Geen ouderschapswens, maar wel een (lichte) kinderwens
Dit is een nogal persoonlijk topic en dat vind ik toch een beetje eng. Niet een heel heftig onderwerp, maar wel iets waarover ik graag mijn gedachten kwijt wil en ik ben benieuwd of mensen het herkennen.
Mijn besluit in deze staat overigens vast. Ik hoef dus niet overgehaald worden dat het allemaal wel kan, ik weet namelijk dat het mij gewoon niet past. Dus zulke reacties liever niet.
Er komt een lang verhaal, maar de titel vat het aardig samen. En lees daarbij de laatste alinea's als je geen zin hebt in al mijn zieleroerselen 
Toen ik twintig was, was er een moment dat ik me mijn toekomst voorstelde. Niet nadenken, maar gewoon kijken naar het plaatje dat er verscheen. Tot mijn eigen verbazing zag ik geen kinderen in dat plaatje. Tot dat moment had ik die eigenlijk altijd voor kennisgeving aangenomen, waarschijnlijk omdat dat toch het plaatje is waar je mee opgroeit.
Dat was het moment dat ik mij besefte dat ik geen kinderwens had. Ik vond en vind kinderen best heel leuk, maar ik kon mijzelf gewoon niet zien als moeder. Dat gevoel versterkte in de jaren die volgde.
En dan maken we even een sprong voorwaarts in de tijd Ik was inmiddels rond de 30 en één van mijn ouders terminaal 
En voor het eerst voelde ik een gemis bij het idee van zelf geen kinderen krijgen. Het nooit zwanger zijn. Niet mijn eigen baby in mijn armen houden. Het besef dat de generatie boven mij begon weg te vallen, maakte me er van bewust dat het na mij zou stoppen. En een kant in mij vond dat jammer, een gemis.
Maar elke keer als ik mij voorstelde als moeder dan klopte dat plaatje niet.
Ik dacht altijd dat mensen wel of geen kinderwens hadden, maar het gevoel bleek complexer dan dat. Ik had en heb geen ouderschapswens, maar wel een lichte kinderwens. Twee essentieel verschillende dingen, die je wel beiden nodig hebt om aan kinderen te willen beginnen vind ik. Dat neemt niet weg dat twee tegenstijdige gevoelens wel even voor twijfel zorgde, maar ik besefte me dat ik banger was dat ik spijt zou krijgen van het ouderschap dan van geen kinderen krijgen. Het eerste zag ik namelijk als een realistisch scenario en ik wilde niet zo'n moeder worden.
Toen ik een paar jaar later mijn autisme diagnose kreeg en mij meer bewust werd van mijn beperkingen, bevestigde dat voor mij extra dat het moederschap en ik geen passende combi zijn.
En weer een klein sprongetje in de toekomst 
nu naar het heden. Of om precies te zijn afgelopen kerst.
Ik was bij mijn familie en keek naar de jongste telg in de familie die mij tante had gemaakt. Een heerlijk prachtig wezentje. En toen kreeg ik de vraag of ik het niet jammer vond dat ik dat nooit zou mee maken. En opeens werd ik overvallen door emoties en voelde ik de tranen prikken in mijn ogen. Ik gooide het op labiel door vermoeidheid, maar ik wist dat het meer was dan dat. Dat ik het inderdaad heel erg jammer vind dat ik dat nooit zal meemaken. Dat er nooit een kleine Pop op deze aardkloot zal rondlopen. Bovenal dat ik nooit mijn eigen kindje zal vast houden. Weer voelde ik het gemis dat ik een paar jaar geleden voor het eerst voelde. Dit keer sterker. Dit keer doet het toch wat pijn.
Ik weet dat de tanterol mij veel beter ligt dan de moederrol. Ik weet dat zowel gevoelsmatig als praktisch het moederschap voor mij een absolute nee is. Maar die lichte kinderwens die er toch ook is, maakt het emotioneel toch behoorlijk ingewikkeld en soms ook gewoon best wel even kut en verdrietig.
En wat ik met dit topic wil? Eigenlijk vroeg ik me gewoon af of mensen het herkennen 
En ik denk daarnaast ook het hardop uitspreken van dit gevoel en daarmee voor mijzelf erkennen dat het er mag zijn.
Herkenbaar, denk ik, maar op een andere manier. Wij hebben 1 kind en er is lange tijd getwijfeld over een 2e. Verstandelijk weet ik dat het niet verstandig is, dat gaan we emotioneel en qua energie gewoon niet redden. Gevoelsmatig wil ik het wel, nog een keer zo’n droppie. Ik denk een beetje vergelijkbaar met wat jij ouderschapswens versus kinderwens noemt.
