Wat doen jullie mannen met/voor de kinderen qua verplichtingen en afspraken?
Een vraag wat jullie mannen doen met/voor de kinderen qua verplichtingen en afspraken?
Denk aan dokters afspraken, ziekenhuis afspraken, tien-minuten gesprekken op school, cadeautjes regelen voor kinderfeestjes e.d.
Wat doen zij, Zijn ze daar bij? Nemen ze daar dan vrij voor?
Mijn man werkt fulltime, ik werk 25 uur onregelmatig en doe eigenlijk alles. Logischerwijs omdat ik minder werk. Maar ik merk soms dat het me stoort dat hij niet aanbiedt vrij te nemen of eerder naar huis te gaan om zo mee te kunnen naar een school gesprek of zoals wij morgen hebben; een afspraak bij de KNO arts.
Jaaa Troelahoep, maar als we ons gaan verdiepen in de mens achter het verhaal kunnen we niet meer floreren met onze eigen prestaties en onafhankelijkheid.
Diyer schreef op 18-10-2024 om 14:18:
[..]
Ik denk het wel. De vrouwen die hier reageren vinden het blijkbaar heerlijk, lekker geen burn outs, overzichtelijk, kinderen krijgen alle aandacht, bovendien is dit toch ook wat de samenleving van ze verwacht, dus sluit wat dat betreft prima aan. Ik zeg, niks meer aan doen. Een geëmancipeerde vrouw sluit aan bij deze rol en zou wel gek zijn om door maatschappelijke hoepels te springen die vrouwen toch eigenlijk niet willen. Daar past dan mooi een 3e shift bij.
Dus. Wat is je probleem dan? Ben je zelf misschien overspannen? Zijn je kinderen aandacht tekort gekomen en ben je van ze vervreemd geraakt, heb je veel gezeik over je heen gehad omdat jij altijd voltijds hebt gewerkt?
Diyer schreef op 18-10-2024 om 14:18:
[..]
Ik denk het wel. De vrouwen die hier reageren vinden het blijkbaar heerlijk, lekker geen burn outs, overzichtelijk, kinderen krijgen alle aandacht, bovendien is dit toch ook wat de samenleving van ze verwacht, dus sluit wat dat betreft prima aan. Ik zeg, niks meer aan doen. Een geëmancipeerde vrouw sluit aan bij deze rol en zou wel gek zijn om door maatschappelijke hoepels te springen die vrouwen toch eigenlijk niet willen. Daar past dan mooi een 3e shift bij.
Huh? Jij reageert hier toch ook? Ik ook.
Ik heb een andere mening, maar ik geloof niet dat ik in een of ander plaatje van jou pas. Bovendien, ik moet de eerste nog vinden die wel graag een burn out wenst.
Ik denk dat wij van andere mensen helemaal niet alles zien en weten. En dat hoeft ook niet. Als iemand thuisblijfouder is, weet ik vaak helemaal niet waarom en ook niet of diegene een uitkering krijgt. Dat hoeft ook niet. Het zou wat zijn zeg, als we dat allemaal op kunnen zoeken om er wat van te vinden.
Lieveheersbeest schreef op 18-10-2024 om 15:13:
Jaaa Troelahoep, maar als we ons gaan verdiepen in de mens achter het verhaal kunnen we niet meer floreren met onze eigen prestaties en onafhankelijkheid.
oh nee, dat is waar.
LydiaDietz schreef op 18-10-2024 om 14:22:
[..]
Ik ben dit enerzijds helemaal met je eens. Maar bedenk me dan ook dat het dus allemaal geen vetpot is als je afhankelijk bent van een laptop van de gemeente en je bezig moet houden Meg subsidies. Het klinkt wel lekker "thuisblijven bij de kinderen op kosten van de staat". Maar volgens mij zit je dan helemaal niet zo lekker.
En wat iemand al eerder noemde. Om hoeveel mensen gaat het nu echt? De enkele thuisblijfmoeders die ik ken lijken op het eerste oog gewoon gefinancieerd door hun man.
Die ken ik ook inderdaad. Ik ken ze zelfs (die 2 die thuis zitten dan) die met psychisch en fysiek lijden thuiszitten (en of dat nou echt is of een Nederlands maatschappelijk iets, niet waar?) en door hun man gefinancierd worden. Scheelt de belastingbetaler toch weer wat centjes.
troelahoep schreef op 18-10-2024 om 15:10:
[..]
