Geen ouderschapswens, maar wel een (lichte) kinderwens

Dit is een nogal persoonlijk topic en dat vind ik toch een beetje eng. Niet een heel heftig onderwerp, maar wel iets waarover ik graag mijn gedachten kwijt wil en ik ben benieuwd of mensen het herkennen.
Mijn besluit in deze staat overigens vast. Ik hoef dus niet overgehaald worden dat het allemaal wel kan, ik weet namelijk dat het mij gewoon niet past. Dus zulke reacties liever niet.

Er komt een lang verhaal, maar de titel vat het aardig samen. En lees daarbij de laatste alinea's als je geen zin hebt in al mijn zieleroerselen

Toen ik twintig was, was er een moment dat ik me mijn toekomst voorstelde. Niet nadenken, maar gewoon kijken naar het plaatje dat er verscheen. Tot mijn eigen verbazing zag ik geen kinderen in dat plaatje. Tot dat moment had ik die eigenlijk altijd voor kennisgeving aangenomen, waarschijnlijk omdat dat toch het plaatje is waar je mee opgroeit. 
Dat was het moment dat ik mij besefte dat ik geen kinderwens had. Ik vond en vind kinderen best heel leuk, maar ik kon mijzelf gewoon niet zien als moeder. Dat gevoel versterkte in de jaren die volgde.

En dan maken we even een sprong voorwaarts in de tijd Ik was inmiddels rond de 30 en één van mijn ouders terminaal En voor het eerst voelde ik een gemis bij het idee van zelf geen kinderen krijgen. Het nooit zwanger zijn. Niet mijn eigen baby in mijn armen houden. Het besef dat de generatie boven mij begon weg te vallen, maakte me er van bewust dat het na mij zou stoppen. En een kant in mij vond dat jammer, een gemis. 
Maar elke keer als ik mij voorstelde als moeder dan klopte dat plaatje niet. 

Ik dacht altijd dat mensen wel of geen kinderwens hadden, maar het gevoel bleek complexer dan dat. Ik had en heb geen ouderschapswens, maar wel een lichte kinderwens. Twee essentieel verschillende dingen, die je wel beiden nodig hebt om aan kinderen te willen beginnen vind ik. Dat neemt niet weg dat twee tegenstijdige gevoelens wel even voor twijfel zorgde, maar ik besefte me dat ik banger was dat ik spijt zou krijgen van het ouderschap dan van geen kinderen krijgen. Het eerste zag ik namelijk als een realistisch scenario en ik wilde niet zo'n moeder worden.

Toen ik een paar jaar later mijn autisme diagnose kreeg en mij meer bewust werd van mijn beperkingen, bevestigde dat voor mij extra dat het moederschap en ik geen passende combi zijn.

En weer een klein sprongetje in de toekomst nu naar het heden. Of om precies te zijn afgelopen kerst. 
Ik was bij mijn familie en keek naar de jongste telg in de familie die mij tante had gemaakt. Een heerlijk prachtig wezentje. En toen kreeg ik de vraag of ik het niet jammer vond dat ik dat nooit zou mee maken. En opeens werd ik overvallen door emoties en voelde ik de tranen prikken in mijn ogen. Ik gooide het op labiel door vermoeidheid, maar ik wist dat het meer was dan dat. Dat ik het inderdaad heel erg jammer vind dat ik dat nooit zal meemaken. Dat er nooit een kleine Pop op deze aardkloot zal rondlopen. Bovenal dat ik nooit mijn eigen kindje zal vast houden. Weer voelde ik het gemis dat ik een paar jaar geleden voor het eerst voelde. Dit keer sterker. Dit keer doet het toch wat pijn.

Ik weet dat de tanterol mij veel beter ligt dan de moederrol. Ik weet dat zowel gevoelsmatig als praktisch het moederschap voor mij een absolute nee is. Maar die lichte kinderwens die er toch ook is, maakt het emotioneel toch behoorlijk ingewikkeld en soms ook gewoon best wel even kut en verdrietig.

En wat ik met dit topic wil? Eigenlijk vroeg ik me gewoon af of mensen het herkennen
En ik denk daarnaast ook het hardop uitspreken van dit gevoel en daarmee voor mijzelf erkennen dat het er mag zijn.