Schoonouders - ik ben het zó zat
In een notendop is dit de situatie:
Onze kinderen staan bij opa en oma niet gelijk aan de andere kleinkinderen. De kinderen voelen dat, dus mede om die reden hebben we afstand genomen van opa en oma en gaan we er alleen heen als het niet anders kan. Man bezoekt ouders 2x per maand voor een uurtje. Ik kom er alleen als het moet, contact probeer ik tot een minimum te beperken.
Schoonouders worden nu wat ouder en hebben vaker hulp nodig. Noem me gestoord, dat ben ik ook, maar die hulp die bied ik. Ik kan het lastig over mijn hart verkrijgen om ze (en dan met name mijn schoonvader want hij gaat me aan het hart) te laten zwemmen, terwijl ik dat eigenlijk wel zou moeten doen. Maar goed, ik heb een goed hart en ben opgevoed met respect voor anderen en daarnaast zijn het de ouders van mijn man, dus ik help dan maar weer.
Wel met als gevolg dat wij altijd degenen zijn die gebeld worden - de andere kant zelden tot nooit. En als er hulp nodig is, dan ook het liefste meteen. Heb je het dan over dringende zaken? Nee, absoluut niet (het updaten van een app bijvoorbeeld). Schoonmoeder stuurt schoonvader om de klusjes te klaren. Daarbij wordt onzes inziens niet gerespecteerd dat wij ook een druk leven hebben – we moeten helpen als het hen uitkomt. Man heeft hier al eens wat van gezegd en dat gaat dan even goed, maar daarna gaat het weer bergafwaarts. Als er wat gedaan moet worden, dan weet ze me ook altijd te overvallen of me zo voor het blok te zetten dat nee zeggen geen optie meer is. En dus ga ik dan maar weer met mijn staart tussen mijn benen en doe ik wat er gevraagd wordt. Ergens dúrf ik ook niet te zeggen dat ik het niet doe.
Nu is er kortgeleden door onze jongste gezegd dat die duidelijk voelt dat oma geen warme gevoelens koestert voor hen. Dit was voor ons wel een breekpunt, maar we weten niet wat we er mee moeten. In de loop der jaren is mijn man het gesprek al weleens aangegaan en heeft hij gezegd dat er duidelijk verschil gemaakt wordt. Uiteraard wordt dit dan ontkent. Oma heeft geen zelfreflectie; nooit ligt er iets aan haar. Het levert ook niets op, alleen frustratie aan onze (en met name mijn) kant. We zijn alleen goed voor de klusjes, verder niet.
Ik ben opzoek naar meer manieren waarop we schoonouders op afstand kunnen houden. Zoals gezegd kom ik er al niet meer, alleen als het niet anders kan. De kinderen hebben wat ons betreft geen enkele verplichting naar opa en oma. Mijn man komt er ook niet vaak, maar meer letterlijke afstand nemen durft hij niet uit angst dat er vandaag of morgen wat gebeurt en hij achter zal blijven met een schuldgevoel. En dat snap ik.
Wie heeft er misschien nog tips over hoe om te gaan met deze situatie?
Ps ik kan boeken schrijven over wat er gebeurd is met mijn kinderen en wat er gedaan is tegen bijvoorbeeld mij, maar uit angst voor meelezers en herkenbaarheid probeer ik dat te beperken in de hoop dat dit al genoeg zegt.
Edjekroketje schreef op 15-04-2024 om 09:03:
Ik ben in therapie om iets anders maar dit komt daar ook aan bod.
Inmiddels vele weken verder, nog altijd geen contact gehad met haar. Heb haar 1x gezien op een familieaangelegenheid waar ze me volledig genegeerd heeft.
Inmiddels ben ik zó kwaad op haar, dat ze me gewoon doodzwijgt zonder dat ze met mij 1 woord gewisseld heeft na het gesprek met mijn man. Het voelt echt alsof ik al die jaren alleen maar goed geweest ben om haar te helpen met van alles en nog wat en dat mijn / ons gevoel er dus niet mag zijn. Stank voor dank.
