Korte opname of niet? Help
vanuit behandelaar is er een advies om een kortdurende opname te overwegen. Vooral om de druk thuis in combi met therapie doebaar te houden/maken. Drukke thuissituatie met 3 jonge kinderen en ik ben met regelmaat compleet ontregeld. Behandeling valt zwaar. Waardeer mijn psych enorm maar dwang/angst fout te doen (normale leven) komt ook in therapie heel consequent terug. Met als gevolg dat ik nog meer ontregel. Maar ik vind het eng. En confronterend, ik wil niet dat mensen weten hoe slecht ik ga. Maar op mijn slechtste momenten is het heel donker. Maar ik wil stiekem verdwijnen. Ik weet niet waar ik goed aan doe. Ik wil niet zo slecht zijn. Maar m’n hoofd is giga obsessief. Hoe maak je keuze: en 3 weken van huis hoe?? Partner etc vinden t overdreven. Ik weet niet wat ik moet en voel me zo onstabiel dat dit nog enger is. Iemand tips?
Onlyhuman schreef op 23-02-2024 om 14:36:
Ik weet dat alles warrig en onduidelijk overkomt. Kwetsbaar opstellen is gewoon heel moeilijk voor me. Dit is meest kwetsbare ooit. Mijn moeder was altijd trots dat niks psychisch was of boos als dat werd geïmpliceerd. Nu voel ik me die falen. Alleen weet ik echt niet hoe door. Maar dit is echt heel eng en groots voor me. zonder medeweten van zou ik het zo doen. Maar wat het impliceert hoe fam naar me kijkt.. Heel kwetsbaar. En ik voel me falenZ maar jullie hebben gelijk dat ik voor mezelf moet gaan zorgen. Nu is het overleven.
Je faalt niet lieve Onlyhuman. Ik begrijp je echt heel goed, ik kom ook uit een context waar het 'psychische' belachelijk werd gemaakt. Je schrijft ook dat het vroeger naar was bij jou thuis, dus de mening van je moeder over dingen komt niet echt voort uit een gezonde visie op wat belangrijk is in het leven. Het klinkt misschien wat flauw, en ik weet dat het dieper gaat, maar de meningen van anderen gaan vaak veel meer over hen dan over jou.
Stel je even de situatie voor dat een van jouw kinderen over twintig jaar in een moeilijke periode zit, en jou om raad vraagt. En jij kunt dan liefdevol en empathisch zijn en meedenken over constructieve oplossingen. Omdat jij op dit moment in je leven bent gaan leren om voor jezelf te zorgen.
Onlyhuman schreef op 23-02-2024 om 13:27:
Partner weigert tot nu toe altijd vrij te nemen en zegt nu al hoe moet ik die 3 weken overbruggen.
Hij heeft duidelijk geen goed beeld van jouw toestand.
Als hij die 3 weken niet kan overbruggen, hoe gaat hij het dan doen als je helemaal uitvalt? Dat kan wel maanden duren. En dat probeer je juist te voorkomen door nu in te grijpen.
Ik denk echt dat je aan je omgeving duidelijk moet maken hoe slecht het gaat. En als dat (nu) niet lukt, toch gaan. Dan maar zonder begrip.
Ik heb hem vorige week gesmeekt thuis te blijven. Huilend. Doe ik bijna nooit. Ik heb gesmeekt zelfs gezegd dat ik er aan denk zelfmoord te plegen maar hij komt niet eens op terug want nu doe ik toch weer normaal.. en hij is niet thuis gebleven want hij kan z’n werk toch niet afzeggen. Voelt heel eenzaam. Maandenxterug tegen m’n moeder gezegd dat ik in hele slechte periode zat en voor trein had willen springen ik zat bij spoor. Maar ze is er nooit meer over begonnen want zou t immers nooit doen. Dat waren zulke grote hulpvragen. Ik doe dat nooit. Vader deed altijd zogenaamde suicidepogingen voor m’n neus. Mes op z’n keel kokend water op zichzelf heen gooien, moest m naakt uit t raam trekken en van t dak etc. Ik haat zelfmoord dreigen. Maar soms is het zo donker. Maar niemand komt er op terug.. dus hoe dan. Ik voel me aansteller door zeggen en niet doen. Gevoel moet doen omdat ik het zeg. Maar m’n kinderen… het is ingewikkeld in m’n hoofd
Ik haat ook met zelfmoord dreigen. Neem je verantwoordelijkheid naar jezelf of desnoods naar je kinderen en laat je opnemen.
