Schoonmoeder ( misschien) borstkanker
Mijn schoonmoeder voelde een knobbel in haar borst en is daarmee naar de huisarts gegaan. Huisarts heeft haar verwezen naar het ziekenhuis; volgende week krijgt ze ( gedurende 1 dagdeel) een aantal onderzoeken. Dat nieuws is schrikken natuurlijk!
Schoonmoeder is er nu heilig van overtuigd ( en neemt daar de hele familie in mee) dat ze uitgezaaide borstkanker heeft en er niets meer aan te doen is. Dit baseert ze op het feit dat er op korte termijn zoveel onderzoeken zijn gepland. Volgens haar doen de artsen dat alleen als het heel ernstig is.
Ik merk dat ik het probeer te relativeren: laten we nu eerst eens de onderzoeken afwachten voordat we er conclusies aan verbinden. Mijn man denkt dat ik er veel te positief insta terwijl ik denk dat man en schoonfamilie het te negatief zien. Laat ik voorop stellen dat ik van dichtbij weet wat voor gevolgen kanker kan hebben. Het is dus niet zo dat ik mijn kop in het zand steek. Ik wil er graag voor man en schoonfamilie zijn.
Hoe kan ik hier beste mee om gaan? Het laatste wat ik nu wil is discussie. Maar ik merk aan mijzelf dat ik schoonmoeder hoop te kunnen steunen door ook ruimte te geven aan de mogelijkheid dat het geen doemscenario hoeft te zijn.
Allysa schreef op 28-07-2021 om 23:18:
Onnodig harde reactie verwijderd door moderator.Nog niets aan de hand en nu zoveel paniek? Dit gedrag gewoon negeren! Gaat nog wat worden als ze echt ziek blijkt te zijn.
Heb jij zelf wel eens in de situatie van schoonmoeder gezeten? Of ben je zelf ernstig ziek (geweest)?
Ach dat mensje is bang, dat snap ik wel. En angst is nu eenmaal een slechte raadgever. Ze zit nu hoog in haar emotie en dat is lastig om haar daarin te kalmeren. Probeer er gewoon voor haar te zijn en een luisterend oor te bieden.
Sassenach schreef op 29-07-2021 om 08:33:
[..]
Heb jij zelf wel eens in de situatie van schoonmoeder gezeten? Of ben je zelf ernstig ziek (geweest)?
Ik wel en juist daarom heb ik hier wel moeite mee. Ik zou het gedrag van schoonmoeder ook slecht trekken. Ik merk al dat ik me erger als ik het lees. Dat zal voor een (groot?) deel bij mij liggen.
Maar los daarvan hebben mensen verschillende manieren om met zoiets om te gaan. Schoonmoeder is niet abnormaal in haar reactie, denk ik. Ik hoop dat haar gevoel niet juist is en dat het meevalt, zo niet: heel veel sterkte.
Hier was ik nog meer in paniek, was maandag bij de huisarts en mocht meteen dinsdag komen voor een onderzoek (oei alarm, want ik mocht wel héél snel komen) en daarna werd ik ook nog opgebeld, dat mijn afspraak van 11.00 uur vervroegd was naar 9.00 uur (nog meer signalen dat het écht ernstig moest zijn).
Nou het was helemaal niets dus, gewoon een voelbare spierstreng, die er blijkbaar altijd al zat, maar die me ineens was opgevallen, en die door al mijn geduw en gepor ook nog eens gevoelig was geworden.
Dat wil niet zeggen dat er niets met je schoonmoeder is, maar het is dus heel gewoon dat je snel mag komen, ik mocht dus eerder komen omdat ze me niet te lang in onzekerheid wilden laten zitten. (en er was blijkbaar vroeger een plekje vrij gekomen)
Maar goed, als dit haar mechanisme is van omgaan met onzekerheden, dan helpt denk ik jouw praten niet, gewoon de tijd maar uitzitten tot het onderzoek en een luisterend oor bieden.
Kersje schreef op 28-07-2021 om 23:01:
[..]
Serieus? Heb je zelf weleens in deze situatie gezeten?
En natuurlijk is er nog wel iets te doen aan uitgezaaide kanker. Oké, beter worden niet meer, maar vaak gelukkig nog voldoende om nog jaren te leven met kwaliteit van leven.
