Het begon met jaloezie, nu angst dat we uit elkaar gaan?
Hallo,
Ik moet het van mij afschrijven, want ik kan het er met niemand over hebben.
Op dit moment zijn we bijna 20 jaar samen. Inmiddels paar jaar getrouwd, 2 hele leuke kinderen, en financieel hebben we het goed.
Het begon met het feit dat enkele maanden geleden mijn man een cursus had. Hij bleef daar overnachten vanwege reistijd. De volgende dag zei hij dat hij uit eten was geweest met zijn ex. Ik mag het geen ex noemen van hem omdat ze toen 14 waren. Ze hebben verkering gehad maar was vanwege afstand niets geworden. Het uit eten gaan was plotseling. Niemand van de cursus verbleef daar in de buurt, en toen dacht hij spontaan dat dit wel oké zou zijn.
Ik weet wie het is, heb haar paar d ontmoet. Ze is zelf ook moeder van 2 kinderen en getrouwd.
Om een of andere reden mag ik haar, ze lijkt in karakter heel erg op mij. Dat heeft mijn man jaren geleden gezegd. Alleen op uiterlijk totaal niet. Zij is eigenlijk het plaatje waar hij vroeger op viel. Eerder in het verleden heeft hij deze actie ook al eens gedaan, en dit viel bij mij ook niet goed. En dan nu te horen dat ze uit eten zijn geweest maakte me enorm verdrietig en angstig. Nu vanwege zijn cursus kan hij haar helpen met hardlopen. Puur vriendschappelijk, en hij spreekt hij daardoor wekelijks. Bespreken hun problemen, en hij voelt zich op zijn gemak bij haar. Nu hebben we al vele discussies en ruzies hierover gehad. Dat ik niet weer hoe ik hiermee om moet gaan. Angst dat hij haar weer leuk gaat vinden, angst dat hij haar hand weer vastpakt, haar troost, en uiteindelijk haar kust of verliefd op haar gaat worden.
Hij blijft volhouden dat dit niet zal gebeuren, want hij is met mij. Maar mijn angst blijft. En groeit met de dag meer.
Tot afgelopen weekend de bom is gebarsten bij hem. Op dit moment vind hij dat onze relatie echt in een mega sleur zit, hij vind dat ik niet genoeg aandacht geef. Waarom ik niet met hem "droom" over de toekomst, want hij vind het vreselijk dat ik altijd de kids er bij betrek. Ik vind het zelf echt enorm leuk en fijn om als gezin samen dingen te doen. Ik geniet daar echt enorm van. Hij vind het raar dat ik niet met hem voor een aantal dagen naar IJsland zou willen gaan. Ik ben op en top moeder, ik wil dat mijn kinderen dat met ons samen meemaken... Hij heeft hobby's wat ik niet leuk vind om te doen. Hij kan uren mountainbiken en hardlopen. Ik heb geprobeerd dat te doen, maar mountainbiken vond ik te eng, en hardlopen kan ik niet. En zo komen er steeds meer dingen waar hij niet tevreden over is. Ook blijft hij aangeven dat ik moet veranderen, dat hij al veel dingen geeft geprobeerd met wat hij zou willen doen. Ik ben geen grote dromer, ik geniet van de simpele dingen en leef meer in het nu.
Wij zijn van huis uit geen dromers en materialistisch. Gezond zijn, dak boven je hoofd en elke dag kunnen eten was prioriteit. Hij komt uit een gezin met hoge opleidingen, geld verdienen, aflossen en dure merken en alles groter/duurder willen hebben.
Hij blijft zeggen in de gesprekken dat hij van mij houdt, en er voor wil gaan. Maar als ik elke keer over zijn ex praat, zegt hij dat hij zich niet gaat aanpassen. Ik moet er maar mee leren omgaan. Want zij is niet het probleem van onze relatie, maar dat zijn wij samen. En toch, mijn onderbuikgevoel verdwijnt maar niet. Ook haar partner schijnt hetzelfde te reageren zoals ik doe. Wat doe ik fout? Ik hou ontzettend veel van mijn man, ik wil mij aanpassen waar kan. Ik wil hem absoluut niet kwijt, maar ik weet ook niet hoe we dit kunnen oplossen. Hij zegt dat praten de komende tijd zal helpen, en dat hij ook moet veranderen. Maar contact met zn ex zal blijven, en hij zal blijven hardlopen met haar eens in de zoveel tijd.
Geen idee of iemand raad heeft. Wie weet hebben we dringend hulp nodig buitenaf. Als praten niet werkt zullen we dat uiteindelijk doen. Maar misschien kan iemand mij gewoon even advies geven, zit ik nu echt verkeerd?
