Schoonmoeder ( misschien) borstkanker

letterkoekje schreef op 29-07-2021 om 13:39:

[..]

Waarom zou je al 100% reageren als er misschien 0% aan de hand is.

Ik lees ook op een ander topic dat (jonge) vrouwen die door een levensbedreigende ziekte worden getroffen, moedig reageren. Je mag bang zijn, absoluut, maar je verliezen in blinde paniek ...

Omdat je lichaam soms automatisch zo reageert misschien, daar weleens aan gedacht? Lees anders een het eea over paniek en wat het met een mens kan doen, zelfs zonder aanwijsbare reden. 

En de hypothetisch vraag ‘als ik een knobbel zou voelen, dan zou ik zo reageren’, dat weet je niet, pas wanneer het je echt overkomt weet je hoe je werkelijk reageert!

Kersje schreef op 29-07-2021 om 13:40:

[..]

Maar je weet toch ook niet wat schoonmoeder van TO al heeft meegemaakt? Wat voor de 1 hysterisch is is voor een ander weer vrij normaal of vice versa, je hebt enkel je eigen referentiekader en niets qua emoties is ‘normaal’ of ‘standaard’.

Ik heb bijv uitgezaaide borstkanker en vind al het gezeur over ‘wij zijn corona moe’ vreselijk hysterisch, terwijl ik aan de andere kant denk, ach, zij voelen dat nu eenmaal zo en wat een gelukkig mens ben je dan. Kan ook iedereen wat van vinden, maar het is en blijft mijn gevoel.

In de eerste plaats, Kersje: het allerbeste!

Mag ik mij ook mengen in de discussie tussen jou en Avienda?
Wij weten inderdaad niet wat schoonmoeder allemaal al heeft meegemaakt. Maar (EN DAAR BEDOEL IK NIET SCHOONMOEDER MEE), ik heb in mijn persoonlijke leven wel de ervaring dat mensen die nog niks (of niet veel) hebben meegemaakt, het felste reageren. Maw als je al wel wat hebt meegemaakt, leer je ook relativeren. En zoals geschreven: borstkanker is van de best mogelijk geneesbare kankers (of onder controle blijvende kankers). Het is hier helemaal niet zeker dat er over kanker sprake is. Om dan de ganse familie te gaan ongerust maken met verhalen over uitzaaiingen (waarvan niemand weet dat het zo is), daar heb ik het inderdaad moeilijk mee. 

Want dan kan niemand nog blij en onbezorgd leven, want in iedere familie is wel iemand die iets voelt, maar daarom is het niet ernstig.

Ik geef het toe: ik sta nogal nuchter in het leven. Dat kan ook een voordeel zijn.

letterkoekje schreef op 29-07-2021 om 13:39:

[..]

Waarom zou je al 100% reageren als er misschien 0% aan de hand is.

Ik lees ook op een ander topic dat (jonge) vrouwen die door een levensbedreigende ziekte worden getroffen, moedig reageren. Je mag bang zijn, absoluut, maar je verliezen in blinde paniek ...

Je mag bang zijn? Waarom denk je te kunnen bepalen wat iemand anders’ emoties mogen zijn? Op het Viva-forum ben je ook al eens aangesproken op je posts over moed en kanker.  Toen suggereerde je dat er een verband zou zijn tussen moedig de strijd aan gaan en het succes van behandelingen.  Een van de mensen die daardoor geraakt werden, was iemand die net die dag gehoord had dat de chemokuren die ze had ondergaan teleurstellend weinig effect gehad hadden: zij stelde je vrij letterlijk de vraag of dat betekende dat ze volgens jou niet dapper genoeg geweest was.  
Nu begin je ook weer over moedig zijn.  Misschien moet je Millies topic (het topic waar je naar verwijst) op Viva forum even opzoeken en dan vooral Millies eerste post nog eens lezen. Daar schrijft ze over hoe bang en verdrietig ze is.  Wat jij ‘moedig’ noemt, is op zijn minst gedeeltelijk ‘gewend geraakt zijn aan angst’. Dat gebeurt namelijk na een tijdje: je went aan de angst, en die wordt minder allesoverheersend.  
Een tijdje terug sprak ik een psycholoog die gespecialiseerd is in de begeleiding van kankerpatienten.  Zij zei ‘Iedereen heeft een punt waarop ‘ie gaat wankelen. Dat punt is niet bij iedereen hetzelfde, maar het is er voor iedereen.’  Bij de schoonmoeder van TO ligt dat punt kennelijk bij verwijzing voor verder onderzoek. Daar een oordeel over hebben is niet gepast. 
Bij dat wankelen kun je wel hulp krijgen. En kennelijk hebben veel mensen daar behoefte aan; het instituut hier in de buurt dat die ondersteuning biedt, heeft een wachtlijst van een half jaar. Allemaal mensen die niet moedig genoeg zijn? 

