Burnout
Ik ben vast niet de enige die een burnout heeft (gehad) en zo af en toe even wil klagen over hoe vervelend dat is etc. Maar ik denk dat het ook kan helpen om zo af en toe wat tips en tricks uit te wisselen.
Omnik schreef op 12-07-2021 om 23:42:
[..]
Ik denk dat het juist goed is Hobbelster, dat je los hebt gelaten. Ik heb de post van Julali ook niet zo gelezen dat degene die maar door en door gaat, zoals ik, een bikkel zou zijn en degene die uitvalt een softie. Het voelt heel ongezond, dat geploeter om het vol te houden en ik vind het eigenlijk helemaal niet goed voor mij. Maar als ik mijn verantwoordelijkheden niet meer kan nemen, mijn leven met mijn kinderen niet meer aankan, is er geen goede back up voor ze. En ik weet niet precies hoe het werkt maar ik krabbel dus iedere keer maar weer zo goed en zo kwaad als dat gaat op en ga maar weer door. Maar ga nou niet denken dat dat eigenlijk beter is, sterker is. Dat is nou net het probleem met burn out, dat je vindt dat je altijd door moet gaan. Doe het jezelf niet aan om te twijfelen of het wel goed is dat je het opgegeven hebt. Het is hartstikke goed! Zorg goed voor jezelf!
Goede post. Dit is inderdaad wat ik bedoelde. Die gedachtegang dat het beter is om door te gaan en dat hier zo gepikeerd wordt gereageerd op mijn bericht, is denk ik onderdeel van het probleem van een burn out.
Het is niet erg om in te storten als je het jezelf veel te zwaar maakt, dat is juist goed, want daar leer je van. Maar niet iedereen kan dat doen, want soms zijn er te veel verantwoordelijkheden die niet zomaar afgelegd kunnen worden. De situatie van Omnik is daar een voorbeeld van.
Wattenbolleke schreef op 16-07-2021 om 07:59:
Ik wil misschien ook wel meeschrijven. In ieder geval meelezen 🙃 hier burn out sinds december.
Maar ik probeer nog even te bedenken of ik het nou een veilig gevoel vind dat er hier mogelijk iets heerst van een luxe positie. Toen ik uitviel had ik namelijk geen keuze meer. En moesten de dingen tegen wil en dank geregeld worden.
Vergeet dat woord luxe positie! Het dekt de lading niet. Je moet het inzicht krijgen dat je die (gezonde) keuze wel zou moeten maken, als daar de mogelijkheid voor is.
Ik was een jaar geleden bij een bedrijfsmaatschappelijk werker. Die zei: "Normaal zeg ik tegen mensen: 'Laat het nu maar eens eerst allemaal uit je handen vallen. Nood breekt wet. Anderen moeten het maar een tijdje doen.' Maar tegen jou kan ik dat niet zeggen." Dat heeft te maken met mijn gezinssituatie. Maar gezond is dat niet. En het is geen luxe dat iemand die een steunsysteem heeft daarop terugvalt. Sterker nog: waarschijnlijk heb je daar veel te lang mee gewacht en moest je daarom veel meer uit je handen laten vallen dan je zou willen. Je hoeft je niet te schamen dat je dat gedaan hebt! Je moet er trots op zijn! Dat gaat waarschijnlijk helemaal tegen jouw intuïtie in maar daarom ben je ook gevoelig voor burn out! Je hoeft je niet te verontschuldigen of te verantwoorden. Als iemand daar toch om zou vragen, kan je dat bij diegene laten. En niet alles wat jou triggert, is aanvallend bedoeld. Het kan ook een vraag zijn, onbekendheid ermee, een te kort door de bocht opmerking, een onhandig woord. Ontspan! Je bent juist goed bezig als je stopt voordat je geen andere optie meer hebt omdat je helemaal in de kreukels ligt!!!
Julali schreef op 16-07-2021 om 08:10:
[..]
Ik zou toch met zijn vader in gesprek gaan. Kan het zijn dat daar een deel van de oorzaak van het gedrag ligt van jullie zoon? Een vader die je zo stikhard laat vallen als je het moeilijk hebt, is nogal wat om te verwerken op die leeftijd.
Dat hij het niet meer gezellig vindt met zijn zoon betekent niet dat hij zich volledig kan terugtrekken. Hij is zijn vader, daar horen ook de moeilijke periodes bij.
Voor jou is het evengoed loodzwaar, dus het argument dat hij zijn zoon niet meer kan opvangen is buitensporig, aangezien jij sowieso het overgrote deel van de zorg op je nam.
Dat is uiteraard geprobeerd. Zoon en vader triggeren elkaar heel sterk. Denk: politie bellen. Vader is geen klootzak maar ziet het niet. Druk uitoefenen werkt niet. Zoon wil ook niet en verzet zich er ook hevig tegen. Denk: politie bellen. Ik ben echt wel tot de grens gegaan. Eroverheen zelfs dus.
Ik begrijp wel wat Julali probeerde te zeggen, het las misschien een beetje hard.
