Geen ouderschapswens, maar wel een (lichte) kinderwens
Dit is een nogal persoonlijk topic en dat vind ik toch een beetje eng. Niet een heel heftig onderwerp, maar wel iets waarover ik graag mijn gedachten kwijt wil en ik ben benieuwd of mensen het herkennen.
Mijn besluit in deze staat overigens vast. Ik hoef dus niet overgehaald worden dat het allemaal wel kan, ik weet namelijk dat het mij gewoon niet past. Dus zulke reacties liever niet.
Er komt een lang verhaal, maar de titel vat het aardig samen. En lees daarbij de laatste alinea's als je geen zin hebt in al mijn zieleroerselen 
Toen ik twintig was, was er een moment dat ik me mijn toekomst voorstelde. Niet nadenken, maar gewoon kijken naar het plaatje dat er verscheen. Tot mijn eigen verbazing zag ik geen kinderen in dat plaatje. Tot dat moment had ik die eigenlijk altijd voor kennisgeving aangenomen, waarschijnlijk omdat dat toch het plaatje is waar je mee opgroeit.
Dat was het moment dat ik mij besefte dat ik geen kinderwens had. Ik vond en vind kinderen best heel leuk, maar ik kon mijzelf gewoon niet zien als moeder. Dat gevoel versterkte in de jaren die volgde.
En dan maken we even een sprong voorwaarts in de tijd Ik was inmiddels rond de 30 en één van mijn ouders terminaal 
En voor het eerst voelde ik een gemis bij het idee van zelf geen kinderen krijgen. Het nooit zwanger zijn. Niet mijn eigen baby in mijn armen houden. Het besef dat de generatie boven mij begon weg te vallen, maakte me er van bewust dat het na mij zou stoppen. En een kant in mij vond dat jammer, een gemis.
Maar elke keer als ik mij voorstelde als moeder dan klopte dat plaatje niet.
Ik dacht altijd dat mensen wel of geen kinderwens hadden, maar het gevoel bleek complexer dan dat. Ik had en heb geen ouderschapswens, maar wel een lichte kinderwens. Twee essentieel verschillende dingen, die je wel beiden nodig hebt om aan kinderen te willen beginnen vind ik. Dat neemt niet weg dat twee tegenstijdige gevoelens wel even voor twijfel zorgde, maar ik besefte me dat ik banger was dat ik spijt zou krijgen van het ouderschap dan van geen kinderen krijgen. Het eerste zag ik namelijk als een realistisch scenario en ik wilde niet zo'n moeder worden.
Toen ik een paar jaar later mijn autisme diagnose kreeg en mij meer bewust werd van mijn beperkingen, bevestigde dat voor mij extra dat het moederschap en ik geen passende combi zijn.
En weer een klein sprongetje in de toekomst 
nu naar het heden. Of om precies te zijn afgelopen kerst.
Ik was bij mijn familie en keek naar de jongste telg in de familie die mij tante had gemaakt. Een heerlijk prachtig wezentje. En toen kreeg ik de vraag of ik het niet jammer vond dat ik dat nooit zou mee maken. En opeens werd ik overvallen door emoties en voelde ik de tranen prikken in mijn ogen. Ik gooide het op labiel door vermoeidheid, maar ik wist dat het meer was dan dat. Dat ik het inderdaad heel erg jammer vind dat ik dat nooit zal meemaken. Dat er nooit een kleine Pop op deze aardkloot zal rondlopen. Bovenal dat ik nooit mijn eigen kindje zal vast houden. Weer voelde ik het gemis dat ik een paar jaar geleden voor het eerst voelde. Dit keer sterker. Dit keer doet het toch wat pijn.
Ik weet dat de tanterol mij veel beter ligt dan de moederrol. Ik weet dat zowel gevoelsmatig als praktisch het moederschap voor mij een absolute nee is. Maar die lichte kinderwens die er toch ook is, maakt het emotioneel toch behoorlijk ingewikkeld en soms ook gewoon best wel even kut en verdrietig.
En wat ik met dit topic wil? Eigenlijk vroeg ik me gewoon af of mensen het herkennen 
En ik denk daarnaast ook het hardop uitspreken van dit gevoel en daarmee voor mijzelf erkennen dat het er mag zijn.
redbulletje schreef op 12-01-2022 om 20:11:
Gezien de last die ik zelf van mijn autisme ervaar in de steeds hysterischer wordende maatschappij, ben ik ook blij mijn genen niet te hebben doorgegeven en een ander te hebben opgezadeld met het leven en vooral alle maatschappelijke verplichtingen die daar hij komen kijken zoals schoolplicht en werkplicht.
