Geen ouderschapswens, maar wel een (lichte) kinderwens
Dit is een nogal persoonlijk topic en dat vind ik toch een beetje eng. Niet een heel heftig onderwerp, maar wel iets waarover ik graag mijn gedachten kwijt wil en ik ben benieuwd of mensen het herkennen.
Mijn besluit in deze staat overigens vast. Ik hoef dus niet overgehaald worden dat het allemaal wel kan, ik weet namelijk dat het mij gewoon niet past. Dus zulke reacties liever niet.
Er komt een lang verhaal, maar de titel vat het aardig samen. En lees daarbij de laatste alinea's als je geen zin hebt in al mijn zieleroerselen 
Toen ik twintig was, was er een moment dat ik me mijn toekomst voorstelde. Niet nadenken, maar gewoon kijken naar het plaatje dat er verscheen. Tot mijn eigen verbazing zag ik geen kinderen in dat plaatje. Tot dat moment had ik die eigenlijk altijd voor kennisgeving aangenomen, waarschijnlijk omdat dat toch het plaatje is waar je mee opgroeit.
Dat was het moment dat ik mij besefte dat ik geen kinderwens had. Ik vond en vind kinderen best heel leuk, maar ik kon mijzelf gewoon niet zien als moeder. Dat gevoel versterkte in de jaren die volgde.
En dan maken we even een sprong voorwaarts in de tijd Ik was inmiddels rond de 30 en één van mijn ouders terminaal 
En voor het eerst voelde ik een gemis bij het idee van zelf geen kinderen krijgen. Het nooit zwanger zijn. Niet mijn eigen baby in mijn armen houden. Het besef dat de generatie boven mij begon weg te vallen, maakte me er van bewust dat het na mij zou stoppen. En een kant in mij vond dat jammer, een gemis.
Maar elke keer als ik mij voorstelde als moeder dan klopte dat plaatje niet.
Ik dacht altijd dat mensen wel of geen kinderwens hadden, maar het gevoel bleek complexer dan dat. Ik had en heb geen ouderschapswens, maar wel een lichte kinderwens. Twee essentieel verschillende dingen, die je wel beiden nodig hebt om aan kinderen te willen beginnen vind ik. Dat neemt niet weg dat twee tegenstijdige gevoelens wel even voor twijfel zorgde, maar ik besefte me dat ik banger was dat ik spijt zou krijgen van het ouderschap dan van geen kinderen krijgen. Het eerste zag ik namelijk als een realistisch scenario en ik wilde niet zo'n moeder worden.
Toen ik een paar jaar later mijn autisme diagnose kreeg en mij meer bewust werd van mijn beperkingen, bevestigde dat voor mij extra dat het moederschap en ik geen passende combi zijn.
En weer een klein sprongetje in de toekomst 
nu naar het heden. Of om precies te zijn afgelopen kerst.
Ik was bij mijn familie en keek naar de jongste telg in de familie die mij tante had gemaakt. Een heerlijk prachtig wezentje. En toen kreeg ik de vraag of ik het niet jammer vond dat ik dat nooit zou mee maken. En opeens werd ik overvallen door emoties en voelde ik de tranen prikken in mijn ogen. Ik gooide het op labiel door vermoeidheid, maar ik wist dat het meer was dan dat. Dat ik het inderdaad heel erg jammer vind dat ik dat nooit zal meemaken. Dat er nooit een kleine Pop op deze aardkloot zal rondlopen. Bovenal dat ik nooit mijn eigen kindje zal vast houden. Weer voelde ik het gemis dat ik een paar jaar geleden voor het eerst voelde. Dit keer sterker. Dit keer doet het toch wat pijn.
Ik weet dat de tanterol mij veel beter ligt dan de moederrol. Ik weet dat zowel gevoelsmatig als praktisch het moederschap voor mij een absolute nee is. Maar die lichte kinderwens die er toch ook is, maakt het emotioneel toch behoorlijk ingewikkeld en soms ook gewoon best wel even kut en verdrietig.
En wat ik met dit topic wil? Eigenlijk vroeg ik me gewoon af of mensen het herkennen 
En ik denk daarnaast ook het hardop uitspreken van dit gevoel en daarmee voor mijzelf erkennen dat het er mag zijn.
Dat verschil kan ik eigenlijk niet goed uitleggen. Behalve dan dat het verschillend voelt en dat het ene gevoel er wel is en andere niet.
