Het begon met jaloezie, nu angst dat we uit elkaar gaan?
Hallo,
Ik moet het van mij afschrijven, want ik kan het er met niemand over hebben.
Op dit moment zijn we bijna 20 jaar samen. Inmiddels paar jaar getrouwd, 2 hele leuke kinderen, en financieel hebben we het goed.
Het begon met het feit dat enkele maanden geleden mijn man een cursus had. Hij bleef daar overnachten vanwege reistijd. De volgende dag zei hij dat hij uit eten was geweest met zijn ex. Ik mag het geen ex noemen van hem omdat ze toen 14 waren. Ze hebben verkering gehad maar was vanwege afstand niets geworden. Het uit eten gaan was plotseling. Niemand van de cursus verbleef daar in de buurt, en toen dacht hij spontaan dat dit wel oké zou zijn.
Ik weet wie het is, heb haar paar d ontmoet. Ze is zelf ook moeder van 2 kinderen en getrouwd.
Om een of andere reden mag ik haar, ze lijkt in karakter heel erg op mij. Dat heeft mijn man jaren geleden gezegd. Alleen op uiterlijk totaal niet. Zij is eigenlijk het plaatje waar hij vroeger op viel. Eerder in het verleden heeft hij deze actie ook al eens gedaan, en dit viel bij mij ook niet goed. En dan nu te horen dat ze uit eten zijn geweest maakte me enorm verdrietig en angstig. Nu vanwege zijn cursus kan hij haar helpen met hardlopen. Puur vriendschappelijk, en hij spreekt hij daardoor wekelijks. Bespreken hun problemen, en hij voelt zich op zijn gemak bij haar. Nu hebben we al vele discussies en ruzies hierover gehad. Dat ik niet weer hoe ik hiermee om moet gaan. Angst dat hij haar weer leuk gaat vinden, angst dat hij haar hand weer vastpakt, haar troost, en uiteindelijk haar kust of verliefd op haar gaat worden.
Hij blijft volhouden dat dit niet zal gebeuren, want hij is met mij. Maar mijn angst blijft. En groeit met de dag meer.
Tot afgelopen weekend de bom is gebarsten bij hem. Op dit moment vind hij dat onze relatie echt in een mega sleur zit, hij vind dat ik niet genoeg aandacht geef. Waarom ik niet met hem "droom" over de toekomst, want hij vind het vreselijk dat ik altijd de kids er bij betrek. Ik vind het zelf echt enorm leuk en fijn om als gezin samen dingen te doen. Ik geniet daar echt enorm van. Hij vind het raar dat ik niet met hem voor een aantal dagen naar IJsland zou willen gaan. Ik ben op en top moeder, ik wil dat mijn kinderen dat met ons samen meemaken... Hij heeft hobby's wat ik niet leuk vind om te doen. Hij kan uren mountainbiken en hardlopen. Ik heb geprobeerd dat te doen, maar mountainbiken vond ik te eng, en hardlopen kan ik niet. En zo komen er steeds meer dingen waar hij niet tevreden over is. Ook blijft hij aangeven dat ik moet veranderen, dat hij al veel dingen geeft geprobeerd met wat hij zou willen doen. Ik ben geen grote dromer, ik geniet van de simpele dingen en leef meer in het nu.
Wij zijn van huis uit geen dromers en materialistisch. Gezond zijn, dak boven je hoofd en elke dag kunnen eten was prioriteit. Hij komt uit een gezin met hoge opleidingen, geld verdienen, aflossen en dure merken en alles groter/duurder willen hebben.
Hij blijft zeggen in de gesprekken dat hij van mij houdt, en er voor wil gaan. Maar als ik elke keer over zijn ex praat, zegt hij dat hij zich niet gaat aanpassen. Ik moet er maar mee leren omgaan. Want zij is niet het probleem van onze relatie, maar dat zijn wij samen. En toch, mijn onderbuikgevoel verdwijnt maar niet. Ook haar partner schijnt hetzelfde te reageren zoals ik doe. Wat doe ik fout? Ik hou ontzettend veel van mijn man, ik wil mij aanpassen waar kan. Ik wil hem absoluut niet kwijt, maar ik weet ook niet hoe we dit kunnen oplossen. Hij zegt dat praten de komende tijd zal helpen, en dat hij ook moet veranderen. Maar contact met zn ex zal blijven, en hij zal blijven hardlopen met haar eens in de zoveel tijd.