Dit lijkt mij dan weer beter passend op een andere plek. Ik wil hier liever geen algemeen topic van maken over de voor en nadelen van kinderen krijgen, voor ouders en kinderen.
Ik vond kinderen altijd heel leuk en wilde ze zelf ‘eigenlijk’ ook wel maar ik zag mezelf ook niet als een (goede) moeder. Mijn kinderwens werd uiteindelijk wel heel sterk. Ik ben toen langzaam ook naar een beeld van en vertrouwen in mezelf als moeder toegegroeid. Ik ben daardoor wel laat moeder geworden, op mijn 36ste. Eenmaal zwanger heb ik nog een keer een flinke huilbui gehad, dat ik het niet wist, of het wel in me zat, het moederschap. Toen heeft mijn eigen moeder me gerustgesteld.
Mijn twijfels over het moederschap waren heel reeel. Ik was al 8 jaar moeder toen ik met ADD gediagnosticeerd werd en toen viel er veel op zijn plek. Mijn kinderen hebben het allebei ook. En toen de jongste nog een baby was, trok de moeilijke maar niet-gediagnosticeerde vader de stekker uit onze relatie. Toen de kinderen jong waren, heb ik mezelf enorm positief verrast als ouder. Sinds de puberteit is het allemaal veel moeilijker geworden, als ADD-ouder van AD(H)D-kinderen. Ik weet echt niet of ik het met de kennis van nu nog een keer zou doen. Zeker niet alleen. Het heeft me best veel gekost en ik ervaar het ook wel echt als slopend. Maar aan de andere kant: als je ze hebt, hou je van ze en kun je je niet voorstellen dat ze er niet zouden zijn. Ik kan (gelukkig!) niet anders dan blij zijn dat ze er zijn.
Kinderen die niet geboren worden, missen zichzelf niet. Als jijzelf sterk voelt dat de rol van moeder niet bij je past en niet een kwestie van angst is, zoals bij mij toch vooral was, vinden die gevoelens hun weg wel. Ik vind het ook niet raar dat het niet overeenkomt. Maar de meeste mensen zullen dat zo snel mogelijk bij elkaar proberen te brengen, zodat het verschil niet zichtbaar wordt. Maar ik denk dat het in jouw geval misschien wel kan, omdat je het zo helder hebt: geen moeder willen zijn en toch met een licht gevoel van ‘wat als’ aan kinderen (blijven) denken. Dan wordt een soort van mijmeren, dagdromen. Zolang daar geen echte spijt of pijn bij komt, je dat emotioneel niet in de weg zit, is het eigenlijk wel mooi.
Lollypopje schreef op 12-01-2022 om 20:14:
[..]
Dit lijkt mij dan weer beter passend op een andere plek. Ik wil hier liever geen algemeen topic van maken over de voor en nadelen van kinderen krijgen, voor ouders en kinderen.
Mooi gezegd Lollypopje en exact wat ik bedoelde met mijn eerdere post 😉
@Omnik Wat jij beschrijft over jouw moederschap, dat is voor mij één van de praktische redenen, dat ik het niet wil. Maar als het gevoel er wel was geweest, waren die praktische redenen waarschijnlijk ook niet meer relevant geweest vermoed ik
En ja, het doet wel een beetje pijn dat dat kindje er nooit gaat komen. Maar dat is niet erg, dat vind zijn plekje ook wel
Dankjewel voor je post
@Kersje de eerste post zag ik nog wel een klein verband dus daar had ik geen moeite mee, de tweede heeft niks meer met mijn post te maken. Vandaar dat ik daarop wel daarmee reageerde
Ik herken het gedeeltelijk. Nu heb ik wel een kind trouwens, maar het was nou niet een overweldigende kinderwens ofzo.
Als ik in de toekomst keek dan zag ik mijzelf yuppen óf in een boomgaard met een enorme schare, maar mijzelf nou niet echt in de rol van moeder. In welke rol dan wel weet ik ook niet trouwens. Volgens mij vond ik die boomgaard gewoon wel aantrekkelijk en van huis uit was ik een druk huishouden gewend.