Lieve TO, niemand vindt hier dat het eigen schuld, dikke bult is. Echt niet. En vrouw, wat heb jij ongelooflijk veel voor je kiezen gekregen. Maar weet je? Ondanks alle tegenslagen, heb jij je er doorheen gevochten. Wees daar trots op!
En jouw man wil zijn ex niet. Hij wil jou. En jij wil hem. Een betere uitgangspositie is er niet. Zoek desnoods samen hulp en investeer in quality time. Samen. Even zonder de kinderen. Met z’n tweeën. Zodat jullie elkaar weer kunnen vinden en van elkaars gezelschap kunnen genieten. Dat hij contact heeft met die dame, betekent niet automatisch dat hij niet voor jou kiest. Sterker nog; hij geeft duidelijk aan dat hij bij jou wil blijven, wat hij daarvoor nodig heeft en hij erkent ook dat hij moet veranderen. Investeer in elkaar en geniet vooral van elkaar.
Heel veel sterkte en een dikke knuffel.
En TO, je kan en mag je man echt niet vertellen met wie hij wel en niet om mag gaan.Jij ziet haar als concurrentie, maar wie zegt dat ze dat is? Waarschijnlijk is het jouw eigen onzekerheid, die daarvoor zorgt.
Sffn schreef op 06-06-2024 om 17:23:
Ik geloof ook echt dat leven met mij echt niet altijd even makkelijk is.
Enige waar ik bang voor ben is als ik voorstel om er aan te werken en dat hij haar niet meer mag spreken (misschien tijdelijk, dat weet ik niet) dat hij alsnog zegt dat ik er wel aan kan wennen. Zo zegt hij het nu ook. Hoe vaker we het over haar hebben, hoe makkelijker het gaat worden denkt hij. Misschien ben ik een domme trien, maar ik geloof nooit dat het voor mij makkelijker gaat worden. Hij zegt ook wel dat als hij haar ziet zich ergens schuldig voelt, en dat niet fijn is. Maar hij heeft "gewoon" ene goede band met haar vriendschappelijk. Zij zit namelijk verlegen om iemand die luistert en haar helpt omdat haar man dat ook niet doet. Hij doet niks zonder het te zeggen, ze willen beide geen relatie met elkaar.
Maar zoals ik het zie, beide hebben behoefte aan wat ze missen, en dat vinden ze nu bij elkaar als ze elkaar zien. Dat is mijn grootste angst voor nu dat ze daardoor een keer zoenen ofzo.
Ja klopt, je ziet het goed hoor. Jou man 'speelt met vuur'. Het contact is te intiem.
Ook van die ex heel naar gedrag. Juist omdat ze weet dat beide partners het niet willen. Je weet dus ook dat zij geen rekening houdt met andermans gevoelens.
Dweedledee schreef op 06-06-2024 om 17:31:
En TO, je kan en mag je man echt niet vertellen met wie hij wel en niet om mag gaan.Jij ziet haar als concurrentie, maar wie zegt dat ze dat is? Waarschijnlijk is het jouw eigen onzekerheid, die daarvoor zorgt.
Het is meer dat zijn "ex" ook hulp moet zoeken met haar partner. Ook dit gaat geen zin hebben lijkt mij als ze elkaar blijven zien als we beide zo hierin blijven hangen toch?
Sffn schreef op 06-06-2024 om 17:36:
[..]
Het is meer dat zijn "ex" ook hulp moet zoeken met haar partner. Ook dit gaat geen zin hebben lijkt mij als ze elkaar blijven zien als we beide zo hierin blijven hangen toch?
Idealiter zouden ze dat moeten doen. Maar je kunt jullie beter niet met hun vergelijken. Focus je op jouw man en jou. Over wat zij en haar man moeten doen heb jij geen invloed en wellicht doet jullie voorbeeld, hun wel volgen.
Ik denk dat jij je veel te veel focust op haar. Investeer die energie in jezelf en in jouw man. Je man wil in jullie investeren. Jij wil dat ook. Pak die kans. Hem verbieden om met haar om te gaan, gaat jullie niet helpen. Draai het eens om; stel je voor dat jij iemand hebt waarbij je je verhaal kunt doen en wat fijn voelt op vriendschappelijk vlak. Dan wil jij toch ook niet dat jouw man je verbiedt om met die persoon om te gaan?
