Schoonouders - ik ben het zó zat
In een notendop is dit de situatie:
Onze kinderen staan bij opa en oma niet gelijk aan de andere kleinkinderen. De kinderen voelen dat, dus mede om die reden hebben we afstand genomen van opa en oma en gaan we er alleen heen als het niet anders kan. Man bezoekt ouders 2x per maand voor een uurtje. Ik kom er alleen als het moet, contact probeer ik tot een minimum te beperken.
Schoonouders worden nu wat ouder en hebben vaker hulp nodig. Noem me gestoord, dat ben ik ook, maar die hulp die bied ik. Ik kan het lastig over mijn hart verkrijgen om ze (en dan met name mijn schoonvader want hij gaat me aan het hart) te laten zwemmen, terwijl ik dat eigenlijk wel zou moeten doen. Maar goed, ik heb een goed hart en ben opgevoed met respect voor anderen en daarnaast zijn het de ouders van mijn man, dus ik help dan maar weer.
Wel met als gevolg dat wij altijd degenen zijn die gebeld worden - de andere kant zelden tot nooit. En als er hulp nodig is, dan ook het liefste meteen. Heb je het dan over dringende zaken? Nee, absoluut niet (het updaten van een app bijvoorbeeld). Schoonmoeder stuurt schoonvader om de klusjes te klaren. Daarbij wordt onzes inziens niet gerespecteerd dat wij ook een druk leven hebben – we moeten helpen als het hen uitkomt. Man heeft hier al eens wat van gezegd en dat gaat dan even goed, maar daarna gaat het weer bergafwaarts. Als er wat gedaan moet worden, dan weet ze me ook altijd te overvallen of me zo voor het blok te zetten dat nee zeggen geen optie meer is. En dus ga ik dan maar weer met mijn staart tussen mijn benen en doe ik wat er gevraagd wordt. Ergens dúrf ik ook niet te zeggen dat ik het niet doe.
Nu is er kortgeleden door onze jongste gezegd dat die duidelijk voelt dat oma geen warme gevoelens koestert voor hen. Dit was voor ons wel een breekpunt, maar we weten niet wat we er mee moeten. In de loop der jaren is mijn man het gesprek al weleens aangegaan en heeft hij gezegd dat er duidelijk verschil gemaakt wordt. Uiteraard wordt dit dan ontkent. Oma heeft geen zelfreflectie; nooit ligt er iets aan haar. Het levert ook niets op, alleen frustratie aan onze (en met name mijn) kant. We zijn alleen goed voor de klusjes, verder niet.
Ik ben opzoek naar meer manieren waarop we schoonouders op afstand kunnen houden. Zoals gezegd kom ik er al niet meer, alleen als het niet anders kan. De kinderen hebben wat ons betreft geen enkele verplichting naar opa en oma. Mijn man komt er ook niet vaak, maar meer letterlijke afstand nemen durft hij niet uit angst dat er vandaag of morgen wat gebeurt en hij achter zal blijven met een schuldgevoel. En dat snap ik.
Wie heeft er misschien nog tips over hoe om te gaan met deze situatie?
Ps ik kan boeken schrijven over wat er gebeurd is met mijn kinderen en wat er gedaan is tegen bijvoorbeeld mij, maar uit angst voor meelezers en herkenbaarheid probeer ik dat te beperken in de hoop dat dit al genoeg zegt.
Edjekroketje schreef op 24-03-2024 om 20:40:
Er is niks veranderd en mijn schoonmoeder praat niet meer tegen me. Tegen mijn man doet ze normaal, maar ik denk dat ze bang is dat ze hem ook niet meer ziet als ze hem hetzelfde behandeld als mij nu, dus het lijkt een beetje berekenend. Vind het soort van 'pijnlijk' om nu te realiseren dat ik het kennelijk niet waard ben om mee in gesprek te gaan en alleen maar goed geweest lijk te zijn voor de klusjes.
Niet invullen (tenzij je jezelf daar een plezier mee doet, maar zo leest dit niet).