Daarnaast word ik, misschien anders dan jij, niet echt warm of koud van andermans kinderen, maar ik wist wel dat ik het best goed met ze doe.
Oma leek me wel altijd wat, maar ja, dan moet je eerst moeder worden, haha, en dan maar zien.
Wat open en mooi beschrijf je het. Ik lees je posts ook altijd graag.
Ik heb twee kinderen met mijn ex. Dat is niet voor niets mijn ex (zachtjes uitgedrukt) en toen ik 35 was en bij hem weg was had ik nog een hele sterke wens voor nog een kindje. Nog een zwangerschap, bevalling en babytijd, maar nu wel harmonieus.
Er kwam echter geen partner op mijn pad, wel heel veel gedoe, rechtszaken, instanties en nu 5 jaar later is de rust weer wat gekeerd. Nog steeds geen partner, wel 40 en hoewel het me nog steeds fantastisch lijkt, weet ik eigenlijk wel dat het er niet in zit. De situatie is er niet naar, het verschil met de oudste 2 wordt te groot, mijn leeftijd te oud, burnout klachten helpen ook niet mee en inmiddels is de drang een stuk minder groot.
Misschien zit jij ook in de fase dat je altijd in je achterhoofd wist dat het nog mogelijk was, maar nu gezien je leeftijd weet dat het geen optie meer is? Een heel definitief afscheid dus, waar je niet meer zoals eerder nog op terug kon komen.
Lollypopje schreef op 12-01-2022 om 20:24:
@Kersje de eerste post zag ik nog wel een klein verband dus daar had ik geen moeite mee, de tweede heeft niks meer met mijn post te maken. Vandaar dat ik daarop wel daarmee reageerde
Snap ik, maar ik wist al precies wat voor reactie je van deze forummer kon verwachten, dus ik reageerde zelfs ‘op voorhand’, wat uiteindelijk ook zo bleek te zijn. Ach ja, ken je forummers na zoveel jaren 😉
@EvaLuna daar had ik niet eerder over nagedacht, maar het zou zeker mee kunnen spelen. Ik ben midden 30, al jaren vrijgezel en omdat mijn herstel nu mijn belangrijkste doel is heeft een partner nu ook geen prioriteit. En tegelijkertijd worden mijn siblings voor het eerst ouders. Het verraste mijzelf zelfs, hoeveel het me raakte toen de eerste geboren werd. Nog voor ik die had gezien.
Kinderen en ouders worden is dus ook wel echt een thema in mijn omgeving.
Overigens heeft nooit iemand die dichtbij me staat gezegd dat het nog wel komt die moederwens. Het wordt begrepen en dat is ook heel fijn.
Lollypopje schreef op 12-01-2022 om 20:24:
@Omnik Wat jij beschrijft over jouw moederschap, dat is voor mij één van de praktische redenen, dat ik het niet wil. Maar als het gevoel er wel was geweest, waren die praktische redenen waarschijnlijk ook niet meer relevant geweest vermoed ik
En ja, het doet wel een beetje pijn dat dat kindje er nooit gaat komen. Maar dat is niet erg, dat vind zijn plekje ook wel
Dankjewel voor je post
@Kersje de eerste post zag ik nog wel een klein verband dus daar had ik geen moeite mee, de tweede heeft niks meer met mijn post te maken. Vandaar dat ik daarop wel daarmee reageerde
Het verband is dat jij ook je autistische genen niet door wil geven toch?
Bloemenzee schreef op 12-01-2022 om 18:53:
Herkenbaar, denk ik, maar op een andere manier. Wij hebben 1 kind en er is lange tijd getwijfeld over een 2e. Verstandelijk weet ik dat het niet verstandig is, dat gaan we emotioneel en qua energie gewoon niet redden. Gevoelsmatig wil ik het wel, nog een keer zo’n droppie. Ik denk een beetje vergelijkbaar met wat jij ouderschapswens versus kinderwens noemt.
Als het je dwars blijft zitten, ga er over praten. Maar erkenning naar jezelf toe is al een hele belangrijke stap.
Oh, dit heb ik ook gehad.
redbulletje schreef op 12-01-2022 om 20:43:
[..]
Het verband is dat jij ook je autistische genen niet door wil geven toch?
Nee, waar heb jij dat gelezen?