Geen idee of iemand raad heeft. Wie weet hebben we dringend hulp nodig buitenaf. Als praten niet werkt zullen we dat uiteindelijk doen. Maar misschien kan iemand mij gewoon even advies geven, zit ik nu echt verkeerd?
BritgetJones007 schreef op 02-07-2024 om 12:41:
[..]
Dat denk ik ook. Dat ze het juist prima aanvoelt en dat met haar intuïtie niks mis is.
Helemaal eens met deze post
Vergeet dan ook niet dat TO behoorlijk veel psychische "issues" heeft. PTSS, onzekerheid, trauma's.
Sffn schreef op 06-06-2024 om 16:14:
Hallo allemaal,
Wat een reacties....pffff....
Op dit moment heb ik zoveel emoties nog, dat alle berichten zo wisselend op mij binnen komen.
Ik probeer even in 1 bericht te zetten hoe/wat.
Ja ik werk, en mijn man heeft sinds 3 jaar een eigen bedrijf. Dat kost heel veel tijd, en dit was altijd zijn grootste wens. Ik werk daardoor parttime, en heb daardoor alle zorg voor de kinderen. Zo hebben wij dat afgesproken een aantal jaar geleden. Verder heb ik wel hobby's. Uitgaan samen doen we bijna nooit, interesses zijn soms lastig te combineren. Of hij vind iets niet leuk om te doen, of ik vind het weer niks. Daarin zijn we zoekende.
Om nog even af meer info te geven :
Ik ben vanaf mijn 6e t/m mijn 16e enorm gepest geweest. Met als gevolg dat ik geen vrienden meer had, niemand meer vertrouwde, want zelfs mijn vrienden lieten mij vallen om de stomste redenen. Ik heb daarna de eerste psychische problemen gekregen, en liet niemand meer toe in mijn leven tot ik mijn man leerde kennen.
Toen wij uiteindelijk gingen samenwonen, gingen op dat moment mijn ouders uit elkaar. Uiteindelijk is dat een vechtscheiding geweest van 10 jaar. Ik was nog als enige thuiswonend toen, en de andere waren allang het huis uit. Ik heb dus alles meegekregen, alles gezien, gehoord en mentaal gevoeld.
Daarnaast heb ik geen contact meer met mijn moeder, die was volledig de weg kwijtgeraakt door de scheiding. Ik werd door haar mentaal afgemaakt, wat mij enorm veel pijn en verdriet heeft gedaan. Dat is een grote reden waarom ik zo op mijn gezin ben, want hun scheiding kwam op dat moment echt uit de lucht vallen.
Uiteindelijk toen ik zwanger was van de eerste, heb ik een heel zware bevalling gehad. Ik had een dubbele verzakking, enorm veel bloed verloren en kon bijna niks meer. Toen 2 weken na de bevalling kreeg ik op kraamvisite te horen dat ik niet meer terug hoefde te komen bij mijn werk waar ik al 10 jaar werkte. Uiteindelijk heb ik 9 maanden moeten revalideren, en toen ik 2 weken weer aan het werk was kwam er een faillissement. Dus weer op zoek naar werk, vertrouwen krijgen in mensen en vond dat heel zwaar. Het is me gelukt, maar uiteindelijk na 6 jaar ben ik weer mentaal gebruikt en afgemaakt door mijn werkgever (corona, regels, salaris problemen)
Toen mijn oudste 3,5 jaar was, was ik op dat moment 36 weken zwanger. Met 22 weken kon ik niet meer werken vanwege de verzakking. Mijn oudste had zijn been gebroken en moest voor 4 weken in het ziekenhuis blijven vanwege gecompliceerde breuk. Ik ben uiteindelijk bevallen in het ziekenhuis, en moest mijn zoon daar laten, anders kreeg ik geen kraamhulp voor mijn dochter. Dat brak mijn hart aan alle kanten. Pas 2 dagen later kwam hij thuis. Hij was zwaar getraumatiseerd, en op dat moment had mijn dochter ook nog allergieën gekregen van koemelk. En ze kreeg meer en meer allergieën, ze zat vol vocht en kon haar ogen pas open doen na 8 dagen. Uiteindelijk heeft ze bijna 3 jaar niet doorgeslapen vanwege diverse allergieën. Ze kwam soms wel 9x per nacht. Dus dat is een lange periode dat mij heeft opengebroken en ook mijn man.