Ja dat heb ik dus ook. Dreigen zwak. Doen dan tenminste nog ballen. Ik wil niet m’n vader zijn. Ik wil het niet eens denken. Heb het ook maar twee x gezegd. Niet ik ga het doen maar voel me zo slecht dat ik eraan denk
Only Human. Het is tijd om NU aan de bel te trekken en jezelf serieus te nemen. Ook al doen anderen dat niet. Dat is heel verdrietig, en voor later maar nu moet JIJ de verantwoordelijkheid nemen om voor jezelf te zorgen Je hebt niemands toestemming nodig en grof gezegd; niemand komt je redden. Neem jezelf erieus. Is het mogelijk om je hulpverlener nu nog even te contacteren voor het weekend?
Uit alles wat je schrijft blijkt dat je moeder nooit het beste met je voor had en nu ook niet je beste raadgever kan zijn. En toch luister je naar haar. Je partner kan je niet steunen omdat je niet laat zien wat je nodig hebt, en toch vind je dat zijn onvermogen dingen te regelen belangrijker is.
Is die drie weken opname niet het eerste moment waarop het over jóu gaat? De eerste keuze voor een leven waarin je uit die hele diepe dalen stapt en kiest voor jezelf?
Want dat mag. Sterker nog, het moet als moeder van je kinderen. Als je wil zorgen dat je kinderen terugkijken op een betere jeugd dan die van jou, is dit de kans om het tij te keren. Ook jij, juist jij, verdient een veel beter leven dan dat je nu hebt. En van dat betere leven gaan uiteindelijk je kinderen en misschien ook wel je partner echt profiteren.
Een psycholoog die een opname adviseert- die zijn zeldzaam. Dat doet diegene niet omdat je zweetvoeten hebt. De psych ziet dat je moeilijk uit het systeem van je omgeving loskomt, terwijl je daar wel baat bij zult hebben.
Misschien kun je je moeite om zelfs zoiets broodnodigs als een opname te organiseren, bij je psych neerleggen. Laat je man zoeken naar mensen die hem kunnen helpen de komende tijd. Ouders van vrienden van je kinderen, familieleden die wel goed met je voor hebben (dus niet je moeder), enz.
Want eigenlijk is er maar een keuze. Of nu, in overleg en gepland, een opname. Of er komt een moment waarop een opname of erger plaatsvindt omdat jij iets (on)herstelbaars hebt gedaan.
En dat zou zo zonde zijn. Jij bent die opname en herstel waard.
Ik weet het. Ik moet het vandaag laten weten wat ik wil. Zij regelt het dan. Weet iemand wat er na die drie weken gebeurd? Mag je dan terug naar behandelaar? Sorry stomme vraag. Ik moet met mezelf aan de slag. 2 jaar verder en het lukt niet goed. En wbt relatie, die is ingewikkeld we zijn niet samen samen. Door mijn onvermogen tot iemand toelaten. We zijn vrienden met gezin. Hij wil meer ik kan dat niet. Het is een rommeltje wat ik ervan gemaakt heb. Dus hem niet toelaten is een punt. Maar ik kan niemand toelaten. Daarom deze constructie ik had alleen verwacht dat ik beter zou zijn met kinderen. Dat ze me heel zouden maken. Maar ben net zo stuk maar nu zonder mogelijkheid stekker eruit te trekken. Ik heb hulp nodig. En psych gelijk dat zij niet genoeg kan bieden voor ni.nu. Maar ze is de eerste die ik vertrouw.. pijnlijk dat achterlaten. Sorry ik zoek geen excuses ik ben verplicht naar m’n kinderen. Enige wat telt
Je partner kan overleggen met zijn werkgever of hij zorgverlof opneemt. Ik weet niet precies wat de regels hiervoor zijn maar volgens mij is het mogelijk.