Zuur is dat he. Als mensen feedback krijgen en daar overduidelijk niet mee om kunnen gaan en dan liever kwaad op de ander zijn of ze als lucht behandelen. Dat is altijd een prettiger copingsmechanisme dan naar je eigen aandeel kijken. Want je zult er maar eens achterkomen dat je niet perfect bent en ook best wel eens mensen tegen het zere been schopt. Het is een infantiele manier van omgaan met kritiek. Die ze dus duidelijk niet kan verdragen, dus dan maar zo.
Het heeft waarschijnlijk een reden dat je schoonmoeder somber is. Als je zo niet leuk bent voor je omgeving, komt die boomerang natuurlijk altijd een keertje terug in je gezicht. Zeker naarmate je afhankelijker wordt, ga je dat steeds meer merken. Mensen willen gewoon niet meer zo hard voor je lopen, want je bent gewoonweg niet zo leuk in de omgang. Als je nog jong bent, hop je dan makkelijk door naar 'nieuwe vrienden' of een 'nieuwe baan of nieuw huis' en maak je nieuwe contacten. Zolang die oppervlakkig blijven, kun je nog ver komen met een rottig karakter. Dat lukt alleen niet meer als je mensen voor je karretje wil (of moet, vanwege ouderdom) spannen. Dan moet je ook een beetje leuk terugdoen. En dat lukt haar nou net niet, tsja.
Edjekroketje schreef op 15-04-2024 om 10:41:
[..]
Helemaal waar hoor, ik mis het ook absoluut niet, maar haar onbeschofte houding maakt me echt heel boos.
Heel begrijpelijk. En nodig ook. Jouw boosheid maakt dat je voelt dat iemand over je grenzen is gegaan. Jouw boosheid beschermt je. Het maakt het voor jou makkelijker om je grenzen aan te gaan geven. Dus gebruik je boosheid, het is je zeer terechte beschermingsmechanisme.
Diyer schreef op 15-04-2024 om 22:43:
[..]
Zuur is dat he. Als mensen feedback krijgen en daar overduidelijk niet mee om kunnen gaan en dan liever kwaad op de ander zijn of ze als lucht behandelen. Dat is altijd een prettiger copingsmechanisme dan naar je eigen aandeel kijken. Want je zult er maar eens achterkomen dat je niet perfect bent en ook best wel eens mensen tegen het zere been schopt. Het is een infantiele manier van omgaan met kritiek. Die ze dus duidelijk niet kan verdragen, dus dan maar zo.
Het heeft waarschijnlijk een reden dat je schoonmoeder somber is. Als je zo niet leuk bent voor je omgeving, komt die boomerang natuurlijk altijd een keertje terug in je gezicht. Zeker naarmate je afhankelijker wordt, ga je dat steeds meer merken. Mensen willen gewoon niet meer zo hard voor je lopen, want je bent gewoonweg niet zo leuk in de omgang. Als je nog jong bent, hop je dan makkelijk door naar 'nieuwe vrienden' of een 'nieuwe baan of nieuw huis' en maak je nieuwe contacten. Zolang die oppervlakkig blijven, kun je nog ver komen met een rottig karakter. Dat lukt alleen niet meer als je mensen voor je karretje wil (of moet, vanwege ouderdom) spannen. Dan moet je ook een beetje leuk terugdoen. En dat lukt haar nou net niet, tsja.
Nou dit inderdaad, goed verwoord.
Je hebt het heel goed verwoord Diyer, echt precies zoals het is, en exact zoals ze doet: mij maar doodzwijgen. En ergens diep van binnen kan ik me heel misschien nog wel indenken ook dat het allemaal als een slag bij heldere hemel is gekomen. Zelfreflectie heeft ze inderdaad niet, dus in haar ogen ging alles goed. En dat ik niet meer langskwam of veel belde, daar snapte ze he-le-maal niets van.
Diyer schreef op 15-04-2024 om 22:51:
[..]
