dat je een keer niet opneemt en niet terugbelt. Weer niet goed genoeg gevonden worden, want; 'als je van je (schoon)moeder houdt, dan bel je toch terug? Hou je dan niet van me?'
Ik zeg niet dat jij hetzelfde moet doen hoor, want iedereen bewandelt haar eigen weg, maar God wat ben ik blij dat we uit dat gekkenhuis zijn gestapt, deur dichtgetrokken en niet meer omgekeken. Bevrijdend echt!
Diyer gaf een mooi advies. Als je wilt dat mensen je grenzen en behoeftes serieus nemen, dan moet je dat eerst zelf doen.
Daar sluit ik me ook bij aan. De eerste die je gevoel moet gronden oftewel bepaalt of je gevoel terecht is, dat ben jij.
En als je daarover twijfelt, lees eens terug wat je in je posts aangeeft, maar beeld je eens in dat een ander de TO is. Wat zie je er dan in terug?
En wat mij betreft mag je ook wat minder hard zijn voor jezelf Ik vind het geen gezeur, het is gewoon een proces waar je inzit en er is niks mis mee om klankborden te gebruiken.
Ik sluit me aan bij bovenstaande posts. Geen enkele reden om jezelf klein te maken, excuses te maken. Het is geen gezeur en ja, je mag hier gewoon je vraag stellen. Als anderen daar geen zin in hebben, dan hoeven ze niet te lezen of reageren.
Neem als eerste jezelf serieus. Niemand anders doet dat voor je.
Je schreef ook: "...er zit bij mij een stukje angst omdat ik nu het gevoel heb na het gesprek dat er ook niets meer is waar ik me druk om kan/mag maken omdat zij alles weerlegt hebben."
Gevoelens zijn geen feiten die je kunt weerleggen. 'Het gesprek' is niet een erop-of-eronder situatie. Feitelijk is het gewoon maar 1 gesprek geweest. Eentje waarbij jij niet verder bent gekomen. Die conclusie mag je gewoon trekken.
Je hebt 'het gesprek' heel groot gemaakt en je eigen regie daarin heel klein.
Het enige wat er is gebeurd, is dat je schoonouders een ander beeld van wat er heeft plaatsgevonden hebben neergezet. Maar dat maakt het nog geen wederzijds, goed gesprek, waar beide 'partijen' mee verder kunnen, laat staan moeten.
En zelfs als je man zou aankomen met een: "Tsja dit is het nou eenmaal, daar moeten we het mee doen." heb je daar zelf ook nog keuzes in.
Jullie zijn zo lief en alles wat jullie zeggen is 100% waar. Ik moet echt harder worden voor mezelf en minder rekening houden met wat een ander van me wil en verwacht.
Mischa83 schreef op 29-05-2024 om 10:30:
Ook goed om te stoppen met accepteren dat ze continu bellen over van alles en over niks. Want jij wilt dat niet. Jij voelt niet de behoefte om ze continu telefonisch te spreken.
Ik herken heel erg dat beklemmende gevoel van de tijd dat we nog contact hadden met mijn schoonmoeder. Iedere keer had ze wel weer een hoepeltje waar wij doorheen moesten springen. Ook dat bellen steeds. En dan diep beledigd dat je een keer niet opneemt en niet terugbelt. Weer niet goed genoeg gevonden worden, want; 'als je van je (schoon)moeder houdt, dan bel je toch terug? Hou je dan niet van me?'
Ik zeg niet dat jij hetzelfde moet doen hoor, want iedereen bewandelt haar eigen weg, maar God wat ben ik blij dat we uit dat gekkenhuis zijn gestapt, deur dichtgetrokken en niet meer omgekeken. Bevrijdend echt!
Diyer gaf een mooi advies. Als je wilt dat mensen je grenzen en behoeftes serieus nemen, dan moet je dat eerst zelf doen.
En beklemmend is exact zoals het voelt ja. Ben heel blij voor je dat jullie de deur achter je dicht hebben kunnen trekken.
EnglishmaninNewYork schreef op 29-05-2024 om 12:56:
Je schreef ook: "...er zit bij mij een stukje angst omdat ik nu het gevoel heb na het gesprek dat er ook niets meer is waar ik me druk om kan/mag maken omdat zij alles weerlegt hebben."
Gevoelens zijn geen feiten die je kunt weerleggen. 'Het gesprek' is niet een erop-of-eronder situatie. Feitelijk is het gewoon maar 1 gesprek geweest. Eentje waarbij jij niet verder bent gekomen. Die conclusie mag je gewoon trekken.
Je hebt 'het gesprek' heel groot gemaakt en je eigen regie daarin heel klein.
Het enige wat er is gebeurd, is dat je schoonouders een ander beeld van wat er heeft plaatsgevonden hebben neergezet. Maar dat maakt het nog geen wederzijds, goed gesprek, waar beide 'partijen' mee verder kunnen, laat staan moeten.
En zelfs als je man zou aankomen met een: "Tsja dit is het nou eenmaal, daar moeten we het mee doen." heb je daar zelf ook nog keuzes in.
Enerzijds heb je hier een punt, anderzijds vind ik dat een lastige. Ik heb namelijk echt geprobeerd om te zeggen wat mij dwarszat, duidelijke voorbeelden aangehaald. Maar álles werd ontkent, alles. Toen ging ik tijdens het praten aan mezelf twijfelen, maar bleef met voorbeelden komen, die weerlegd bleven worden. Toen ik uiteindelijk paars van frustratie werd, heb ik mezelf in bescherming genomen en gezegd dat we het er maar over eens moesten zijn dat we het niet eens gingen worden. Voor mijn gevoel had dat gesprek met die mensen zó weinig zin. Dus of ik je goed begrijp, weet ik niet, maar dit was mijn 'regie'.
Dat is dus ook het moeilijke, dat zij het totaal zo niet zien. Niet voor het gesprek, niet tijdens en nu nog steeds niet. Ik voel me weggezet als een debiel, die alles verkeerd gezien, gehoord en geïnterpreteerd heeft en dat frustreert me want voor mijn gevoel hebben zij nu 'gewonnen' en moest ik afdruipen met de staart tussen mijn benen. En nu kunnen we dan gewoon weer verder met waar we mee bezig waren.
Het probleem ligt nu echt bij mij. Ik moet hier mee leren dealen. En op de vraag die begin deze week gesteld werd: wat heb jij nodig? Weer die rust en niet dat constante gebel en gezeik om hulp. Bel ook de andere kant eens.
(Ik zou graag eens uitleggen hoe de situatie is en waarom wij gebeld worden, maar dat maakt het allemaal veel te herkenbaar).
Edjekroketje schreef op 29-05-2024 om 14:31:
Jullie zijn zo lief en alles wat jullie zeggen is 100% waar. Ik moet echt harder worden voor mezelf en minder rekening houden met wat een ander van me wil en verwacht.
Niet harder voor jezelf maar liever voor jezelf.
Jij mag kiezen voor wat jij nodig hebt, zonder 400% rekening te houden met hoe er over je gedacht wordt.