Ik snap jou: het is niet rationeel. En het is de vraag of het ze helpt. Maar angst ís ook niet rationeel. En misschien helpt het ze ook wel? 

In mijn geval was het andersom: mijn familie hield zich op de vlakte en wilde nergens over praten tot er meer onderzoeken waren gedaan. Ik had het akelige voorgevoel dat het allemaal heel snel zou gaan en wilde juist wél over praten over dat hij waarschijnlijk zou gaan overlijden en over de gevoelens die daarbij kwamen. Voor de duidelijkheid: bij mijn vader waren al wel uitzaaiingen gevonden maar nog geen primaire tumor. Dat is natuurlijk een heel andere situatie. Dat het niet goed zat, was overduidelijk. En toch: ik heb niet anders kunnen doen dan respecteren dat mijn ouders en broer hun gevoelens daarover uit de weg gingen omdat er nog zo weinig duidelijkheid was. Het resultaat was wel dat mijn vader binnen een paar weken stierf, voordat we het erover hadden kunnen hebben. Daar heb ik het heel moeilijk mee gehad. 

Ik denk dat jij je eigen manier van omgaan hiermee gewoon mag respecteren. Ik zou alleen de anderen niet proberen op te voeden alsof jouw manier dé manier zou moeten zijn. Ze helpen door te relativeren heb je geprobeerd en daar krijg je weerstand op. Dan ga je over op plan B: de verhalen aanhoren zolang jij dat aankan, je toont wat begrip voor de angst en de stress, onttrekt je eraan als het voor jou teveel wordt. Meer wordt er niet van jou verwacht en hoef je ook niet te doen. 

Agen schreef op 29-07-2021 om 14:36:

[..]

Je mag bang zijn? Waarom denk je te kunnen bepalen wat iemand anders’ emoties mogen zijn? Op het Viva-forum ben je ook al eens aangesproken op je posts over moed en kanker. Toen suggereerde je dat er een verband zou zijn tussen moedig de strijd aan gaan en het succes van behandelingen. Een van de mensen die daardoor geraakt werden, was iemand die net die dag gehoord had dat de chemokuren die ze had ondergaan teleurstellend weinig effect gehad hadden: zij stelde je vrij letterlijk de vraag of dat betekende dat ze volgens jou niet dapper genoeg geweest was.
Nu begin je ook weer over moedig zijn. Misschien moet je Millies topic (het topic waar je naar verwijst) op Viva forum even opzoeken en dan vooral Millies eerste post nog eens lezen. Daar schrijft ze over hoe bang en verdrietig ze is. Wat jij ‘moedig’ noemt, is op zijn minst gedeeltelijk ‘gewend geraakt zijn aan angst’. Dat gebeurt namelijk na een tijdje: je went aan de angst, en die wordt minder allesoverheersend.
Een tijdje terug sprak ik een psycholoog die gespecialiseerd is in de begeleiding van kankerpatienten. Zij zei ‘Iedereen heeft een punt waarop ‘ie gaat wankelen. Dat punt is niet bij iedereen hetzelfde, maar het is er voor iedereen.’ Bij de schoonmoeder van TO ligt dat punt kennelijk bij verwijzing voor verder onderzoek. Daar een oordeel over hebben is niet gepast.
Bij dat wankelen kun je wel hulp krijgen. En kennelijk hebben veel mensen daar behoefte aan; het instituut hier in de buurt dat die ondersteuning biedt, heeft een wachtlijst van een half jaar. Allemaal mensen die niet moedig genoeg zijn?

Je haalt de woorden uit mijn mond, ik wilde juist ongeveer hetzelfde schrijven. 

Mija schreef op 29-07-2021 om 14:54:

Ik snap jou: het is niet rationeel. En het is de vraag of het ze helpt. Maar angst ís ook niet rationeel. En misschien helpt het ze ook wel?

