Korte opname of niet? Help
vanuit behandelaar is er een advies om een kortdurende opname te overwegen. Vooral om de druk thuis in combi met therapie doebaar te houden/maken. Drukke thuissituatie met 3 jonge kinderen en ik ben met regelmaat compleet ontregeld. Behandeling valt zwaar. Waardeer mijn psych enorm maar dwang/angst fout te doen (normale leven) komt ook in therapie heel consequent terug. Met als gevolg dat ik nog meer ontregel. Maar ik vind het eng. En confronterend, ik wil niet dat mensen weten hoe slecht ik ga. Maar op mijn slechtste momenten is het heel donker. Maar ik wil stiekem verdwijnen. Ik weet niet waar ik goed aan doe. Ik wil niet zo slecht zijn. Maar m’n hoofd is giga obsessief. Hoe maak je keuze: en 3 weken van huis hoe?? Partner etc vinden t overdreven. Ik weet niet wat ik moet en voel me zo onstabiel dat dit nog enger is. Iemand tips?
Onlyhuman schreef op 23-02-2024 om 21:22:
sorry dat ik details stuur. Is alsof ik op zoek ben naar dat het mag dat ik stuk ben. Jullie zijn aardig. En indd kinderen zijn reden om door te gaan. Tegelijkertijd zo vermoeiend en eng dat ik niet alles kan stoppen. Zoals vroeger. Compleet prikkelarm, geen verwachtingen, geen drukte, geen sociale contacten. Niet aan moeten hoeven staan. Ik wil weg naar plek waar m’n hoofd tot rust komt, m’n lichaam. Het is als denken dat baby je relatie kan redden. Ik dacht als k dat heb dan word ik normaal. Zo fout maar zo mijn keuze geweest. Sorry wil niet zielig doen. Ik wil het alleen verdienen ofzo? Dat ik terecht stuk ben. Die bevestiging. Maar sorry
Heb je een beetje kunnen slapen?
Het valt me op dat je zo vaak sorry zegt. Alleen al in dit stukje tekst: sorry dat je details geeft. Sorry dat je je gedachten deelt. Sorry dat je bevestiging zoekt. Je excuseert je als je ruimte inneemt voor jezelf. Je speelt mooi weer want je kunt jezelf niet laten zien aan je familie en als je dat wel doet, krijg je een bak ellende over je uitgestort, bijvoorbeeld dat je een marionet van de psycholoog bent.
Laat me je 1 ding heel duidelijk maken: je bent een marionet van je familie, niet van de psycholoog. Die psycholoog vinden ze maar niks omdat jij dan voor jezelf kiest.
Je hebt echt even afstand nodig om te zien hoe ze met jou omgaan en je hebt ook iemand nodig die aan jouw kant staat, die alleen jouw belang voor ogen heeft. De psycholoog dus. Dan hoop ik dat je de rust krijgt om volgens je eigen waarden je eigen keuzes te gaan maken. Daarvoor moet je naar binnen keren en niet alert blijven op al die dingen van buiten, die iedereen van je lijkt te willen. Je kunt het nooit iedereen naar de zin maken. Dus maak het jezelf naar de zin.
Het kan best nog even duren, om jezelf terug te vinden, als er zo langdurig op je is ingebeukt dat je er niet mag zijn. Het begint nu te wringen, dat keurslijf, en dan wil je uit die situatie. Dat doe je door te blijven leven. Door afstand te nemen met een opname als eerste stap 
Spreek in ieder geval uit naar je psycholoog dat je wel wilt, maar alleen nog even niet weet hoe. Dan kan zij alvast alles in gang zetten, want er zal eerst een plekje moeten zijn. Die is er niet van vandaag op morgen. En dat hoe komt ook wel goed.
Je man heeft zn (schoon)ouders die hem kunnen helpen. En het zijn ook gewoon zijn kinderen he, waar hij voor moet kunnen zorgen als er wat met jou is. Nou dat moment is nu daar.
