Korte opname of niet? Help
vanuit behandelaar is er een advies om een kortdurende opname te overwegen. Vooral om de druk thuis in combi met therapie doebaar te houden/maken. Drukke thuissituatie met 3 jonge kinderen en ik ben met regelmaat compleet ontregeld. Behandeling valt zwaar. Waardeer mijn psych enorm maar dwang/angst fout te doen (normale leven) komt ook in therapie heel consequent terug. Met als gevolg dat ik nog meer ontregel. Maar ik vind het eng. En confronterend, ik wil niet dat mensen weten hoe slecht ik ga. Maar op mijn slechtste momenten is het heel donker. Maar ik wil stiekem verdwijnen. Ik weet niet waar ik goed aan doe. Ik wil niet zo slecht zijn. Maar m’n hoofd is giga obsessief. Hoe maak je keuze: en 3 weken van huis hoe?? Partner etc vinden t overdreven. Ik weet niet wat ik moet en voel me zo onstabiel dat dit nog enger is. Iemand tips?
Wat een fijne, lieve en eensgezinde antwoorden. Ik denk dat ik er voor ga. Als ik kijk maar mijn leven heeft het op alle gebieden invloed. Geen echte relaties aangaan, werk is onmogelijk door dwang, autorijlessen hel omdat het teveel prikkels geeft en er geen ruimte is voor controleren en controle houden. Studies niet kunnen afronden en ik heb altijd alles gestopt als ik weer zo vastliep. Maar nu, met kinderen, stopt het nooit. De prikkels drukte dwanggedachtes totale paniek en daardoor automutileren en gedachtes aan zelfmoord. Ik durf momenteel geen eens kleine keuzes te maken omdat zelfs het bestellen van drinken voelt alsof ik het fout kan doen. Zoek overal bevestiging maar de onrust zit in mij. Ik mail soms 8 x op dag psych om maar goed te maken wat ik fout doe, om me vervolgens alle overige keren te verontschuldigen en goed te willen maken. Het is giga dwangmatig. Ze is m’n houvast geworden maar geeft ook aan niet meer toe te kunnen geven aan die dwang. Alsof je verslaafde heroïne blijft geven. Dit zorgt voor nog meer ontregeling. Alles van vroeger opgerakeld open en bloot intrusies etc en nog steeds voel ik alleen zelfhaat. Want ook dat is dwangmatig. Ik heb zoveel meegemaakt maar ben voor m’n gevoel ook altijd dit zwakke zelf geweest. Pleassen meegaan, goeddoen. Maar hoe doe je het goed in misbruiksituatie als dat het veiligste was. Veiliger dan thuis. Zijn teruggegaan naar vader door mij, door wat ik wist dat m’n oom deed en binnen week had m’n vader huis in fik gestoken fysiek moeder aangevallen alles kort en klein geslagen en werd hij door politie meegevoerd. Ik heb ons daar teruggebracht. En toen weer terug naar m’n oom. En toen Ik t vertelde leger des Heils. Maar nooit over gepraat en iedereen wist t. Ik heb blijkbaar gesprekken gehad op school. Zijn verslagen van maar ik kan me ze niet herinneren. Dissociatie. Nog niet. Ik weet alleen dat m’n moeder zei dat niet zo erg was geweest anders had ik wel gehuild volgens maatschappelijk werk. We kwamen daar nog. I kwam daar nog. Hoe kon ik zo stom zijn. Hoe kan ik mezelf niet haten? Maar uiteindelijk zijn de kinderen indd het belangrijkst. Ik heb onderschat hoe kapot ik ben en wil never nooit niet dat zij meemaken wat ik heb meegemaakt. Of andere manier erg dat ik eruit stap.
Dus zal voor opname gaan denk ik. Ik kom hier niet uit. En het is te zwaar 1 x per week en rest zelf. Maar niet te combineren met gezin meerdere dagen en thuis op blijven vangen.
