Het begon met jaloezie, nu angst dat we uit elkaar gaan?
Hallo,
Ik moet het van mij afschrijven, want ik kan het er met niemand over hebben.
Op dit moment zijn we bijna 20 jaar samen. Inmiddels paar jaar getrouwd, 2 hele leuke kinderen, en financieel hebben we het goed.
Het begon met het feit dat enkele maanden geleden mijn man een cursus had. Hij bleef daar overnachten vanwege reistijd. De volgende dag zei hij dat hij uit eten was geweest met zijn ex. Ik mag het geen ex noemen van hem omdat ze toen 14 waren. Ze hebben verkering gehad maar was vanwege afstand niets geworden. Het uit eten gaan was plotseling. Niemand van de cursus verbleef daar in de buurt, en toen dacht hij spontaan dat dit wel oké zou zijn.
Ik weet wie het is, heb haar paar d ontmoet. Ze is zelf ook moeder van 2 kinderen en getrouwd.
Om een of andere reden mag ik haar, ze lijkt in karakter heel erg op mij. Dat heeft mijn man jaren geleden gezegd. Alleen op uiterlijk totaal niet. Zij is eigenlijk het plaatje waar hij vroeger op viel. Eerder in het verleden heeft hij deze actie ook al eens gedaan, en dit viel bij mij ook niet goed. En dan nu te horen dat ze uit eten zijn geweest maakte me enorm verdrietig en angstig. Nu vanwege zijn cursus kan hij haar helpen met hardlopen. Puur vriendschappelijk, en hij spreekt hij daardoor wekelijks. Bespreken hun problemen, en hij voelt zich op zijn gemak bij haar. Nu hebben we al vele discussies en ruzies hierover gehad. Dat ik niet weer hoe ik hiermee om moet gaan. Angst dat hij haar weer leuk gaat vinden, angst dat hij haar hand weer vastpakt, haar troost, en uiteindelijk haar kust of verliefd op haar gaat worden.
Hij blijft volhouden dat dit niet zal gebeuren, want hij is met mij. Maar mijn angst blijft. En groeit met de dag meer.
Tot afgelopen weekend de bom is gebarsten bij hem. Op dit moment vind hij dat onze relatie echt in een mega sleur zit, hij vind dat ik niet genoeg aandacht geef. Waarom ik niet met hem "droom" over de toekomst, want hij vind het vreselijk dat ik altijd de kids er bij betrek. Ik vind het zelf echt enorm leuk en fijn om als gezin samen dingen te doen. Ik geniet daar echt enorm van. Hij vind het raar dat ik niet met hem voor een aantal dagen naar IJsland zou willen gaan. Ik ben op en top moeder, ik wil dat mijn kinderen dat met ons samen meemaken... Hij heeft hobby's wat ik niet leuk vind om te doen. Hij kan uren mountainbiken en hardlopen. Ik heb geprobeerd dat te doen, maar mountainbiken vond ik te eng, en hardlopen kan ik niet. En zo komen er steeds meer dingen waar hij niet tevreden over is. Ook blijft hij aangeven dat ik moet veranderen, dat hij al veel dingen geeft geprobeerd met wat hij zou willen doen. Ik ben geen grote dromer, ik geniet van de simpele dingen en leef meer in het nu.
Wij zijn van huis uit geen dromers en materialistisch. Gezond zijn, dak boven je hoofd en elke dag kunnen eten was prioriteit. Hij komt uit een gezin met hoge opleidingen, geld verdienen, aflossen en dure merken en alles groter/duurder willen hebben.
Hij blijft zeggen in de gesprekken dat hij van mij houdt, en er voor wil gaan. Maar als ik elke keer over zijn ex praat, zegt hij dat hij zich niet gaat aanpassen. Ik moet er maar mee leren omgaan. Want zij is niet het probleem van onze relatie, maar dat zijn wij samen. En toch, mijn onderbuikgevoel verdwijnt maar niet. Ook haar partner schijnt hetzelfde te reageren zoals ik doe. Wat doe ik fout? Ik hou ontzettend veel van mijn man, ik wil mij aanpassen waar kan. Ik wil hem absoluut niet kwijt, maar ik weet ook niet hoe we dit kunnen oplossen. Hij zegt dat praten de komende tijd zal helpen, en dat hij ook moet veranderen. Maar contact met zn ex zal blijven, en hij zal blijven hardlopen met haar eens in de zoveel tijd.
Geen idee of iemand raad heeft. Wie weet hebben we dringend hulp nodig buitenaf. Als praten niet werkt zullen we dat uiteindelijk doen. Maar misschien kan iemand mij gewoon even advies geven, zit ik nu echt verkeerd?