Ik lees dit topic nu pas. Het is geen verrassing dat er niks verandert toch? Het waren al geen hele fijne mensen voor jullie, op zn zachtst gezegd. Ik denk dat er vooral heel veel energie gaat naar verdriet en frustratie. Het is echt trekken aan een dood paard...
K heb zelf een heel slecht contact met mijn vader. Toen ik me realiseerde dat ik hoopte op iets dat niet zal gaan gebeuren (nl dat hij de vaderrol op zich zou nemen), is het me gelukt dit los te laten. Ik verwacht en hoop niet meer dat hij dat doet. K heb het contact zo goed als verbroken en dat heeft me onwijs veel rust opgeleverd. (Klinkt nu allemaal heel makkelijk maar dat was het zeer zeker niet. Wat een verdriet, frustratie, tranen enz enz heeft me dat jarenlang gekost!)
Ieder maakt daar eigen keuzes in natuurlijk. Maar wellicht kan je met professionele hulp leren wat meer los te laten. Dat maakt het aangeven van je grenzen een stuk makkelijker.
Veel sterkte
Nee hoor Tuinplantje, dat is inderdaad niet verrassend. Diep in je hart hoop je het uiteraard wel, maar verstandelijk weet je dat het niet gaat gebeuren. Desalniettemin ben ik wel heel blij dat mijn man wél verteld heeft waar wij mee worstelen.
Wat een vervelende situatie voor jou ook dat je zo'n vader hebt. Lijkt me echt heel moeilijk om het contact bijna helemaal te verbreken en ik snap heel goed dat dit je veel tranen heeft gekost. Knap van je.
Ik zal dit inderdaad eens aan de orde brengen bij de psycholoog waar ik al voor iets anders loop.
Hai Ed 
Ik snap goed dat je het fijn vindt dat je man het heeft aangegeven. Knap van hem. En ik denk dat t heel goed is om dit voor te leggen bij je psycholoog.
Naar om te lezen dat haar gedrag jouw eigenwaarde aantast. Dit is gewoon gaslighten he?! Ze maakt echt misbruik van jouw goede, lieve eigenschappen. Wellicht door onmacht ofzo, maar dan is het nogsteeds echt écht niet oke!! Laat je niks anders wijs maken! Zet bij de psycholoog vooral in op leren accepteren dat schoonma is hoe ze is, en dat je daar geen invloed op hebt (want: schoonma = gemeen). Heel verdrietig en niet de situatie die je wil, maar t is wel de realiteit. Blijven hopen op verbetering gaat je niks brengen. Laat je schoonma niet jouw humeur kapen 😘
Hoop niet dat ik te hard ben... indien toch zo; excuses. Ik word ook plaatsvervangend een beetje boos... 🙈
Nee hoor, je bent niet hard, je berichtje is juist lief.
Het is gewoon een rotsituatie omdat het zo indruist tegen hoe ik zelf ben. En dat is waarschijnlijk ook precies de reden dat het me zo raakt en daar moet ik inderdaad iets mee. Want het heeft me over de jaren heen zoveel energie en frustratie gekost: Steeds maar weer mezelf afvragen of ik het dan tóch niet verkeerd zag?
Heb eens goed opgezocht wat gaslighten nu eigenlijk betekent, maar ik denk inderdaad wel dat dit is wat er door haar (onbewust) gebeurd. Dondersgoed weten dat ze haar kleinkind niet leuk vindt, maar wel tegenover ons blijven volhouden dat dit niet zo is, is daar een wonderschoon voorbeeld van. En ook nu, door me gewoon te negeren en dood te zwijgen.
Maar gek genoeg, los van dat het me boos maakt dat ze me nu negeert, geeft het me ook een soort van rust. Het is even goed zo. Ik voel de druk van het 'moeten' niet en dat is heel fijn.
Edjekroketje schreef op 26-03-2024 om 09:16:
Nee hoor, je bent niet hard, je berichtje is juist lief.
