Korte opname of niet? Help
vanuit behandelaar is er een advies om een kortdurende opname te overwegen. Vooral om de druk thuis in combi met therapie doebaar te houden/maken. Drukke thuissituatie met 3 jonge kinderen en ik ben met regelmaat compleet ontregeld. Behandeling valt zwaar. Waardeer mijn psych enorm maar dwang/angst fout te doen (normale leven) komt ook in therapie heel consequent terug. Met als gevolg dat ik nog meer ontregel. Maar ik vind het eng. En confronterend, ik wil niet dat mensen weten hoe slecht ik ga. Maar op mijn slechtste momenten is het heel donker. Maar ik wil stiekem verdwijnen. Ik weet niet waar ik goed aan doe. Ik wil niet zo slecht zijn. Maar m’n hoofd is giga obsessief. Hoe maak je keuze: en 3 weken van huis hoe?? Partner etc vinden t overdreven. Ik weet niet wat ik moet en voel me zo onstabiel dat dit nog enger is. Iemand tips?
Een opname wordt niet zomaar aangeraden. Ik kan me voorstellen dat het op dit moment noodzakelijk is om te voorkomen dat je helemaal instort en om in therapie misschien net die hobbel over te komen waar je nu niet voorbij komt. Je 100% op herstel kunnen richten, in plaats van allerlei borden tegelijk in de lucht te moeten houden.
Het is ongetwijfeld heel moeilijk nu, maar probeer eens voorbij die opname te kijken: het kan net die stap zijn die je nodig hebt om te herstellen.
Even wat praktische vragen:
Hoe oud zijn je kinderen?
Heb je steun aan je partner?
Zijn er familieleden die je partner eventueel kunnen ondersteunen bij zorgtaken rondom de kinderen als jij een aantal weken opgenomen wordt?
Waarom vinden partner en ect het overbodig? Willen die niet dat het beter met je gaat of is het uit eigenbelang ivm de kinderen?
Weet je partner niet van je slechte donkere momenten? Het lijkt me dat hij/zij dan toch wil dat je die niet meer hebt en ook wel ziet dat er hulp nodig is om beter te worden?
Als je niet voor je zelf zorgt, kun je ook niet voor anderen zorgen. En als je nu op het randje van instorten staat, dan zou ik deze kans aangrijpen. Om daarna een betere moeder en partner te kunnen zijn.
ik ben heel slecht in delen hoe het met me gaat. Ik schaam me. Daarnaast weinig begrip. Als ze zien hoe slecht slecht ik ga willen ze het daarna vergeten. Praten er niet meer over. Ik maak daarnaast alles klein. Toen ik hulp zocht heb ik dit ook maanden stilgehouden. Steeds tandarts of fysio zogenaamd. Dus zowel mijn delen als hun mij lezen is slecht. En toen ik wel zei kreeg ik terug dat ik veranderd ben, geen eigen mening meer heb, band kapot was en dat ik marionet was geworden van psych. Dus alles voelt heel onveilig. Ook groot deel ligt bij mij. Ik wil niet dat ze me zien voor wie ik ben
natuurlijk doen. En een bonus dat je omgeving dan ook realiseren zal hoe slecht het met je gaat. Psychische klachten zijn niets om je voor te schamen en pas als mensen om Je heen het weten, kunnen ze je ondersteunen
@ schommelstoel, ik heb er 1 van 7 en tweeling van 5. Zoals nu vakantie raak ik zo compleet overprikkeld dat ik mezelf wat aan wil doen. Doe het niet maar gaat wel heel slecht. Alleen xanax helpt me dagen door maar wel steeds meer nodig.
Partner weigert tot nu toe altijd vrij te nemen en zegt nu al hoe moet ik die 3 weken overbruggen. Moeder vindt het denk ik niet nodig. Iig zegt ze dat m’n psych het nu ook zwaarder maak door afspraak op andere locatie af en toe te doen dus dat zij ook oorzaak is moeilijk is. Maar is niet zo. Psych doet juist best dat ze me nooit af hoeft te zeggen.
Ik ben gewoon bang, bang dat ze weten hoe ik echt ben. Zwak. En zoals afgelopen week toen t heel heel fout ging ik compleet overstuur vertrokken was twijfelde nacht ov of alles slikken wat ik had en toen moest ik terug want iedereen ging me bellen want partner moest naar werk dus had overal gedropt dus naar huis en 3 xanax maar de onrust spanning en dwang zit zo in me
Het wordt je niet voor niets aangeraden.
Probeer je schaamte opzij te zetten en ga ervoor.
Het is voor nu belangrijk dat je eerst serieus voor jezelf gaat zorgen (d.m.v. die korte opname) dan kun je daarna verder en ook voor je kinderen blijven zorgen.
