Wat te doen? Ongelukkig in huwelijk.
Graag hoor ik jullie visie op mijn verhaal. Ik ben getrouwd en we hebben drie kinderen.
Mijn relatie is al lange tijd niet goed. Hij wordt regelmatig snel en plotseling boos (verbaal) en is vaak negatief naar mij. Hij heeft een erg kort lontje. En zo spelen er meer zaken. Hij heeft me veel pijn gedaan en ik voel me zo ontzettend alleen. Ik heb vaak benoemd dat het niet goed ging maar dit werd nooit echt opgepakt. We zijn wel in verschillende therapieën geweest en het veranderde dan even, maar op termijn niks.
Natuurlijk zijn er ook leuke momenten maar ik voel geen liefde meer voor hem. Ik heb het gevoel op mijn tenen te lopen en voel me eenzaam en onveilig in de relatie.
Dit speelt al heel lang, ik denk al meer dan 8 jaar, we hebben er al veel aan gedaan (waaronder de verschillende soorten therapie) maar lopen steeds weer in dezelfde valkuilen.
Nu ben ik onlangs ook hopeloos verliefd geworden op een ander. Niet normaal, wat ik ineens voor deze man voelde. En het is ook nog eens wederzijds. Er is niks gebeurd. Ik heb dat contact nu stopgezet tot ik weet wat ik met mijn man wil. Dat was heel moeilijk, zo veel voel ik voor deze man. Dit maakt alles nog eens extra moeilijk en gecompliceerd.
Ik heb mijn man gezegd dat ik serieus twijfel en dat er dingen moeten veranderen. We gaan nu weer in therapie om nader tot elkaar te komen. Hij doet nu heel erg zijn best.
Ik vind het nu zo moeilijk. Scheiden zou ik voor de kinderen zo ontzettend erg vinden. Ik wil de therapie afwachten en kijken waar het heengaat. Maar ik ben zo in de war. Ik zou graag van jullie willen horen hoe een buitenstaander hiernaar kijkt.
Graag deze post niet quoten.
Wat een grote rol kan spelen, is dat een vrouw het erg onzeker vindt om opnieuw voor zichzelf te beginnen. Vooral vroeger was het voor een vrouw moeilijk om fulltime kostwinner te worden en dan ook nog voor kinderen te zorgen, en het huwelijk heeft haar, door het gebrek aan liefde, onzeker gemaakt. Dus was de beslissing, om het steeds maar weer met haar man te proberen, snel gemaakt. Maar dit afhankelijke model geeft een verkeerde impressie zowel aan man (ze gaat toch niet weg) als aan kinderen. Als ze oud is zal ze verbitterd bedenken dat ze haast nooit iets voor zichzelf heeft gedaan. En de kinderen zijn dan weg, komen haast nooit meer langs, tenminste niet genoeg om je leven mee te doen, en dan kan ze zware depressies krijgen.
Bovendien, tijdens zo'n huwelijk, zullen kinderen er haast niet aan ontkomen om partij te kiezen voor een van hun ouders. Soms voor de liefste ouder en soms voor de machtigste, sterkste ouder, al naar gelang de behoefte van het kind, wat de disbalans verhoogt. En de kinderen raadplegen helpt ook vaak niet want die gaan van hun eigen belangen uit, zoals ze die op dat moment zien, en dat hoeft niet de juiste kijk erop te zijn.
Ik wil je niet je huis uit praten, hoor TO. Ik weet ook niet hoe erg het is bij jou. Maar ik zou dit meenemen bij je beslissing.
Madamecannibale schreef op 11-06-2024 om 16:48:
Hoe oud zijn je kinderen? De issues die je beschrijft zijn niet niks, het zijn vrij grote problemen waaraan je zo te horen ook al best hard gewerkt hebt. Waarom lukte het vorige keer niet om structureel iets te veranderen? En wat verwacht je dat er deze keer anders zal gaan.
Dat vraag ik me ook af. Waarom zou het dit keer anders zijn dan alle andere pogingen? Hoe vaak geef je iemand een kans? Een herkans? Een herherkans, een herherherherkans en ga maar door? Waarom mag iets op een gegeven moment niet gewoon genoeg kansen hebben gekregen?
Het enige wat ik denk mee te krijgen qua veranderen, is dat je man (even) zijn best doet op het moment dat er dreiging boven het hoofd hangt en zodra die voorbij is, hij gewoon weer zijn oude zelf uit de kast haalt en doorgaat op de oude voet. Dat betekent dus dat zijn woorden leeg en hol zijn en jou en zijn kinderen niet écht belangrijk genoeg vindt om een leuke partner voor te zijn. Iemand zou dat nl moeten willen zonder dreiging. Dat is wat liefde is. Niet aanpassen omdat je bang bent dat je zelf in de problemen komt.