Je klinkt als een leuke vrouw en het feit dat hij 'sleur ervaart' vind ik geen excuus om zo over jouw grenzen heen te walsen. Dat klinkt alsof hij vind dat hij daar op de een of andere manier recht op heeft nu je hem niet 'geeft' wat hij wil. Niet respectvol en daar zou ik echt een grens trekken. Als je er voor wil gaan zou ik dat aangeven, maar dan wel je voorwaarden stellen.
Wat betreft de sleur; als die man dat graag wil en je houd van hem; ga gewoon eens een paar dagen met hem op avontuur in IJsland als hij daarvan droomt. Het klinkt alsof hij je een beetje mist en tijd alleen met je partner en samen nieuwe dingen ontdekken is een lifesaver. Wellicht komen jullie wat nader tot elkaar.
Jullie zijn meer dan alleen maar ouders, het is belangrijk dat jeook dingen samen doet zoals dat naar IJsland gaan bijvoorbeeld want anders groei je echt uit elkaar.
Doe je zelf ook nog dingen naast het moederschap?
Heb je werk, hobbies zonder de kinderen.
Gaan jullie wel eens zonder de kinderen een avond of middag iets samen doen? Theater, uit eten, bioscoop? En ja daar zit ook ern aanpassing van je man.
Want het lijkt nu of jij volledig gefocust bent op de kinderen, die nog jong lijken maar razendsnel zelfstandig zullen worden en dan hun eigen leven leiden, ook als ze nog bij je thuis wonen en dan kom jij er achter dat er geen relatie meer met je man is.
Je man mist jou, zijn maatje, zijn liefdespartner, die ziet en hoort voortdurend de moeder van zijn kinderen. Dat is een rol die je veel korter hebt dan die andere rollen want die waren er voor de kinderen, die zijn er nu maar ook de rest van jullie leven hopelijk.
Dus doe die investering in jullie en ga samen een weekend weg, laat de kinderen lekker verwend worden door opa en oma of bij vriendjes.
Ik lees vanuit je man veel toenaderingspogingen om samen met jou iets te doen, sporten, een tripje. Jij wijst alles af, hij vind het vervelend dat alles om de kinderen draait. Doen jullie wel dingen met z'n tweeën? Kun je niet iets bedenken dat jullie wel allebei leuk vinden om te doen? Daar zou ik echt op inzetten hoor. Ik snap wel dat hij aangeeft in een sleur te zitten als jij alleen nog maar moeder bent en niet zijn leuke vrouw.
Eens met vorige reacties. Je bent moeder, maar je bent ook zijn vrouw. Alle focus lijkt nu op het eerste te liggen, maar doen jullie nog wel eens wat leuks met zijn tweeën, zonder kinderen? Je man lijkt dat te missen en ik zou dat signaal serieus nemen.
ik ben het met dutchgirly eens; het lijkt alsof je man wel eea probeert om je te betrekken, om de boel een beetje levendig te houden. Maar stuit dan bij jou op “kan niet, wil niet”. En dan ga je ook nog zitten mokken om een jarenlange vriendschap, waar hij wèl positieve energie uit haalt.
Ik zou dat ook lastig vinden als ik je man was.
Ik zou relatietherapie overwegen en zelf eens initiatieven nemen om de boel Samen wat op te schudden. Misschien niet meteen naar IJsland, maar een weekendje Gent of zo. En inderdaad, praten praten praten. Je bent meer dan alleen moeder en jullie zijn meer dan alleen ouders. Niet het moederschap als schild gebruiken.
Sterkte.
Maar pas wel op dat je niet precies gaat doen wat je man wil om maar in de smaak te vallen en jezelf verliezen. Probeer wel iets te vinden waar je allebei blij van wordt.
Eens met de vorige posts en je man: het probleem is niet die ex maar tussen jullie. Je lijkt allerlei redenen buiten jezelf te zoeken waarom ‘de oorzaak’ niet bij jou/jullie ligt (de ex, de andere waarden in jullie vroegere thuissituatie) maar in de kern werkt een relatie tussen de twee deelnemers: jij en je man. Je man lijkt duidelijke (en in mijn ogen redelijke) signalen af te geven over wat hij mist. Ik begrijp dat dit niet leuk is, maar ik zie het als positief: hij zoekt toenadering tot je, probeert het gesprek op gang te krijgen en dat zou hij vast niet doen als hij al was uitgecheckt. De vraag is dus of jij ook wilt investeren in jullie relatie. Je schrijft dat je van hem houdt, dus pak je kans en de wake-up call(s) van je man! Stop met wijzen naar anderen, maar pak de spiegel op en kijk naar jezelf. Je bent niet alleen maar moeder. Boek die reis naar IJsland en laat je man zien dat je ook voor hem gaat. Veel geluk samen TO 
Je zet helemaal in op je rol als moeder, maar het is natuurlijk een feit dat deze rol maar tijdelijk is. Als je de tijd dat je intensief zorgt voor kinderen afzet tegen de tijd dat je zonder kinderen geleefd hebt en zal leven, dan is dat misschien maar eenvierde van je leven als zorgende ouder (twintig jaar ruim genomen). Dus hoewel je dol op ze bent, zou ik dit in perspectief zien. En ook volop investeren in je andere leven, iets wat hij in zijn eentje dan maar begonnen is omdat jij verzonken bent in je moederrol.