Ze hadden verkering toen ze 14 waren. Jaaaaaaren geleden. Ik vind de man waar ik op die leeftijd verkering mee had, nu helemaal geen relatiemateriaal en aantrekkelijk meer (ik zie de mijne af en toe nog wel eens lopen en dan kletsen we even). Mijn voorkeur is echt wel veranderd in de loop der jaren. En dat kan bij jouw man ook prima zo zijn. Gewoon vriendschappelijk. En JIJ bent de moeder van zijn kinderen. Zijn vrouw. Hij wil jou. Dat zegt ie toch? Vertrouw daar nu op en investeer. Dan kun je nooit zeggen dat je niet alles geprobeerd hebt.
Knuffel!
Dweedledee schreef op 06-06-2024 om 17:56:
[..]
Idealiter zouden ze dat moeten doen. Maar je kunt jullie beter niet met hun vergelijken. Focus je op jouw man en jou. Over wat zij en haar man moeten doen heb jij geen invloed en wellicht doet jullie voorbeeld, hun wel volgen.
Ik denk dat jij je veel te veel focust op haar. Investeer die energie in jezelf en in jouw man. Je man wil in jullie investeren. Jij wil dat ook. Pak die kans. Hem verbieden om met haar om te gaan, gaat jullie niet helpen. Draai het eens om; stel je voor dat jij iemand hebt waarbij je je verhaal kunt doen en wat fijn voelt op vriendschappelijk vlak. Dan wil jij toch ook niet dat jouw man je verbiedt om met die persoon om te gaan?
Ze hadden verkering toen ze 14 waren. Jaaaaaaren geleden. Ik vind de man waar ik op die leeftijd verkering mee had, nu helemaal geen relatiemateriaal en aantrekkelijk meer (ik zie de mijne af en toe nog wel eens lopen en dan kletsen we even). Mijn voorkeur is echt wel veranderd in de loop der jaren. En dat kan bij jouw man ook prima zo zijn. Gewoon vriendschappelijk. En JIJ bent de moeder van zijn kinderen. Zijn vrouw. Hij wil jou. Dat zegt ie toch? Vertrouw daar nu op en investeer. Dan kun je nooit zeggen dat je niet alles geprobeerd hebt.
Knuffel!
Dank je wel voor je lieve woorden. Het is voor mij al "fijn" dat ik hier even mijn hart kan luchten en wat diverse meningen kan lezen, hoe lastig het ook is. Het is helaas niet iets wat je met bekende zo even makkelijk bespreekt. Diep van binnen hoop ik echt dat het goed gaat komen. Ik weet zelf uit eigen ervaring hoe zwaar een scheiding is als kind, en ik wil alles eraan doen om dat te voorkomen.
Sffn schreef op 06-06-2024 om 18:12:
[..]
Dank je wel voor je lieve woorden. Het is voor mij al "fijn" dat ik hier even mijn hart kan luchten en wat diverse meningen kan lezen, hoe lastig het ook is. Het is helaas niet iets wat je met bekende zo even makkelijk bespreekt. Diep van binnen hoop ik echt dat het goed gaat komen. Ik weet zelf uit eigen ervaring hoe zwaar een scheiding is als kind, en ik wil alles eraan doen om dat te voorkomen.
Jammer dat je geen vriendinnen hebt met wie je ditkan bespreken.
Kan het zijn dat je man zich daarom zo opstelt, omdat hij van anderen geen 'sociale controle' heeft? Dat hij ruimte voelt om te pakken, hoe verwerpelijk ook? Want hij voelt zich een soort van schuldig naar jou toe...hij weet best dat dit een grens over gaat.
Ik heb met je te doen.
heb je hulp voor jezelf? Therapie? Je hebt onwijs veel meegemaakt, ik kan me voorstellen dat een goede therapeut je kan helpen om alles te verwerken en minder onzeker te worden.
Joszy schreef op 06-06-2024 om 18:20:
heb je hulp voor jezelf? Therapie? Je hebt onwijs veel meegemaakt, ik kan me voorstellen dat een goede therapeut je kan helpen om alles te verwerken en minder onzeker te worden.
Op dit moment heb ik geen therapie. Ptss is helaas niet echt goed te genezen, krijg vaker terugvallen. Ik zal nu moeten toepassen wat ik heb geleerd. Alleen dit kwam zo rauw op mijn dak, dat ik eerst alles voor mezelf op een rijtje moet krijgen en weten wat we nodig hebben om er beter uit te komen.
BritgetJones007 schreef op 06-06-2024 om 18:20:
[..]
Jammer dat je geen vriendinnen hebt met wie je ditkan bespreken.
Kan het zijn dat je man zich daarom zo opstelt, omdat hij van anderen geen 'sociale controle' heeft? Dat hij ruimte voelt om te pakken, hoe verwerpelijk ook? Want hij voelt zich een soort van schuldig naar jou toe...hij weet best dat dit een grens over gaat.