Heel begrijpelijk. En nodig ook. Jouw boosheid maakt dat je voelt dat iemand over je grenzen is gegaan. Jouw boosheid beschermt je. Het maakt het voor jou makkelijker om je grenzen aan te gaan geven. Dus gebruik je boosheid, het is je zeer terechte beschermingsmechanisme.
+100. Voor mezelf kan ik nu namelijk goed onderbouwd een grens trekken als het gaat om zaken voor ze regelen en doen. Want als het erop aankomt, ben ik in haar ogen maar een stuk vuil en het niet waard om mee in gesprek te gaan en ik pas er dus voor om 'gebruikt' te worden. En het erge is, ik mis haar ook niet. Ik voel geen druk, geen verplichtingen en weinig ergernis. Maar dus wel boosheid en die moet zakken.
hoe gaat het nu inmiddels?
Tja, wat zal ik zeggen. Er heeft op hun initiatief een gesprek plaatsgevonden omdat er al 3 maanden geen contact was geweest. Dat beviel me eigenlijk wel, maar omwille van mijn man zijn we het gesprek toch aangegaan.
Dat gesprek was in mijn ogen een fiasco. Alles waar ik mee zat en wat ik aandroeg werd afgedaan als niet waar, weten we niet meer en dat zie je verkeerd. Dus op een bepaald moment werd ik kwaad en heb ik gezegd dat we het nooit eens zullen worden en dat we dat maar moeten accepteren.
We zijn normaal uit elkaar gegaan en voor hun is alles koek en ei maar voor mij is er blijvend iets kapot en ik ben nog heel erg zoekende naar het hoe nu verder. Schoonmoeder doet haar best, ze belt vaker en toont meer interesse, maar ik zelf voel het niet naar hen toe.
Edjekroketje schreef op 27-05-2024 om 12:57:
Tja, wat zal ik zeggen. Er heeft op hun initiatief een gesprek plaatsgevonden omdat er al 3 maanden geen contact was geweest. Dat beviel me eigenlijk wel, maar omwille van mijn man zijn we het gesprek toch aangegaan.
Dat gesprek was in mijn ogen een fiasco. Alles waar ik mee zat en wat ik aandroeg werd afgedaan als niet waar, weten we niet meer en dat zie je verkeerd. Dus op een bepaald moment werd ik kwaad en heb ik gezegd dat we het nooit eens zullen worden en dat we dat maar moeten accepteren.
We zijn normaal uit elkaar gegaan en voor hun is alles koek en ei maar voor mij is er blijvend iets kapot en ik ben nog heel erg zoekende naar het hoe nu verder. Schoonmoeder doet haar best, ze belt vaker en toont meer interesse, maar ik zelf voel het niet naar hen toe.
Is er ook nog gesproken over het negeren van jou door je schoonmoeder? Of deed ze dat ook af met dat je dat niet goed gezien had?
Hoe staat je man erin na het gesprek? En als je het helemaal zelf voor het zeggen zou hebben, wat zou je dan zelf het liefste willen?
Ja dat heb ik heel duidelijk benoemd en ben ook echt heel boos geworden, maar het enige wat ze daarop tegen mij over te zeggen had was dat ze dat deed omdat ze boos was dat ze mij al vanaf kerst niet meer gezien had.
Het was echt een compleet zinloos gesprek naar mijn mening omdat alles weerlegd werd en wij het allemaal verkeerd zagen. Ook het gezeur om hulp was niet waar en werd altijd gedaan met respect en begrip voor ons leven en de drukte. Ik was die muur waar ik tegenop liep zó zat, dat ik de helft van wat ik had willen zeggen niet eens gezegd heb. Volkomen zinloos om met deze mensen een gesprek te hebben. Iedereen is gek behalve zij, dat is een beetje de samenvatting.
Mijn man is denk ik wel een soort van opgelucht en ook wel blij het uitgesproken is en dat hij ziet dat zijn moeder nu meer haar best doet met contact etc., maar hij blijft ook vinden dat ze haar nukken heeft. Daar staat dus ook tegenover dat het wat schoonouders betreft allemaal weer koek en ei is en dat ze dus geregeld aan de telefoon hangen en het voelt alleen maar heel benauwend voor mij en ik voel ook totaal niet de behoefte om vanuit mijn hart zogezegd zelf te bellen, maar ja die verwachting is er van hen uit wel.