Verder weet ik niets van jullie relatie; alleen wat jij zegt, maar dat is vooral zoals jij het ziet. Misschien hebben ze alleen een vriendschapsrelatie. Ze konden immers goed met elkaar overweg vroeger, en dat is zijn escape geworden uit het leven nu, waar jij 100% van geniet maar hij vermoedelijk voor een kleiner percentage. Ik geloof hem best wel als hij niet weg wil. Je laat dan nogal wat achter. Maar wil je hem houden, dan zou ik wat minder risico nemen. Geniet je echt zo door alleen voor je kids te leven? En zien die kids dat ook zo? Stort je niet in als ze weg zijn?
Misschien zou wat coaching jullie helpen?
Jullie zijn twintig jaar geleden op elkaar gevallen. Jullie waren vriendje en vriendinnetje. Nog zonder alle verantwoordelijkheid van een gezin hebben. Als jullie zin hadden om in de ochtend eindeloos in bed te knuffelen dan kon dat. Als jullie tot midden in de nacht wilde stappen dan kon dat. Je had de ruimte om spontaan iets geks te gaan doen.
Als ik je zo lees dan lees ik dat jij heel erg geniet van dingen doen als gezin. En dat snap ik. Ik vind ook dat we juist dankzij de kinderen veel dingen doen die we anders niet snel zouden doen. Ik geniet er van om mijn man te zien als zorgzame vader. Voor mij is dat op zich genoeg.
Wij doen wel regelmatig iets samen. Kinderen naar een oppas en dan gewoon echt een hele dag of weekend zelf iets samen doen. En dan is de dynamiek gewoon heel anders. Want je bent even nergens verantwoordelijk voor. Je kunt spontaan weer even dingen doen. En dat doet de relatie gewoon goed.
Ooit ben je verliefd geworden toen man nog gewoon vriend was. Toen hij nog geen vaderrol had. Zo is je man verliefd geworden toen jij nog geen moeder was. Ga in op het voorstel van je man en ga er samen even tussenuit. Laat weer eens zien wie jij bent als er geen kinderen om je heen zijn. Hopelijk bloeit er weer iets op en krijg jij het vertrouwen dat dit vriendschappelijke contact geen gevaar is. Of ziet man in dat het het niet waard is.
ik denk dat je gelijk hebt dat er ‘gevaar’ dreigt. Die vrouw zou potentieel zijn dromen kunnen invullen. Ipv hakken in het zand zou ik ook dus eens heel goed luisteren naar je man. Je hoeft niet je eigen grenzen over te gaan maar samen paar dagen weg, samen hobby zoeken, met hem praten of zaken die niet kind gerelateerd zijn..dat kan je hem toch allemaal bieden?
Ik snap jouw man wel. Uit jouw bericht blijkt dat je wel heel erg in je moederrol zit en je hem en jezelf daardoor ook altijd in de ouderrol plaatst door jouw keuzes. Het leest voor mij best wel wat beklemmend.
Je bent meer dan alleen een moeder. Je bent ook zijn partner. Investeer wat meer in je man en je relatie. Zónder kinderen dus. Ze hoeven echt niet overal bij te zijn.
En je man heeft echt gelijk. Jullie zijn het probleem samen, niet zijn “ex”. En ik ben het persoonlijk met hem eens dat jij jouw gedrag zult moeten veranderen. Hij geeft een heel duidelijk signaal af. Neem dat alsjeblieft serieus.
Heb weinig meer toe te voegen, eens met mijn voorgangers. Je man heeft gelijk als hij zegt dat de omgang met haar niet het probleem is, hij geeft duidelijk aan wat hij mist in jullie relatie. Luister naar hem en wat hij zegt, want hij is hier vrij duidelijk in.
Ga eens wat vaker samen met hem op pad als man en vrouw ipv als vader en moeder. Er blijft daarnaast voldoende tijd over om als gezin uitstapjes te ondernemen. Als je steeds ruzie blijft maken over het contact met deze vrouw zul je hem juist verder van je afduwen.
Er worden al hele goede tips gegeven mijn aanvulling.
Wees blij dat je man aan geeft wat hij minder fijn vindt in jullie relatie en ook nog aan geeft wat hij nodig heeft.
Wat vonden jullie leuk om samen te doen voordat jullie kinderen kregen. Plan avondjes en weekendjes met z'n tweeën. Je man wil niet alleen als vader worden gezien maar ook als jouw partner.