Het is gewoon een rotsituatie omdat het zo indruist tegen hoe ik zelf ben. En dat is waarschijnlijk ook precies de reden dat het me zo raakt en daar moet ik inderdaad iets mee. Want het heeft me over de jaren heen zoveel energie en frustratie gekost: Steeds maar weer mezelf afvragen of ik het dan tóch niet verkeerd zag?
Heb eens goed opgezocht wat gaslighten nu eigenlijk betekent, maar ik denk inderdaad wel dat dit is wat er door haar (onbewust) gebeurd. Dondersgoed weten dat ze haar kleinkind niet leuk vindt, maar wel tegenover ons blijven volhouden dat dit niet zo is, is daar een wonderschoon voorbeeld van. En ook nu, door me gewoon te negeren en dood te zwijgen.
Maar gek genoeg, los van dat het me boos maakt dat ze me nu negeert, geeft het me ook een soort van rust. Het is even goed zo. Ik voel de druk van het 'moeten' niet en dat is heel fijn.
Precies dit heb ik ook zo ervaren met mijn schoonmoeder. Na jaren van proberen, me afvragen of het aan mij lag, op mijn tenen lopen om haar niet voor het hoofd te stoten. Kwam het punt dat ik het volgens haar zo had misdaan dat ze me ging negeren. En dat vond ik in het begin heel moeilijk, want het druist zo in tegen hoe ik de omgang met familie zie. Maar wat was het fijn die rust. Gewoon weten dat je genegeerd wordt en dat er geen verwachtingen meer zijn.
Het heeft een jaar geduurd en inmiddels mis ik het soms. Nu is ze juist weer het tegenovergestelde en is enorm gefocust op naast mij zitten, met mij praten, laten zien dat ze haar best doet. En op de achtergrond slecht over mij praten tegen mijn schoonzussen. Dat is lastig want ik kan dat niet hard maken zonder schoonzussen voor de bus te gooien.
Een ding heb ik wel geleerd het ergste dat kan gebeuren is dat ik haar voor het hoofd stoot en me gaat negeren. En zo erg vind ik dat dus niet meer. Dat maakt dat mijn grenzen aangeven makkelijker is geworden. Als ik ergens geen zin in heb, ga ik gewoon niet.
Laatst had ze ons wel weer in een rot positie gebracht. Uiteindelijk toen ondanks dat het rot voelde voor mezelf gekozen. Enorm gezeik over gekregen, maar binnen twee dagen was het ook weer "goed". Blijkbaar snapt schoonmoeder inmiddels ook dat ik het niet zo erg vind als ze me negeert. Daarmee heeft ze nu ook niet meer zoveel controle over mij en mijn gezin.
Wauw, wat een stappen zijn er gemaakt dan zeg, dat ze nu doorheeft dat je niet meer geraakt wordt door haar acties. Heel knap.
Maar wat naar, dat ze tegen je schoonzussen lelijk over je blijft praten. Ik snap dat je dat haar graag eens voor de voeten zou gooien maar inderdaad, dat is lastig zonder iemand te verlinken. Ze is niet eerlijk bezig ook, want enerzijds wil ze dan naast je zitten en haar best doen, anderzijds praat ze lelijk over je.
Ik vind het dus ook heerlijk dat ik me niet hoef te ergeren, bang hoef te zijn dat de telefoon gaat en met een knoop in mijn maag de dag weer tegemoet zien dat ik haar 'moest' bellen.
Vind het voor mijn man lastig, maar die steunt mij wel en staat vierkant achter me.
Edjekroketje schreef op 17-10-2023 om 13:38:
[..]
Dat is zo, maar wat er dan dus de kop op steekt is als ik het hém allemaal zou laten doen, dan voel ik een soort controledwang omdat ik niet wil dat hij haar helpt, omdat ze ons ook nooit geholpen heeft, sterker nog, keihard heeft laten zitten toen wij het keihard nodig hadden.
Maar eigenlijk zou ik dus, voor de lieve vrede tussen hem en mij, dus moeten zeggen: ik doe het niet meer, alle klussen komen op jouw schouders neer net zo lang tot jij het zat bent en je je tot die tijd lekker als voetveeg te laten gebruiken.