Weetje, volgens mij zijn dit helemaal geen keuzes die worden gemaakt omdat mensen denken dat ze dan lekker profiteren van de gemeente. Daar zit bijna altijd onvermogen achter, een trauma, of wat dan ook. Het is niet leuk om je hand te moeten ophouden bij de gemeente en je krijgt het geld echt niet makkelijk, en ga je ook eens verdiepen in de toeslagenaffaire bijvoorbeeld. En zeg eens eerlijk, hoe goed kende jij dat gezin?
In mijn omgeving ken ik geen mensen die thuisblijven en allerlei toeslagen hebben, maar wel meerdere thuisblijfmoeders. Er zat van alles bij: zelf opgegroeid in een gezin waar ze niet gezien werd (en dat niet wilde voor de kinderen), zwaar gepest vroeger, besloten te stoppen met werken na 2 burnouts, ziekte of stoornis van één van de kinderen, gezinsleden allemaal heel introvert of verkeerde studiekeuze, keer op keer afgewezen voor sollicitaties en daardoor diep negatief zelfbeeld.
In plaats van roepen dat mensen zelf kiezen voor financiële afhankelijkheid en alle ellende van dien na een scheiding, kun je je ook verdiepen achter het verhaal erachter, als je het zo belangrijk vindt dat iedereen aan het werk gaat. Waarom maakt iemand de keuze om niet of weinig te werken? Wat kunnen we doen om het probleem (gesteld dat je het dus een probleem is) wat erachter zit kunnen verhelpen, en hoe vinden we een passende werkomgeving?
Wij hebben op school enorme potten om mensen met financiele nood te helpen, maar de schaamte is zo ontzettend groot dat er maar heel spaarzaam gebruik van gemaakt wordt.
troelahoep schreef op 18-10-2024 om 15:10:
[..]
Weetje, volgens mij zijn dit helemaal geen keuzes die worden gemaakt omdat mensen denken dat ze dan lekker profiteren van de gemeente. Daar zit bijna altijd onvermogen achter, een trauma, of wat dan ook. Het is niet leuk om je hand te moeten ophouden bij de gemeente en je krijgt het geld echt niet makkelijk, en ga je ook eens verdiepen in de toeslagenaffaire bijvoorbeeld. En zeg eens eerlijk, hoe goed kende jij dat gezin?
In mijn omgeving ken ik geen mensen die thuisblijven en allerlei toeslagen hebben, maar wel meerdere thuisblijfmoeders. Er zat van alles bij: zelf opgegroeid in een gezin waar ze niet gezien werd (en dat niet wilde voor de kinderen), zwaar gepest vroeger, besloten te stoppen met werken na 2 burnouts, ziekte of stoornis van één van de kinderen, gezinsleden allemaal heel introvert of verkeerde studiekeuze, keer op keer afgewezen voor sollicitaties en daardoor diep negatief zelfbeeld.
In plaats van roepen dat mensen zelf kiezen voor financiële afhankelijkheid en alle ellende van dien na een scheiding, kun je je ook verdiepen achter het verhaal erachter, als je het zo belangrijk vindt dat iedereen aan het werk gaat. Waarom maakt iemand de keuze om niet of weinig te werken? Wat kunnen we doen om het probleem (gesteld dat je het dus een probleem is) wat erachter zit kunnen verhelpen, en hoe vinden we een passende werkomgeving?
Nou heel goed, kende ze persoonlijk en kwam al jaren bij ze over de vloer. En er speelde daar niks van trauma, ziekte o.i.d. het was letterlijk: geen zin om te werken en het allemaal wel makkelijk vinden. Want die mensen zijn er ook hoor, het beeld dat het uitsluitend om zielige mensen gaat die van alles mankeren gaat echt niet altijd op.
Mevrouw75 schreef op 18-10-2024 om 15:27:
[..]
Wij hebben op school enorme potten om mensen met financiele nood te helpen, maar de schaamte is zo ontzettend groot dat er maar heel spaarzaam gebruik van gemaakt wordt.
Echt?? Nou hier niet hoor of in ieder geval een stuk minder, in de eerste schoolweek stromen de verzoeken binnen per mail. Iets wat ik prima vindt want daar zijn de regelingen voor. Voor een enkeling zal zeker dr drempel hoog zijn maar de laatste jaren is dat wel echt veel minder.
Lieveheersbeest schreef op 18-10-2024 om 15:13:
Jaaa Troelahoep, maar als we ons gaan verdiepen in de mens achter het verhaal kunnen we niet meer floreren met onze eigen prestaties en onafhankelijkheid.