Ik heb nergens gezegd dat ze niet ongerust mag zijn, da's normaal. Maar als je daar al gans de familie mee 'belast', dat vind ik inderdaad abnormaal. Je angst, hopeloosheid delen als er effectief iets is gevonden, dat begrijp ik 100%. Maar als er nog niks is vastgesteld en daar al een uitgezaaide kanker van maken, daar kan ik inderdaad geen begrip voor opbrengen. Want je sleurt andere mensen mee in je doemscenario.
Er zijn hier 3 mogelijkheden:
- niks aan de hand
- tumor gevonden maar niet uitgezaaid
- uitgezaaide tumor
Waarom moet je dan al onmiddellijk uitgaan van iets wat niet meer te genezen valt?
Als ik een knobbel zou voelen dan zou ik
- ongerust zijn
- bang zijn dat het kanker was
- er aan denken dat 'als' het kanker was, het misschien kon uitgezaaid zijn
- mijn familie (kinderen?) nog niet meesleuren in de ergste horrorverhalen.
Ik ben een open iemand die ook wel ongerust kan zijn, dus ik zou er waarschijnlijk wel over praten over wat ik gevoeld heb, maar de familie (voorlopig) beschermen tegen zorgen over mijn ongeneeslijke toestand.
Wednesday schreef op 29-07-2021 om 09:28:
[..]
Ik wel en juist daarom heb ik hier wel moeite mee. Ik zou het gedrag van schoonmoeder ook slecht trekken. Ik merk al dat ik me erger als ik het lees. Dat zal voor een (groot?) deel bij mij liggen.
Maar los daarvan hebben mensen verschillende manieren om met zoiets om te gaan. Schoonmoeder is niet abnormaal in haar reactie, denk ik. Ik hoop dat haar gevoel niet juist is en dat het meevalt, zo niet: heel veel sterkte.
Angst en ongerustheid zijn echt heel normale gevoelens in een situatie als deze. Als jij dit gedrag slecht trekt, dan zou ik eerder eens bij jezelf te rade gaan hoe dit komt.
Julali schreef op 29-07-2021 om 10:33:
[..]
Angst en ongerustheid zijn echt heel normale gevoelens in een situatie als deze. Als jij dit gedrag slecht trekt, dan zou ik eerder eens bij jezelf te rade gaan hoe dit komt.
Ehm, dat schrijf ik dus al in mijn eerste alinea en in mijn tweede alinea schrijf ik ook dat het normaal is.
Vetplantje schreef op 28-07-2021 om 22:38:
[..]
Ik vind dit redelijk hard. Ik kan me voorstellen in wat voor paniekmodus je bent als je dit nieuws krijgt en dat je dan het ergste gaat denken. Het is natuurlijk in eerste plaats vervelend voor schoonmoeder zelf en het zou fijn zijn voor haar als het uiteindelijk meevalt.
Als jij 'hard' als synoniem ziet voor 'nuchter' dan ben ik het compleet met jou eens.
Als jij 'hard' als synoniem ziet voor 'medoogenloos' dan ben ik het oneens met jou.
Ik heb ook al verschrikkelijke dingen meegemaakt (en maak ze nog mee) in mijn leven. Kanker is niet het enige erge wat mensen kunnen meemaken.
Wednesday schreef op 29-07-2021 om 09:28:
[..]
Ik wel en juist daarom heb ik hier wel moeite mee. Ik zou het gedrag van schoonmoeder ook slecht trekken. Ik merk al dat ik me erger als ik het lees. Dat zal voor een (groot?) deel bij mij liggen.
Maar los daarvan hebben mensen verschillende manieren om met zoiets om te gaan. Schoonmoeder is niet abnormaal in haar reactie, denk ik. Ik hoop dat haar gevoel niet juist is en dat het meevalt, zo niet: heel veel sterkte.
Je weet toch niet wat er verder nog speelt? Ik ben nooit zo in paniek gewest als toen ik hoorde dat een biopt van mijn borst toch wel verstandig leek.
Het hielp niet dat dat een paar dagen voor ik startte met chemotherapie (niet voor borstkanker) was. Mag paniek dan wel van jou?
Wie weet wat schoonmoeder nog meer voor haar kiezen gekregen heeft de laatste tijd. En zelfs als dat helemaal niets is; waarom zou je oordelen over hoe zij reageert?
