Minnaar/Minnares deel 43
Al 42 delen lang schreven we over het wel en wee om en rond onze minnaars en/of minnaarrelaties in het algemeen. De voorgaande 42 delen sterven helaas een vroege dood met het verdwijnen van het Viva forum. Met de komst van Viafora mag een topic als dit natuurlijk niet ontbreken! 
Vliegt jouw hart vrij rond, vangbaar met een netje voor elke jager met stoute ogen of ben je een stoere krijg(st)er met pantser en harnas? Moeten de mannen/vrouwen hún hart beschermen omdat jij voor de lust gaat en niet voor de liefde?
Met andere woorden.....
Kun jij een minnaar/minnares hebben zonder verliefd te worden? Blijf jij met het grootste gemak in de verlust fase hangen of verleg jij constant je grenzen?
Of je status nu een open relatie, huwelijk of single bestaan betreft, het hebben van een minnaarrelatie is meestal een lastig onderwerp om te bespreken met je omgeving, terwijl het (vaak) een rollercoaster aan gevoelens en emoties met zich meebrengt. Met dit topic hopen we een ‘veilige’ plek te creëeren voor deze emoties. Elkaar een spiegel voorhouden, prima, maar behandel elkaar vooral met respect!
Dit topic is voornamelijk bedoeld voor gelijkgestemden, al staan we natuurlijk ook een beetje open voor andere meningen.
Offtopic: Vind je het alleen maar leuk om je ongezouten ongenoegen over vreemdgaan hier te komen verkondigen, open dan vooral je eigen topic! Dit geldt tevens voor ongevraagde/ongewenste psychologische adviezen.
Het is fijn als je een avatar uploadt, zo blijven we kleurrijk en is het makkelijker om de verhalen bij de naam te plaatsen.
Probeer zo weinig mogelijk te QUOTEN, door het precaire onderwerp wensen sommige schrijf(st)ers hun postings later aan te passen. Bedankt!
@argeloos ik denk dat het erg moeilijk is om je voetje weer thuis te krijgen als je man zo anders is dan je minnaar. En vooral je momenten met je minnaar zo fijn zijn geweest. Je verbinding met je man, denk ik, is ver te zoeken in je relatie. Je man komt altijd erg belaberd uit zulke vergelijking. Sleur in relatie is doodend.
Energie insteken in iets wat je geen fijn gevoel geeft maar juist nog energie kost is niet makkelijk.
Ik zou de voordelen en nadelen afwegen in je relatie blijven of uit elkaar gaan.
Zie je veel nadelen en is er geen gevoel voor elkaar dan weet je wat je moet doen.
Zijn nog veel voordelen en het gevoel voor elkaar dan is de kans dat als je aan je relatie gaat werken ook iets mooist voor terug krijgt. Het doel hebben waar je dat voor doet is belangrijk. En dan aan verbinding met je man gaan werken. Op ten duur wordt het vanzelf leuk en wordt het ook fijner om met elkaar te kunnen praten. En steeds makkelijker om ook over seks te praten. Vooral je gedachten, fantasieen, je behoeften met elkaar leren delen is fijn. Zonder verbinding en naar elkaar kunnen luisteren lukt het gewoon niet.
argeloos schreef op 12-04-2022 om 14:39:
Het is soms zo frusterend hoe een 'nietwiller' vaak wint van de 'welwiller'; vinden jullie ook niet?
Ik begrijp wat je zegt en ja, soms is dat wel frustrerend, maar ook begrijpelijk. Want waarom iets veranderen waarmee je zelf senang en tevreden bent?
Als ik deze stelling doorvoer naar mijn vorige relatie, ik kinderwens/hij niet (meer), ja, dat was voor mij heel erg frustrerend, maar ik begreep hem wel en respecteerde zijn keus ook. Niet dat dit voor mij voor minder verdriet zorgde, maar ik kon niet boos op hem worden voor zijn keuze ‘nee’.
Ik vind het niet een kwestie van winnaars of verliezers…….