Je mag echt stoppen en je kinderen een voorbeeld geven dat het voor hun moeder genoeg is. En je mag je kinderen ook het voorbeeld geven dat je als moeder voor je eigen goede (geestelijke) gezondheid kiest door uit een ongezonde situatie weg te gaan. Natuurlijk is dat heftig voor kinderen. Maar je wéét helemaal niet wat ze denken. Ze zullen misschien helemaal geen weet hebben van dit (hoewel ik me amper voor kan stellen dat ze niet op onbewust nivo meekrijgen dat het normaal is dat vaders zo tegen moeders doen) en boos zijn op veranderingen. Maar als je kinderen oud genoeg zijn, kan je ze ook dingen uitleggen op een manier die ze kunnen begrijpen. Wordt het nog steeds niet leuk van, maar wel begrijpbaar. En er scheiden zoveel ouders. Meeste kinderen vinden daar wel een weg in als je ze daarin goed begeleid en ruzie buiten ze probeert te houden. Vraag daar anders eens begeleiding in. Zoek hulp voor jezelf om je gedachten bij elkaar te krijgen, te voelen of je je sterker kunt voelen in deze keuzes. Je lijkt nog niet het moment te hebben bereikt dat je denkt dat je ook écht voor jezelf mag kiezen zonder je dan een slechte moeder te vinden. Maar zo zwart wit werkt dat niet. Ga dan in therapie voor jezelf en laat die man van je in zijn sop gaarkoken. JIJ moet sterker in jezelf gaan geloven. Hij moet niet nog meer spreekwoordelijke stokken krijgen uit therapie om jou aan het wankelen te krijgen.
En wat Rionyriony zegt klopt ook. Je bent als moeder in eerste instantie verplicht om je kinderen een basis te geven. En die basis is dat je als ouders een respectvolle veilige omgang hebt met elkaar. Dit straalt af op je kinderen, want die moeten het daarvan leren.
Maar ook kinderen zijn in een bepaalde mate egoistisch, en logsicherwijze beperkt in hun beeld van de relatie (als het goed is heb je je best gedaan hen zo min mogelijk mee te geven van het gedoe tussen jou en je man) en kiezen niet automatisch voor de liefste ouder. Dan denk je alles voor je kinderen overgehad te hebben en jezelf weg te hebben gecijferd voor hun geluk en dan kiezen ze voor je man. Dat kan nog steeds. Of er ontstaat verdeeldheid tussen kinderen. Maar dat kan ook later, als je wacht tot ze het huis uit zijn. Of dat ze je kwalijk gaan nemen dat je hen in jullie huishouden op hebt laten groeien. Er valt niet veel over te zeggen hoe je kinderen reageren. Het enige wat je kan doen is trouw te blijven aan jezelf.
Er wordt imo te vaak uitgegaan van het feit dat kinderen blanco op de wereld komen en altijd het juiste zullen kiezen. Dat is naar mijn idee niet zo. En zeker wanneer er gezinstrauma is, zal het ene kind meer lijken op de ene ouder en het andere kind op de ander. Het ene kind is zachtaardiger en het andere kind kan zelf ook aardig wat egoistische trekjes laten zien en vooral om zijn/haar eigen hachje huilen. Je weet het niet. Kinderen zijn de voorlopers van de volwassenen die ze later worden en zoals er volwassenen zijn met gebrek aan inleving of empathie (die waren ook ooit kind), zijn er ook kinderen die deze trekken in aanleg in huis hebben. Hoe moeilijk mensen dat ook kunnen aannemen, want niks dan goeds over kinderen.
Samsung schreef op 11-06-2024 om 22:35:
Het is niet altijd een slechte sfeer natuurlijk. Maar het onveilige is dat het zomaar kan omslaan. Daar heb ik zoveel moeite mee. En daar zullen de kinderen ook wel wat van merken, maar het lijkt of ze er wel redelijk mee om kunnen gaan.
Jullie opmerkingen zetten me wel aan het denken. Ik ga deze therapie nog wel proberen maar er moet echt iets terugkomen bij mij wil ik met hem doorgaan.
Het niet altijd slechte sfeer . .. wat een #€@ smoes!! En dan kan het ook nog zomaar omslaan. Dus lekker onverwacht ook.