En om je laatste vraag te beantwoorden: Ik zou die stilzwijgende verplichting graag niet willen voelen en het allemaal maar beperken tot de verplichte nummers.
Edjekroketje schreef op 27-05-2024 om 15:47:
Ja dat heb ik heel duidelijk benoemd en ben ook echt heel boos geworden, maar het enige wat ze daarop tegen mij over te zeggen had was dat ze dat deed omdat ze boos was dat ze mij al vanaf kerst niet meer gezien had.
Het was echt een compleet zinloos gesprek naar mijn mening omdat alles weerlegd werd en wij het allemaal verkeerd zagen. Ook het gezeur om hulp was niet waar en werd altijd gedaan met respect en begrip voor ons leven en de drukte. Ik was die muur waar ik tegenop liep zó zat, dat ik de helft van wat ik had willen zeggen niet eens gezegd heb. Volkomen zinloos om met deze mensen een gesprek te hebben. Iedereen is gek behalve zij, dat is een beetje de samenvatting.Mijn man is denk ik wel een soort van opgelucht en ook wel blij het uitgesproken is en dat hij ziet dat zijn moeder nu meer haar best doet met contact etc., maar hij blijft ook vinden dat ze haar nukken heeft. Daar staat dus ook tegenover dat het wat schoonouders betreft allemaal weer koek en ei is en dat ze dus geregeld aan de telefoon hangen en het voelt alleen maar heel benauwend voor mij en ik voel ook totaal niet de behoefte om vanuit mijn hart zogezegd zelf te bellen, maar ja die verwachting is er van hen uit wel.
En om je laatste vraag te beantwoorden: Ik zou die stilzwijgende verplichting graag niet willen voelen en het allemaal maar beperken tot de verplichte nummers.
Dus als je schoonmoeder boos is, vind ze dat het geoorloofd is om je te negeren. En als je niet wilt dat ze boos is, moet je voldoen aan allerlei verwwachtingen die misschien ook niet eens echt worden uitgesproken. Dat legt een enorme druk.
Zoals je weet hier een vergelijkbare situatie. Ik heb recent het boek "zoals verwacht loopt alles anders" gelezen en vond daarin wel manieren om de druk er voor mezelf wat meer af te halen. Er is een podcast serie over die heet omdenken. Daar zitten er een aantal tussen over schoonfamilie maar ook die over relatie met moeder/ouders vond ik goede aanknopingspunten hebben. De podcast is gratis te luisteren via Apple of Spotify.
Niet dat het nu zaligmakend is, maar in elk geval ben ik minder hard aan het proberen om de dingen op te lossen.
Edje, zou het een idee zijn om met je man om tafel te gaan (desnoods met een mediator achtig persoon, kan ook een gewoon neutrale vriend zijn) en te bespreken wat jij en hij nodig heeft uit de relatie? Ik ben zelf ook zeer bekend met moeilijke schoonouders. Maar naast die van jou nog ontzettend makkelijk te hanteren.
Jouw schoonouders echter leggen zeer veel verwachtingen en eisen (gevoelsmatig op je schouders en je wilt daaraan (begrijpelijk) niet meer voldoen. De boze afstandelijkheid vanuit hen deed je goed. Ik denk dat je het gesprek met je man hierover moet voeren en aangeven wat je nodig hebt. Dat je eigenlijk gewoon terug wilt naar dat moment dat er geen last bij je werd neergelegd. Dat je hem niet zult tegenhouden, maar je terug voor jezelf wilt kunnen beslissen of je hen wilt zien en tegenkomen. De plichtpleging en eens in de zoveel maanden met een verjaardag prima, maar niet de tussendoor belletjes en bezoekjes afhandelen. Tenzij er nood is. En dan leg je hem verder geen strobreed in de weg als hij naar zijn ouders wil gaan of ze wil uitnodigen. Het is jouw goed recht om dan te zeggen, dat je dan naar een vriendin gaat, boodschappen gaat doen of een koffie meedrinkt en daarna lekker in de tuin gaat werken, punniken of een boek lezen of wat dan ook.
