Burnout

Hobbelster schreef op 12-07-2021 om 14:38:

[..]

Het gaat er niet om of je de mogelijkheid hebt. Als je uitvalt, val je uit; is dat niet het geval, dan kun je blijkbaar wel nog door. Even afgezien van of je moet. Je doet nu alsof het een keuze is om niet uit te vallen, nou geloof mij maar, dat is het niet.

Ik vind het stuitend dat je het een 'luxepositie' noemt, ik ga ervan uit dat jij het nog nooit zelf hebt ervaren, en gelukkig maar voor jou, anders zou je dit je toetsenbord niet uitkrijgen

Hoe zie je dat voor je dan? Ik denk dat het voor heel veel mensen op de wereld niet realistisch is, omdat ze geen geldschieter hebben die hen onderhoudt.

En/of er zijn anderen van hen afhankelijk, die kun je niet verwaarlozen, of dood laten gaan.

Ellori schreef op 12-07-2021 om 16:04:

Het idee achter dit topic was zeker NIET! om allerlei beschuldigingen te maken naar elkaar of om verwijten te maken.
Het is namelijk onmogelijk om te beoordelen of iemand een luxepositie heeft of niet.

Dit topic is om elkaar te steunen, niet af te vallen.

Je kunt moeilijk ontkennen dat het een privilege is dat jullie in de positie verkeren dat het kan. Dat je in een land woont waarin dit ondersteund wordt en dat je voor niemand hoeft te zorgen en om niemand anders hoeft te denken dan jezelf. 

Genoeg mensen die er alleen maar van kunnen dromen om een tijdje rustig aan te doen, maar zich dit niet kunnen veroorloven. 

Voor veel mensen geldt dat ze geen geld binnenkrijgen als ze niks doen en dus geen dak boven hun hoofd hebben en geen eten hebben, dus dan houdt het een beetje op. En/Of zij kunnen hun kinderen niet uitbesteden, dus dan zul je toch echt aan de bak moeten. 

Ik bedoel dit zeker niet vervelend, meer als realisatie en mijn eigen verwondering hoe persoonlijk het is hoe je met tegenslag omgaat en hoe afhankelijk dat is van de situatie waarin je verkeert. 

Even als mod en als ervaringsdeskundige; laten we ervan uitgaan dat mensen hier niet zitten om elkaar af te katten, maar hooguit iets zo formuleren dat je het verkeerd kunt opvatten.

Zeker in een topic waar je je kwetsbaar opstelt, kan het zomaar gebeuren dat je je geraakt of veroordeelt voelt. Maar ik denk niet dat dit hier de bedoeling was. Al weet ik ook, dat ik de eerste maanden van de periode dat ik met een burn-out thuis zat, van niemand een opmerking kon verdragen als 'ach het valt wel mee', of 'ja maar jij deed of doet ook dit of dat' of (nog erger) mensen die tegeltjeswijsheden uit de happinezz citeerden. 
Een burn-out hebben is gewoon niet fijn, en het is prettig als een bedrijf meedenkt. Maar zeker als de 'aanleiding' lang heeft geduurd, heb je echt lang de tijd nodig om je stresslevels naar beneden te krijgen. Take care was eigenlijk het door mij altijd best ontvangen boodschap

Ik wil best een apart topic openen over dit onderwerp. 

Julali schreef op 12-07-2021 om 13:15:

[..]

Het valt mij op dat dit voor veel mensen met een burn out geldt. Ik weet niet of hier ooit onderzoek naar is gedaan, maar het lijkt erop dat alleen de mensen die de mogelijkheid hebben om uit te vallen, dit doen.

Mensen die niet in die luxepositie zitten, moeten wel door. Misschien ligt dit voor de hand hoor, want wat niet kan, kan niet, maar het valt wel op.

Ik herken dat wel. Ik heb al heel lang flinke burn-out klachten en het sukkelt in zijn geheel zachtjes nog verder achteruit, voor mijn gevoel. Ik ben 5 jaar geleden verhuisd en soms heb ik het gevoel dat ik toen een beetje 'stuk' ben gegaan. Dat was met mijn ADD eigenlijk niet goed te doen. Best veel hulp gehad maar je bent toch zelf degene die het bij elkaar moet zien te houden. Ik heb twee kinderen, ben al sinds babytijd van jongste alleen met ze. Gecompliceerde ex die bij tijd en wijle nog veel overlast heeft veroorzaakt. Hij had ze altijd wel een weekend per twee weken maar sinds jongste heftig aan het puberen is geslagen, wil die er niet meer naartoe. Vader zegt ook : "Zo kan hij hier niet zijn natuurlijk." (Zo = boos en agressief). Dat hij hier zo eigenlijk ook niet goed kan zijn en dat het bijzonder uitputtend is om te anticiperen op al zijn heftige emoties, en zijn brus zoveel mogelijk uit de wind te houden is dus mijn probleem, nou ook alweer bijna twee jaar. Om een lang verhaal kort te maken: uitvallen zit er dus niet in. Dat kan gewoon niet 😳. Dus ik ploeter maar door. Ik ben wel eens bang voor wat er gebeurt als de druk wegvalt ...

Omnik, jouw verhaal klinkt wel heel bekend! Kinderen zijn nog jonger en het zwaartepunt ligt vooral bij de moeilijke ex die heel veel energie kan kosten. Na de scheiding zo'n ,4 jaar uitgehouden, maar nu al ruim een jaar aan het rommelen. Het gaat met UPS en downs. Nu vooral een down.
We moeten door... Er is maar minimaal uit te besteden en die 16 uur die ik werk in de ziektewet is prettig, maar lost natuurlijk niet alles op.
Werk jij?