Je steek je kop in het zand en blijft excuses bedenken om niet weg te gaan.
Ze lijken er redelijk mee om te gaan ... Hou toch op! Dat leken mijn broer en ik ook want je laat dat thuis niet merken, dat maakt de sfeer alleen maar erger.
Eerst had ik nog medeleven met je maar nu alleen nog met de kinderen. Toch nog weer therapie. Hoeveel moeten zij nog pikken voor jij hen laat zien dat alles pikken niet nodig is en voor je voor jezelf mag kiezen? Ik begrijp er niks van.
Edit: ja ik klink boos en dat ben ik ook. Boos dat je hem zoveel kansen geeft en nu nog niet kiest voor jezelf en je kinderen. Zij kunnen niet weg. Jij wel en hen in je nieuwe huis een veilige thuis geven.
Moederkareltje schreef op 11-06-2024 om 20:45:
Daar is zeker geen onderzoek voor nodig als je het je even inbeeld. ik lijdde als puber ook zeker onder de ruzies van ouders. Ze hadden al 4 jaar ervoor moeten scheiden. Bij elkaar blijven voor de kinderen wordt overschat. Een nare sfeer en ruzie is in mijn ogen veel erger dan een scheiding. Je wil toch ook niet dat je kinderen later doodongelukkig hun huwelijk maar uitspelen tot de dood. Liever dat ze gelukkig zijn.
Precies dezelfde ervaring. Mijn ouders bleven ook jaren bij elkaar vooral voor ons. Het was pijnlijk toen ze uiteindelijk wel gingen scheiden toen we allen uit huis waren maar dat weegt echt niet op tegen de stress die je krijgt van ouders die bij elkaar blijven voor de kinderen en het had wat mij betreft eerder gemogen...
Aan mij en mijn broer merkte mijn ouders denk ik ook niets. Wat moet je doen dan als kind? Ik was extra rustig, extra lief. Wilde alleen bijdragen aan rust en goede sfeer en écht niet iets erger maken of mogelijk een nieuw conflict veroorzaken. Dus nee, aan mij merkte je niets. Een lief en rustig kind was ik.
En die houding draag ik, nu 50, nog altijd met me mee. Ik ben heel gevoelig voor de sfeer, de 'mood' van anderen en ben/was vaak een pleaser. Als het maar rustig blijft... als er maar geen ruzie komt..... Dat zijn in veel situaties geen handige eigenschappen voor jezelf. Ik heb regelmatig over mijn grenzen laten gaan, zowel in prive als werk om maar conflicten te vermijden.
Nu is dat natuurlijk voor elk kind anders. Maar géén last hebben van het ongelukkige huwelijk van je ouders en van een slechte sfeer? Dat kan ik me helemaal niet voorstellen. Onmogelijk.
TrefleQ schreef op 12-06-2024 om 09:17:
Aan mij en mijn broer merkte mijn ouders denk ik ook niets. Wat moet je doen dan als kind? Ik was extra rustig, extra lief. Wilde alleen bijdragen aan rust en goede sfeer en écht niet iets erger maken of mogelijk een nieuw conflict veroorzaken. Dus nee, aan mij merkte je niets. Een lief en rustig kind was ik.
En die houding draag ik, nu 50, nog altijd met me mee. Ik ben heel gevoelig voor de sfeer, de 'mood' van anderen en ben/was vaak een pleaser. Als het maar rustig blijft... als er maar geen ruzie komt..... Dat zijn in veel situaties geen handige eigenschappen voor jezelf. Ik heb regelmatig over mijn grenzen laten gaan, zowel in prive als werk om maar conflicten te vermijden.Nu is dat natuurlijk voor elk kind anders. Maar géén last hebben van het ongelukkige huwelijk van je ouders en van een slechte sfeer? Dat kan ik me helemaal niet voorstellen. Onmogelijk.
Ik ben soms ook bang dat mijn eigen man opeens uit gaat vallen, boos wordt uit het niets. eker als ik zie dat hij niet lekker in zijn vel zit. Heeft hij nog nooit gedaan maar gewoon door het huis waarin ik ben opgegroeid lijkt mijn geest en lichaam heel vaak op die alerte stand te staan. Ik heb een schat van een man, de rust zelve met een langer lontje dan de mijne en toch blijft dat gevoel door vroeger. Ik heb er ook therapie voor gehad want ik zei altijd ja en wilde iedereen tevreden maken en vergat daarbij mezelf.
ook herkenbaar. Ook een lief rustig meisje waar je geen kind aan had (dat lieve meisje veranderde wel in een draak van een puber trouwens). Zou je naar de kind versie van mij kijken, dan zou je denken dat het helemaal goed ging thuis. Want ik zorgde er wel voor dat ik niet opviel of op andere wijze om al teveel aandacht vroeg. Dus ja, dan denk je al snel dat een kind daar makkelijk doorheen fietst.
