Wat te doen? Ongelukkig in huwelijk.
Graag hoor ik jullie visie op mijn verhaal. Ik ben getrouwd en we hebben drie kinderen.
Mijn relatie is al lange tijd niet goed. Hij wordt regelmatig snel en plotseling boos (verbaal) en is vaak negatief naar mij. Hij heeft een erg kort lontje. En zo spelen er meer zaken. Hij heeft me veel pijn gedaan en ik voel me zo ontzettend alleen. Ik heb vaak benoemd dat het niet goed ging maar dit werd nooit echt opgepakt. We zijn wel in verschillende therapieën geweest en het veranderde dan even, maar op termijn niks.
Natuurlijk zijn er ook leuke momenten maar ik voel geen liefde meer voor hem. Ik heb het gevoel op mijn tenen te lopen en voel me eenzaam en onveilig in de relatie.
Dit speelt al heel lang, ik denk al meer dan 8 jaar, we hebben er al veel aan gedaan (waaronder de verschillende soorten therapie) maar lopen steeds weer in dezelfde valkuilen.
Nu ben ik onlangs ook hopeloos verliefd geworden op een ander. Niet normaal, wat ik ineens voor deze man voelde. En het is ook nog eens wederzijds. Er is niks gebeurd. Ik heb dat contact nu stopgezet tot ik weet wat ik met mijn man wil. Dat was heel moeilijk, zo veel voel ik voor deze man. Dit maakt alles nog eens extra moeilijk en gecompliceerd.
Ik heb mijn man gezegd dat ik serieus twijfel en dat er dingen moeten veranderen. We gaan nu weer in therapie om nader tot elkaar te komen. Hij doet nu heel erg zijn best.
Ik vind het nu zo moeilijk. Scheiden zou ik voor de kinderen zo ontzettend erg vinden. Ik wil de therapie afwachten en kijken waar het heengaat. Maar ik ben zo in de war. Ik zou graag van jullie willen horen hoe een buitenstaander hiernaar kijkt.
Graag deze post niet quoten.
Joh, je geeft aan dat het al heel lang niets meer is, jullie zijn al in therapie geweest en dat heeft ook niets opgeleverd. Waarom zou je door blijven gaan?
Ga voor die ander en ga in therapie om goed te scheiden. Jullie blijven nml ouders van 3 kinderen.
Hoe oud zijn je kinderen? De issues die je beschrijft zijn niet niks, het zijn vrij grote problemen waaraan je zo te horen ook al best hard gewerkt hebt. Waarom lukte het vorige keer niet om structureel iets te veranderen? En wat verwacht je dat er deze keer anders zal gaan.
Dank voor jullie reacties.
De kinderen zijn net onder de tien en begin tieners.
En waarom ik nog niet wegben? Meerdere oorzaken.
Ten eerste de kinderen. Die gaan het zo erg vinden.
Maar ook dat hij ineens het licht gezien lijkt te hebben en heel erg zijn best doet. Maar ja, ik weet niet of dat blijvend is natuurlijk.
En een aantal van mijn vriendinnen die ik het vertel zeggen dat ik naar de positieve kant moet kijken. Dat ik het een kans moet geven. Maar ik weet niet of ik dat wil en kan.
Verder ben ik bang dat die ander mijn beoordelingsvermogen kleurt. Maar ik ben natuurlijk ook niet voor niks verliefd geworden. Dat zegt denk ik ook wel dat er iets niet goed is.
Ik ben niet zo van hup scheiden maar in dit geval zou ik zeggen: ja scheiden.
Je kan niet aan een dood paard blijven trekken.
Jullie hebben samen alles al geprobeerd aan therapie. Waarom dan nog een keer therapie?
Ook jullie kinderen zullen aanvoelen dat het niet goed gaat tussen jullie. Soms is scheiden juist beter voor de kinderen dan dat ouders tegen heug en meug bij elkaar blijven. (Ik wou dat de mijne waren gaan scheiden ipv dat gemopper op elkaar en toen we volwassenen waren mopperen tegen ons over een ander.).
Ik zou scheiden nu jullie nog goed met elkaar kunnen. Dan kunnen jullie het zonder vechtscheiding ook beter rond maken voor de kinderen.
Wel zou ik oppassen dat je niet in je verliefde bubbel te snel naar de ander gaat, dat zou nl weer voor enige boosheid van je nu man kunnen zorgen wat niet handig is bij de scheiding. Hou die ander nog even op afstand.