Ik heb zelf een burn-out gehad zo’n anderhalf geleden, omdat ik zzp-er ben en nog niet voldoende verzekerd kon ik simpelweg niet uitvallen. Zonder werk geen inkomen en met een bedrijfspand en huurappartement kon ik niet anders dan doorwerken. Hoe graag ik ook had gewild en hoezeer het ook nodig was, vond het toen ook heel naar dat mensen zeiden dat ik me aanstelde want “ik werkte toch nog gewoon” wat ze echter niet zagen was dat ik tussendoor sliep op m’n werk, heel veel nee heb moeten verkopen en mij blauw betaalde aan m’n therapie omdat ik niet kon wachten op verzekerde zorg. Mijn leven bestond even uit werk, slaap en therapie. Niet de mooiste tijd van m’n leven en ik moet er nog steeds voor waken niet eenvoudig terug te vallen in oud gedrag maar het heeft me ook veel gebracht.
Toen ik er middenin zat was ik wel eens boos op al die mensen die “gewoon maar thuis konden blijven” maar dat was gewoon omdat ik dat ook wilde.
Ja en al kun je thuis blijven, thuis is voor veel mensen geen plek waar ze tot rust kunnen komen.
Werkgevers zouden ook een betere rol kunnen pakken aan de preventieve kant. De mijne is daar helaas slecht in. Veel burn-outs, maar oog voor mensen in grijs gebied richting gevarenzone is er niet. Sterker nog, midden in coronatijd ging mijn leidinggevende ergens intern interimmen en kregen we in de tussentijd een andere leidinggevende. Waar we niks van hoorden. Daar zit je dan, thuis achter je laptop. Ik ben uitgeput en hard op weg naar een burnout. Denk ik, want m'n motivatie is weg, m'n energie, m'n structuur en ik slaap slecht of kort. Ik voel me net een machine en die mag ook fijn gaten dichtlopen, want zonder kinderen heb je toch nergens last van en alle tijd en energie? 🙁
balen, Coolpack, je mag best eens aangeven dat het veel is en of het wat minder kan. Voordat je echt over de rand zit. 
Hier sinds voorjaar een burn-out. Ik viel letterlijk om en heb 4 maanden geslapen. Het is 1 groot gat ik kan me niets meer herinneren. Alle tekenen waren er al maanden maar ik ging maar door en ging maar door. Hele enerverende thuissituatie die gewoon niet op pauze te zetten viel, corona en mijn werk wat de slechtste combi ever bleek en enorm veel stress opleverde, gedoe in familie en nog meer persoonlijks plus gezondheidsproblemen van mij erbij wat spanning opleverde en toen brak ik. Lichtje ging uit. MIjn man heeft alles met mijn werk geregeld. Dat is in mijn geval eigenlijk onmogelijk (kan ik niet uitleggen maar ik kan eigenlijk niet eens 1 dag ziek zijn laat staan maanden dus dat had heel veel geregel en gedoe nodig en heeft me mijn goede naam gekost dus ik mag me straks waarschijnlijk laten omscholen) Enfin wat moet dat moet want ik kon niet eens meer praten. Mijn zicht viel uit. Mijn woorden waren op. En ik ben begonnen met slapen en huilen. Ik ben 15 kilo afgevallen en stond stijf van de medicijnen. Ik heb nooit geweten dat een burn-out zo heftig kon zijn. Nu is er een depressie achter weggekomen en zit ik in therapie. Het wordt nog een lange weg en ik betwijfel of ik ooit nog de oude word. Ik kan geen prikkels meer aan. Bij een te volle dag (en dat is al snel) en geen middagslaapje krijg ik de ene na de andere paniekaanval. Ik begin te trillen en te shaken en krijg hartkloppingen en het zweet breekt me uit. Ik moet enorm gaan aanvoelen de komende tijd waar mijn grenzen liggen. Maar tegelijkertijd wel iets om handen hebben want niks doen is geen optie meer dan lig ik alleen maar in bed. Ik vind het vreselijk. Mijn arts noemt het ook een slopende ziekte. Onzichtbaar en onderkent. Het voelt hopeloos en uitzichtloos. Mijn man draait momenteel dubbele diensten en de kinderen hebben er ook genoeg van. Mama is er nooit bij en mama ligt altijd in bed. Ja ik snap dat ze er zo over denken maar iemand met een gebroken been laat je ook geen marathon rennen. Dat je niks aan me ziet vind ik misschien nog wel het moeilijkste. En dat het zo extreem lang duurt allemaal. Het valt bijna niet meer uit te leggen. Het leven is gewoon niet leuk meer zo. Alles heeft zijn glans verloren en ik heb nul komma nul energie en mijn geheugen...Het lijkt wel of ik alzheimer heb ofzo. Mijn korte termijn geheugen is vreselijk. Ik maak me daar echt zorgen over. De kinderen worden er gek van. Alles moeten ze drie of vier dubbel vertellen en dan vergeet ik het nog. Ik vergeet hele telefoongesprekken. Dat beangstigd mij enorm.
