Het begon met jaloezie, nu angst dat we uit elkaar gaan?
Hallo,
Ik moet het van mij afschrijven, want ik kan het er met niemand over hebben.
Op dit moment zijn we bijna 20 jaar samen. Inmiddels paar jaar getrouwd, 2 hele leuke kinderen, en financieel hebben we het goed.
Het begon met het feit dat enkele maanden geleden mijn man een cursus had. Hij bleef daar overnachten vanwege reistijd. De volgende dag zei hij dat hij uit eten was geweest met zijn ex. Ik mag het geen ex noemen van hem omdat ze toen 14 waren. Ze hebben verkering gehad maar was vanwege afstand niets geworden. Het uit eten gaan was plotseling. Niemand van de cursus verbleef daar in de buurt, en toen dacht hij spontaan dat dit wel oké zou zijn.
Ik weet wie het is, heb haar paar d ontmoet. Ze is zelf ook moeder van 2 kinderen en getrouwd.
Om een of andere reden mag ik haar, ze lijkt in karakter heel erg op mij. Dat heeft mijn man jaren geleden gezegd. Alleen op uiterlijk totaal niet. Zij is eigenlijk het plaatje waar hij vroeger op viel. Eerder in het verleden heeft hij deze actie ook al eens gedaan, en dit viel bij mij ook niet goed. En dan nu te horen dat ze uit eten zijn geweest maakte me enorm verdrietig en angstig. Nu vanwege zijn cursus kan hij haar helpen met hardlopen. Puur vriendschappelijk, en hij spreekt hij daardoor wekelijks. Bespreken hun problemen, en hij voelt zich op zijn gemak bij haar. Nu hebben we al vele discussies en ruzies hierover gehad. Dat ik niet weer hoe ik hiermee om moet gaan. Angst dat hij haar weer leuk gaat vinden, angst dat hij haar hand weer vastpakt, haar troost, en uiteindelijk haar kust of verliefd op haar gaat worden.
Hij blijft volhouden dat dit niet zal gebeuren, want hij is met mij. Maar mijn angst blijft. En groeit met de dag meer.
Tot afgelopen weekend de bom is gebarsten bij hem. Op dit moment vind hij dat onze relatie echt in een mega sleur zit, hij vind dat ik niet genoeg aandacht geef. Waarom ik niet met hem "droom" over de toekomst, want hij vind het vreselijk dat ik altijd de kids er bij betrek. Ik vind het zelf echt enorm leuk en fijn om als gezin samen dingen te doen. Ik geniet daar echt enorm van. Hij vind het raar dat ik niet met hem voor een aantal dagen naar IJsland zou willen gaan. Ik ben op en top moeder, ik wil dat mijn kinderen dat met ons samen meemaken... Hij heeft hobby's wat ik niet leuk vind om te doen. Hij kan uren mountainbiken en hardlopen. Ik heb geprobeerd dat te doen, maar mountainbiken vond ik te eng, en hardlopen kan ik niet. En zo komen er steeds meer dingen waar hij niet tevreden over is. Ook blijft hij aangeven dat ik moet veranderen, dat hij al veel dingen geeft geprobeerd met wat hij zou willen doen. Ik ben geen grote dromer, ik geniet van de simpele dingen en leef meer in het nu.
Wij zijn van huis uit geen dromers en materialistisch. Gezond zijn, dak boven je hoofd en elke dag kunnen eten was prioriteit. Hij komt uit een gezin met hoge opleidingen, geld verdienen, aflossen en dure merken en alles groter/duurder willen hebben.
Hij blijft zeggen in de gesprekken dat hij van mij houdt, en er voor wil gaan. Maar als ik elke keer over zijn ex praat, zegt hij dat hij zich niet gaat aanpassen. Ik moet er maar mee leren omgaan. Want zij is niet het probleem van onze relatie, maar dat zijn wij samen. En toch, mijn onderbuikgevoel verdwijnt maar niet. Ook haar partner schijnt hetzelfde te reageren zoals ik doe. Wat doe ik fout? Ik hou ontzettend veel van mijn man, ik wil mij aanpassen waar kan. Ik wil hem absoluut niet kwijt, maar ik weet ook niet hoe we dit kunnen oplossen. Hij zegt dat praten de komende tijd zal helpen, en dat hij ook moet veranderen. Maar contact met zn ex zal blijven, en hij zal blijven hardlopen met haar eens in de zoveel tijd.