Maar dat zijn vooral gesprekken die je met je man moet voeren. Want als hij vindt dat je dat niet kunt maken, zijn eigenlijk je schoonouders niet het probleem, maar je man die zijn verwachtingen vd goede schoondochter op jou plakt.
Je zult echt de eerste noch de laatste zijn die qua schoonouders afstand inbouwt. En om dat prettig te doen, heb je jouw partner nodig. Die dan ook bij herhaling klachten van zijn ouders over jou van zich laat afglijden. Want je zult het dan zeker gedaan hebben. Jouw man zal dat echter in perspectief moeten kunnen plaatsen.
Goed punt Diyer. Mijn man is de moeilijkste niet en echt een schat en we staan er tot op zekere hoogte wel hetzelfde in, maar wel met het verschil dat hij er lastiger afstand van kan nemen omdat het zijn ouders zijn en hij is echt een soort van opgelucht dat ze hun best doen en dat hij daardoor de ouders ziet die hij graag wil zien. Ik kan het hem niet kwalijk nemen, want het heeft hem lang genoeg pijn gedaan.
En aan mijn schoonouders merk ik vooral dat ze heel blij zijn dat het 'uitgesproken' is. Mijn schoonvader is knuffelig en ze hangen voor ieder nieuwtje (zeikpraatje in mijn ogen) aan de lijn en dat stoort me gigantisch.
Voor mijn gevoel 'mag' ik nu niet meer klagen. Hij heeft er wat van gezegd, zij doet haar best en daar mee is de kous af. Voor mij voelt het alsof mijn gevoel er niet mag zijn, want immers is alles door hen tegengesproken en is het niet waar, we hebben erover gesproken, de lucht is geklaard en door. Dit is overigens niet het gevoel dat mijn man me geeft hoor, dit zit echt bij mij en ik moet gewoon nog even een modus vinden om hier mee om te gaan. Ik vind het lastig om uit te leggen hoe ik het precies voel. Samen om de tafel om te kijken hoe we er een modus in kunnen vinden is voor mij denk ik nog een beetje te vroeg omdat ik het zelf nog niet goed weet. Klinkt heel dubbel ook met wat ik eerder schreef, want ergens weet ik het wél, maar gevoelsmatig kan ik dat dus niet maken. Ik vind het echt heel lastig.
Soms denk ik: slik het Edje, zoveel jaar zullen ze er niet meer zijn.
Het is inderdaad complex. Om tot de kern van het probleem te komen en dan te zien hoe je vanuit daar verder kan.
Even vanuit je wens geredeneerd je wilt je niet meer verplicht voelen om van alles te moeten doen. Als ik het goed begrijp hebben ze in het gesprek aangeven dat ze je/jullie helemaal tot niets verplichten. Wat zou er gebeuren als je bij het volgende verzoek antwoord ik wil het niet doen?
Wat voel je als je daarover nadenkt? Klopt het dat je dan jezelf gaat zitten overhalen om het toch te gaan doen? En zo ja waarom? Wat vind je van jezelf als je die onuitgesproken verplichtingen niet na komt?
Het is als leven met mensen met een forse persoonlijkheidsproblematiek die nooit de hand in eigen boezem zullen steken. Dat zijn moeilijke mensen en geef je ze 1 vinger, zuigen ze je leeg. Contact is en blijft alleen maar leuk, zolang jij ze geen moeilijkheden bezorgd en aan hun verwachtingen voldoet. Je weet dat het onvermijdelijk weer op een clash uitdraait met deze types, omdat ze niet kunnen of willen leren van het gebeurde. Het is dan toch niet raar dat je nog steeds met die ballast op je schouders rondloopt?