Ik denk dat je de impact van je thuissituatie probeert weg te poetsen, zodat jij niet in actie hoeft te komen to.
-Escondido- schreef op 11-06-2024 om 17:39:
Ik denk er nog wel iets anders over. Het kan wel degelijk zo zijn dat het kwartje bij hem pas valt nu hij voelt dat je echt met één been buiten de deur staat. Nu pas voelt het urgent. Het is voor jou waarschijnlijk lastig om het nog een kans te geven omdat je er eigenlijk klaar mee bent en hem zijn gedrag van afgelopen jaren kwalijk neemt. Ik geloof wel dat hij positief kan veranderen, maar het is dan afwachten of het jou lukt om dat te ontvangen.
Je berichten roepen ook een vraag bij me op: hoe kan het dat het zo heftig is (kort lontje, verbaal heel boos, negatief naar jou, jou veel pijn gedaan) terwijl de kinderen er weinig van mee krijgen? Speelt dit alleen als jullie met z'n tweeën zijn? Is de sfeer tussen uitbarstingen door wel positief?
Als het kwartje pas valt als iemand echt dreigt weg te gaan ipv na veel gesprekken en relatietherapie, is dat meer een teken dat diegene de woorden van de partner niet serieus nam en dacht dat het zijn tijd wel uitduurde. Zo iemand wil graag de ouder situatie herstellen. Meer dan zelf veranderen. Zodra hij denkt dat hij haar weer heeft, zakt hij in de kussens terug en wordt het haar serieus nemen allengs minder. En ja, hij kan dan wel die oude situatie terug willen, maar dat zegt nog niets over een daadwerkelijke verandering. Ik kan me voorstellen dat je daar als partner een gezond wantrouwen tegenover hebt
Op zich ben ik het eens met de reacties hierboven. De huidige situatie is niet goed voor de kinderen.
Maar..
Wat TO ook doet, haar man blijft wel de vader van hun kinderen. Als ze gaan scheiden, zijn de kinderen een deel van de tijd alleen bij hun vader. Daar ontkom je niet aan. En dan heeft TO geen mogelijkheid meer om te sussen en te bufferen. En ja, het is mogelijk dat er ook bij hem meer rust komt na een scheiding. Zodat hij helemaal niet meer zo vaak ontploft, en een goede en betrouwbare vader kan zijn. Maar het kan ook de andere kant op slaan. En dan?
Dat maakt de keuze ook lastig.
Peaches schreef op 12-06-2024 om 10:45:
Op zich ben ik het eens met de reacties hierboven. De huidige situatie is niet goed voor de kinderen.
Maar..
Wat TO ook doet, haar man blijft wel de vader van hun kinderen. Als ze gaan scheiden, zijn de kinderen een deel van de tijd alleen bij hun vader. Daar ontkom je niet aan. En dan heeft TO geen mogelijkheid meer om te sussen en te bufferen. En ja, het is mogelijk dat er ook bij hem meer rust komt na een scheiding. Zodat hij helemaal niet meer zo vaak ontploft, en een goede en betrouwbare vader kan zijn. Maar het kan ook de andere kant op slaan. En dan?
Dat maakt de keuze ook lastig.
Ja je schetst het wanhopige dilemma waar veel moeders voor staan: blijven in een huwelijk dat jou geen goed doet of scheiden met het risico dat dat nadelige gevolgen voor de kinderen heeft. Met andere woorden: moet je jezelf opofferen voor je kinderen? Ik zelf had die neiging wel maar ik zie nu in dat je ook moet kijken naar wat zo'n houding van moeder met de kinderen doet. Ze voelen meer dan we vaak denken. Wat doet opofferen van moeder met haar dochters' zelfbeeld? En met de ideeën over relaties van haar zonen?
Peaches schreef op 12-06-2024 om 10:45:
Op zich ben ik het eens met de reacties hierboven. De huidige situatie is niet goed voor de kinderen.
Maar..
Wat TO ook doet, haar man blijft wel de vader van hun kinderen. Als ze gaan scheiden, zijn de kinderen een deel van de tijd alleen bij hun vader. Daar ontkom je niet aan. En dan heeft TO geen mogelijkheid meer om te sussen en te bufferen. En ja, het is mogelijk dat er ook bij hem meer rust komt na een scheiding. Zodat hij helemaal niet meer zo vaak ontploft, en een goede en betrouwbare vader kan zijn. Maar het kan ook de andere kant op slaan. En dan?