Geen idee of iemand raad heeft. Wie weet hebben we dringend hulp nodig buitenaf. Als praten niet werkt zullen we dat uiteindelijk doen. Maar misschien kan iemand mij gewoon even advies geven, zit ik nu echt verkeerd?
Dweedledee schreef op 06-06-2024 om 14:12:
Ik denk dat jij op een of andere manier het bericht van TO met een volledig andere bril leest. Ik lees geen manipulatie en psychologische spelletjes. Ik denk dat jouw referentiekader nogal gekleurd is.
En natuurlijk boekt man geen verrassingsuitje, als TO duidelijk laat blijken dat de kinderen altijd met ze mee moéten.
En man moet TO op de eerste plaats zetten? Wie zegt dat ie dat niet doet? Je reageert veel te emotioneel op basis van aannames. Daar heeft TO echt helemaal niets aan.
Ik hoop het voor haar, maar denk er anders over
BritgetJones007 schreef op 06-06-2024 om 13:59:
[..]
Laat ik het zo zeggen....
Als zij duidelijk aangeeft en ook de man van die ex, zich niet prettig te voelen bij hun contact en haar man zegt aan de relatie te willen werken, maar schijnbaar geen rekening willen houden met TO haar gevoelens, die dit contact als bedreiging ervaart, dan is die man zelf op dit moment zijn relatie op het spel aan het zetten. Alleen probeert hij dit om te draaien door te vertellen wat er ineens niet goed is aan TO.
Dit zijn gewoon psychologische spelletjes...
Hij hoort zijn vrouw op 1 te zetten. Haar gevoelens serieus te nemen. Zoals je kan lezen is het vertrouwen al behoorlijk aangetast.
Als hij wil werken aan de relatie, dan had hij ook een reisje kunnen boeken, oppas kunnen regelen, spullen in kunnen pakken en haar op haar werk opwachten en verrassen. Kan ook hé.
Maar ik wist niet dat ineens met een ex op de proppen komen werken aan je relatie is.....not my cup of thee...
Dus ja, daar denken we dan anders over
Ja ik ben team Bridget. Luister naar je intuïtie. Blijf beseffen dat het je eigen wantrouwen kan zijn, maar ook dat je wel degelijk goed aanvoelt dat het red flags zijn.
Kan het ene niet naast het andere bestaan? Misschien is dit wel de wakeup call voor to dat ze meer aandacht voor gaar relatie moet hebben. En is haar man op een punt gekomen dat hij ontevreden is, het gevoel heeft dat zijn signalen niet worden opgepikt en daarom zijn heil meet buiten de deur zoekt? Misschien ook wel in de hoop dat to gaat inzien dat hij niet blij is met alleen maar papa zijn en ook tijd wil hebben als partners?
TO, wat vind je van de reacties die je krijgt?
Hallo allemaal,
Wat een reacties....pffff....
Op dit moment heb ik zoveel emoties nog, dat alle berichten zo wisselend op mij binnen komen.
Ik probeer even in 1 bericht te zetten hoe/wat.
Ja ik werk, en mijn man heeft sinds 3 jaar een eigen bedrijf. Dat kost heel veel tijd, en dit was altijd zijn grootste wens. Ik werk daardoor parttime, en heb daardoor alle zorg voor de kinderen. Zo hebben wij dat afgesproken een aantal jaar geleden. Verder heb ik wel hobby's. Uitgaan samen doen we bijna nooit, interesses zijn soms lastig te combineren. Of hij vind iets niet leuk om te doen, of ik vind het weer niks. Daarin zijn we zoekende.
Om nog even af meer info te geven :
Ik ben vanaf mijn 6e t/m mijn 16e enorm gepest geweest. Met als gevolg dat ik geen vrienden meer had, niemand meer vertrouwde, want zelfs mijn vrienden lieten mij vallen om de stomste redenen. Ik heb daarna de eerste psychische problemen gekregen, en liet niemand meer toe in mijn leven tot ik mijn man leerde kennen.
Toen wij uiteindelijk gingen samenwonen, gingen op dat moment mijn ouders uit elkaar. Uiteindelijk is dat een vechtscheiding geweest van 10 jaar. Ik was nog als enige thuiswonend toen, en de andere waren allang het huis uit. Ik heb dus alles meegekregen, alles gezien, gehoord en mentaal gevoeld.
