Wat te doen? Ongelukkig in huwelijk.

Kinderen lijden vooral onder de spanning van een slechte relatie van de ouders onderling.

Wil je weg voor jezelf?
Of wil je weg om je gelijk in een nieuwe relatie te storten?

Het eerste ... Go! Vandaag nog bij voorkeur of zet de dingen die ervoor nodig zijn zoals meer werken, inschrijving bij de woningbouw, ... in werking (je bent niet zomaar gelijk weg). Want deze relatie wordt op lange termijn niets en hij wil nu na 8 jaar wel veranderen, maar dat is waarschijnlijk geen verandering die de volgende 30 jaar aanhoudt.
Het tweede ... Slecht plan. Ook voor de kinderen. Komen ze net uit een scheiding en is mam alweer aan 't daten met hun toekomstig stiefvader.

-Nienke- schreef op 11-06-2024 om 18:34:

[..]

Is dat zo? Uit welk onderzoek haal je dat? Ik ben jaren mentor geweest van pubers en heb alleen maar gehoord dat ze leden onder de scheiding (inclusief de daaropvolgende verhuizing, de nieuw geïntroduceerde stiefouders, etc.). Ik heb in al die jaren nog nooit een puber bij me gehad die me vertelde te lijden onder ruzies tussen z’n ouders. (Nou ja: alleen als het ging om ruzies tussen geschéiden ouders. Daarover wel).

Ik wil hier overigens niet mee zeggen dat je maar voor eeuwig in een ongelukkig huwelijk moet blijven hangen, maar bovenstaande uitspraak hoor ik (te) vaak en geloof ik eerlijk gezegd niet.

Ik werk al jaren met kinderen en ik hoor het juist wel. En niet 1 keer. Heb al meerdere kinderen gehad in de jaren die zeiden dat ze verdrietig waren dat papa en mama uit elkaar waren maar opgelucht zijn dat er rust komt. Niet meer op tenen lopen. 

Maar ik ben ook van mening dat hier niet eens een onderzoek voor nodig is. Ouders die vaak ruzie maken en waar geen fijne sfeer daardoor thuis hangt heeft heel logisch invloed op de kinderen, en niet positief. 

Daar is zeker geen onderzoek voor nodig als je het je even inbeeld. ik lijdde als puber ook zeker onder de ruzies van ouders. Ze hadden al 4 jaar ervoor moeten scheiden. Bij elkaar blijven voor de kinderen wordt overschat. Een nare sfeer en ruzie is in mijn ogen veel erger dan een scheiding. Je wil toch ook niet dat je kinderen later doodongelukkig hun huwelijk maar uitspelen tot de dood. Liever dat ze gelukkig zijn. 

Samsung schreef op 11-06-2024 om 19:34:

[..]

Ik zie dat ik hier nog niet op heb gereageerd.
Waarom het niet lukte? Ik denk dat mijn man de noodzaak er nog niet genoeg van inzag. We vervielen in hetzelfde gedrag.

Ik zie nu wel verandering bij hem. Maar het is misschien te laat. Er is zoveel gebeurd en ik ben zo vaak teleurgesteld. De liefde is steeds minder geworden en nu weg.

Nou dat klinkt niet als intrinsieke motivatie van hem. En ik vind het ook alarmerend dat je een man hebt gekozen met een bepaald gedragspatroon, het ‘bagatelliseren’ of aanvaarden van zulk soort gedrag komt meestal voort uit je jeugd. Tot je daar voldoende therapie op hebt losgelaten, voorspelt het weinig goeds voor je volgende keuze in mannen. 

Een onveilige sfeer met een onberekenbare vader heeft heel veel invloed op de kinderen. Ze weten niet beter, dus is hun wereld zo. 
Totdat ze ouder worden en gaan terug kijken, of als ze merken dat ze zelf wel erg perfectionistisch/ pleasend zijn, omdat ze altijd de angst hebben dat de ander kan ontploffen zonder duidelijke reden.
Het valt niet mee om dan een gezonde relatie aan te gaan....
Of als hun wereld verandert en ze merken dat er ook een leven (of half leven igv co ouderschap) is waarin ze ontspannen kunnen zijn en niet op eieren hoeven te lopen. Dan merken ze pas hoeveel invloed hun onberekenbare vader heeft op hun.
Echt, onderschat dat niet en onderneem actie. Dan hebben de kinderen in ieder de helft van de tijd een gezonde opvoeding.
Door dit in stand te houden maak je jezelf medeplichtig aan de onveilige situatie voor je kinderen. Misschien twijfel je of je het wel juist ziet, of twijfel je of je alleen wel kan functioneren, geloof me, als je dit al jaren volhoudt ben je sterker dan je denkt.

Ik ben misschien wat scherp, maar gekleurd door eigen ervaring. 

Ik ben ook een kind dat blij was dat mijn ouders gingen scheiden. Ik was toen 14. Nooit weten hoe de sfeer zou zijn als je thuis kwam uit school of van een vriendin. Getuige zijn van ruzies tussen je ouders, vreselijk. En wat iemand hierboven schreef; als kind kun je niet weg uit die situatie. Dít is je huis, je thuis. Echt Niet Fijn. 

Waar de mentor het hierboven over heeft, dat een scheiding erger zou zijn, nou echt niet. Het werd een vechtscheiding, maar toch, in het huis van mijn moeder was het veilig en voorspelbaar. Ik was er heel blij mee.

En nee, je zet dan niet jouw geluk boven hun geluk. Je haalt je kinderen juist uit een onveilige situatie en geeft hen (een kans op) rust, veiligheid, een liefdevolle omgeving en geluk. Voor jou en je kinderen.

Het bestaat niet dat de kinderen geen last hebben van de onveilige sfeer. Jij zit zelf ook niet voor niks helemaal in de stress. 

Wat wil je nog bereiken met de therapie? Is dat realistisch of vooral heel veel hoop? En mocht datgene bereikt worden, wil je dan écht in de relatie blijven, wordt het dan écht weer leuk? Of voel je aan alles dat het te laat is?

Ik stel deze vragen aan jou omdat ze mij hielpen de knoop door te hakken. We zijn gescheiden en ben nu onwijs gelukkig. Met de kinderen (een stuk jonger dan die van jou) gaat het ook goed. Echt, er gaat een wereld voor je open zodra je je eigen stekkie hebt en je hebt los gemaakt van al het gedoe en geworstel. Ik heb het gevoel eindelijk weer te leven.