Ik heb geschreven dat ik door mijn beperking ook praktische bezwaren zie aan het ouderschap. Maar ik vind mijn leven als autist super leuk, ondanks mijn beperkingen. En hoewel het zeker als kind niet makkelijk was, juist omdat niemand wist dat ik autist was, heb ik geen moeite met het op de wereld zetten van autisten. Ik vind het leven namelijk super leuk. En door mij van te voren bewust te zijn dat die kans er in zat, zou een kind niet 30 jaar op een diagnose hoeven te wachten en daardoor waarschijnlijker een makkelijkere jeugd hebben dan ik.
Als ik iets schrijf zit daar geen dubbele betekenis aan. Juist door mijn autisme benoem ik altijd vrij letterlijk wat ik bedoel. Het is dus niet nodig zelf te gaan invullen
To, ik heb geen kinderwens, nooit gehad. Maar ik heb ook wel eens nagedacht over hoe het zou zijn als ik een kind zou hebben dat op mij zou lijken. Dat jouw eigen ogen je ondeugend aankijken. Of alle andere schattige en leuke kanten die kinderen kunnen hebben.
Natuurlijk is een kind geen mini-versie van de ouder, zijn ze niet altijd lief en schattig, maar soms denk ik stel... en want het eindigt wel bij mij.
Lollypopje schreef op 12-01-2022 om 20:48:
[..]
Nee, waar heb jij dat gelezen?
Ik heb geschreven dat ik door mijn beperking ook praktische bezwaren zie aan het ouderschap. Maar ik vind mijn leven als autist super leuk, ondanks mijn beperkingen. En hoewel het zeker als kind niet makkelijk was, juist omdat niemand wist dat ik autist was, heb ik geen moeite met het op de wereld zetten van autisten. Ik vind het leven namelijk super leuk. En door mij van te voren bewust te zijn dat die kans er in zat, zou een kind niet 30 jaar op een diagnose hoeven te wachten en daardoor waarschijnlijker een makkelijkere jeugd hebben dan ik.
Als ik iets schrijf zit daar geen dubbele betekenis aan. Juist door mijn autisme benoem ik altijd vrij letterlijk wat ik bedoel. Het is dus niet nodig zelf te gaan invullen
Zo lees ik jou ook al heel wat jaren en juist daardoor heb ik deels ook ingezien dat autisme niet onder 1 noemer te verdelen valt. Heb ik geleerd dat sommigen ook juist gebruik/misbruik van hun autisme maken om enig ‘begrip’ af te dwingen. Dat dit absoluut niet nodig is en ook onnodig heb ik deels door jou en anderen in mijn nabijheid geleerd.
Ik snap het wel; het is bijzonder een zwangerschap mee te mogen maken, leven in je te voelen groeien, je af te vragen of je kindje op je zal lijken.
Waren baby's maar als puppies, dan konden ze met 8 weken naar hun nieuwe familie en kreeg je af en toe nog een foto en een reünie 
. Onzin natuurlijk, maar ik vind het onderscheid tussen kinderwens en moederschapswens best logisch. Veel vrouwen mijmeren ook wel over nog een zwangerschap maar dan niet meer de kindertijd. Of juist andersom, die willen nooit meer zwanger zijn.
Wat Evaluna aangeeft telt ook. Dat je door je leeftijd en omstandigheden niet meer de keuze hebt om nog van mening te veranderen en dat het je daarom nu meer raakt.
ik heb niet zo’n makkelijke jeugd gehad, en ik zou een aantal dingen beslist anders willen doen dan mijn ouders. Maar ik had niet het vertrouwen dat ik dat kón. En dat is een belangrijke reden dat ik geen kinderen heb.
vrienden en familieleden gaan je dan zo geruststellen van “oh maar jij bent vast een fantastische moeder”. Nee, daar geloof ik gewoon niet genoeg in. Ik zou heel goed zijn in de verantwoordelijkheid en de praktische dingen, maar ik ben bang dat de emotionele klik niet goed genoeg zou zijn.
Ik ben ook niet zo’n leuke tante. Ik zou het wel willen maar ik ben niet zo spontaan met kinderen, weet weinig te zeggen of te doen. Ze komen ook nooit op mij af. Pas als ze ver in de puberteit zijn krijg ik wat contact.
En ik mis wel wat ja, ergens had ik ook wel een baby’tje van mezelf willen vasthouden, ik heb er toen ik de leeftijd voor had ook wel over gedroomd. Maar ik geloof dat het wel goed is zo.