Je zit nu op een weg naar niets en als je je hart laat spreken, weet je dat zelf ook al lang.
Heel veel sterkte, het is al stoer dat je uberhaupt hulp bent gaan zoeken!
probeer eens een NA meeting. Kun je anoniem je verhaal kwijt. Al die troep die je slikt is voor niemand goed en wordt alleen maar erger.
Jij kunt deze stap zetten, zeker weten. Ik lees vooral dat je nu in een overleefstand staat, wat heb je nog te verliezen? Wanneer je zo op een dieptepunt zit, kan het alleen maar beter worden van een opname.
Je man en de kinderen overleven wel, dat komt goed. Echt waar.
Zet jezelf op één, dat verdien je 
ik ben altijd van het komt wel goed. Niet laten zien wat ik voel. Dan wordt je niet gekwetst. Vroeger thuis met heel veel drank agressie etc en toen gevlucht en ingetrokken met fam bij oom en tante toen misbruik oom en toen leger des Heils. Als ik toegeef erg is valt alles weg. Ik ben sterk moet sterk zijn. Maar in m’n hoofd ben ik chaos. Ik denk dat ik het moet doen. Maar hoe doe je t als t nimmer verjaardag zoontje is of de vakantie of partijtje ik mag dat niet missen
dankje schommelstoel. Het is zo eng. En ik vertrouw net m’n psycholoog. Voor zover ik dat kan. Wil haar niet kwijt
Je verhaal is niet heel duidelijk maar één ding daaruit wel: je hebt hulp nodig en je moet om hulp vragen. Laat jezelf zien, laat zien hoe slecht het met je gaat. Je kunt op deze manier niet voor je kinderen zorgen. En het is aan jouw familie om die zorg over te nemen als het niet meer gaat. Maar het begint ermee dat jij zegt dat je niet meer kunt en dat je jezelf laat opnemen.
Kan je psycholoog niet uitleggen aan je partner waarom het noodzakelijk is? Het klinkt alsof je dit echt nodig hebt en je thuis niet serieus genomen word. Het zal voor je partner vast wat regelwerk worden met de kinderen, maar dat is maar tijdelijk. Een verjaardag van je kind missen is vervelend, maar liever dat en dat het kind je daarna nog heel veel verjaardagen wel heeft dan het nog slechter met je gaat. Daar hebben je kinderen niks aan op de lange termijn.
Veel sterkte 
Ik weet dat alles warrig en onduidelijk overkomt. Kwetsbaar opstellen is gewoon heel moeilijk voor me. Dit is meest kwetsbare ooit. Mijn moeder was altijd trots dat niks psychisch was of boos als dat werd geïmpliceerd. Nu voel ik me die falen. Alleen weet ik echt niet hoe door. Maar dit is echt heel eng en groots voor me. zonder medeweten van zou ik het zo doen. Maar wat het impliceert hoe fam naar me kijkt.. Heel kwetsbaar. En ik voel me falenZ maar jullie hebben gelijk dat ik voor mezelf moet gaan zorgen. Nu is het overleven.
Ik begrijp je schaamte to. Er is weinig enger dan toegeven hoe het echt met je gaat, zeker als het zo slecht gaat. Toch is dat heel sterk om te doen. Voor jezelf ten eerste, want je bent een mens en je bent het waard om je beter te voelen dan dit. Het leven hoort niet elke dag overleven te zijn. Je hebt veel meegemaakt, dat is niet jouw schuld. Het is niet jouw schuld dat je zo ontregeld raakt, je bent niet zwak of slecht, je bent beschadigd. Er is een hulpverlener die het beste met je voor lijkt te hebben raadt deze opname aan, dat zou niet gebeuren als ze niet oprecht zouden denken dat het je zou helpen. Het is mij uit wat je schrijft niet helemaal duidelijk waarom je partner de situatie zo relativeert, maar stel even dat je morgen je been breekt of zo. Dan moet hij het ook zien te regelen. Deze situatie klinkt veel ernstiger.
Je mist misschien een keer een verjaardag, maar je schrijft over suïcidale gedachten. Als je er niet meer zou zou zijn of in een nog slechtere staat zou geraken hebben jou kinderen jouw liefde ook niet meer. Als je nu tijd en ruimte investeert in voor jezelf zorgen heb je later tijd en ruimte om er helemaal voor je kinderen te zijn. Wat mensen van je denken is in the grand scheme of things niet zo belangrijk. Het is geen schande dat het slecht gaat, echt niet. Het is geen moreel falen.Toegeven dat het niet meer gaat, hulp vragen en krijgen en op termijn misschien uit je as herrijzen, dat is krachtig.