'vanuit behandelaar is er een advies om een kortdurende opname te overwegen.'
'ik ben met regelmaat compleet ontregeld.'
'ik wil niet dat mensen weten hoe slecht ik ga.'
'Partner etc vinden t overdreven.'
Ik lees behalve dat je het eng vindt echt 0 reden om het niet te doen. Wat hebben je 3 kinderen aan een compleet ontregelde ouder en je man is vast niet zo incompetent dat hij het niet aan kan. Desnoods neemt hij 3 weken zorgverlof op.
Wil je niet beter worden?
Je bent niet slecht omdat je psychische problemen hebt. Je geeft aan dat je niet met je omgeving kunt praten. Ik denk dat dit soort problemen voor de omgeving heel ongrijpbaar is, zeker wanneer je maskeert. Daarnaast kan je omgeving je niet behandelen. Het is niet jouw fout dat je psychisch vastloopt. Het is wel je verantwoordelijkheid om er iets aan te gaan doen.
Als ik constant zo ontregeld zou zijn zou het misschien makkelijker zijn? Geen keuze. Vandaag ben ik boos op mezelf. Vraag ik me af of ik me niet aanstel. Het gaat best oké vandaag. Maar dat is alleen omdat vandaag volgens plan loopt. En geen keuzes hoef te maken. Het niet fout gedaan kan hebben. Zet me aan het werk en ik raak ontregeld, teveel afspraken - ontregeld, gevoel fout te hebben gedaan - complete paniek. Ik weet dat het niet goed gaat. Maar dat gaat het al zo lang niet. Alleen nu kinderen. En alhoewel ze nu wat ouder worden, 2 van 5 en 1 van 7 neemt het sociale stuk juist toe. Wat me uitput.
Volgens psych zou ik boos moeten zijn op m’n omgeving. Wat er gebeurd is maar ook nu nog. Maar ik voel het niet omdat ik het gevoel heb niet meer te verdienen. Dat maakt boos zijn zo moeilijk. Ik voel me wel alleen. En ik weet dat ik dat in stand hou door afstand te nemen maar zo vaak teleurgesteld. En ik wil niet dood. Althans mag niet dood. Ik weet wat de constante dreiging van zelfmoord van ene ouder en de suggestie van diezelfde ouder dat andere ouder zelfmoord gaat plegen omdat wij als kinderen t fout hadden gedaan met een kind doet. Ik zou het nooit tegen ze zeggen. Hij deed t voor aandacht. Maar die momenten zijn zo eng. Maar dan gaat het vandaag iets beter. Gister bang, vandaag boos op mezelf. Dat ik zielig doe aandacht vraag. Inderdaad sorry willen zeggen hele tijd tegen jullie. M’n psych heeft zelf locatie voorgesteld waar volgens mij ook het hele time out stukje kan. Dus niet alleen de crisis maar juist ook tot rust komen. Niet door moeten thuis terwijl staan blijven al moeilijk is.
het spijt me wel als het lijkt alsof ik alleen excuses zoek. Is niet zo. Die heb ik genoeg. Bij ons in de familie is psychische hulp zoeken an sich niet ongekend. En ziet men de noodzaak ook vaak wel in. Bij mij alleen niet lijkt het. Er wordt ook gezegd dat ik altijd wel iets zoek om me zorgen om te maken (dwang) maar ze zien niet in dat ik altijd onrustig ben en bang en dat gevoel er dus altijd is en juist dingen aangrijp om het aan toe te kennen. Dat het dwangmatig is. En ik wil niet dat mensen weten wat het misbruik met me gedaan heeft. Het moet goed zijn. Dat moet. Alleen in mijn hoofd, bij hulpverlener en als emmer overloopt en ik er niet genoeg tegen kan slikken zien ze t . Maar dan heb ik volgens hun gewoon weer iets gevonden om me druk om te maken. Maar het werkt andersom. Ik heb zo’n giga onrust van binnen die ik van buiten probeer op te lossen
en ik maak het er niet beter op proberen uit te leggen. Sorry. Het is warboel van binnen
Je bent niet alleen.
lieve Onlyhuman,
Ik lees heel veel begrip in jouw berichten, begrip naar de ander. "Je man kan jou niet begrijpen want jij bent niet open", "je vader kon niet anders want hij deed het voor aandacht", maar waar is het begrip voor jouzelf?