Daarnaast heb ik geen contact meer met mijn moeder, die was volledig de weg kwijtgeraakt door de scheiding. Ik werd door haar mentaal afgemaakt, wat mij enorm veel pijn en verdriet heeft gedaan. Dat is een grote reden waarom ik zo op mijn gezin ben, want hun scheiding kwam op dat moment echt uit de lucht vallen.
Uiteindelijk toen ik zwanger was van de eerste, heb ik een heel zware bevalling gehad. Ik had een dubbele verzakking, enorm veel bloed verloren en kon bijna niks meer. Toen 2 weken na de bevalling kreeg ik op kraamvisite te horen dat ik niet meer terug hoefde te komen bij mijn werk waar ik al 10 jaar werkte. Uiteindelijk heb ik 9 maanden moeten revalideren, en toen ik 2 weken weer aan het werk was kwam er een faillissement. Dus weer op zoek naar werk, vertrouwen krijgen in mensen en vond dat heel zwaar. Het is me gelukt, maar uiteindelijk na 6 jaar ben ik weer mentaal gebruikt en afgemaakt door mijn werkgever (corona, regels, salaris problemen)
Toen mijn oudste 3,5 jaar was, was ik op dat moment 36 weken zwanger. Met 22 weken kon ik niet meer werken vanwege de verzakking. Mijn oudste had zijn been gebroken en moest voor 4 weken in het ziekenhuis blijven vanwege gecompliceerde breuk. Ik ben uiteindelijk bevallen in het ziekenhuis, en moest mijn zoon daar laten, anders kreeg ik geen kraamhulp voor mijn dochter. Dat brak mijn hart aan alle kanten. Pas 2 dagen later kwam hij thuis. Hij was zwaar getraumatiseerd, en op dat moment had mijn dochter ook nog allergieën gekregen van koemelk. En ze kreeg meer en meer allergieën, ze zat vol vocht en kon haar ogen pas open doen na 8 dagen. Uiteindelijk heeft ze bijna 3 jaar niet doorgeslapen vanwege diverse allergieën. Ze kwam soms wel 9x per nacht. Dus dat is een lange periode dat mij heeft opengebroken en ook mijn man.
Ik heb daar 3 jaar geleden therapie voor gehad. Ik bleek ptss te hebben, diverse traumatische ervaringen in paar jaar tijd. Op dat moment ben ik dus in de moederrol gaan zitten.
Dat zijn jaren waarin ik totaal niet bezig was met mijn man. We stonden in overlevingsstand. We waren blij met elk uurtje slaap.
Ook daardoor is mijn figuur verandert. Ik voelde mij dik, niet mooi. Maar ik was blij dat we op dat moment even rust kregen. Ik hoefde even niks, gewoon rust. Lekker op de bank weer een serie kijken.
Ondanks dat alles kreeg onze zoon weer een terugval. Met enorme driftbuien, schreeuwen en gooien zijn we inmiddels een jaar bezig met therapie voor hem. Hij blijkt dus ASS (autisme) te hebben. Elke week ben ik met hem naar therapie. Ik probeer zoveel mogelijk alles te regelen voor mijn dochter met haar allergieën. Dat vreet energie en kost veel tijd, en dan nog het huishouden, boodschappen, koken, kinderen overal naartoe brengen er. Ook regel ik veel voor het werk van mijn man, zit ik in de OR en doe veel daar op school.
Dus ja, ik zit in een volledige moederrol. Mijn man moet natuurlijk werken omdat we nog schuld hebben wat we zo snel mogelijk willen aflossen.
Hoe ik jullie berichten dus lees? Op dit moment met dubbele gevoelens. Ja, ik had misschien meer aandacht aan mijn man kunnen geven. En hij hielp echt wel waar hij kan, dat moeten jullie weten. Maar als je 2 aanhankelijke kinderen hebt, is ze uit handen geven echt niet zo gemakkelijk. Ik ben met sommige echt wel eens dat ik misschien meer mijn best had kunnen doen. Maar als je zelfvertrouwen al heel erg laag is door vele omstandigheden in het verleden, is iemand op dit gebied vertrouwen wel ontzettend lastig. Ik heb geen vriendengroep waar ik op terug kan vallen. Want niemand kan ik vertrouwen, (in mijn hoofd) alleen mijn man en beide families vertrouw ik.
Ik heb alles opgegeven voor mijn man, en woon nu al aantal jaren in zijn woonplaats waar je niet makkelijk kan aarden. Ik ken inmiddels genoeg mensen vanuit school waarmee ik wel eens spreek. Maar om ze vriendinnen te noemen, nee. Ik heb daarin geen hulp nodig, dat is iets wat tijd kost weet ik vanuit therapie.