Als het je dwars blijft zitten, ga er over praten. Maar erkenning naar jezelf toe is al een hele belangrijke stap.
@RB Ik was van mijn stoel gevallen als jij het wel had herkend
Door mijn autisme en de specifieke beperkingen die ik er van ervaar, weet ik dat het ook praktisch voor mij geen goed idee is. Het zou me te veel energie kosten en ik zou te veel moeten opgeven, om dat te compenseren. Maar mijn gevoel, kwam voor dat praktische stuk. Dat gevoel was er eerst. En toch ondanks dat is er een kant in mij die het ook een gemis vind. En mede daarom ben ik blij dat ik tante ben en ik hoop dat ik een speciale rol in hun leven kan gaan spelen. Maar oppassen wel pas als ze zindelijk zijn
@Regendrup jij ook bedankt voor je lieve woorden.
Gek hoe goed het alleen al kan doen als anderen tegen je zeggen dat die tegenstrijdige gevoelens er mogen zijn
@Bloemenzee Het zit me gelukkig niet dwars, het is meer dat die opmerking een nieuwe fase is gestart van het ontwarren en een plek geven van die gevoelens emoties. En dit topic helpt daarbij
Ook voor jou
Volgens mij is het heel goed mogelijk om geen kinderwens te hebben en ondertussen een gemis te ervaren. Ik ben zelf bewust kindvrij omdat ik mijn genen niet wil doorgeven en wens dat de bloedlijn na mij stopt, maar ondertussen geef ik wel veel om mijn stiefzoon en heb ik een goede band met petekinderen en neefjes/nichtjes.
Ergens is er dan inderdaad dat spijtige gevoel omdat je die momenten niet kunt beleven met een eigen kind, maar daartegenover staat het besef dat het maar beter is om geen eigen kind te hebben. Rationeel is dit voor mij een uitgemaakte zaak, emotioneel niet zo; maar ik heb hoop dat de tijd daarin verbetering brengt.
@Valdemar Ik ervaar het dus wel als een kinderwens, maar het resultaat is hetzelfde.
En ik zit nu in de fase dat dat emotionele stukje een plek moet gaan krijgen.
Ik heb niet alle reacties gelezen maar mijn tante heeft dit ook gehad. Je bent dus zeker niey de enige! Ik weet dat ze dat toen mijn moeder zwanger was van mij (ik ben de oudste) heel veel met haar heeft besproken en toen ik werd geboren hebben tante en oom mij als een soort eigen bonus kindje behandeld. Ik noem ze nog steeds mama en papa en mijn tante heeft altijd gezegd dat zij door de komst van mij het gevoel heeft gehad wel het kind te hebben dat zij altijd heeft gewild zonder de echte verantwoordelijkheid die erbij komt kijken.
Dus misschien lollypopje, als je dit bespreekbaar maakt met mensen om je heen die je vertrouwt en met wie je een goede band hebt, is dit voor jou ook een mogelijkheid? Bij mijn tante (en oom) heeft dit heel erg geholpen. En ik zie ze oprecht ook als mijn 2e paar ouders. Ik heb altijd tegen iedereen gezegd dat ik 2 mama's en 2 papa's heb.
Enne waarom zou jou verdriet er niet mogen zijn? Als jij dit zo voelt, dan is dat zo en dan mag je het er best over hebben vind ik. Voor nu een knuffel!
Mooie post ❤️
Het is voor mij niet herkenbaar. Ik heb kinderen. Toch kan ik mij wel in je verplaatsen en ik snap je gevoel hierin. Een poosje terug las ik ergens een verhaal van iemand die het ook ongeveer zo ervaart maar ik kan maar niet bedenken waar dat stond 🤷🏼♀️. Zij was overigens hevig verontwaardigd over mensen die zeiden: dan word je toch draagmoeder? Als ik het nog weer kan terughalen dan post ik het hier.
Lollypopje, heel herkenbaar jouw gedachtengangen en gevoelens!
Ik wist vanaf mijn tienerjaren al dat ik ooit moeder wilde worden, maar helaas ontmoette ik steeds op de verkeerde momenten de (verkeerde (niet echt) ) mannen en zo was mijn vruchtbare periode voorbij. Het heeft mij mij heel wat jaren gekost om door dit rouwproces te komen, want dat is het, maar gelukkig alles een plekje kunnen geven.
Gelukkig kreeg ik de kans om de allerleukste/mafste/openminded tante te worden van de kinderen van mijn zus en dat heeft mijn grootste verdriet écht verzacht! Ik heb er nu méér dan vrede mee, maar ik weet hoe moeilijk dit is.