Het heeft dus niet zozeer te maken met het/een beeld dat ik heb van het moederschap.
Als ik mijn nichtje zie dan denk ik bijvoorbeeld serieus tegelijkertijd jammer en gelukkig niet.
Lollypopje gevoelens zijn er, dit verdriet mag je hebben. Gevoelens zijn ook onmogelijk uit te schakelen toch? Wat je er mee doet is een tweede..
Jouw topic zette mij even aan het denken. Ik ben zelf moeder van 2 jong volwassen zonen. De laatste jaren merk ik dat er steeds meer over het ouderschap nagedacht wordt. Deels komt dat denk ik door de huidige maatschappij en wereldproblematiek. Ook heeft tegenwoordig heeft bijna ieder mens wel een label, autisme, adhd, add en noem maar op. Ik weet niet of dat een vooruitgang is...misschien wel toch heb ik ook mijn twijfels.
Zelf heb ik nooit zo over het moederschap nagedacht, ik voelde een kinderwens en met de bevalling werd de moeder in mij geboren met al haar goede zorgen maar uiteraard ook tekortkomingen. Dat is het leven, zo is de mens. Zo heeft moeder natuur het geregeld.
@Earlybird
Ook heeft tegenwoordig heeft bijna ieder mens wel een label, autisme, adhd, add en noem maar op. Ik weet niet of dat een vooruitgang is...misschien wel toch heb ik ook mijn twijfels.
Hoewel offtopic wil ik hier toch even op reageren. Ik kreeg mijn diagnose toen ik begin 30 was. Ik ben vrouw en geen stereotype autist. Dus dan wordt het niet gezien. Alleen dat je wat anders bent.
Ik zou willen dat ik het al als kind had gehad, het had mijn leven zoveel makkelijker gemaakt. Ik kon redelijk omgaan met mijn beperkingen, maar moest continu zelf het wiel uit vinden. Bij mij resulteerde dat in 3 instortingen voor mijn 30e. Mijn diagnose heeft mij rust gegeven. Ik negeer beperkingen niet meer, omdat ik vind dat ik hetzelfde moet kunnen als anderen. Ik ga beter om met de beperkingen die ik heb. En ik haal nog meer uit juist de positieve eigenschappen die het me geeft.
Je moet niet diagnosticeren om het diagnosticeren. Maar de meesten die een diagnose krijgen, krijgen die niet voor niks.
Zelf heb ik nooit zo over het moederschap nagedacht, ik voelde een kinderwens en met de bevalling werd de moeder in mij geboren met al haar goede zorgen maar uiteraard ook tekortkomingen. Dat is het leven, zo is de mens. Zo heeft moeder natuur het geregeld.
Die laatste opmerking vind ik vervelend. In de context van je post leest dat als "je denkt er te veel over na, maar als je gewoon een kind krijgt komt het wel goed". Dat geeft het gevoel alsof je me niet serieus neemt.
Zo simpel is het dus niet. Het nadenken kwam bij mijzelf overigens pas nadat mij opviel dat ik twee verschillende gevoelens er over had die clashten. Niet daarvoor. Dat staat ook in mijn OP.
En helaas zijn er ook vrouwen bij wie dat moedergevoel nooit komt. Die spijt hebben van het moederschap. Ze zijn er aan begonnen omdat ze er niet over nadachten, het zo hoorden of omdat ze dachten dat het wel komt. Want dat zeg jij en veel andere vrouwen. En dan is dat kind er en dan komt het niet. Ze houden er van, maar hebben spijt. Het is een groot taboe, maar het bestaat. En juist omdat mijn gevoel zo ontzettend clasht acht ik de kans vrij reeel dat ik in die categorie zal vallen. Dat alleen al is een reden om het niet te moeten willen, hoeveel vrouwem ook beweren dat het wel komt als ze er zijn. Dat is een risico dat ik niet moet nemen. Niet voor mijzelf en niet voor die eventuele kinderen.
Om die reden denk ik trouwens dat het juist niet erg is dat mensen er tegenwoordig veel meer over nadenken. Het is namelijk niet een beslissing die je kunt terug draaien. Je kunt ze niet terugstoppen, als het je toch niet ligt.
Maar is het niet jammer dat mensen eerst een diagnose moeten hebben voordat ze weten waarom ze zijn zoals ze zijn? Maar goed dit is off topic.