Wat goed dat je er voor wil gaan Onlyhuman. Ik denk echt dat dit een hele goede en noodzakelijke beslissing is. Ik hoop dat het je helpt je verleden (en alle gevolgen daarvan) achter je te kunnen laten, weer plezier in het leven te krijgen en te kunnen genieten van en met je kinderen. Heel veel sterkte!!
Wat goed dat je dit inziet! En als je het te zwaar vind om het voor jezelf te doen, bedenk je dan inderdaad dat je het voor je kinderen doet.
sorry dat ik details stuur. Is alsof ik op zoek ben naar dat het mag dat ik stuk ben. Jullie zijn aardig. En indd kinderen zijn reden om door te gaan. Tegelijkertijd zo vermoeiend en eng dat ik niet alles kan stoppen. Zoals vroeger. Compleet prikkelarm, geen verwachtingen, geen drukte, geen sociale contacten. Niet aan moeten hoeven staan. Ik wil weg naar plek waar m’n hoofd tot rust komt, m’n lichaam. Het is als denken dat baby je relatie kan redden. Ik dacht als k dat heb dan word ik normaal. Zo fout maar zo mijn keuze geweest. Sorry wil niet zielig doen. Ik wil het alleen verdienen ofzo? Dat ik terecht stuk ben. Die bevestiging. Maar sorry
wat ontzettend knap dat je nog rechtop
staat na alles wat jij hebt meegemaakt.
Jij bent ontzettend sterk. Gun jezelf een opname Hulp . Je verdient het .
Een dikke knuffel van mij 
Hou vol
.
Krachtig en constructief van je OnlyHuman. Laat je moeder en de vader van de kinderen maar even. Vraag je therapeut om hulp voor het voorbereiden, ook met de vader. Weet je ongeveer op welke termijn dit zal plaatsvinden?
ik heb bewondering voor je kracht en je vermogen tot doorbijten. En fijn dat nu mensen je gaan helpen om dat in te zetten voor een toekomst waarin de zon vaker schijnt.
Wat heb jij veel meegemaakt zeg...
En wat stel je je mooi open voor steun hier op het forum.
Pak de opname en extra hulp daar die wordt geboden met beide handen aan. Je verdient het!
Hopelijk brengt het eindelijk een begin van acceptatie/rust in je leven. Het is je gegund 🌹.
Onlyhuman schreef op 23-02-2024 om 21:22:
sorry dat ik details stuur. Is alsof ik op zoek ben naar dat het mag dat ik stuk ben. Jullie zijn aardig. En indd kinderen zijn reden om door te gaan. Tegelijkertijd zo vermoeiend en eng dat ik niet alles kan stoppen. Zoals vroeger. Compleet prikkelarm, geen verwachtingen, geen drukte, geen sociale contacten. Niet aan moeten hoeven staan. Ik wil weg naar plek waar m’n hoofd tot rust komt, m’n lichaam. Het is als denken dat baby je relatie kan redden. Ik dacht als k dat heb dan word ik normaal. Zo fout maar zo mijn keuze geweest. Sorry wil niet zielig doen. Ik wil het alleen verdienen ofzo? Dat ik terecht stuk ben. Die bevestiging. Maar sorry
Meer dan je andere berichten in dit topic verontrust mij deze. Hopelijk slaap je ondertussen en heb je een rustige nacht.
Ik herken wat je schrijft en je manier van schrijven, neem het advies van je psycholoog ter harte.
Geen idee hoe dit in Nederland werkt, maar mocht je in België wonen zou ik je adviseren om nu nog een koffer klaar te maken en naar de spoedafdeling van het ziekenhuis te gaan. Die hebben crisisafdelingen waar je kort kunt verblijven waarna je terug naar huis gaat of overgebracht wordt naar een psychiatrisch ziekenhuis; maar ik weet dus niet hoe dit in Nederland werkt.
Als je moeite hebt om eerlijk te zijn tegen een onbekende behandelaar, kan het je helpen om dit topic uit te printen en dit te laten lezen.