Exact, hier heb ik het over. Er is een groot verschil tussen wel of niet de mogelijkheid hebben om om te vallen. 

Mooi om te zien dat die verhalen hier ook welkom zijn. 

Hobbelster schreef op 12-07-2021 om 14:38:

[..]

Het gaat er niet om of je de mogelijkheid hebt. Als je uitvalt, val je uit; is dat niet het geval, dan kun je blijkbaar wel nog door. Even afgezien van of je moet. Je doet nu alsof het een keuze is om niet uit te vallen, nou geloof mij maar, dat is het niet.

Ik vind het stuitend dat je het een 'luxepositie' noemt, ik ga ervan uit dat jij het nog nooit zelf hebt ervaren, en gelukkig maar voor jou, anders zou je dit je toetsenbord niet uitkrijgen.

Ik denk dat het juist goed is Hobbelster, dat je los hebt gelaten. Ik heb de post van Julali ook niet zo gelezen dat degene die maar door en door gaat, zoals ik, een bikkel zou zijn en degene die uitvalt een softie. Het voelt heel ongezond, dat geploeter om het vol te houden en ik vind het eigenlijk helemaal niet goed voor mij. Maar als ik mijn verantwoordelijkheden niet meer kan nemen, mijn leven met mijn kinderen niet meer aankan, is er geen goede back up voor ze. En ik weet niet precies hoe het werkt maar ik krabbel dus iedere keer maar weer zo goed en zo kwaad als dat gaat op en ga maar weer door. Maar ga nou niet denken dat dat eigenlijk beter is, sterker is. Dat is nou net het probleem met burn out, dat je vindt dat je altijd door moet gaan. Doe het jezelf niet aan om te twijfelen of het wel goed is dat je het opgegeven hebt. Het is hartstikke goed! Zorg goed voor jezelf!

Nog een toevoeging: ik ga er dus vanuit dat er nog een hele tijd iets van een keuze is of je doorgaat met je zelfdestructieve gedrag. Maar ik snap ook wel dat er altijd een moment komt dat het echt niet meer gaat. Dan breek je gewoon af. Ik hoop eigenlijk dat het bij jou niet zover heeft hoeven komen Hobbelster maar het kan natuurlijk goed zijn dat je wel tot het gaatje bent gegaan. Ik ben voor mezelf wel eens bang dat dat moment 'te vroeg' komt. Ik heb mijn hoop gevestigd op de leeftijd en dat ik dan gemakkelijker zelf weg kan. Ik denk bijvoorbeeld wel eens over een chalet op een camping in de buurt. Om maar weg te kunnen.

Ik wil misschien ook wel meeschrijven. In ieder geval meelezen 🙃 hier burn out sinds december.

Maar ik probeer nog even te bedenken of ik het nou een veilig gevoel vind dat er hier mogelijk iets heerst van een luxe positie. Toen ik uitviel had ik namelijk geen keuze meer. En moesten de dingen tegen wil en dank geregeld worden. 

Omnik schreef op 12-07-2021 om 23:20:

[..]

Ja ook 16 uur. Is lange tijd 24 geweest en ga daar wrs ook weer naar terug. Ik ben vorig jaar een paar maanden in de ziektewet geweest, omdat er echt niks anders opzat. Maar dat was middenin de schoolsluiting en het lost niet echt wat op als de belangrijkste stressfactor je kind is wat 24 uur per dag thuis is.

Mijn zoon is op een leeftijd dat er niks meer uit te besteden valt. Hij weigert gewoon alles. Er zijn verder ook weinig mensen die dicht genoeg bij ons staan om iets te doen. De mensen die het weten branden hun vingers er niet aan. Veel te moeilijk. Dat snap ik ook nog. Maar het is wel enorm taai. Er is een gezinsbegeleider en daar heb ik enorm veel aan gehad. Zij heeft ervoor gezorgd dat ik op een andere manier grenzen ging stellen en dat het ook weer geregeld gezellig werd. Maar de situatie blijft instabiel en de laatste weken is het echt een mijnenveld met hem. En het is niet meer zoals vroeger, toen hij in de vakantie onmiddellijk ontspande. Voor hetzelfde geld gaat hij dan gewoon door met zijn dwingende gedrag, omdat hij zich verveelt, ontevreden is, boos op zijn vrienden, zich slecht voelt. Maar ik hoop toch maar dat het na zijn pww en definitieve bevestiging dat hij zal overgaan wat rustiger wordt. Want anders moet ik er echt even een paar dagen tussenuit. Dan moet hij maar alleen thuisblijven, waar hij eigenlijk net niet aan toe is. Maar er zit soms niks anders op als ik niet compleet door wil draaien.

Ik zou toch met zijn vader in gesprek gaan. Kan het zijn dat daar een deel van de oorzaak van het gedrag ligt van jullie zoon? Een vader die je zo stikhard laat vallen als je het moeilijk hebt, is nogal wat om te verwerken op die leeftijd. 

Dat hij het niet meer gezellig vindt met zijn zoon betekent niet dat hij zich volledig kan terugtrekken. Hij is zijn vader, daar horen ook de moeilijke periodes bij. 

Voor jou is het evengoed loodzwaar, dus het argument dat hij zijn zoon niet meer kan opvangen is buitensporig, aangezien jij sowieso het overgrote deel van de zorg op je nam.