Ik neem je zeker serieus! Anders reageer ik niet op je topic. Natuurlijk is nadenken over het ouderschap oke, maar is alles maakbaar en te bedenken van te voren? Ik geloof nu eenmaal dat ouderschap meestal met het kind geboren wordt. Net zoals bij dieren alleen soms gaat het mis. Ik weet gewoon misschien niet hoe ik het moet zien Lollypopje. Ik snap ook het taboe niet, tegenwoordig mag je toch zeggen dat het ouderschap niets voor je is?
Ik begrijp het taboe denk ik niet en misschien wel de kern van je topic niet.
Maar serieus nemen doe ik je zeker.
@Earlybird Het gaat bij een diagnose niet alleen om het jezelf mogen zijn. Al is het zeker zo dat mensen bepaald "normaal" gedrag van je verwachten, omdat ze denken dat je bent zoals zij. Het gaat ook om begrijpen hoe je in elkaar zit en hulp bij dingen waar je tegenaan loopt. Dingen die voor anderen heel gewoon zijn en daarom denken "jamaar dat doe je toch even", omdat ze gewoon niet kunnen begrijpen dat dat niet zo is. Zoals mijn topic buiten jouw referentiekader valt en daardoor moeilijk te begrijpen is, zo maak je dat als neurodivers persoon bij heel veel dingen mee.
En daarmee kom ik weer ontopic
Met taboe, doelde ik op achteraf spijt van het ouderschap. Dat komt voor en daar rust een taboe op. Als je dat toe durft te geven wordt je gezien als een ontaarde ouder.
En ik denk dat je mij inderdaad niet begrijpt. Ik geloof best dat er mensen zijn bij wie het spontaan komt als ze kinderen krijgen. Maar ik mis dat gevoel. Dat gevoel van moeder willen worden. Als ik denk aan kinderen van mijzelf dan denk ik ja, tot ik denk aan het moeder zijn en dan denkt alles in mij nee. Alles in mij schreeuwt nee. Zonder verklaarbare reden.
En uiteraard kun je dan de gok nemen. Misschien komt het wel. Maar daarmee neem je een gok met levens. Die van je kinderen, je partner en jezelf. En gokken met levens dat is niet een gok die ik wil nemen.
Lollypopje schreef op 15-01-2022 om 08:40:
Hoewel offtopic wil ik hier toch even op reageren. Ik kreeg mijn diagnose toen ik begin 30 was. Ik ben vrouw en geen stereotype autist. Dus dan wordt het niet gezien. Alleen dat je wat anders bent.
Ik zou willen dat ik het al als kind had gehad, het had mijn leven zoveel makkelijker gemaakt.
Ik vrees dat ik dan te beschermd zou zijn opgevoed terwijl ik nu als kind veel vrijheid heb gehad. Veel gespijbeld en veel op de manege gehangen. Aan de andere kant had ik dan wellicht niet de hel van de middelbare school hoeven mee te maken met al die klaswisselingen elk uur. Al betwijfel ik of ze in mijn jeugd al kleinschalige voorzieningen hadden voor autisten die snel overprikkeld zijn. Bestaan die nu uberhaupt al wel, dat ze drukke ADHD-ers niet tussen overprikkelde autisten zetten op speciaal onderwijs?
redbulletje schreef op 15-01-2022 om 09:41:
[..]
Ik vrees dat ik dan te beschermd zou zijn opgevoed terwijl ik nu als kind veel vrijheid heb gehad. Veel gespijbeld en veel op de manege gehangen. Aan de andere kant had ik dan wellicht niet de hel van de middelbare school hoeven mee te maken met al die klaswisselingen elk uur. Al betwijfel ik of ze in mijn jeugd al kleinschalige voorzieningen hadden voor autisten die snel overprikkeld zijn. Bestaan die nu uberhaupt al wel, dat ze drukke ADHD-ers niet tussen overprikkelde autisten zetten op speciaal onderwijs?
Dat hangt geheel van je ouders af. De mijne hadden wel gevonden dat ik alles moest proberen. En ze hadden me beter begrepen. Dat had zeker veel gescheeld in de relatie met mijn moeder, bij wie ik me altijd niet goed genoeg voelde.
Maar laten we weer ontopic gaan. Over autisme is al een ander topic. En voor mij zijn mijn beperkingen hooguit een extra reden dat ik ze niet wil.