Mocht je dit bericht deze nacht lezen en niet goed weten wat je moet doen, via google vond ik dat jullie een luisterlijn hebben die 24/7 bereikbaar is; bel daar dan mee zodat je beseft dat je er niet alleen voor staat.
Je mag mij ook altijd een pb sturen. Weet niet hoelang ik nog wakker zal zijn, maar ik zal je altijd antwoorden.
Onlyhuman schreef op 23-02-2024 om 21:22:
sorry dat ik details stuur. Is alsof ik op zoek ben naar dat het mag dat ik stuk ben. Jullie zijn aardig. En indd kinderen zijn reden om door te gaan. Tegelijkertijd zo vermoeiend en eng dat ik niet alles kan stoppen. Zoals vroeger. Compleet prikkelarm, geen verwachtingen, geen drukte, geen sociale contacten. Niet aan moeten hoeven staan. Ik wil weg naar plek waar m’n hoofd tot rust komt, m’n lichaam. Het is als denken dat baby je relatie kan redden. Ik dacht als k dat heb dan word ik normaal. Zo fout maar zo mijn keuze geweest. Sorry wil niet zielig doen. Ik wil het alleen verdienen ofzo? Dat ik terecht stuk ben. Die bevestiging. Maar sorry
Ik vermoed dat de manier waarop je vroeger omging met heftige zaken je nu heeft ingehaald. Wegdrukken, niet over nadenken, dat werkt op de lange termijn niet. Je bent nu op een heel donkere plek en hebt echt hulp nodig om het licht weer te vinden. Pak het aan, het wordt niet beter als je op de oude voet verder gaat. Doe het voor jezelf en doe het voor je kinderen, die verdienen een moeder die niet iedere dag de schijn hoeft op te houden. Doe het voor jezelf, jij verdient een leven waarin jij je fijn voelt, zonder donkere gedachten en moeite te hebben de dag door te komen.
wat een fijne reacties van jullie. Het voelt zo stom en zwak dit alles toegeven. Fijn dat jullie zo reageren. Al is het wel confronterend en eng dat jullie allemaal aanraden het te doen. Dat zou het meest kwetsbare zijn ooit denk ik. Toegeven al dan niet indirect door te gaan dat het zo slecht gaat. Als ik in m’n rol zit dan ben ik namelijk goed. Mensen mogen me, ik krijg direct baan aangeboden, huis, sta bijna te juichen als kids hier willen spelen want dan doe ik het goed. Dan ben ik goed. Maar ik hou het of niet vol, werk studie rijles of ik ga zo voorbij aan hoe ik me echt voel dat ik net Duracell konijn op speed lijk. Maar van binnen de chaos met sec toeneemt. Tot punt het helemaal fout gaat. En dan is het goed fout. En nu sportclubs, ergo, logopedie, schoolgesprekken, zwemles, sociale contacten ouders en klasgenootjes. Ik raak mezelf kwijt in dat contact zo vrolijk niks is teveel ik ben super makkelijk in contact maar van binnen ga ik stukje bij beetje stuk. En hoe meer ik mezelf voorbij loop hoe hysterischer ik het goed wil doen. Mezelf dingen hoor voorstellen om te doen terwijl ik al op tandvlees loop. Maar als ander blij met me is doe ik het goed. Ik moet het goed doen.
Moirmel, bedankt voor je aanbod. En iedereen voor aardige reacties. Ik denk wel te weten wat ik moet beslissen. Maar dat kan niet stiekem. En met schijn ophouden. Dat vind ik het engste…
nee sorry dat is stom om uit te leggen. Ik weet niet wat belangrijk is om te delen omdat alles zo groot lijkt nu. Of niet groot genoeg. Ik hoop dat rust zo komt als medicatie aanslaat. Het is alleen dat ik altijd de rots in de branding ben geweest. Toegeven stuk ben is zo eng. Banger daar voor dan opname zelf.