Alleen het feit dat hij contact heeft met zijn "ex" kan ik gewoon niet plaatsen. Hij weet dat hij overal heen kan gaan, weekendjes weg met vrienden. In alle jaren die zijn geweest mocht hij echt van alles doen.
Alleen het contact met haar heb ik jaren geleden al gevraagd om daar mee te stoppen. Het maakt mij zo onzeker... Zij is alles in uiterlijk wat ik niet ben. En dat heeft hij vroeger weleens gezegd over haar. En dat hij dus weer sinds een tijdje contact heeft en alles dus met haar bespreekt (en lang niet alles wist ik wat hij met baar besprak, dus ook behoorlijk privé) zorgt er voor dat ik blijf twijfelen.
Want zij zit namelijk in hetzelfde schuitje zoals wij nu zitten. Ook daar redelijk zelfde problemen in het gezin. En dan kan ik mij niet voorstellen dat er veel vrouwen hier zijn die zeggen dat dit eigen schuld dikke bult is. Ergens snap ik het, maar dan nog heb ik het gevoel dat hij haar kiest boven mijn gevoelens.
Ik schrijf dit natuurlijk onder veel emotie, ik moet veel laten bezinken, nadenken en zien hoe we dit gaan oplossen. Waar 2 zijn, zijn er ook 2 met schuld. Hij zal ook dingen moeten aanpassen en dat wil hij ook doen. Alleen weet ik niet of dit dilemma opgelost kan worden als hij contact met haar blijft houden als ik aan de relatie wil werken.
Wel bedankt voor alle reacties, of het nu positief of negatief is geweest.
wat een verhaal. Wat je wel vast kan doen is energie gaan stoppen in je zelfzorg. Als je dik en lelijk bent of je zo voelt wordt je ook chagerijnig en een jaloerse zeur. Het scheelt zoveel om jezelf weer een lekker wijf te voelen. Op je zelfzorg heb je grip. Daar kun je veel eigenliefde/waarde vast uithalen. Zo sta je ook anders in de relatie. Zelfverzekerder.
Daar was ik al mee bezig, ben al paar kilo lichter en voelt al iets beter. Ik heb geen overgewicht, maar echt vetjes/vetrol rondom mijn buik. Strakke kleding trek ik daardoor. Maar als vrouw zijnde is onzekerheid altijd een dingetje. En ik heb mezelf (op een periode na) nooit echt mooi gevoeld. Als je eenmaal moeder bent, dan kies je vaak voor gemak en dingen die lekker zitten. Vooral praktisch, en zeker ook met mijn werk (thuiszorg) heb ik niet teveel poespas nodig. Ik probeer echt wel aan mezelf te werken, maar dat zal tijd kosten en gaat niet binnen een weekje opgelost worden.
TO: wat ontzettend verdrietig om te lezen allemaal. Ik kan mij voorstellen dat je nu veel zorgen en vragen hebt en je onzeker voelt om dit alles. 
Je hebt dus al een traumatisch verleden en vertrouwen in mensen vind je moeilijk daardoor.
Juist daarom zou jou man dus extra moeten laten zien dat hij jou gevoelens wel serieus neemt. Dit maakt het eigenlijk alleen maar nog erger nu ik dit lees.
Jammer, want hij had juist kunnen laten zien hoe het ook kan.
En daar hoort gevoelige relatiedetails met zijn ex bespreken natuurlijk niet bij. Juist dat hij doet alsof hij niet snapt dat dit over jou grens gaat, dat dat te intiem is en Iets tussen jullie hoort te zijn, maakt dat dit gewoonweg onveilig en heel kwetsbaar moet voelen voor jou.
Stel dat je in therapie zou gaan samen, dan wil een therapeut ook dat jullie daar beide voor elkaar zitten en stopt de therapie als er nog contact is met een derde partij. Dat is natuurlijk niet voor niets. Dan heeft de therapie geen zin, omdat er geen oprechte en veilige basis is om deze relatie te bespreken en te 'helen'.
Ik lees in ieder geval wel dat je dat contact ook ziet als "Redflag'.
Heb je haar man wel eens gesproken?
wat heb jij veel meegemaakt
Staat je man open om samen met jou met iemand te praten?
