Geen ouderschapswens, maar wel een (lichte) kinderwens
Dit is een nogal persoonlijk topic en dat vind ik toch een beetje eng. Niet een heel heftig onderwerp, maar wel iets waarover ik graag mijn gedachten kwijt wil en ik ben benieuwd of mensen het herkennen.
Mijn besluit in deze staat overigens vast. Ik hoef dus niet overgehaald worden dat het allemaal wel kan, ik weet namelijk dat het mij gewoon niet past. Dus zulke reacties liever niet.
Er komt een lang verhaal, maar de titel vat het aardig samen. En lees daarbij de laatste alinea's als je geen zin hebt in al mijn zieleroerselen 
Toen ik twintig was, was er een moment dat ik me mijn toekomst voorstelde. Niet nadenken, maar gewoon kijken naar het plaatje dat er verscheen. Tot mijn eigen verbazing zag ik geen kinderen in dat plaatje. Tot dat moment had ik die eigenlijk altijd voor kennisgeving aangenomen, waarschijnlijk omdat dat toch het plaatje is waar je mee opgroeit.
Dat was het moment dat ik mij besefte dat ik geen kinderwens had. Ik vond en vind kinderen best heel leuk, maar ik kon mijzelf gewoon niet zien als moeder. Dat gevoel versterkte in de jaren die volgde.
En dan maken we even een sprong voorwaarts in de tijd Ik was inmiddels rond de 30 en één van mijn ouders terminaal 
En voor het eerst voelde ik een gemis bij het idee van zelf geen kinderen krijgen. Het nooit zwanger zijn. Niet mijn eigen baby in mijn armen houden. Het besef dat de generatie boven mij begon weg te vallen, maakte me er van bewust dat het na mij zou stoppen. En een kant in mij vond dat jammer, een gemis.
Maar elke keer als ik mij voorstelde als moeder dan klopte dat plaatje niet.
Ik dacht altijd dat mensen wel of geen kinderwens hadden, maar het gevoel bleek complexer dan dat. Ik had en heb geen ouderschapswens, maar wel een lichte kinderwens. Twee essentieel verschillende dingen, die je wel beiden nodig hebt om aan kinderen te willen beginnen vind ik. Dat neemt niet weg dat twee tegenstijdige gevoelens wel even voor twijfel zorgde, maar ik besefte me dat ik banger was dat ik spijt zou krijgen van het ouderschap dan van geen kinderen krijgen. Het eerste zag ik namelijk als een realistisch scenario en ik wilde niet zo'n moeder worden.
Toen ik een paar jaar later mijn autisme diagnose kreeg en mij meer bewust werd van mijn beperkingen, bevestigde dat voor mij extra dat het moederschap en ik geen passende combi zijn.
En weer een klein sprongetje in de toekomst 
nu naar het heden. Of om precies te zijn afgelopen kerst.
Ik was bij mijn familie en keek naar de jongste telg in de familie die mij tante had gemaakt. Een heerlijk prachtig wezentje. En toen kreeg ik de vraag of ik het niet jammer vond dat ik dat nooit zou mee maken. En opeens werd ik overvallen door emoties en voelde ik de tranen prikken in mijn ogen. Ik gooide het op labiel door vermoeidheid, maar ik wist dat het meer was dan dat. Dat ik het inderdaad heel erg jammer vind dat ik dat nooit zal meemaken. Dat er nooit een kleine Pop op deze aardkloot zal rondlopen. Bovenal dat ik nooit mijn eigen kindje zal vast houden. Weer voelde ik het gemis dat ik een paar jaar geleden voor het eerst voelde. Dit keer sterker. Dit keer doet het toch wat pijn.
Ik weet dat de tanterol mij veel beter ligt dan de moederrol. Ik weet dat zowel gevoelsmatig als praktisch het moederschap voor mij een absolute nee is. Maar die lichte kinderwens die er toch ook is, maakt het emotioneel toch behoorlijk ingewikkeld en soms ook gewoon best wel even kut en verdrietig.
En wat ik met dit topic wil? Eigenlijk vroeg ik me gewoon af of mensen het herkennen 
En ik denk daarnaast ook het hardop uitspreken van dit gevoel en daarmee voor mijzelf erkennen dat het er mag zijn.
Dat ik het jammer vind dat ik geen kinderen ga krijgen, dat wist ik. Maar ik dacht altiid dat geen moeder willen worden, genoeg was om dat een plekje te geven.
En dan blijkt het toch niet zo simpel. Blijkt er toch een soort van klein rouwproces te zijn. Dat overviel me denk ik ook.
Begrijpelijk toch 
Nu ik rond de 40 ben kan ik me ook nog voorstellen dat hormonen een invloed hebben gehad. Misschien dat er toch wat waar is van de "klapperende eierstokken" en is die hormoonspiegel gewoonweg lager nu ...
Lollypopje schreef op 12-01-2022 om 21:34:
Dat ik het jammer vind dat ik geen kinderen ga krijgen, dat wist ik. Maar ik dacht altiid dat geen moeder willen worden, genoeg was om dat een plekje te geven.