Ik heb daar 3 jaar geleden therapie voor gehad. Ik bleek ptss te hebben, diverse traumatische ervaringen in paar jaar tijd. Op dat moment ben ik dus in de moederrol gaan zitten.
Dat zijn jaren waarin ik totaal niet bezig was met mijn man. We stonden in overlevingsstand. We waren blij met elk uurtje slaap.
Ook daardoor is mijn figuur verandert. Ik voelde mij dik, niet mooi. Maar ik was blij dat we op dat moment even rust kregen. Ik hoefde even niks, gewoon rust. Lekker op de bank weer een serie kijken.
Ondanks dat alles kreeg onze zoon weer een terugval. Met enorme driftbuien, schreeuwen en gooien zijn we inmiddels een jaar bezig met therapie voor hem. Hij blijkt dus ASS (autisme) te hebben. Elke week ben ik met hem naar therapie. Ik probeer zoveel mogelijk alles te regelen voor mijn dochter met haar allergieën. Dat vreet energie en kost veel tijd, en dan nog het huishouden, boodschappen, koken, kinderen overal naartoe brengen er. Ook regel ik veel voor het werk van mijn man, zit ik in de OR en doe veel daar op school.
Dus ja, ik zit in een volledige moederrol. Mijn man moet natuurlijk werken omdat we nog schuld hebben wat we zo snel mogelijk willen aflossen.
Hoe ik jullie berichten dus lees? Op dit moment met dubbele gevoelens. Ja, ik had misschien meer aandacht aan mijn man kunnen geven. En hij hielp echt wel waar hij kan, dat moeten jullie weten. Maar als je 2 aanhankelijke kinderen hebt, is ze uit handen geven echt niet zo gemakkelijk. Ik ben met sommige echt wel eens dat ik misschien meer mijn best had kunnen doen. Maar als je zelfvertrouwen al heel erg laag is door vele omstandigheden in het verleden, is iemand op dit gebied vertrouwen wel ontzettend lastig. Ik heb geen vriendengroep waar ik op terug kan vallen. Want niemand kan ik vertrouwen, (in mijn hoofd) alleen mijn man en beide families vertrouw ik.
Ik heb alles opgegeven voor mijn man, en woon nu al aantal jaren in zijn woonplaats waar je niet makkelijk kan aarden. Ik ken inmiddels genoeg mensen vanuit school waarmee ik wel eens spreek. Maar om ze vriendinnen te noemen, nee. Ik heb daarin geen hulp nodig, dat is iets wat tijd kost weet ik vanuit therapie.
Alleen het feit dat hij contact heeft met zijn "ex" kan ik gewoon niet plaatsen. Hij weet dat hij overal heen kan gaan, weekendjes weg met vrienden. In alle jaren die zijn geweest mocht hij echt van alles doen.
Alleen het contact met haar heb ik jaren geleden al gevraagd om daar mee te stoppen. Het maakt mij zo onzeker... Zij is alles in uiterlijk wat ik niet ben. En dat heeft hij vroeger weleens gezegd over haar. En dat hij dus weer sinds een tijdje contact heeft en alles dus met haar bespreekt (en lang niet alles wist ik wat hij met baar besprak, dus ook behoorlijk privé) zorgt er voor dat ik blijf twijfelen.
Want zij zit namelijk in hetzelfde schuitje zoals wij nu zitten. Ook daar redelijk zelfde problemen in het gezin. En dan kan ik mij niet voorstellen dat er veel vrouwen hier zijn die zeggen dat dit eigen schuld dikke bult is. Ergens snap ik het, maar dan nog heb ik het gevoel dat hij haar kiest boven mijn gevoelens.