Sorry dat ik zoveel stuur. Hoop zo kan slapen. Als ik niet op alles inhoudelijk reageer sorry. Lees het wel maar hoofd kan niet alles tegelijk aan.
het is oke. Het is ook tijd. Je hebt superhard gewerkt om het plaatje te maken dat er nu staat. Je hebt alleen andere skills nodig om de achterkant ook kloppend met de voorkant te krijgen. Nu probeer je uit alle macht dat te doen met het gereedschap dat je hebt, maar je hebt gewoon nieuwe spullen nodig. Je probeert nu met een verfkwast een gat te boren. En dat levert enorm veel frustratie op, want je bent een fucking koning met die verfkwast, dat is ook te zien. Maar dat gat krijg je maar niet geboord. En ondertussen is je arm lam van het proberen. Tijd voor hulp, voor je die arm echt beschadigd.
Probeer het zo te zien. Het is geen zwakte. Het is juist krachtig om niet tegen beter weten in als maar hetzelfde te proberen.
Eerst die arm laten rusten. Dan samen met deskundigen de juiste boor zoeken. En dan samen trainen in het gebruik ervan.
ik hoop dat het je lukt wat van die schaamte los te laten. Dan zul je jezelf daar over een tijdje enorm dankbaar voor zijn.
Onlyhuman schreef op 23-02-2024 om 13:22:
ik ben heel slecht in delen hoe het met me gaat. Ik schaam me. Daarnaast weinig begrip. Als ze zien hoe slecht slecht ik ga willen ze het daarna vergeten. Praten er niet meer over. Ik maak daarnaast alles klein. Toen ik hulp zocht heb ik dit ook maanden stilgehouden. Steeds tandarts of fysio zogenaamd. Dus zowel mijn delen als hun mij lezen is slecht. En toen ik wel zei kreeg ik terug dat ik veranderd ben, geen eigen mening meer heb, band kapot was en dat ik marionet was geworden van psych. Dus alles voelt heel onveilig. Ook groot deel ligt bij mij. Ik wil niet dat ze me zien voor wie ik ben
Als ze je niet steunen, lijkt het me inderdaad verstandig even uit die situatie te stappen. Als je eerst voor jezelf zorgt, kan je daarna beter voor je kinderen zorgen.
Veel sterkte, Onlyhuman. En pak alle hulp aan die je geboden wordt. Je verdient het. En al lijkt drie weken misschien lang voor jou, zo'n periode is te overzien voor je kinderen, de vader en andere mensen om je heen.
Tegenwoordig wordt het een stuk beter geaccepteerd als je in een psychiatrische kliniek wordt opgenomen dan vroeger, toen er ook niet zoveel aan je problemen was te doen dan rust houden en wat grof versuffende medicijnen om je kalm te houden. Tegenwoordig is er een keur aan medicijnen en therapieën. In Amerika is opname en een psychiater die je coacht juist chic en een teken dat je rijk bent.
Ik weet niet wat ik zou doen, maar ik heb vermoedelijk een heel andere persoonlijkheid, en me wegrukken uit mijn eigen omgeving zou mij juist geen goed doen.
Jammer dat je - zo klinkt het - niet zoveel steun ervaart van je omgeving. Misschien zijn ze bang hun veilige wereldje te verliezen en zijn ze in ontkenning.
Dat stiekem willen verdwijnen, hoewel ik het begrijp hoor, lijkt mij erger dan de kwaal. Je kan altijd nog minder gaan doen. Je zal zien dat iedereen zich dan gaat aanpassen aan de situatie, morrend misschien, maar dat is het ergste wat gebeurt, wat bij lange na niet zo erg is als jezelf doden. Dat is pas écht erg. Je moet echt vertrouwen op de maatschappij. Een functie/taak blijft niet lang onvervuld; er komen allerlei instanties in touw die dan gaan helpen. Ik zou daar gerust op zijn en je niet depressief laten maken door verwijten.
Zeg, ik hoop dat ik het niet erger heb gemaakt want het is goed bedoeld, het allerbeste en veel wijsheid. Beterschap!