Tenzij je supergoed in staat bent hele duidelijke en hele harde grenzen te stellen. Alleen, als je dat zou doen, gaan je schoonouders zeer waarschijnlijk verhaal halen bij je man. Vragen waarom je er niet bent, vragen waarom je iets niet wil en in die waarom vragen zal waarschijnlijk een boel verwijten en onderhuidse steken doorklinken.
Als je man écht weet dat dit het probleem is van zijn ouders, kan hij dit makkelijk(er) van zich af laten glijden. En hoeft het ook niet zo'n probleem te zijn. Dan ziet hij ze gewoon wanneer hij wil en kan hij een evt. keuze van jou voor minimaal contact respecteren.
Maar als hij door gedrag van zijn ouders eigenlijk vindt dat je het/hem moeilijk maakt en van mening bent dat je er nu toch wel klaar mee bent, want ze hebben sorry gezegd, tja, dan is je man je grootste probleem. Hij wil dan het probleem van zijn ouders niet zien en omdat zij een stuk moeilijker te kraken zijn, zoekt hij de oplossing bij jou. Maar die geeft jou dus stress.
Ik weet niet hoe ongefilterd je man naar zijn eigen ouders kan kijken. Maar dit zal jou kunnen helpen of niet. Als je man dat niet (genoeg) kan, heb je eigenlijk gewoon een relatieprobleem, waar niet alleen zijn ouders, maar ook hij over je grenzen wil gaan.
Diyer schreef op 28-05-2024 om 18:45:
Het is als leven met mensen met een forse persoonlijkheidsproblematiek die nooit de hand in eigen boezem zullen steken. Dat zijn moeilijke mensen en geef je ze 1 vinger, zuigen ze je leeg. Contact is en blijft alleen maar leuk, zolang jij ze geen moeilijkheden bezorgd en aan hun verwachtingen voldoet. Je weet dat het onvermijdelijk weer op een clash uitdraait met deze types, omdat ze niet kunnen of willen leren van het gebeurde. Het is dan toch niet raar dat je nog steeds met die ballast op je schouders rondloopt?
Dit hebben wij heel lang geprobeerd met mijn schoonmoeder. Niet te doen die vrouw. Mijn man had hier heel veel last van, wilde graag een goede zoon zijn. Tot hij zich ( oa nav de omdenken podcast) realiseerde dat hij nooit een goede zoon zou zijn in haar ogen, dus dat hij dat ook niet meer hoefde te proberen. Inmiddels hebben we een aantal jaren geleden het contact verbroken en dat is zó ontzettend helend geweest, we zijn hier nog steeds dankbaar voor.
Je schrijft: "Voor mijn gevoel 'mag' ik nu niet meer klagen. Hij heeft er wat van gezegd, zij doet haar best en daar mee is de kous af. Voor mij voelt het alsof mijn gevoel er niet mag zijn, want immers is alles door hen tegengesproken en is het niet waar, we hebben erover gesproken, de lucht is geklaard en door."
Maar de kous is helemaal niet af. De lucht is niet geklaart, wel is jouw inbreng volledig aan de kant geschoven. Zij gaan gewoon door, maar jij kan niet door, je voelt (veel) weerstand en boosheid.
Dat erover gesproken is, dat je man er wat van gezegd heeft, dat ze hun best doen is niet de graadmeter. Het zijn enkel losse stappen die (kunnen) helpen bij het geheel proberen in balans te brengen op een manier die ook voor jou leefbaar is.
De graadmeter is dat ze het snappen en daar naar gaan handelen. En als ze het niet kunnen snappen, jullie in ieder geval voldoende respect tonen door o.a. te accepteren dat jij en je man het contact (heel) anders beleven dan hun. Alles tegenspreken, afwimpelen en als onwaar afdoen is het tegenovergestelde van je best doen een ander te begrijpen en tegemoet te komen.
Er is mijn inziens niks geklaard en ik denk niet dat het wijs is om tegen jezelf te zeggen dat het wel zo is en je daarom maar te slikken hebt wat er komen gaat.
Accepteer ook voor jezelf dat de realiteit die je schetst, niet overeenkomt met de realiteit zoals je het ervaart.