Dat maakt de keuze ook lastig.
Zoals ik lees valt hij vooral tegen haar uit. Dus dit scenario is mijn inziens ver gezocht. Want waarom zou hij dan opeens zich wel veel op de kinderen gaan richten en nu niet?
En dan nog: ook dan zijn er mogelijkheden voor to om dit op te lossen: de kinderen zijn al oud genoeg om zelf te kiezen waar ze willen wonen en of ze contact willen met hun vader, mocht het echt vreselijk uit de hand lopen.
Van een klasgenoot, en zijn broer, van mijn dochter weet ik dat ze geen contact hebben met hun vader. Ik ken de situatie en snap die jongens helemaal. En dit wordt geaccepteerd. Heeft een rechtzaak gekost maar de jongens hebben hun zin gekregen. Ze zien hun vader na hun behoeften. En dan onder begeleiding. Maar dan moet je het als ouder wel heel bont hebben gemaakt.
Peaches schreef op 12-06-2024 om 10:45:
Op zich ben ik het eens met de reacties hierboven. De huidige situatie is niet goed voor de kinderen.
Maar..
Wat TO ook doet, haar man blijft wel de vader van hun kinderen. Als ze gaan scheiden, zijn de kinderen een deel van de tijd alleen bij hun vader. Daar ontkom je niet aan. En dan heeft TO geen mogelijkheid meer om te sussen en te bufferen. En ja, het is mogelijk dat er ook bij hem meer rust komt na een scheiding. Zodat hij helemaal niet meer zo vaak ontploft, en een goede en betrouwbare vader kan zijn. Maar het kan ook de andere kant op slaan. En dan?
Dat maakt de keuze ook lastig.
Welnee. Die kinderen hebben dan maximaal de helft van de tijd een onvoorspelbare ouder. Dat is grote winst hoor.
Dank weer voor alle reacties. Ik kan niet op iedereen persoonlijk reageren, maar jullie zetten me echt aan het denken.
Ik ga de therapie proberen maar de uitkomst kan ook zijn dat we uit elkaar gaan.
Hij is verder echt een leuke vader, maar ja, wel onvoorspelbaar inderdaad. Maar dat gebeurt ook weer niet elke dag.
Samsung schreef op 12-06-2024 om 15:32:
Dank weer voor alle reacties. Ik kan niet op iedereen persoonlijk reageren, maar jullie zetten me echt aan het denken.
Ik ga de therapie proberen maar de uitkomst kan ook zijn dat we uit elkaar gaan.
Hij is verder echt een leuke vader, maar ja, wel onvoorspelbaar inderdaad. Maar dat gebeurt ook weer niet elke dag.
En juist omdat het niet elke dag gebeurt is het onvoorspelbaar. Als het elke dag gebeurde wist je iig waar je aan toe was 💡
Bij ons thuis was het een stap erger, je wist nooit of je die dag een klap kreeg of niet. Mijn vader was zo onvoorspelbaar dat hij van 0 naar100 ging in een paar seconden en je wist nooit waarom of wanneer. Die angst en spanning was misschien nog wel erger dan de uitbarsting zelf.
Ik zou nog eens goed nadenken over die therapie. Ook wat je verwacht ervan. En waarom je denkt dat dit keer wel echt wat doet, waarom de vorige keren niet dan? Is het andere therapie? Verdient hij deze kans nog wel? En hoezo zou hij nu wel de ernst in zien? En wat als het even goed gaat en dan toch weer niet, is het dan wel over of geef je hem weer een nieuwe kans en weer therapie?
Uiteraard gaat ons deze antwoorden niks aan. Maar het zijn wel vragen waar ik, als ik jou, was wel heel serieus voor jezelf over na zou denken. En stel dat je zegt: nee dit is echt de laatste keer. Ben je dan ook zo sterk dat je je aan je eigen afspraak kan houden?
Ik snap echt dat een scheiding geen makkelijke keuze is maar ik begrijp niet dat je aan een dood paard blijft trekken, zeker als je ook nog eens leest hoe erg het voor sommigen van ons was die in een gezin als de jouwe zijn opgegroeid. Je zegt voor je kinderen bij hem te willen blijven. Ook de vraag of je daar voor je kinderen wel goed aan doet zou ik nog eens heel hard over nadenken.
Hoe lang duurt de therapie?