Ik vind het erg Nederlands, deze pamperhouding. Is wat mij betreft veel en veel te ver uit de bocht gevlogen. Het aandeel psychische problemen nog nooit zo groot. Weet je, er kúnnen idd redenen zijn om thuis te zijn of andere keuzes te maken en ik ben de laatste die roept dat iedereen ongeacht wat dan ook aan de bak moet. Maar de mate waarin het nu voorkomt? Echt, het is mijn horrorbeeld. Ik vind Nederland een zeer pamperende mentaliteit hebben en dan nog specifiek naar met name vrouwen en volwassen jongeren. Mannen hebben blijkbaar minder last van het mens achter het verhaal probleem.
Thuiszitten helpt vaak ook helemaal niet mee in het beter worden. Mensen ervaren door langdurig thuiszitten vaak alleen maar meer angsten en beren op de weg.
Dus nee, Nederland is imo veel te ver doorgeschoten.
Diyer schreef op 18-10-2024 om 15:54:
[..]
Ik vind het erg Nederlands, deze pamperhouding. Is wat mij betreft veel en veel te ver uit de bocht gevlogen.
Heel eerlijk Diyer? Ik lees al een tijdje posts van je. Ik vind je manier van reageren naar. Je schreeuwt heel hard en stellig over van alles en nog wat. Ik denk dat het goed voor je zou zijn om je wat geïnteresseerder op te stellen, in plaats van zo veroordelend en afgunstig. Het zou voor de maatschappij en al die horrorbeelden in ieder gevàl beter zijn als we grote groepen mensen niet zomaar afserveren.
Lieveheersbeest schreef op 18-10-2024 om 16:06:
[..]
Dus wat jij vindt en hoe jij vindt dat het zou moeten zijn, dat betekent voor mij niet zoveel.
Dat kan. Jij hoeft me niet te mogen en ik hoef me niet in jou te kunnen verplaatsen. Ik vind jouw manier van reageren ook wat van. Het beste wat we dan kunnen doen, is beslissen dat we elkaar beiden niet gaan vinden en elkaars reacties maar gewoon negeren. Lijkt me de meest zinvolle oplossing.
Weet je wat dan het probleem is? Het tegengeluid verdwijnt. Het gesprek vindt dan niet plaats.
Het mooie wat een discussieforum kan brengen (daarom stelde ik je de vraag, maar die wil je niet beantwoorden denk ik) is verbinding. Inzicht. Begrip. Een kijkje in de keuken van de ander, waardoor je léért waarom sommige keuzes gemaakt worden. Maar dan moet je wel durven om je open te stellen. Zoals Anoniem bijvoorbeeld deed.
Wil jij me dan uitleggen waarom jij een keuze maakt? En uitleggen waarom jij vindt dat een maatschappij daarvoor prima zou moeten mogen of moeten kunnen of uberhaupt moeten betalen? Ik ga proberen me ontvankelijk op te stellen. Ik kan me nl. vanuit wensperspectief best wel het eea voorstellen bij een dergelijke keuze. Het kan te maken hebben met je kijk op arbeid in het algemeen, of het kapitalistisch systeem of wat anders. En vanuit die theorie kan ik best begrijpen dat (niet alle) arbeid zaligmakend is. Je kunt als mens genoeg kritiek hebben op (bepaalde) arbeid.
Maar goed, ben wel benieuwd wat je er in het algemeen of gemiddeld genomen tegen kunt hebben, waarom je denkt zoals je denkt. Het klopt, dat kan ik idd niet of niet goed begrijpen. Even losgekoppeld van hele individuele situaties. Maar gemiddeld genomen.
omdat we als maatschappij een systeem hebben ingericht waarmee bepaald wordt dat sommige mensen geld bij krijgen. Als we vinden dat sommige mensen geen recht hebben op dat geld, dan moeten we het systeem aanpassen. Werk is maar bedacht hè. Het is geen natuurlijk gegeven dat iedereen moét werken. En wij bedachten het zorgstelsel, waarin we financieel ook naar elkaar omkijken. Iedereen (of veruit de meeste) voegt op zijn eigen manier een beetje waarde toe in het leven. Ik kan me daar niet druk om maken of daar een loonstrookje aan hangt of niet.
wat als er een basis inkomen komt. Zijn niet werkenden dan ineens in een positiever daglicht voor jou?