Ik vind het stukje dat je je onveilig voelt in de relatie wel een alarmbel die je serieus moet nemen. En welk voorbeeld wil je je kinderen geven? Houd er wel rekening mee dat de patronen in je huwelijk ook in en na een scheiding een rol blijven spelen. Het is niet zo dat die dan ineens voorbij zijn, dus goede begeleiding lijkt me wel belangrijk.
Samsung schreef op 11-06-2024 om 16:58:
Dank voor jullie reacties.
De kinderen zijn net onder de tien en begin tieners.
En waarom ik nog niet wegben? Meerdere oorzaken.
Ten eerste de kinderen. Die gaan het zo erg vinden.
Maar ook dat hij ineens het licht gezien lijkt te hebben en heel erg zijn best doet. Maar ja, ik weet niet of dat blijvend is natuurlijk.
En een aantal van mijn vriendinnen die ik het vertel zeggen dat ik naar de positieve kant moet kijken. Dat ik het een kans moet geven. Maar ik weet niet of ik dat wil en kan.
Is dat zo, dat de kinderen het zo erg gaan vinden? Heb je dat besproken met hen? Tuurlijk willen, de meeste, kinderen hun ouders in 1 huis en samen. Maar kinderen willen vooral hun ouders gelukkig. Ik werk op een bso en laatst vertelde een moeder dat ze uit elkaar gingen. De jongste van 5 was verdrietig en snapte het niet. De oudste van 9 was blij, rust in huis en mama weer gelukkig.
Tja dat licht zien,ik geloof dat niet meer na zoveel pogingen. Er is tot nu toe nog niks blijvend veranderd. Waarom zou dat nu wel zo zijn?
Dank voor de laatste drie reacties ook (deze waren er nog niet toen ik mijn laatste reactie schreef).
Zo voel ik het ook inderdaad maar ik wil ook niet over 1 nacht ijs gaan. Vandaar weer therapie.
En de ander nog even op afstand houden is wel het plan ja.
Ik heb het idee dat de kinderen niet heel veel last hebben van de problemen. Maar dat kan ik verkeerd zien natuurlijk. Ze zouden het zo erg vinden als hun vertrouwde leventje omver wordt geworpen.
Dan voel ik me schuldig. Mijn geluk moet toch niet voor dat van hun gaan?
Ik denk dat ieder kind gewoon hun papa en mama wil.
En ik denk ook dat hun geluk altijd voor op moet staan
Maar ik denk ook met wat jij schrijft dat alles is geprobeerd
En nu weer .
Dan mag je best zeggen
Ik stop ermee.
Ik denk er nog wel iets anders over. Het kan wel degelijk zo zijn dat het kwartje bij hem pas valt nu hij voelt dat je echt met één been buiten de deur staat. Nu pas voelt het urgent. Het is voor jou waarschijnlijk lastig om het nog een kans te geven omdat je er eigenlijk klaar mee bent en hem zijn gedrag van afgelopen jaren kwalijk neemt. Ik geloof wel dat hij positief kan veranderen, maar het is dan afwachten of het jou lukt om dat te ontvangen.
Je berichten roepen ook een vraag bij me op: hoe kan het dat het zo heftig is (kort lontje, verbaal heel boos, negatief naar jou, jou veel pijn gedaan) terwijl de kinderen er weinig van mee krijgen? Speelt dit alleen als jullie met z'n tweeën zijn? Is de sfeer tussen uitbarstingen door wel positief?
De sfeer tussen de uitbarstingen is inderdaad wel positief. En de kinderen zijn niet anders gewend. Dus kunnen er volgens mij wel mee omgaan. Het gebeurt namelijk wel degelijk waar ze bij zijn en ook tegen hun kan hij ineens erg boos doen.
Ik heb wel eens gevraagd hoe ze zich voelden overdag, na een uitbarsting in de ochtend voor school. En ze voelden zich prima. Terwijl ik me de hele dag naar voelde omdat ik bang was dat de kinderen verdrietig zouden zijn. Ik draag het zelf dus wel langer mee. En daar zou ik nog iets mee kunnen doen.
Kinderen vinden alles normaal, want ze groeien erin op en weten niet beter...
Peaches schreef op 11-06-2024 om 17:52:
Kinderen vinden alles normaal, want ze groeien erin op en weten niet beter...
En ze zijn zoooo loyaal
Maar goed dat ze een explosieve vader hebben, los je niet op door de relatie te verbreken, dan zijn ze nog steeds de helft van de tijd bij die vader. Dan kan je nog beter het momentum nu waarin hij gemotiveerd is tot verandering gebruiken om de gezinssituatie te verbeteren. Puur vanuit het belang van de kinderen geredeneerd