Kanker, klaar met behandelingen. En dan...
Ik schreef op Viva mee in het borstkankertopic. Maar ik ben nu ruim een jaar klaar met de behandeling, heb me op 4 januari beter gemeld op mijn werk en werk dus weer volledig (in mijn geval 20 uur per week). En gelukkig krijg ik niet meer iedere dag de vraag hoe het met me gaat, maar ik merk dat ik wel de behoefte heb om erover te praten. Want ondanks dat ik 'beter' ben ben ik nog iedere dag bezig met de kwaaltjes en houdt het me toch nog behoorlijk bezig.
Dus wie heeft er zin om mee te kletsen over een leven ná de behandelingen en hoe het is om je leven weer op te pakken na zo'n heftige tijd?
Dankjewel, Zonnetje, ook voor de moeite van de extra posts 😀
Jullie hebben het wel voor jullie kiezen gekregen de laatste jaren. Kan me voorstellen dat je dan op je tandvlees loopt, en ook dat zorgen om je kind er nóg wat harder inhakken dan zorgen om jezelf.
Ik heb een tijdje ‘s avonds tot 23:00 gezwommen. Dat was altijd een heerlijk rustig zwemuur (waarom verandert mijn autocorrect dat in ‘zeemuis’?), maar daarna stuiterde ik wel altijd nog een hele tijd voor ik sliep. Sprintjes schrappen uit het programma hielp wel. Maar bij een looptraining met een groep heb je misschien weinig zin er een duurlooptraining van te maken 
Tenminste, ik kan dat zelf wel, en met een groep doe ik liever dingen die ik niet zo snel zelf doe, zoals intervaltraining.
Ik kom hier ook graag meeschrijven. Moet nog even bijlezen. Ik kreeg een jaar geleden borstkanker en kwam er genadig vanaf. Borstbesparende operatie, bestraling en 5 jaar hormoontherapie. Maar toch word je nooit meer helemaal hetzelfde als voor de diagnose, denk ik. Zowel fysiek als mentaal niet. Over twee weken heb ik mijn eerste mammo. Dat vind ik ook wel weer spannend.
Kersje schreef op 11-07-2021 om 12:09:
Het allermoeilijkste vind ik nog het verdriet en angst van mijn ouders, dat zij hun kind mss gaan overleven. Dat reikt vele malen verder dan mijn eigen verdriet
Poeh Kers, wat heftig... En dit begrijp ik zo goed!
Hoi Nube, ‘er genadig vanaf komen’ is nogal relatief als je ondertussen wel kanker hebt gehad 
Veel succes bij de mammografie; kan me voorstellen dat je daar behoorlijk tegenaan zit te hikken. Krijg je snel een uitslag?
Ik heb komende week een ct-scan en probeer daar nog maar niet teveel aan te denken. De afgelopen maanden ben ik daar wel een stuk beter in geworden; niet teveel aan dingen denken - behalve dan als het gaat om de mogelijkheid dat ik niet beter word. Daar zou ik me graag nog een stuk beter voor willen kunnen afsluiten.
Agen schreef op 31-07-2021 om 15:35:
Ik heb komende week een ct-scan en probeer daar nog maar niet teveel aan te denken. De afgelopen maanden ben ik daar wel een stuk beter in geworden; niet teveel aan dingen denken - behalve dan als het gaat om de mogelijkheid dat ik niet beter word. Daar zou ik me graag nog een stuk beter voor willen kunnen afsluiten.
Ja, die CT-scan is steeds wel een dingetje ja, ik mag in september weer 😫
Ik heb elke 4 maanden een scan en het gaat nooit echt wennen, het is erg dubbel. Heel fijn als deze aangeeft nog steeds stabiel te zijn, aan de andere kant wachten op slecht nieuws, want het gaat al zo’n poos ‘goed’. Ik ben niet panisch, maar het brengt een enorm gevoel van machteloosheid.
Iedere vier maanden is ook best vaak. Je hebt het denk ik al gezegd, maar hoe lang is het nu al stabiel? Geen behandeling lijkt me aan de ene kant heel fijn (zo’n pretje is het allemaal niet), aan de andere kant versterkt het misschien ook de machteloosheid omdat je ook niet meer het gevoel hebt actief iets te doen.
Bij mij is de follow up juist heel ‘light’: eens per zes maanden bloed prikken op 2 markers, eens per jaar ct en na één en drie jaar darmonderzoek. Eigenlijk vind ik dat helemaal niet zo prettig, zo weinig. Tot vorig jaar was de follow up ook intensiever. De ct van vrijdag is in het kader van een studie waar ik aan mee doe. Over een paar maanden volgt er nog eentje. Mijn stralingsdosis loopt best lekker op zo dit jaar (ook nog minstens twee keer mammografie en een stereotactisch biopt), dat wel.