Agen schreef op 29-07-2021 om 11:38:
[..]
Je weet toch niet wat er verder nog speelt? Ik ben nooit zo in paniek gewest als toen ik hoorde dat een biopt van mijn borst toch wel verstandig leek.
Het hielp niet dat dat een paar dagen voor ik startte met chemotherapie (niet voor borstkanker) was. Mag paniek dan wel van jou?
Wie weet wat schoonmoeder nog meer voor haar kiezen gekregen heeft de laatste tijd. En zelfs als dat helemaal niets is; waarom zou je oordelen over hoe zij reageert?
Misschien omdat ik ook een mens ben met eigen ervaringen en gevoelens, die worden getriggerd door zo’n bericht? Ik zeg nergens dat paniek niet mag. Daar heb ik ook helemaal niets in te bepalen gelukkig.
Mijn post was een reactie op iemand die leek te suggereren dat als je zoiets zelf hebt meegemaakt, je op een bepaalde manier zou moeten reageren.
Wednesday schreef op 29-07-2021 om 09:28:
[..]
Ik wel en juist daarom heb ik hier wel moeite mee. Ik zou het gedrag van schoonmoeder ook slecht trekken. Ik merk al dat ik me erger als ik het lees. Dat zal voor een (groot?) deel bij mij liggen.
Maar los daarvan hebben mensen verschillende manieren om met zoiets om te gaan. Schoonmoeder is niet abnormaal in haar reactie, denk ik. Ik hoop dat haar gevoel niet juist is en dat het meevalt, zo niet: heel veel sterkte.
Hoe komt het dan dat jij er zo’n moeite mee hebt?
Wednesday schreef op 29-07-2021 om 11:44:
[..]
Mijn post was een reactie op iemand die leek te suggereren dat als je zoiets zelf hebt meegemaakt, je op een bepaalde manier zou moeten reageren.
Ik neem aan dat je mij bedoelt. If so: Ik wil helemaal niet suggereren dat je op een bepaalde manier moet reageren. Ik weet juist dat mensen vanuit verschillende referentiekaders op de situatie van een ander reageren.
En daarom ben ik benieuwd naar de achtergrond en eigen ervaringen van iemand en hoe iemand dan tot zo’n reactie komt. Niet om deze reactie af te keuren, maar te begrijpen waar die vandaan komt. Vandaar in een andere post aan jou de vraag, hoe het komt dat jij zo’n moeite hebt met de reactie van de schoonmoeder.
Sassenach schreef op 29-07-2021 om 12:29:
[..]
Hoe komt het dan dat jij er zo’n moeite mee hebt?
Ik herken dat wel. Juist als je al erge dingen hebt meegemaakt kun je sneller denken: "Doe niet zo hysterisch joh er is nog niks aan de hand."
Aviendha schreef op 29-07-2021 om 13:32:
[..]
Ik herken dat wel. Juist als je al erge dingen hebt meegemaakt kun je sneller denken: "Doe niet zo hysterisch joh er is nog niks aan de hand."
Waarom zou je al 100% reageren als er misschien 0% aan de hand is.
Ik lees ook op een ander topic dat (jonge) vrouwen die door een levensbedreigende ziekte worden getroffen, moedig reageren. Je mag bang zijn, absoluut, maar je verliezen in blinde paniek ...
Aviendha schreef op 29-07-2021 om 13:32:
[..]
Ik herken dat wel. Juist als je al erge dingen hebt meegemaakt kun je sneller denken: "Doe niet zo hysterisch joh er is nog niks aan de hand."
Maar je weet toch ook niet wat schoonmoeder van TO al heeft meegemaakt? Wat voor de 1 hysterisch is is voor een ander weer vrij normaal of vice versa, je hebt enkel je eigen referentiekader en niets qua emoties is ‘normaal’ of ‘standaard’.
Ik heb bijv uitgezaaide borstkanker en vind al het gezeur over ‘wij zijn corona moe’ vreselijk hysterisch, terwijl ik aan de andere kant denk, ach, zij voelen dat nu eenmaal zo en wat een gelukkig mens ben je dan. Kan ook iedereen wat van vinden, maar het is en blijft mijn gevoel.