Daarnaast mag je, ondanks de beperkingen van anderen, en begrip voor anderen, zelf WEL emoties houden. Je mag boos zijn op iemand ondanks zijn beperkingen. Je mag verdrietig zijn om dingen die een anders niet zo bedoelde. Je mag zelf ook fouten maken.
Neem het aanbod van je psych aan en gun jezelf het om even uit de situatie te stappen. Te mogen voelen op een veilige plek en daarna nieuwe tools leren. Zoals anderen al zeggen, doe dit voor jezelf, doe dit voor je kinderen.
Je klinkt als een heel sterk persoon die heel veel heeft meegemaakt. Deze berg voelt nu misschien onbeklimbaar, maar zet die eerste stap, dan kun jij straks van het mooie uitzicht genieten.
Onlyhuman schreef op 24-02-2024 om 00:54:
nee sorry dat is stom om uit te leggen. Ik weet niet wat belangrijk is om te delen omdat alles zo groot lijkt nu. Of niet groot genoeg. Ik hoop dat rust zo komt als medicatie aanslaat. Het is alleen dat ik altijd de rots in de branding ben geweest. Toegeven stuk ben is zo eng. Banger daar voor dan opname zelf.
Sorry dat ik zoveel stuur. Hoop zo kan slapen. Als ik niet op alles inhoudelijk reageer sorry. Lees het wel maar hoofd kan niet alles tegelijk aan.
Rotsen in de branding komen ook wel eens onder water te staan. Zeker als het stormt. Jij zit midden in een storm en moet naar kalm weer toe werken. Dat kun je niet alleen.
Ik herken wel het denken dat het goed gaat bij tijd en wijle, maar dat is een facade en niet vol te houden. Stel je man en kinderen waren er niet geweest, had je dan liever niet onder de dekens willen kruipen om er nooit meer onder vandaan te komen?
ja x 1000. Ik neem nu als alles op school is vaak slaappil. Om dag niet te hoeven voelen. Pas als het moet en de kinderen moet ophalen
Onlyhuman schreef op 24-02-2024 om 13:29:
ja x 1000. Ik neem nu als alles op school is vaak slaappil. Om dag niet te hoeven voelen. Pas als het moet en de kinderen moet ophalen
Ga voor die opname, dit is echt niet meer te doen zo.
Gebruikersnaaminvullen schreef op 24-02-2024 om 13:22:
[..]
Rotsen in de branding komen ook wel eens onder water te staan. Zeker als het stormt. Jij zit midden in een storm en moet naar kalm weer toe werken. Dat kun je niet alleen.
Wat mooi gezegd
Indd heel mooi. Rots in de branding staat ook wel eens onder water..
Nu ook vanmorgen ging oke, vanmiddag druk chaotisch, luid, veel prikkels. Kan niks meer verdragen alsof al m’n zintuigen tot uiterste gespannen staan, ik beef tril gek hoofd dissociëren en alsof ik ontplof. Kan geen aanraking bedragen helemaal strak en nu net xanax op maar moet eigenlijk meer maar gevoel gek wordt
https://www.deluisterlijn.nl/
daar kun je dag en nacht terecht (ook per chat) als je even wil ventileren.
thanks doemijdieglazembol. Its to much ook hier. M’n hoofd is gek ik wil rust in m’n hoofd. Opname komt er wel. Thanks voor adviezen. Lees iedereen maar lukt me niet per persoon t reageren dan is het te chaotisch. Sorry