En dan blijkt het toch niet zo simpel. Blijkt er toch een soort van klein rouwproces te zijn. Dat overviel me denk ik ook.
Ik ben iets ouder dan jij en voor mij was het altijd een rationele bewuste keuze om geen kinderen te krijgen. Daar heb ik vrede mee, maar ondertussen merk ik wel dat mijn emotionele zijde hierbij spijt beleefd.
Er is een soort van gemis, een zekere rouw; maar ik onderdruk dit omdat ik weet dat de rationele keuze de beste was.
Ik ben bewust kindvrij en dat wist ik al op jonge leeftijd, niet door aandoeningen maar ik heb het gevoel gewoon niet. Ik heb er interessante gesprekken over met vrienden met kinderen omdat men vaak niet begrijpt waarom ik dat zo voel omdat ik me wel goed kan verplaatsen in hun leefwereld en ik heel zorgzaam ben. Maar het is er niet. Het enige wat mij wel eens liet twijfelen was m’n nieuwsgierigheid naar hoe een kind van mij eruit zou zien, wat ik dan zou voelen en soms bekruipt mij het gevoel dat ik misschien dan wel eenzaam ben als ik oud ben. Maar geen van deze zaken zijn voldoende om het dan “toch maar wel te doen”. Ik vind kinderen nml maar heel beperkt leuk. Tot een jaar of 2 vind ik ze schattig en daarna pas weer in de puberteit. Na een halve dag ben ik ze, ongeacht de leeftijd, echt zat en zo kan ik nog wel even doorgaan met het lijstje waarom ik kindvrij ben. Soms wel lastig om hardop te zeggen tegen andere mensen omdat het best hard is maar ik kan het niet mooier maken dan hoe het is. Het lijkt me in jouw geval best moeilijk, omdat je zo rationeel iets “moet” afwijzen terwijl kiezen voor ouderschap juist te doen heeft met keuzes maken op basis van gevoel. Ik kan weinig bijdragen aan je topic omdat ik er zo anders insta maar ik hoop dat je hier in dit topic genoeg gelijkgestemden vind waardoor je je gevoel een plek kan geven.
een beetje herkenbaar wel.
ik ben een top tante en mijn man een top oom (zeggen de nichtjes, neefjes en hun ouders)
en soms bekruipt dan het "toch wel jammer" gevoel dat wij ze niet hebben. maar uiteindelijk ben ik er echt van overtuigd dat ik geen kinderen wil. om 80 miljoen redenen, maar soms denk je wel eens "na ons komt er niks meer"
Vavoom schreef op 13-01-2022 om 00:30:
Ik ben bewust kindvrij en dat wist ik al op jonge leeftijd, niet door aandoeningen maar ik heb het gevoel gewoon niet. Ik heb er interessante gesprekken over met vrienden met kinderen omdat men vaak niet begrijpt waarom ik dat zo voel omdat ik me wel goed kan verplaatsen in hun leefwereld en ik heel zorgzaam ben. Maar het is er niet. Het enige wat mij wel eens liet twijfelen was m’n nieuwsgierigheid naar hoe een kind van mij eruit zou zien, wat ik dan zou voelen en soms bekruipt mij het gevoel dat ik misschien dan wel eenzaam ben als ik oud ben. Maar geen van deze zaken zijn voldoende om het dan “toch maar wel te doen”. Ik vind kinderen nml maar heel beperkt leuk. Tot een jaar of 2 vind ik ze schattig en daarna pas weer in de puberteit. Na een halve dag ben ik ze, ongeacht de leeftijd, echt zat en zo kan ik nog wel even doorgaan met het lijstje waarom ik kindvrij ben. Soms wel lastig om hardop te zeggen tegen andere mensen omdat het best hard is maar ik kan het niet mooier maken dan hoe het is. Het lijkt me in jouw geval best moeilijk, omdat je zo rationeel iets “moet” afwijzen terwijl kiezen voor ouderschap juist te doen heeft met keuzes maken op basis van gevoel. Ik kan weinig bijdragen aan je topic omdat ik er zo anders insta maar ik hoop dat je hier in dit topic genoeg gelijkgestemden vind waardoor je je gevoel een plek kan geven.
en dit!
Valdemar schreef op 12-01-2022 om 22:18:
[..]
Ik ben iets ouder dan jij en voor mij was het altijd een rationele bewuste keuze om geen kinderen te krijgen. Daar heb ik vrede mee, maar ondertussen merk ik wel dat mijn emotionele zijde hierbij spijt beleefd.
Er is een soort van gemis, een zekere rouw; maar ik onderdruk dit omdat ik weet dat de rationele keuze de beste was.
Dat lijkt me niet heel gek dat je dat voelt. Niet van mening veranderen lijkt me verstandig, maar die emoties mogen er zijn. Mijn persoonlijke ervaring met negatieve en lastige emoties is ook dat als ik ze niet toelaat, ze altijd blijven zeuren. Dus ik hoop dat je die emoties er wel gewoon kunt laten zijn.