Dat is dus de vraag: of je die voet weer binnen kan krijgen. Niet makkelijk als je je geïdealiseerde beeld van buiten vergelijkt met de werkelijkheid in je relatie. "Buiten" wint het dan meestal. Wat in de praktijk betekent dat mensen "buiten" proberen te behouden naast "binnen". Omdat weggaan ook weer zo wat is.
Ben een tijd (als single) minnares geweest. Nu al een tijd in een hele fijne relatie met iemand anders (monogaam). En toch blijft “ex” in mijn gevoel en hoofd zitten. Neemt dat gevoel ooit af? Iemand nog tips?
Firefly schreef op 14-04-2022 om 12:57:
Ben een tijd (als single) minnares geweest. Nu al een tijd in een hele fijne relatie met iemand anders (monogaam). En toch blijft “ex” in mijn gevoel en hoofd zitten. Neemt dat gevoel ooit af? Iemand nog tips?
Wat is er mis mee dat hij in je gevoel en hart leeft? Onbereikbare liefdes wakkeren grote meeslepende gevoelens aan. Juist omdat ze nooit helemaal getoetst worden op de werkelijkheid. Je hebt al die jaren gesmacht en gefantaseerd over deze man. Zo’n relatie werkt( hormonaal) erg verslavend. Daar zal je lichaam nu best nog wel eens zin in hebben. ( net als alle verslavingen)
Maak het niet te groot.
Firefly schreef op 14-04-2022 om 12:57:
Ben een tijd (als single) minnares geweest. Nu al een tijd in een hele fijne relatie met iemand anders (monogaam). En toch blijft “ex” in mijn gevoel en hoofd zitten. Neemt dat gevoel ooit af? Iemand nog tips?
Lastig, ik zit ook nog regelmatig met mijn ex in mijn hoofd. Ik probeer streng voor mijzelf te zijn en mijzelf af te leiden. Maar ik denk helaas nog steeds vaker aan hem dan goed voor me is. Ook al heb ik ook al jaren een fijne relatie.
Met warme gevoelens terugkijken op een minnaarrelatie vind ik niet gek of raar en het hoeft ook niet weg.
Ik zie het vooral als heel erg voorbij, het is een mooie blz in mijn geschiedenisboek.
Zelfs de meest indrukwekkende minnaar is gezakt en heeft een comfortabel kamertje in mijn hart, samen met nog een heleboel andere mensen. De tijd heeft het doen slijten....
Bedankt voor jullie reacties. Misschien moet ik dat gevoel idd maar ook gewoon toelaten. Maar ik vind het lastig. We hebben af en toe wel contact en af en toe zeggen we: geen contact is beter (met name ik zeg dat) maar toch lukt dat niet. En heel soms zien we elkaar in het openbaar en dan is de spanning zo voelbaar. Terwijl ik alles in mijn relatie heb wat ik maar kan wensen. En toch… ik mis hem
Firefly schreef op 14-04-2022 om 21:17:
Terwijl ik alles in mijn relatie heb wat ik maar kan wensen. En toch… ik mis hem
Weet je dat heel zeker? Eerlijk gezegd geloof ik daar niet zo in. Als je relatie werkelijk bevredigend zou zijn zou er niet zoveel mis-ruimte zijn.
Je houdt dit overigens zelf in stand door contact te houden. Stop daar gewoon mee joh, natuurlijk kun je dat. Ook veel eerlijker naar je vriend.
@rooss4 je hebt gewoon gelijk. Bedankt voor je spreekwoordelijke schop onder mijn kont. Heb misschien dit soort feedback even nodig
Hallo
Ik ben nieuw hier en heb sinds een tijdje een soort van minnaar. Ik zit vol met tegenstrijdige emoties en hoop dat ik hier mijn verhaal kan doen en jullie me misschien raad kunnen geven.
