Schoonmoeder ( misschien) borstkanker

Letterkoekje, ik hoop voor je dat je nooit in de situatie van TO’s schoonmoeder komt, maar als dat wel gebeurt, zou je best eens heel anders kunnen reageren dan je nu denkt. Je zou daarin de eerste niet zijn. De angst dat je, letterlijk, doodziek zou kunnen zijn kan best overweldigend zijn.  

Agen schreef op 29-07-2021 om 18:18:

Letterkoekje, ik hoop voor je dat je nooit in de situatie van TO’s schoonmoeder komt, maar als dat wel gebeurt, zou je best eens heel anders kunnen reageren dan je nu denkt. Je zou daarin de eerste niet zijn. De angst dat je, letterlijk, doodziek zou kunnen zijn kan best overweldigend zijn.

Lieve Agen, is de liefde voor je kinderen, kleinkinderen, al wie je liefhebt, dan niet groter dan de behoefte om een nog niet bevestigde diagnose al te delen? Daar richt je toch ook iets mee aan: ik heb een knobbel gevoeld in mijn borst, volgende week onderzoeken en ik denk dat het uitgezaaide kanker is. Om dan nadien te moeten zeggen: oef, het was slechts een opgezwollen melkklier. Intussen hebben jouw geliefden ook geen leven meer gehad, want 'als ons ma het zegt, zal het wel zo zijn!'

En, je hoeft niet te hopen dat ik nooit in de situatie van TO's schoonmoeder zal komen, want dat is al gebeurd. En toen was tot aan de onderzoeken, mijn man de enige die ik daarmee 'belastte'.

Tot slot - ik heb het in het Millie-topic ook al gedaan, alle goeds gewenst met je behandelingen en dat ze tot een goed resultaat mogen leiden!

Letterkoekje, het is al heel vaak gezegd in dit topic: er zijn verschillende manieren om te reageren in zo’n situatie, en de ene is niet beter dan de andere.  Ik hoop juist dat mijn kinderen zich wel altijd vrij zullen voelen om zoiets te delen met hun ouders, en ik doe dat ook met mijn ouders en zussen.  In mijn familie vindt juist iedereen het prettig om er in zo’n situatie voor elkaar te zijn, en omgekeerd vinden we het fijn als anderen meeleven  (En daar hebben we mazzel mee, dat iedereen  er hetzelfde in staat - zie het verhaal van Mija). Als jij dat anders doet, helemaal prima, maar jouw aanpak is niet superieur aan wat een ander doet.  

Voorlopig op alle gebied goed nieuws dus. 
Hopelijk is eind volgende week alles duidelijk en zijn alle zorgen van de baan.

ScarletWitch schreef op 29-07-2021 om 23:31:

laten we vooral niet met elkaar over en weer in discussie gaan wat de beste manier is om met ziekte ( of welke tegenslag dan ook) om te gaan. Respecteer elkaar, dat lijkt mij het allerbelangrijkste ♥️
Het is niet dat ik schoonmoeders reactie niet respecteer, het is alleen niet de mijne en met het omgaan daarmee heb ik wat moeite.

Zonder al teveel in details te gaan, vandaag heb ik een rustig gesprek met haar gehad en meer details gehoord/met haar besproken over haar klachten en overleg met de huisarts. Dit heeft mij gesterkt in mijn gedachte dat het hopelijk allemaal mee valt. We wachten het af.