In mijn geval was het andersom: mijn familie hield zich op de vlakte en wilde nergens over praten tot er meer onderzoeken waren gedaan. Ik had het akelige voorgevoel dat het allemaal heel snel zou gaan en wilde juist wél over praten over dat hij waarschijnlijk zou gaan overlijden en over de gevoelens die daarbij kwamen. Voor de duidelijkheid: bij mijn vader waren al wel uitzaaiingen gevonden maar nog geen primaire tumor. Dat is natuurlijk een heel andere situatie. Dat het niet goed zat, was overduidelijk. En toch: ik heb niet anders kunnen doen dan respecteren dat mijn ouders en broer hun gevoelens daarover uit de weg gingen omdat er nog zo weinig duidelijkheid was. Het resultaat was wel dat mijn vader binnen een paar weken stierf, voordat we het erover hadden kunnen hebben. Daar heb ik het heel moeilijk mee gehad.

Ik denk dat jij je eigen manier van omgaan hiermee gewoon mag respecteren. Ik zou alleen de anderen niet proberen op te voeden alsof jouw manier dé manier zou moeten zijn. Ze helpen door te relativeren heb je geprobeerd en daar krijg je weerstand op. Dan ga je over op plan B: de verhalen aanhoren zolang jij dat aankan, je toont wat begrip voor de angst en de stress, onttrekt je eraan als het voor jou teveel wordt. Meer wordt er niet van jou verwacht en hoef je ook niet te doen.

In het geval van TO’s schoonmoeder juist wel! Er is een kans (hopelijk een kleine) dat ze levensbedreigend ziek is.  Dat maakt haar angst juist wel rationeel. Dat die angst vervolgens met haar aan de haal lijkt te gaan is misschien iets anders, maar in de basis is het juist heel rationeel.

Aviendha schreef op 29-07-2021 om 13:32:

[..]

Ik herken dat wel. Juist als je al erge dingen hebt meegemaakt kun je sneller denken: "Doe niet zo hysterisch joh er is nog niks aan de hand."

Ik heb al behoorlijk wat meegemaakt en toch zou ik mijn schoonmoeder haar eigen reactie respecteren. 

Als ik iets heb geleerd van de heftige dingen die ik heb meegemaakt, dan is het dat mensen heel verschillend kunnen reageren in zo'n situatie. 

Het helpt niets als je denigrerend gaat lopen doen over iemands angst of paniek. 

Ik heb zeker persoonlijk ervaring met kanker. Mijn dochter heeft leukemie gehad. Ik weet dus zeker wel waar ik over praat. Misschien is daarom mijn reactie onnodig hard geweest. Sorry daarvoor. Ik kan alleen slecht tegen mensen die al paniek zaaien zonder iets te weten en daar een hele familie in meetrekken.

Agen schreef op 29-07-2021 om 16:18:

Sorry Mija dat ik niet op de rest van je verhaal reageerde; er ging even iets mis. Verdrietig dat er rondom het overlijden van je vader zo weinig ruimte was voor jouw manier om ermee te dealen. Je hebt helemaal gelijk dat er geen andere manier was, denk ik, maar dat maakt het voor jou niet minder moeilijk.

Dankjewel Agen! Lief van je. Ik had het niet gemist hoor. Want het was niet de bedoeling het draadje te kapen of hier aandacht voor te vragen. Het was meer een illustratie dat het eigenlijk niet uitmaakt wát de reactie is, dat er niet één manier de beste is, en dat je er alleen met respect voor de manier van anderen mee kunt omgaan, ook al heb je daar last van. Misschien een iets te heftig voorbeeld ...

Ik denk dat dit voor veel mensen juist een heel moelijke fase is. Die onzekerheid, ineens moeten dealen met de kans dat je ernstig ziek bent. Nog niet weten wat er aan de hand is. Het is allemaal nieuw en dat is voor veel mensen beangstigend. 

Als je in een traject zit, heb je vaak iets om naartoe te leven. Elke keer weer een behandeling, of chemo, concrete afspraken in je agenda, een doel. Dat is vaak makkelijker te behappen dan het beginstadium. 

Wachten op de uitslag van een scan is opnieuw beangstigend. Maar het is voor iedereen anders. De ene is nuchter in aanleg, de ander angstiger. Het heeft geen enkel nut om daar minachtend over te doen. 

Julali schreef op 29-07-2021 om 16:22:

Ik denk dat dit voor veel mensen juist een heel moelijke fase is. Die onzekerheid, ineens moeten dealen met de kans dat je ernstig ziek bent. Nog niet weten wat er aan de hand is. Het is allemaal nieuw en dat is voor veel mensen beangstigend.