Mijn minnaaar heb ik op vakantie met vriendinnen leren kennen. Hij was mij echt aan het veroveren, ik was niet eens zo geinteresseerd. We schelen bijna 19 jaar, ik ben bijna 50, hij is begin 30! Ik ben al 23 jaar met mijn man, onze relatie is redelijk goed, maar niet perfect. Ik voelde me voor de bewuste vakantie al een paar maanden niet echt goed, 1 van mijn ouders is pas overleden, twijfels over mijn werk, overgangsklachten, relatie niet optimaal, kinderen die groter worden loslaten etc.
Tijdens de vakantie is er niets gebeurd. De laatste nacht hebben we veel geappt en daar zijn we na de vakantie mee verder gegaan. Ik wist niet wat me overkwam. Hij was zo direct, veroverde me, stuurde spannende sexuele appjes. Ik voelde me gevleid, ging daar in mee en vond het steeds leuker worden. Onder tussen hebben we elkaar een paar x gezien. Heel stiekem een uurtje, waarbij we zoenen (heerlijk!) en ik hem 2x bevredigd heb. We hebben nu afgesproken dat we de volgende keer afspreken op een plek waar hij mij ook kan verwennen.
Hij heeft een paar jaar geleden zijn vriendin ook bedrogen. Dit is toen uitgekomen met veel gedoe voor zover ik het weet. Ze zijn nog wel samen. Dus hij is heel voorzichtig. Het appen gebeurt op zijn initiatief en kan alleen als hij op een bepaalde plek is, 2 of 3x per week. Wat dat betreft ben ik dus afhankelijk van hem. Dit gaf veel onrust en stress en heb ik met hem besproken. Hij houdt daar nu rekening mee en appt trouw op die betreffende dagen. Ik merk wel dat de interesse van hem in mij minder wordt, minder sexuele appjes enzo. En eerlijk gezegd, vind ik het appen de laatste tijd ook niet altijd leuk.
Ik vind het aan de ene kant heel spannend, avontuurlijk, leuk, beetje midlife crisis gedrag van mij. Ik vind hem leuk, ben in hem geinteresseerd en eerlijk gezegd ook jaloers op zijn jeugd en wat ik er van mee krijgt zijn leventje. Ik wil steeds meer van hem weten en zou willen dat we deel zijn van elkaars leven, als vrienden ofzo (beetje raar met ons leeftijdsverslahil, maar ja)
Aan de andere kant geeft het stress, bv. als hij niet meteen terug appt bij een blauw vinkje of later appt dan ik zou willen. En om dat ik merk dat het bij hem minder wordt. Zo stom, want bij mij wordt het ook minder. Ik zag in 1e instantie niet eens iets in hem, hij wel in mij en hij kon toen zijn ei bij mij kwijt waar hij helemaal van onder de indruk was. Het appen is soms helemaal niet leuk, zelfs saai omdat het minder sexueel is geworden.
Hij doet het voor de spanning en lust (zijn relatie is ook niet zo goed, dus ook een beetje vluchten) en door zijn eerdere ervaring houdt hij mij emotieel op afstand. Dat lukt hem beter dan mij. Ik ben er ook de dagen dat we niet appen veel mee bezig. Mijn man heeft niets door, mijn schuldgevoel kan ik redelijk in toom houden.
Ik weet heel goed dat waar ik mee bezig ben afleiding is voor de andere zaken in mijn leven waar ik wat mee moet. Ik ben de laatste tijd vaak labiel oa. door het rouwen en ik denk de overgang . Ik ben hiervoor al gestart met psychische hulp.
Op sommige (vooral labiele) dagen denk/weet ik dat het het beste is om met hem te stoppen. Het is een doodlopende weg.
Alleen wil ik het niet officieel afronden. Mijn psychische klachten hebben oa. te maken met het verliezen van dierbaren en dit zou dan weer een soort van verlies zijn.
En het leuke en spannende wil ik eigenlijk ook niet kwijt.