Daar zit hem waarschijnlijk ook het punt: als het ging over op welke temperatuur je je t-shirts moet wassen om te voorkomen dat ze krimpen, zou het je waarschijnlijk helemaal niets uitmaken hoe je schoonmoeder ermee om zou gaan. Juist omdat dit een stuk meer beladen is, maakt het je nu misschien  wel uit, en heb je er moeite mee: het gaat niet om iets dat er niet toe doet.  Voor je schoonmoeder geldt dat vermoedelijk nog veel erger: al is de kans waarschijnlijk groot dat het goed afloopt, het is toch spannend, want ze kan ook de pech hebben dat ze net in de groep valt die wel slecht nieuws krijgt. 
En in zo’n situatie reageert iedereen anders. Dat het voor jou even schakelen is dat zij dat zo anders doet dan jij zou doen, kan ik me voorstellen, maar laat haar die paar dagen tot de vervolgonderzoeken het maar gewoon op haar manier doen. Als ze goed nieuws krijgt, is het daarna klaar. Bij slecht (of niet eenduidig, dat kan ook nog) nieuws is er nog genoeg gelegenheid om uit te vogelen hoe je met haar manier van reageren omgaat. 

Maar even alles opzijgezet: het is niet jouw manier, maar dat hoeft ook niet. Het is blijkbaar wèl haar manier en daar heb je helaas zeer weinig invloed op. Het is een paniekreactie en die komt vanuit je hersenstam (reptielenbrein). Het reguleert primaire instincten zoals voortplanting, overleven, stress en angst en vormt voor een belangrijk deel je onderbewuste systeem. Die kun je dus niet tot nauwelijks sturen. Respecteer ieders reactie in zo’n situatie en zet je eigen ‘het is niet mijn manier’ daarin opzij. Hier zit namelijk het stuk freeze, flight, fight ook in. En als het straks allemaal hopelijk meevalt dan kun je het dan alsnog aangeven als je die gevoelens daarover perse wenst te ventileren. 

Dat gezegd hebbende: ikzelf heb al meermaals dit traject doorlopen en ik heb juist wel mijn angsten verteld aan mijn omgeving als ik weer eens door werd gestuurd door de huisarts. Zowel mijn man als mijn ouders (mijn kinderen zijn nog te jong) vinden het juist prettig als ze weten wat mijn bezig houdt. En zeker de eerste keer was ik ook enorm bang dat het helemaal mis zou gaan en ging ik ook maar uit van het ergste ‘want dan kan het alleen maar meevallen’. Net als dat ik het heel prettig vindt als mijn moeder me het wel verteld als ze wordt doorverwezen etc. 

Eigenlijk is het zo lastig wat een 'normale' reactie is op dit soort situaties. Ik heb het recent allemaal meegemaakt en had nooit verwacht dat ik zo nuchter/kalm zou reageren en het traject zou ondergaan. De onzekerheid dit ontstaat is het ergste dat weet ik nog wel..

Origina schreef op 30-07-2021 om 13:37:

Dat de paniek dus alleen maar toeneemt als er daadwerkelijk slecht nieuws zou komen hoeft helemaal niet waar te zijn.

Ik heb geen kanker gehad maar in andere opzichten heb ik ook gemerkt dat ik veel beter om kan gaan met duidelijkheid, ook bij slecht nieuws, dan met onzekerheid. Ik raak gedesoriënteerd in zo’n vacuüm en dat trek ik heel slecht. Irritant maar niet gemakkelijk om te buigen.

oe, ik snap het precies. Natuurlijk heeft iedereen zijn eigen manier om met dit soort stress situaties om te gaan, ik ben zo als jij: probeer zo weinig mogelijk in paniek te schieten voordat de benodigde kennis er is. Dus: eerst onderzoeken etc afwachten en dan aktie ondernemen. (neemt niet weg dat ook ik in die dagen af en toe in paniek zou schieten hoor, maar dat zou ik voor mezelf houden). Je schoonmoeder is blijkbaar anders, ik vind het ook altijd moeilijk om daar mee om te gaan en zoek dan een modus waarin ik haar uiteraard ruimte geef om te voelen wat ze voelt maar waarbij ik toch altijd zal proberen te relativeren. 

ScarletWitch schreef op 29-07-2021 om 23:31:

Het is niet dat ik schoonmoeders reactie niet respecteer, het is alleen niet de mijne en met het omgaan daarmee heb ik wat moeite.

Misschien moet je je dan gewoon niet mengen in haar manier van ermee omgaan en dat aan haar naaste familie overlaten.