Lollypopje schreef op 15-01-2022 om 09:33:
@Earlybird Het gaat bij een diagnose niet alleen om het jezelf mogen zijn. Al is het zeker zo dat mensen bepaald "normaal" gedrag van je verwachten, omdat ze denken dat je bent zoals zij. Het gaat ook om begrijpen hoe je in elkaar zit en hulp bij dingen waar je tegenaan loopt. Dingen die voor anderen heel gewoon zijn en daarom denken "jamaar dat doe je toch even", omdat ze gewoon niet kunnen begrijpen dat dat niet zo is. Zoals mijn topic buiten jouw referentiekader valt en daardoor moeilijk te begrijpen is, zo maak je dat als neurodivers persoon bij heel veel dingen mee.
En daarmee kom ik weer ontopic
Met taboe, doelde ik op achteraf spijt van het ouderschap. Dat komt voor en daar rust een taboe op. Als je dat toe durft te geven wordt je gezien als een ontaarde ouder.
En ik denk dat je mij inderdaad niet begrijpt. Ik geloof best dat er mensen zijn bij wie het spontaan komt als ze kinderen krijgen. Maar ik mis dat gevoel. Dat gevoel van moeder willen worden. Als ik denk aan kinderen van mijzelf dan denk ik ja, tot ik denk aan het moeder zijn en dan denkt alles in mij nee. Alles in mij schreeuwt nee. Zonder verklaarbare reden.
En uiteraard kun je dan de gok nemen. Misschien komt het wel. Maar daarmee neem je een gok met levens. Die van je kinderen, je partner en jezelf. En gokken met levens dat is niet een gok die ik wil nemen.
Dat is het belang van een diagnose. Als iemand buiten de marges valt kan dat heel lastig zijn, zowel voor diegene als voor de omgeving.
Beiden kanten denkt; dat doe je toch gewoon of niet. Terwijl het niet zo werkt. Helaas is het in veel gevallen echt nodig dat iemand een diagnose krijgt, voor dat men rekening wil houden met beperkingen. Sommige mensen willen bewijs, anders ben je alleen maar apart en moet je gewoon normaal doen.
Ouderschap doe je toch gewoon, zeggen veel mensen. Als het kind er is, komt het vanzelf. Het argument voor veel vrouwen om toch de zwangerschap te willen, ook al wil man nog niet, want iedereen zegt dat het goed komt. Terwijl het idd voor veel mensen echt niet zo makkelijk is. Genoeg vrouwen die na de bevalling nooit op die roze wolk komen te zitten, de ouders voor wie het gewoon lastig is om altijd ouder te zijn, die zich beperkt voelen.
Maar wel dol zijn op hun kind, maar het haten om ouder te zijn. Dat is denk ik het verschil tussen de kinderwens en ouderwens. Wel een kind super vinden, maar niet alle oudertaken die erbij komen.
Wat een mooi topic. Ik ga het nog eens helemaal op mijn gemak doorlezen en dan reageren.
Lollypopje schreef op 15-01-2022 om 09:33:
...
En ik denk dat je mij inderdaad niet begrijpt. Ik geloof best dat er mensen zijn bij wie het spontaan komt als ze kinderen krijgen. Maar ik mis dat gevoel. Dat gevoel van moeder willen worden. Als ik denk aan kinderen van mijzelf dan denk ik ja, tot ik denk aan het moeder zijn en dan denkt alles in mij nee. Alles in mij schreeuwt nee. Zonder verklaarbare reden.
En uiteraard kun je dan de gok nemen. Misschien komt het wel. Maar daarmee neem je een gok met levens. Die van je kinderen, je partner en jezelf. En gokken met levens dat is niet een gok die ik wil nemen.
Dit lezend denk ik dat je eigenlijk je keuze al gemaakt hebt en misschien kampt met de angst dat het achteraf de verkeerde keuze zou blijken.
Mocht je het nog niet gedaan hebben, lijst dan eens op wat de voordelen van kinderen zouden zijn en wat de nadelen; zeer rationele methode, maar misschien helpt het je.
Misschien is de tijd gewoon rijp voor jou om de knoop door te hakken en een definitieve keuze te maken, waarbij je de twijfel wegneemt en in overtuiging de weg kunt volgen die je vervolgens inslaat.
@Valdemar als je mijn OP hebt gelezen, dan weet je dat dit topic niet gaat over een keuze maken en dat ik daar ook geen hulp bij zoek. Dat stond er vrij duidelijk
Ik zocht vooral herkenning en dat heb ik gevonden en deed me goed.