Op dagen dat ik mij goed voel kan ik er nuchter tegen aan kijken en het echt als een pleziertje zien dat mij verder niet raakt. Dan neem ik mezelf voor het te zien als iest spannends voor mezelf en het een beetje los te laten en het wat aan te zien. Misschien bloedt het dan langzaam dood.
Maar het dat lukt me dus niet echt, want ik ben er echt te veel mee bezig in mijn hoofd, een heerlijke afleiding, maar ook erg stressvol.
Hou kan ik hier nou mee omgaan op manier die mijn geen stress kost, dus er relaxter mee omgaan genieten van wat er is, niet meer willen en gewoon zien waar het toe leidt, zonder het hard af te kappen. Of wil ik iets wat niet kan?
Simone50 schreef op 06-05-2022 om 17:16:
Of wil ik iets wat niet kan?
Eerlijk? Ja!
Want wat is eigenlijk hetgeen jij wilt? Spanning, lust? Het neemt nu al af vanuit hem, dus meer dan dit zit er sowieso niet in en waarom het weer willen opwekken als het vanuit hem sowieso uitblijft?
mijn advies: neem je eigen relatie eens onder de loep en zie duidelijk te krijgen waaraan het schort in jullie relatie en wat jij nodig hebt en vooral, wat jij zo mist?
Dit was zeer duidelijk een momentopname (ook vanuit hem als het nu al minder wordt) en een fling/waarschuwing. Ben je bereidt alles op het spel te zetten voor een avontuurtje of was dit een soort van gewaarwording dat jullie relatie is ingekakt en jullie beiden (dus jij én jouw partner) wat spanning/uitdaging/whatever moeten terugbrengen in jullie relatie, investeren dus?
Ik lees iig geen vuurwerk vanuit onverwachte hoek (vakantie fling), dus ik zou dat als een waarschuwing richting jezelf beschouwen.
Hoe zie jij zelf dit alles?
Wat fijn dat je mee wil denken!
Je hebt helemaal gelijk. Het was/is een momentopname, een soort wake up call. Mijn man heeft al aangegeven in relatie therapie te willen, terwijl hij dat tijdens eerdere lastige momenten in onze relatie niet wilde. Dus dat is fijn.
Het is voor mij inderdaad spanning, nieuw, me gezien en heel gevleid voelen en een beetje lust. Maar dit wordt al minder, echt leuk is het niet meer. En vooral ook afleiding van lastige zaken in mijn leven.
Alleen hoe nu verder? Een harde breuk (klink wel heel dramatisch) vind ik heel moeilijk en wil ik eigenlijk niet. Dit heeft te maken met eerdere, soms traumatisch, verliezen in mijn leven.
Ik heb mij voorgenomen niet meer te veel in te gaan op zijn appjes en niet meer af te spreken, dan zal het wel uitdoven denk ik.
Het is nu de vraag hoe ik dit doe zonder te veel verdrietige gevoelens en spanning omdat ik toch steeds wacht op zijn berichtje. (deze week is hij niet op de plek vanwaar hij makkelijk kan appen (ik moet het een beetje vaag houden), hij zei tussendoor wel iets te gaan sturen. Heel vervelend vind ik want nou weet ik niet waar ik aan toe ben).
Terwijl ik dit typ weet ik het wel. Het is hoe dan ook een afscheid, iets waar ik niet goed in ben en vrees ik niet zonder verdriet kan.
Heb je tips om om te gaan met dat wachten op berichtjes en om het verdriet klein te houden?
@simone50 als je het echt af wil kappen (dat maak ik nog niet op uit je bericht) dan zou ik hem een laatste bericht sturen met het verzoek geen contact meer op te nemen en hem te blokkeren + zijn Nr wissen. En cold turkey afkicken. Nu blijft het een beetje sluimeren. Je weet zelf ook wel dat mocht hij nu ineens besluiten je weer volop in de aandacht te zetten je weer overstag gaat.
Ja, ik weet dat cold turkey het beste werkt. Alleen doet het me zo herinneren aan andere pijnlijke verliezen in mijn leven dat ik op zoek ben naar een minder dramatische manier.