Ik schrijf dit natuurlijk onder veel emotie, ik moet veel laten bezinken, nadenken en zien hoe we dit gaan oplossen. Waar 2 zijn, zijn er ook 2 met schuld. Hij zal ook dingen moeten aanpassen en dat wil hij ook doen. Alleen weet ik niet of dit dilemma opgelost kan worden als hij contact met haar blijft houden als ik aan de relatie wil werken.
Wel bedankt voor alle reacties, of het nu positief of negatief is geweest.
ja, dat vergeet ik niet. En dan denk ik nog steeds dat ze het goed aanvoelt in deze situaties door haar geschetst.
Gebruikersnaaminvullen schreef op 02-07-2024 om 13:21:
[..]
Vergeet dan ook niet dat TO behoorlijk veel psychische "issues" heeft. PTSS, onzekerheid, trauma's.
[..]
ja okay, maar juist ptss (zeker als die complex is) en trauma's kunnen juist een hele erge gevoeligheid veroorzaken. Ontstaan om te overleven. En die gevoeligheid kan een intuïtie geven die scherper is afgesteld dan bij anderen. Niet alles is een projectie van de eigen issues
Lexus schreef op 02-07-2024 om 13:49:
[..]
ja okay, maar juist ptss (zeker als die complex is) en trauma's kunnen juist een hele erge gevoeligheid veroorzaken. Ontstaan om te overleven. En die gevoeligheid kan een intuïtie geven die scherper is afgesteld dan bij anderen. Niet alles is een projectie van de eigen issues
Onzekerheid, minderwaardigheid kan ook de intuïtie op een verkeerde manier "sturen". Zeker als je traumatische ervaringen hebt gehad kan intuïtie niet altijd kloppen.
Daarmee zeg ik niet dat to het niet heeft, maar dat intuïtie niet altijd hoeft te kloppen .
Gebruikersnaaminvullen schreef op 02-07-2024 om 14:48:
[..]
Onzekerheid, minderwaardigheid kan ook de intuïtie op een verkeerde manier "sturen". Zeker als je traumatische ervaringen hebt gehad kan intuïtie niet altijd kloppen.
Daarmee zeg ik niet dat to het niet heeft, maar dat intuïtie niet altijd hoeft te kloppen .
Ik zeg dus ook niet dat het altijd klopt ik zeg "Ja dat en laten we niet de mogelijkheid vergeten dat TO dingen juist heel goed aan kan voelen..."
Volgens mij is deze man bezig een breuk voor te bereiden om met die andere vrouw uiteindelijk verder te kunnen gaan. Hij probeert zo de schuld in de schoenen van TO te schuiven en redenen te verzinnen om weg te gaan,terwijl hij degene is die hier heel fout handelt en willens en wetens een andere vrouw (zelfs een ex!) boven zijn eigen vrouw stelt steeds. Het zou me niets verbazen als hij al echt met haar vreemd gaat, nu een uitweg zoekt en ervoor wil zorgen dat hij ingeval van een breuk minder slecht over zal gaan komen dan nu het geval zou zijn. Er zijn ook immers kinderen hier in het spel.
Hij heeft lak aan de grenzen en het gevoel van degene die voor hem het belangrijkste zou moeten zijn, namelijk zijn vrouw en ook moeder van zijn kinderen. Laat niet langer met je sollen TO en eis dat hij per direct met haar breekt, kiest voor het gezin en anders ga je zelf weg met de kinderen. Jij verdient echt veel en veel beter dan hem.
Mocht hij voor jou kiezen, blijf dan altijd jezelf. Aan een sleur werken door meer leuke dingen samen te doen is denk ik goed, maar verander jezelf nooit. Je bent goed zoals je bent. Heel veel sterkte TO met deze rotsituatie!
Ik heb nu pas alles gelezen van dit topic. Gelukkig dat het contact nu is verbroken (had veel eerder en eigenlijk meteen gemoeten maar goed gelukkig is het nu verbroken, als het goed is voorgoed) en wat heftig waar je allemaal doorheen moest gaan en nu door gaat. Hopelijk komen jullie eruit als je dat wil en ik hoop ook heel erg dat je vanaf nu goed voor jezelf en jouw grenzen op gaat en blijft komen (al dan niet met hulp om dit nog beter te leren en je niet meer te laten manipuleren). Zelfliefde is ook heel belangrijk. Sterkte TO en houd ons op de hoogte.