Samen in therapie om hier mee om te gaan? 'Zo zijn ze nou eenmaal',daar wordt dan iets anders naar gekeken.
'GOH man van edje kroketje, ik merk dat jou vrouw hier veel last en stress van heeft en verdriet heeft in de voorvallen in het verleden.....hoe kunnen jullie dit samen oplossen en welke stappen kan jij zetten?'
Ik ben in therapie om iets anders maar dit komt daar ook aan bod.
Inmiddels vele weken verder, nog altijd geen contact gehad met haar. Heb haar 1x gezien op een familieaangelegenheid waar ze me volledig genegeerd heeft.
Inmiddels ben ik zó kwaad op haar, dat ze me gewoon doodzwijgt zonder dat ze met mij 1 woord gewisseld heeft na het gesprek met mijn man. Het voelt echt alsof ik al die jaren alleen maar goed geweest ben om haar te helpen met van alles en nog wat en dat mijn / ons gevoel er dus niet mag zijn. Stank voor dank.
Hi Edje,
Ik snap je. Zie ook mijn berichtje van eerder. Hier gaat het nu ook allemaal weer niet lekker. Wil het voorval alleen even niet online gooien. Mocht je er over willen praten mag je me een pb sturen.
Edjekroketje schreef op 15-04-2024 om 09:03:
Ik ben in therapie om iets anders maar dit komt daar ook aan bod.
Inmiddels vele weken verder, nog altijd geen contact gehad met haar. Heb haar 1x gezien op een familieaangelegenheid waar ze me volledig genegeerd heeft.
Inmiddels ben ik zó kwaad op haar, dat ze me gewoon doodzwijgt zonder dat ze met mij 1 woord gewisseld heeft na het gesprek met mijn man. Het voelt echt alsof ik al die jaren alleen maar goed geweest ben om haar te helpen met van alles en nog wat en dat mijn / ons gevoel er dus niet mag zijn. Stank voor dank.
Prima toch, dat ze je niet meer dwingt vraagt voor klusjes. Heb jij lekker tijd voor leuke dingen.
Poezie schreef op 15-04-2024 om 09:14:
[..]
Prima toch, dat ze je niet meer
dwingtvraagt voor klusjes. Heb jij lekker tijd voor leuke dingen.
Helemaal waar hoor, ik mis het ook absoluut niet, maar haar onbeschofte houding maakt me echt heel boos.
Jillz schreef op 15-04-2024 om 09:08:
Hi Edje,
Ik snap je. Zie ook mijn berichtje van eerder. Hier gaat het nu ook allemaal weer niet lekker. Wil het voorval alleen even niet online gooien. Mocht je er over willen praten mag je me een pb sturen.
Ik doe je een pb!
Edjekroketje schreef op 15-04-2024 om 09:03:Inmiddels ben ik zó kwaad op haar, dat ze me gewoon doodzwijgt zonder dat ze met mij 1 woord gewisseld heeft na het gesprek met mijn man. Het voelt echt alsof ik al die jaren alleen maar goed geweest ben om haar te helpen met van alles en nog wat en dat mijn / ons gevoel er dus niet mag zijn. Stank voor dank.
Wat zegt jou man hierover?
Maar ik kan mij jou boosheid goed voorstellen. Dat is ook een hele nare manier van doen.
Die is woest en snapt het ook niet maar tot op heden nog niet echt in de gelegenheid geweest om de vraag neer te leggen bij haar waarom ze doet zoals ze doet. Ze is overduidelijk in haar wiek geschoten, maar goed, ík ben niet degene die haar aangesproken heeft op haar gedrag. Niet dat ik me terugtrek van verantwoordelijkheden want mijn man heeft namens ons gesproken, maar voor ze de bokkenpruik opzette had ze ook mij kunnen 'horen'. Maar nee, het is makkelijk om mij als zwart schaap aan te duiden, terwijl de andere kinderen die zelden tot nooit wat doen op tafel kunnen blijven sch*ten.