Ik vind het wel herkenbaar, al ging bij mij het proces eigenlijk precies andersom. En dat is ergens heel raar om te schrijven, omdat ik heel erg lang wel een kinderwens heb gehad. Inderdaad, niet per sé de wens om een ouder te zijn, maar wel de wens om een kindje te hebben. Deels omdat het 'zo hoort', deels omdat ik zelf de oudste ben van een groot gezin en het echt heel erg leuk vond om mijn broertjes en zusje te hebben. Ik ben leiding geweest op scouting en vond dat echt fantastisch. En het is ook niet dat ik geen reële optie geweest is. Ik heb twee keer een miskraam gehad, allebei de keren voordat ik echt actief met kinderen krijgen bezig was; een keer met mijn ex, niet zo heel lang voordat het uit ging. Hij reageerde nogal lomp, wat een nagel aan de doodskist van onze relatie was ... Rond diezelfde tijd raake mijn tante (die uiteindelijk maar een paar jaar ouder is dan ik, mijn oom is jonger dan die ex) zwanger. De hydrofiele doeken die mijn moeder nog had liggen gingen naar haar toe. Omdat het een niet geplande zwangerschap was geweest wist zij niet van de miskraam, en toch, ik had op dat moment zo'n moeilijk moment - ik had er niet aan moeten denken om een kindje te krijgen van die ex, en ik was nog druk aan het studeren, en toch schoot het door me heen 'die hadden voor mij moeten zijn!'. De tweede keer was toen mijn nu man en ik nog maar een paar maanden bij elkaar waren.
Ondertussen is er veel gebeurd. Mijn man heeft nauwelijks behoefte aan seks, onder andere omdat door zijn autisme aanrakingen snel te veel worden, en omdat ik overgewicht heb is het geen optie om via andere wegen zwanger te proberen worden. Dus we hebben het heel veel over onze kinderwens gehad. En ergens is die er zeker ook, nog steeds. Aan de andere kant heb ik er ook steeds meer vrede mee dat die kinderen er gewoon niet gaan komen. En het besef dat ik, hoewel ik ergens graag kinderen zou willen, mezelf niet per sé als ouder zie. Wel als die leuke scoutingleiding, en als de meest toffe tante en grote nicht ooit. Mijn neefje is net 10 geworden, en ik heb ook wel eens gedacht 'gelukkig kan ik na een uurtje verjaardagsvisite weer naar huis'. Dat besef dat ik dan wel een kinderwens heb, maar geen ouderschapswens, daar is een heel rouwproces aan vooraf gegaan. Dagen dat ik heb gehuild en gescholden, omdat ik wéér ongesteld was geworden zonder dat we zelfs maar seks hadden gehad. Het stomme is dat ik dat 'geen seks' prima kan hebben, maar toen ik vond dat ik moeder moest worden ineens niet. Nu ik dat stukje los heb gelaten, kan ik ineens weer genieten van de (zeker liefdevolle én goede én romantische) relatie die ik wel heb, in plaats van steeds maar bezig te zijn met 'ja maar we moeten wel, anders lukt het nóóit!' Ik durf voorzichtig blij te zijn dat ik nu een vitrinekastje met onze D&D-mini's in de woonkamer kan zetten, zonder na te hoeven denken over kindveilige sluitingen. Of toe te geven dat ik gewoon heul veul slaap nodig heb, en dat het toch zeker wel zijn voordelen heeft dat ik niet om half 6 wakker gemaakt wordt door een stel stuiterballen op de zaterdagochtend.
Oftewel: heb ik nog steeds een kinderwens? Ja. Ik denk ook dat als er op de een of andere manier toch nog een kindje zou komen, die zeker welkom zou zijn. Heb ik een ouderschapswens? Nee, dat dus ook weer niet.
@Nanny 
Dat klinkt als pittige jaren. En zeker qls eerst die kinderwens wel zo sterk is en je daarna pas beseft dat je geen moeder wilt worden lijkt het me best pittig. Wel fijn om te lezen dat je nu rust daarin gevonden hebt. Hoe moeilijk dat stuk kinderwens soms ook zal zijn. Want pfff wat zijn die gevoelens gecompliceerd.
Ja, dat zijn ze ook. Gelukkig mogen ze dat ook zijn.