Salome. Aangrijpend verhaal. Ik wens dat je met kleine stapjes toch weer richting herstel mag gaan.
En ja, met (kleine?) kinderen is het moeilijk als mama steeds in bed ligt. Hier ligt ook weer een mama in bed. Prikkels veel te veel. Bij mij geen burn-out dit keer maar long covid.
Hobbelster schreef op 06-08-2021 om 17:52:
balen, Coolpack, je mag best eens aangeven dat het veel is en of het wat minder kan. Voordat je echt over de rand zit.
Dank je. Het is ook gewoon dat ik al lange tijd weinig tot geen energie uit mijn werk haal. En de combinatie met hetzelfde fenomeen in andere activiteiten zuigt me dan helemaal leeg.
Salomewinterqueen schreef op 06-08-2021 om 17:59:
Hier sinds voorjaar een burn-out. (…) Dat beangstigd mij enorm.
Wow, dat klinkt echt zwaar. Ik wens je heel veel sterkte.
Ik heb sinds de herfst vorig jaar een burn-out. Beetje zelfde verhaal als jij: doorgaan en doorgaan en ineens ging het niet meer. Ik kon het moeilijk verkroppen dat ik was uitgevallen en wilde zo snel mogelijk weer opbouwen. Tijdens het opbouwen viel ik (dus) weer uit en heb ik onder ogen moeten zien dat ik een workaholic ben. Ik ben inmiddels in schematherapie en daar heb ik enorm veel aan. Ik weet niet of het bij depressies ook helpt, maar ik kan je dat echt aanraden. Ik ervaar het echt als levensveranderend.
Heel veel sterkte ook voor de anderen die hier meeschrijven. Je denkt altijd dat een burn-out jou niet overkomt, totdat ie op de deurmat ligt.
Ik zit nu op het punt dat ik net met mijn interventie traject gestart ben. Zit inmiddels bijna 3 maanden thuis en eindelijk begint er weer licht aan het eind van de tunnel te komen.
Ik blijf nog steeds heeeeeel erg moe, kan me moeilijk concentreren maar ben blij dat ik niet meer de hele dag op de bank lig van ellende. Verder weet ik dat ik er nog lang niet ben en vooral geduld moet hebben. Hoe graag ik ook weer aan het werk wil, voorlopig is dat nog niet mogelijk.
Wat mij erg geholpen heeft is toch in beweging blijven. Ik probeer zeker 4 keer per week een wandeling te maken als het weer het toe laat.
Ellori schreef op 12-08-2021 om 11:14:
Ik zit nu op het punt dat ik net met mijn interventie traject gestart ben. Zit inmiddels bijna 3 maanden thuis en eindelijk begint er weer licht aan het eind van de tunnel te komen.
Ik blijf nog steeds heeeeeel erg moe, kan me moeilijk concentreren maar ben blij dat ik niet meer de hele dag op de bank lig van ellende. Verder weet ik dat ik er nog lang niet ben en vooral geduld moet hebben. Hoe graag ik ook weer aan het werk wil, voorlopig is dat nog niet mogelijk.
Wat mij erg geholpen heeft is toch in beweging blijven. Ik probeer zeker 4 keer per week een wandeling te maken als het weer het toe laat.
Fijn dat je weer wat licht ziet. Hoe ziet het interventie traject eruit? is dat vanuit je werkgever? Of arbodienst?
Wattenbolleke schreef op 12-08-2021 om 15:15:
[..]
Fijn dat je weer wat licht ziet. Hoe ziet het interventie traject eruit? is dat vanuit je werkgever? Of arbodienst?
Mijn werkgever op advies van de arbodienst. Regulier zou het nog wel even duren voordat ik de juiste hulp kon krijgen op wat gesprekken bij de POH na.
Voorlopig heb ik elke week een afspraak met mijn coach en gaan we een stukje wandelen met hopelijk aan het eind van het traject kleine stukjes hardlopen. Tijdens het wandelen hebben we het over de oorzaak en als het goed is draait dat uiteindelijk om naar het voorkomen in de toekomst, want dat is uiteraard mijn hoofddoel, zorgen dat het nooit meer zo ver komt de rest van de tijd.
Ellori schreef op 12-08-2021 om 16:43:
[..]
Mijn werkgever op advies van de arbodienst. Regulier zou het nog wel even duren voordat ik de juiste hulp kon krijgen op wat gesprekken bij de POH na.
Voorlopig heb ik elke week een afspraak met mijn coach en gaan we een stukje wandelen met hopelijk aan het eind van het traject kleine stukjes hardlopen. Tijdens het wandelen hebben we het over de oorzaak en als het goed is draait dat uiteindelijk om naar het voorkomen in de toekomst, want dat is uiteraard mijn hoofddoel, zorgen dat het nooit meer zo ver komt de rest van de tijd.
Grappig dat die interventie voor jou zo positief voelt. Bij mij hebben ze het ook ingezet en het voelt meer als een wolf in schaapskleren die me zo snel mogelijk weer aan het werk wil krijgen.