Relatie therapie?
ik heb hem ooit 1x ontmoet. Verder heb ik hem nooit gesproken. Ik weet ook niet of met hem het gesprek aangaan nou zoveel zal doen. Ik weet hoe hij zich voelt, en het voelt echt al kl*te genoeg kan ik je zeggen. Voor nu even paar dagen rust. Hij hoopt misschien ook dat dit overwaait. Maar de tijd zal het leren denk ik. Het is erop of eronder.
Roos55 schreef op 06-06-2024 om 17:03:
Staat je man open om samen met jou met iemand te praten?
Relatie therapie?
Hij staat er voor open als het ons zelf niet meer lukt. Ik weet dan alleen niet of het al te laat is.
Sffn schreef op 06-06-2024 om 17:04:
[..]
Hij staat er voor open als het ons zelf niet meer lukt. Ik weet dan alleen niet of het al te laat is.
Als hij er voor openstaat doen.
wat heb jij verschrikkelijk veel meegemaakt. Door diepe dalen met je kinderen en met jezelf
Je man heeft dit ook mee gemaakt. Niet het pestverleden hopelijk, maar wel de rest. Vanuit zijn rol
dit soort situaties kunnen je uit elkaar drijven omdat je elkaar kwijtraakt. Maar het kan je ook dichter bij elkaar brengen.
Je pikt de rode vlaggen goed op. Je merkt ook dat je man worstelt en nabijheid nodig heb
ik kan me heel goed voorstellen dat het moeilijk is en zwaar voelt om dit te moeten geven.je hebt al zo ontzettend veel gegeven. Wat zou het heerlijk zijn als je relatie iets is wat gewoon automatisch er is en altijd goed is. Maar zo is het niet. Want net als jij door pieken en dalen gaat, gaat hij ook.
Als je dit niet samen aankan, zoek een professionel die jullie hier in gaat begeleiden. Want het is het knokken waard hoor je relatie! Echt! Ook al moet het uit je tenen komen.
Als je man open staat voor relatietherapie dan nu ook doen, want hoe langer je wacht hoe moeilijker het wordt om weer bij elkaar te komen, een slootje overbruggen is wat anders dan een meer, en weer wat anders als een zee.
Jullie hebben heel veel meegemaakt als stel met de kinderen maar ook jij alleen neemt een hele rugzak mee de relatie in. Dat kan de verhoudingen ook al scheef maken want waarschijnlijk heeft je man niet zo'n volle rugzak. En dan kun je objectief weten dat je partner een grotere rugzak heeft maar dat omzetten naar echt er rekening mee houden op de manier die je partner nodig heeft is lastig.
Maar aan de andere kant, ik ben ook gescheiden, maar er zijn heel veel mensen die niet eens door hebben dat mijn ex en ik gescheiden zijn als we samen zijn met onze zoon en zijn andere kinderen. Toch zou ik 'm niet terug willen als partner en bij ons noemen zijn jongste kinderen mij ook mama zoals onze zoon zijn stiefmoeder ook mama noemt.
Dus ja, het kan een rode vlag zijn, maar dat hoeft zeker niet.
Je man staat open voor relatietherapie, dat zou ik dus zeker doen want ergens in de hectiek van de kinderen en het bedrijf van je man zijn jullie elkaar als partner uit het oog verloren.
Ik geloof ook echt dat leven met mij echt niet altijd even makkelijk is.
Enige waar ik bang voor ben is als ik voorstel om er aan te werken en dat hij haar niet meer mag spreken (misschien tijdelijk, dat weet ik niet) dat hij alsnog zegt dat ik er wel aan kan wennen. Zo zegt hij het nu ook. Hoe vaker we het over haar hebben, hoe makkelijker het gaat worden denkt hij. Misschien ben ik een domme trien, maar ik geloof nooit dat het voor mij makkelijker gaat worden. Hij zegt ook wel dat als hij haar ziet zich ergens schuldig voelt, en dat niet fijn is. Maar hij heeft "gewoon" ene goede band met haar vriendschappelijk. Zij zit namelijk verlegen om iemand die luistert en haar helpt omdat haar man dat ook niet doet. Hij doet niks zonder het te zeggen, ze willen beide geen relatie met elkaar.
Maar zoals ik het zie, beide hebben behoefte aan wat ze missen, en dat vinden ze nu bij elkaar als ze elkaar zien. Dat is mijn grootste angst voor nu dat ze daardoor een keer zoenen ofzo.