Als je in een traject zit, heb je vaak iets om naartoe te leven. Elke keer weer een behandeling, of chemo, concrete afspraken in je agenda, een doel. Dat is vaak makkelijker te behappen dan het beginstadium.

Wachten op de uitslag van een scan is opnieuw beangstigend. Maar het is voor iedereen anders. De ene is nuchter in aanleg, de ander angstiger. Het heeft geen enkel nut om daar minachtend over te doen.

Hier ben ik het helemaal mee eens! Juist in dit stadium is er geen enkele duidelijkheid over waar je je energie op kunt richten. Dus als je niet uitkijkt, schiet je alle kanten op. Of je blijft hangen in 'het is (nog) niks', wat natuurlijk ook niet waar is. Want alleen de gedachte aan kanker en doodgaan is al enorm beangstigend.  

Agen schreef op 29-07-2021 om 14:36:

[..]

Je mag bang zijn? Waarom denk je te kunnen bepalen wat iemand anders’ emoties mogen zijn? Op het Viva-forum ben je ook al eens aangesproken op je posts over moed en kanker. Toen suggereerde je dat er een verband zou zijn tussen moedig de strijd aan gaan en het succes van behandelingen. Een van de mensen die daardoor geraakt werden, was iemand die net die dag gehoord had dat de chemokuren die ze had ondergaan teleurstellend weinig effect gehad hadden: zij stelde je vrij letterlijk de vraag of dat betekende dat ze volgens jou niet dapper genoeg geweest was.
Nu begin je ook weer over moedig zijn. Misschien moet je Millies topic (het topic waar je naar verwijst) op Viva forum even opzoeken en dan vooral Millies eerste post nog eens lezen. Daar schrijft ze over hoe bang en verdrietig ze is. Wat jij ‘moedig’ noemt, is op zijn minst gedeeltelijk ‘gewend geraakt zijn aan angst’. Dat gebeurt namelijk na een tijdje: je went aan de angst, en die wordt minder allesoverheersend. 

Allemaal mensen die niet moedig genoeg zijn?

Inderdaad, je mag bang zijn. Je mag meer ook, maar daar al familie mee gaan belasten, terwijl je nog niet weet wat er aan de hand is, is overdreven! Onnodig mensen (mee) bang maken. Wacht tot je zekerheid hebt. Ik zeg niet dat je niet mag zeggen dat je een knobbel gevoeld hebt in je borst, maar daar dan al uitgezaaide kanker van maken vind ik zwaar overdreven. Dat je een knobbel gevoeld hebt is waarheid, al de rest wat erbij verteld wordt is gissen.

Ik vind dat jij redelijk ... overkomt als je zegt dat ik iemand anders' emoties bepaal. Dat doe ik niet, dat wil ik niet. Ik geef alleen mijn mening naar aanleiding van dit topic.

Als jij verwijst naar het viva-forum, daar is inderdaad een discussie geweest. Als jij daarvan maakt dat ik zeg: moed hebben = genezing, geen moed hebben is ondergang, kan het nog zotter. En ik ga hier niet herhalen wat ik daar heb willen zeggen. Als je het niet wil begrijpen, voor mij ook goed. Ik vind ook dat je hier op Viafora geen herkauwing moet doen van wat op Viva Forum is gezegd. Wie het wil lezen, kan het.

Ik reageer verder op wat je schrijft: je hoeft me echt niet te vertellen wat ik MOET doen, hoor Agen, ik weet wel wat Millie heeft geschreven. Dat ze bang was en verdrietig. Maar weet je wat het verschil is met deze casus, Agen? Dat Millie al een diagnose had gekregen. Het was kanker en er waren al uitzaaiingen. Als dat voor jou hetzelfde is als deze zaak, voor mij goed. Ik heb de indruk omdat jij ook de ziekte meemaakt, dat je niet kan verdragen dat andere mensen ook een mening hebben. En bij mijn mening blijf ik. 

En moedig zijn zal inderdaad wel een deel samenhangen met 'gewend aan de angst'. Maar dan ben ik nog overtuigd dat de ene vrouw tegenover de andere nog een groot verschil is in reageren. Temeer daar er hier van diagnose nog totaal geen sprake is. En temeer daar ik hoop dat het allemaal loos alarm is geweest.