Ik heb niet op iedereen gereageerd. Vandaag ook erg moe, dus lukt het me ook niet goed. Maar ik wil jullie wel allemaal bedanken voor het lezen en reageren op mij topic. Jullie reacties helpen me heel erg 💗
ik heb verder niks te zoeken in dit topic, maar wil je even een geven. Lijkt me niet makkelijk!
Lollypopje schreef op 13-01-2022 om 16:23:
[..]
Dat lijkt me niet heel gek dat je dat voelt. Niet van mening veranderen lijkt me verstandig, maar die emoties mogen er zijn. Mijn persoonlijke ervaring met negatieve en lastige emoties is ook dat als ik ze niet toelaat, ze altijd blijven zeuren. Dus ik hoop dat je die emoties er wel gewoon kunt laten zijn.
Geen zorgen, ik heb me laten steriliseren zodra het kon (al moet ik toegeven dat door topics als deze de twijfel weer toeslaat).
Misschien dat het voor vrouwen anders ligt (ivm met de zwangerschap en het moeder gevoel), maar ik denk dat mijn gemis ergens voorkomt uit het gevoel dat je niets kunt doorgeven.
Ik heb in het verleden een "lange" relatie gehad met een vrouw die een zoontje had en twee jaar geleden ben ik hem weer tegengekomen (ondertussen een jonge twintiger) en toen heeft hij mij bedankt voor de jaren dat ik er was. Dat deed wel deugd, zo het gevoel dat je iets mee hebt kunnen geven, dat je iets hebt betekend.
Ondertussen ben ik vier jaar getrouwd met een andere vrouw, eveneens met een eigen kind, en ik merk dat ik er heel bewust mee omga om te kijken welke waarden en normen ik hem bijbreng. Zelfs al heb ik zeer bewust gekozen om kindvrij te blijven, die drang om ergens een nalatenschap te creëren blijft toch hangen.
Misschien dat het ook bij jou opspeelt? Dat gevoel dat je niets van je ervaringen en gedachten kunt doorgeven aan iemand anders en dat alles zal verdwijnen bij jouw dood?
@Valdemar Zeker geen zorgen, ik wilde slechts zeggen dat dat gevoel er mag zijn en ook goed is om het toe te laten.
Hoewel dat niet doorgeven, wel meespeelde toen ik mij er van bewust werd. Zit het bij mij er toch meer in dat er toch een stukje kinderwens zit, dat net zo onverklaarbaar is als mijn gebrek aan moederschapswens. Beiden kan ik vervolgens met argumenten staven, maar de basis is gewoon een gevoel. Niet iets verstandelijks.
Soms is het ook niet mogelijk om alles rationeel te behappen.
Soms verwerpt het gevoel al die rationele argumenten. En dan is het aan jou om te bepalen naar wat je luistert en om een keuze te maken.
Ik denk dat je het niet makkelijk hebt hierbij, dus veel wijsheid gewenst.
@Valdemar Dank voor je wens. De keuze staat voor mij vast. Ik wil geen moeder worden en de consequentie daarvan is dat die kinderwens nooit vervuld kan worden. Je kunt namelijk niet allebij hebben.
Emotioneel maakt dat het wel ingewikkelder en dat moet zijn plekje vinden. Zeker nu mijn neefjes en nichtjes geboren beginnen te worden. Dat confronteert daar toch mee. En dat mag en laat ik ook toe maar het was wel makkelijker als ik gewoon een zwart-wit anti-kind type was geweest
@Lollypopje:
Ik denk dat er maar heel weinig mensen zo'n zwart-wit anti-kind type zijn. Denk wel dat er meerdere zijn die zichzelf dat willen wijsmaken.
Veel plezier alvast met je neefjes en nichtjes. Ik merk in mijn omgeving dat kindvrije personen vaak leukere tantes en ooms zijn dan mensen met kinderen.
Ik herken deels wat je schrijft, ook ik heb mezelf nooit als moeder gezien en had geen kinderwens tot mijn 30e. Ik kan ook niet zo goed met kinderen van anderen op een enkeling na.
Toch zorgde de emoties die jij beschrijft ervoor dat ik uiteindelijk na veel wikken en wegen, heb gekozen om wel kinderen te krijgen. Bij mij viel de medaille de andere kant op en ik was juist bang dat ik spijt zou krijgen, als ik het niet had gedaan.
Voor mij was dit de juiste keuze, want hoewel ik een verre van perfecte moeder ben, had ik deze ervaringen (tot zover, kan nog veranderen 😉) voor geen goud willen missen en dat had ik vooraf nooit gedacht.
Behalve de zwangerschappen, das not my cup of thea.
Ik ben wel benieuwd waar voor jou het verschil in zit tussen kinderwens en ouderschapwens?
Bij mij is het zo dat ik mezelf niet echt als ‘ouder’ zie, zoals ik andere ouders zie, maar als mezelf maar dan mét kinderen (ik kan dit niet goed uitleggen)