Ik heb met je te doen.
Nee, dit zal mijn man nooit doen. Zoals sommige nu denken is het echt wel een goede man zowel voor mij als voor de kinderen. Alleen de keuze die er nu door hem gemaakt wordt is voor mij heel lastig.
Met bekende/vrienden zou ik dit nooit bespreken, dat kan ik helaas niet. Daarom is dit een hele fijne uitlaatklep.
Sffn schreef op 06-06-2024 om 18:12:
[..]
Dank je wel voor je lieve woorden. Het is voor mij al "fijn" dat ik hier even mijn hart kan luchten en wat diverse meningen kan lezen, hoe lastig het ook is. Het is helaas niet iets wat je met bekende zo even makkelijk bespreekt. Diep van binnen hoop ik echt dat het goed gaat komen. Ik weet zelf uit eigen ervaring hoe zwaar een scheiding is als kind, en ik wil alles eraan doen om dat te voorkomen.
Lekker je hart luchten, TO. Gooi het eruit. Ook dat kan helpen om je zorgen even tijdelijk te verlichten. Als je alles opkropt (hoe begrijpelijk ook) wordt het een last die amper te dragen is in je eentje.
Jij hebt vaker voor hete vuren gestaan. En jij en je man hebben zoveel meegemaakt samen. En nog steeds staan jullie samen overeind. Wiebelig en scheef wellicht, maar jullie staan nog. Als jij er nog voor wil strijden (en alleen als je dat écht wil, niet omdat je enkel een scheiding voor je kinderen wil voorkomen) en hij wil dat ook; ga er dan voor. Wellicht met hulp van buiten af in de vorm van relatietherapie. Als ik lees wat jullie allemaal hebben meegemaakt (samen en jij in je eentje), dan is het helemaal niet verwonderlijk, dat jullie op dit punt zijn aanbeland.
Dat is ook de reden waarom ik op zoek ben gegaan naar zoiets als dit. Schrijven lucht op heb ik geleerd met therapie. Nu moet mijn hoofd nog gaan meewerken, maar dat zal nog wel even duren.
Sffn schreef op 06-06-2024 om 19:05:
Dat is ook de reden waarom ik op zoek ben gegaan naar zoiets als dit. Schrijven lucht op heb ik geleerd met therapie. Nu moet mijn hoofd nog gaan meewerken, maar dat zal nog wel even duren.
Komt tijd, komt raad, TO. Het hoeft niet allemaal nú besloten te worden. Geef jezelf tijd om alles op een rijtje te zetten.
En het beste advies dat iemand mij ooit heeft gegeven is; “Neem nooit definitieve beslissingen op basis van tijdelijke emoties”. Laat het allemaal maar even zijn. Sterkte!
BritgetJones007 schreef op 06-06-2024 om 18:20:
[..]
Jammer dat je geen vriendinnen hebt met wie je ditkan bespreken.
Hoe haal je het trouwens in je hoofd om dit te typen richting TO, terwijl ze net haar verleden uit de doeken heeft gedaan? Ongelooflijk. Denk toch eens na voordat je iets post.
Wat heb jij veel meegemaakt TO. Ik herken het trauma van ziekenhuis opnames van kinderen en de heftige allergieën die je omschrijft. Ook lang in de overleef stand gestaan (en als ik heel eerlijk ben nu nog steeds).
Hoe moeilijk ook het is belangrijk om daar weer uit te komen. Een routine te vinden die op een gezonde manier vol te houden. En geloof me dat ik snap dat het vreselijk moeilijk is en er zijn nog genoeg dagen dat ik verval in het overleven. Maar aandacht voor jezelf en weer uit vinden wat ontspanning is, is belangrijk. Ook al voelt dat nu als nog een extra verplichting. Probeer daarin te investeren.
Stop ook met je schuldig voelen. Dat de dingen zo gelopen zijn, dat is in jouw situatie niet gek. Ik heb mezelf ook lange tijd verwaarloosd omdat de gezondheid van de kinderen zoveel tijd kostte. Dus wees niet te hard voor jezelf. Vanaf dit moment ga je er gewoon aan werken. Stap je voor stapje.
Net als aan je relatie. Je schrijft dat jullie niet veel hobby s gemeen hebben. Misschien is het een idee om iets te gaan doen waar jullie beide niet perse iets mee hebben. Ga eens pottenbakken, suppen of doe een bbq workshop. Probeer echt eens uit de sleur te komen.
En ik snap dat het moeilijk ligt omdat je je kinderen niet zo makkelijk bij iemand achter laat. Toch hoop ik dat je het en kans geeft.