Het kan zijn dat je man en moeder wel betrokken zijn, maar niet weten hoe ze met je emoties om moeten gaan en er voor kiezen om dan maar niets te zeggen. Ik denk eigenlijk dat zij zelf ook niet emotioneel volwassen zijn, gezien hun reactie. Die reactie zegt niets over jou, maar het triggert wel een bepaald gevoel bij jou waardoor jij denkt dat het hun niets interesseert.
Vaak zie je als mensen zichzelf niet serieus nemen, anderen dat ook niet doen.
Toch zou ik wel de kans grijpen om jezelf beter te maken. Gun het jezelf. Ook als anderen er niet achter staan.
Als je een ongeluk zou krijgen en acuut naar het ziekenhuis moet zou je man, de vader van jullie kinderen, het ook zelf moeten regelen. Beschouw dit als iets acuuts dat moet. Het is niet jouw verantwoordelijkheid om te regelen hoe het dan thuis moet, dat moet je partner regelen.
Het klinkt in elk geval heel erg nodig. Dus zeg gewoon tegen je psych dat je er graag voor gaat, en deel je partner gewoon mee vanaf wanneer jij er niet bent en dat de kinderen dan zijn verantwoordelijkheid zijn.
Onlyhuman schreef op 23-02-2024 om 16:20:
Ik weet het. Ik moet het vandaag laten weten wat ik wil. Zij regelt het dan. Weet iemand wat er na die drie weken gebeurd? Mag je dan terug naar behandelaar? Sorry stomme vraag. Ik moet met mezelf aan de slag. 2 jaar verder en het lukt niet goed. En wbt relatie, die is ingewikkeld we zijn niet samen samen. Door mijn onvermogen tot iemand toelaten. We zijn vrienden met gezin. Hij wil meer ik kan dat niet. Het is een rommeltje wat ik ervan gemaakt heb. Dus hem niet toelaten is een punt. Maar ik kan niemand toelaten. Daarom deze constructie ik had alleen verwacht dat ik beter zou zijn met kinderen. Dat ze me heel zouden maken. Maar ben net zo stuk maar nu zonder mogelijkheid stekker eruit te trekken. Ik heb hulp nodig. En psych gelijk dat zij niet genoeg kan bieden voor ni.nu. Maar ze is de eerste die ik vertrouw.. pijnlijk dat achterlaten. Sorry ik zoek geen excuses ik ben verplicht naar m’n kinderen. Enige wat telt
Zeg JA tegen de hulp die wordt aangeboden. Zeg alsjeblieft ja. Doe het voor je kinderen. En bel 113 als je in de tussentijd hele donkere gedachten hebt.
Bespreek goed met de psychologe wat je mogelijkheden zijn en bereid je goed voor op opname. Je moet er heel erg voor jezelf heen gaan. Het lastige van opname is dat je in een groep mensen komt met wie het ook slecht gaat. Daar moet je mee kunnen omgaan. Eerlijk, ik kon dat niet en kwam slechter uit opname en ben minder eerlijk naar hulp uit angst voor opname. Maar dat ligt dus heel erg van de instelling af en dat moet je goed door spreken. En vraag alsjeblieft hulp aan je psychologe om aan je man duidelijk te maken hoe ernstig de situatie is. Doe het voor jezelf en voor je kinderen. Dikke knuffel!
Weet je wat sterk is: toegeven dat je ziek bent en voor de opname gaan. Sterkte! Het zijn niet alleen jouw kinderen, dus je partner regelt het maar.
Lieve TO. Je bent zelf een KOPP/KOV kind. Lees je eens in daarover. Kies nu voor jezelf en je eigen kinderen! Daar is geen enkele schaamte voor nodig, dat is sterk van je! Pak die benodigde behandeling. Als dat een opname is, dan is dat zo.