Ik hoop dat jij ooit zelf tot het besluit kunt komen wat voor jou goed voelt en haalbaar is, want voor een vrouw hangen er nogal wat restricties aan vast. Deels door moeder natuur, maar ook de manier waarop.
Jou kennende laat je je sowieso niet beïnvloeden door personen die deze gevoelens nooit hebben gehad, en dat is maar goed ook, want geen toegevoegde waarde, maar jij kent jezelf het beste en dat is wat telt!
Mocht je de behoefte hebben mij te pb-en, is helemaal oké, maar volg vooral je gevoel en verstand……….dat is het enige wat belangrijk is. Liefde is niet te koop, maar komt vanuit je hart.
Ik ben bewust kindvrij en ik herken het niet.
Ik vind het heel mooi dat je jezelf zo goed kent en dat je weet wat wel en niet bij je past en daar naar handelt.
Kersje schreef op 12-01-2022 om 19:43:
Lollypopje, heel herkenbaar jouw gedachtengangen en gevoelens!
Ik wist vanaf mijn tienerjaren al dat ik ooit moeder wilde worden, maar helaas ontmoette ik steeds op de verkeerde momenten de (verkeerde (niet echt) ) mannen en zo was mijn vruchtbare periode voorbij. Het heeft mij mij heel wat jaren gekost om door dit rouwproces te komen, want dat is het, maar gelukkig alles een plekje kunnen geven.
Maar jij had dus wel een kinderwens, dat is toch anders dan wat TO schrijft.
@TanteTheeLepel Mooi dat jouw tante die rol heeft kunnen vervullen.
Voorlopig zit dat er voor mij niet in. Ik woon wat verder en door mijn long covid, kan ik nu ook niet makkelijk langs.
Misschien speelt dat ook wel mee, bedenk ik me nu. Maar ach, de eerste is er pas net. De tweede op komst, nog tijd genoeg om een leuke betrokken tante te worden 😊
@SuzyQ Ik zou niet verontwaardigd worden door die vraag en heb die optie ook weleens uitgedacht. Nog los van de praktische bezwaren, kwam ik tot de conclusie dat dat stukje kinderwens dan in de weg zou zitten. Ik denk dat ik het daardoor verschrikkelijk moeilijk zou vinden, om het af te geven.
En inmiddels romantiseer ik zwangerschappen ook een stuk minder. Iemand in mijn omgeving is letterlijk 9 maanden ziek geweest en dat lijkt me de ultieme hel.
@Kersje dankejwel voor je lieve post ook. Jij had wel die moederschapswens, dan lijkt het me nog moeilijker. Want dan heb je gewoon pech met de omstandigheden die roet in het eten gooien. Wel fijn dat je het een plek hebt kunnen geven.
Mijn besluit is er, want ik mis die moederschapswens. Maar dat andere stemmetje, maakt dat besluit niet perse makkelijk.
redbulletje schreef op 12-01-2022 om 18:50:
Ik herken 't niet want wellicht mede door mijn autisme/prikkelgevoekigheid (waar ik overigens pas op m'n 48e een diagnose voor kreeg) trok ik gedrag van jonge kinderen als kind al niet. En hoe ouder ik word hoe minder mentale rek ik heb. Moet er niet aan denken dat ik nu met een puber had gezeten bijv. Blij dat ik de dans ontsprongen ben en ook enrpm dankbaar dat ik geen tante hoef te zijn.
Infobericht: bericht verwijderd, op de man
Kersje schreef op 12-01-2022 om 19:53:
[..]
Infobericht: quote verwijderd
Laten we niet gaan reageren op elkaar. Het is Lollypops topic.
Ik reageer ook terwijl ik me er niet in herken. Weliswaar op een andere manier maar toch. Dan hoeft zo'n opmerking dit topic niet te vervullen toch 
ieder zijn ding.
Zolang niemand me gaat proberen te overtuigen dat ik heus wel moeder kan worden 
mag van mij iedereen reageren, bij wie mijn post iets los maakt.
Dat overtuigen heb ik een keer gehad toen ik her op Viva liet vallen in een topic. Kon de persoon niet aan het verstand brengen dat het probleem niet zat in dat ik mijzelf niet zie als een traditionele moeder. Die was er van overtuigd dat er vast een manier zou zijn die bij mij zou passen Dat was heel vervelend. Daarom ook de disclaimer aan het begin in de OP
En juist daarom vind ik al jullie reacties heel fijn 💗
Gezien de last die ik zelf van mijn autisme ervaar in de steeds hysterischer wordende maatschappij, ben ik ook blij mijn genen niet te hebben doorgegeven en een ander te hebben opgezadeld met het leven en vooral alle maatschappelijke verplichtingen die daar hij komen kijken zoals schoolplicht en werkplicht.