Eerst morgen nog de start van de laatste chemo. Tot nu toe gaat het echt allemaal best soepel, maar zin heb ik er niet in.
Agen schreef op 01-08-2021 om 11:48:
Iedere vier maanden is ook best vaak. Je hebt het denk ik al gezegd, maar hoe lang is het nu al stabiel? Geen behandeling lijkt me aan de ene kant heel fijn (zo’n pretje is het allemaal niet), aan de andere kant versterkt het misschien ook de machteloosheid omdat je ook niet meer het gevoel hebt actief iets te doen.
Eind 2019 heb ik de diagnose gehad, dus chemo’s en bestralingen al achter de rug gelukkig. Het is niet zo dat ik geen behandelingen meer heb, want elke 3 weken immuuntherapie (via infuus) en daarnaast (anti) hormoontherapie (dagelijks 1 pilletje). En deze doelgerichte therapie geeft natuurlijk ook weer kans op onaangename bijwerkingen, waardoor ik ook 2x per jaar een hartecho moet ondergaan.
Jij heeft veel sterkte morgen met je laatste chemo, ik heb er echt op geproost met vrienden daarna, ziek werd ik er tóch wel van 😉
Dat had je misschien ook wel gezegd, dat je nog immuuntherapie kreeg. Daar heb ik dus echt last van; mijn geheugen is een zeef. Geen idee of dat door de behandelingen komt, door al het gedoe eromheen, of door een combinatie, maar vervelend is het wel. Ik had juist altijd een goed geheugen (vooral voor nutteloze info, dat wel), dus dit is even wennen.
Werk jij ondertussen, Kersje, of zit dat er niet meer in? Heb je veel last van de hormoontherapie? En houdt je hart het nog vol?
Op de dag dat ik mijn laatste pillen slik, gaan we nog even op vakantie (in Nederland). Eens kijken wat we dan kunnen doen om het te vieren. Gek genoeg heb ik daar in mijn ‘een stap tegelijk’ benadering ook nog maar weinig bij stil gestaan; dat het straks gewoon klaar is. (Als er uit de ct niets komt, zegt een stemmetje in mijn achterhoofd). Iemand omschreef het als: je eet een olifant, hapje voor hapje, en dan is het een verrassing als hij ineens op is.
Herkenbaar, dat geheugen! Ze spreken niet voor niks van een chemobrein, ik heb er de ene dag meer last van dan de andere, maar vervelend is het soms wel.
Mijn hart is tot op heden nog oké, dus de immuuntherapie kan doorgaan totdat de kanker zich toch weer een weg ziet te vinden om verder te woekeren en dat is het meest spannende, want het is een feit dat dit ooit gaat gebeuren, maar wanneer? Ik werk helaas niet en mis het enorm, maar lichamelijk kan het gewoon niet en of het ooit weer wel kan, geen idee.
Fijn dat je er lekker even tussenuit gaat, dat is sowieso al een feestje op zich, toch?
Dat is rot, dat het fysiek gewoon niet meer lukt om te werken. Niet dat werk nou per se moet, maar normale dingen doen in het leven is wel fijn - en sowieso natuurlijk fit genoeg zijn om te kunnen doen wat je wilt.
Onze vorige vakantie was in de meivakantie, een Waddeneiland. Dat was al een jaar eerder gepland maar uitgesteld door covid. Dat was twee weken na mijn operatie en een paar dagen nadat ik gehoord had dat er nog chemo nodig was. Niet de beste vakantie ooit, maar toch was het goed om samen even weg te zijn. Voor deze zomer hoop ik wel dat het wat rustiger zal zijn.
Ben benieuwd hoe het Mida in Oostenrijk is. Ik krijg berichtjes van vrienden bij wie het weer zo slecht is dat er complete tenten met mensen erin wegwaaien, en berichten uit andere delen van Oostenrijk waar het prima is.
Hey, ik kom toch even reageren. Het weer wás prima, overdag een zonnetje, ‘s nachts een flinke onweersbui. Vandaag alleen nog maar regen gezien 😕. Op zich is een dagje regen niet erg, maar de voorspellingen zijn niet fantastisch. Ach we maken er maar wat van, ik heb een stapel boeken bij dus ik vermaak mezelf wel.
Agen, succes met je laatste chemo!
Kersje, wat vervelend dat je de energie niet meer hebt om te werken. Toen ik na bijna 1,5 jaar weer ging werken merkte ik pas hoeveel ik het gemist had. Moet ik erbij zeggen dat ik maar 20 uur werk en dat dat ook genoeg is op dit moment. Ik ben echt moe na een volle werkdag.