Vader overleden, tot hoeverre moeder ondersteunen
Een goede, stuk jongere collega (30), kwam bij mij met een situatie waar ze even over wilde sparren: Haar vader is 4 maanden geleden overleden. Haar vader was een stuk ouder dan haar moeder (zo’n 15 jaar). Moeder nu 60. Moeder natuurlijk heel verdrietig en ontredderd enz. Ook erg angstig. Collega natuurlijk ook heel verdrietig, maar voor haar natuurlijk anders, woont al jaren niet meer thuis. De eerste periode (collega en haar zus wonen in dezelfde plaats als moeder), veel bij moeder geweest. Ook vaak even bellen. Inmiddels is het 4 maanden geleden en collega bezoekt haar moeder wat minder frequent, meestal 1 x per week, soms kan het ook 1,5 week zijn. ook belt ze niet meer elke dag, denkt daar ook niet altijd aan, maar belt met regelmaat tussendoor. Moeder heeft veel vrienden en kennissen, dus zeer regelmatig afspraken. Uiteraard niet altijd en moeder is dus ook wel eens (ook ‘s avonds) alleen. Collega werkt ft, woont sinds kort (ca 2 maanden voor het overlijden van haar vade) samen (daarvoor jaren alleen gewoond en sinds ca een half jaar voor het overlijden van haar vader haar vriend leren kennen). Moeder zegt het niet met zoveel woorden en er is ook geen sprake van verwijt, maar maakt op 1 of andere manier duidelijk dat ze behoefte heeft collega en zus vaker te zien horen. Collega voelt zich best schuldig, maar anderzijds heeft ze ook haar eigen, drukke, leven. Ik vind het moeilijk er iets van te vinden. Hoe zien jullie dat?
bieb1963 schreef op 07-08-2024 om 10:01:
[..]
Ja, zo zie ik het ook ongeveer. Wat het voor collega ook lastig maakt, is dat ze het op zich helemaal goed vindt om 1x per week een vaste afspraak met haar moeder te hebben, bijv bij elkaar eten of op de koffie of whatever. Alleen moeder heeft veel vrienden, maakt veel afspraken enz, dus een vaste dag is lastig. En dát maakt het weer lastig voor collega en dan is er zo weer een week voorbij.
Dus moeder maakt veel sociale afspraken en daardoor moet dochter maar flexibel zijn? Ja maar dan moet die moeder ook niet miepen vind ik hoor. Aan je collega om te zeggen: "ma kies maar: elke donderdagavond samen eten of elke zondagochtend koffie kies jij maar. Maar ik ga niet op afroep beschikbaar zijn omdat jij veel andere afspraken maakt. Als je er niet omheen kan plannen gaat het die week over. En dan wil ik geen verwijten want het is je eigen keuze." Ik bedoel, moeder moet ondersteund worden maar ook niet totaal gepamperd. Kom op zeg. Ik, een stukkie ouder, zou dolblij zijn met én twee dochters elke week op bezoek én veel vrienden en zoń volle sociale agenda.
bieb1963 schreef op 07-08-2024 om 10:01:
[..]
Ja, zo zie ik het ook ongeveer. Wat het voor collega ook lastig maakt, is dat ze het op zich helemaal goed vindt om 1x per week een vaste afspraak met haar moeder te hebben, bijv bij elkaar eten of op de koffie of whatever. Alleen moeder heeft veel vrienden, maakt veel afspraken enz, dus een vaste dag is lastig. En dát maakt het weer lastig voor collega en dan is er zo weer een week voorbij.
Wat ik dan weer vreemd vind is dat moeder veel vrienden heeft, vele afspraken maakt en toch niet tevreden is met een wekelijks bezoek van elke dochter en tussendoor telefoontjes. Ik zou nog kunnen begrijpen dat moeder zich zo opstelt als je door omstandigheden een eerder teruggetrokken bestaan had. Maar als je spreekt over veel afspraken, dan is haar week toch goed gebroken om de - spijtige - leegte van haar partner te kunnen overbruggen. Is moeder iemand die niet tegen alleen-zijn kan? En als vaste afspraken met kinderen niet kan vanwege 'andere' afspraken, dan stel ik mij vragen bij de intensiteit van haar 'eenzaamheid'.
Ik val jou niet aan bieb, ik stel me alleen vragen bij het gedrag van moeder-weduwe.
PinkFlower schreef op 07-08-2024 om 10:26:
[..]
Nou nou rustig maar. Je hoeft niet te bijten. We vallen je niet aan he. Maar jij doet wel heel erg alsof het allemaal niks voor stelt als je ouder dood gaat. Na 4 maanden vrede mee hebben is niet dat het goed met je gaat.
Ja ouders gaan dood en dat hoort bij het leven. Maar dat is niet iets om je schouders over op te halen en hup door te gaan.
Maar dat doet toch ook niemand?
letterkoekje schreef op 07-08-2024 om 10:36:
[..]
Wat ik dan weer vreemd vind is dat moeder veel vrienden heeft, vele afspraken maakt en toch niet tevreden is met een wekelijks bezoek van elke dochter en tussendoor telefoontjes. Ik zou nog kunnen begrijpen dat moeder zich zo opstelt als je door omstandigheden een eerder teruggetrokken bestaan had. Maar als je spreekt over veel afspraken, dan is haar week toch goed gebroken om de - spijtige - leegte van haar partner te kunnen overbruggen. Is moeder iemand die niet tegen alleen-zijn kan? En als vaste afspraken met kinderen niet kan vanwege 'andere' afspraken, dan stel ik mij vragen bij de intensiteit van haar 'eenzaamheid'.
Ik val jou niet aan bieb, ik stel me alleen vragen bij het gedrag van moeder-weduwe.
Dat klopt, moeder heeft veel sociale contacten en dat is natuurlijk hartstikke fijn voor haar. Maar moeder vindt het heel moeilijk alleen te zijn
bieb1963 schreef op 07-08-2024 om 10:48:
[..]
Dat klopt, moeder heeft veel sociale contacten en dat is natuurlijk hartstikke fijn voor haar. Maar moeder vindt het heel moeilijk alleen te zijn
Kan het ook zijn dat die moeder niet tegen de andere mensen durft te zeggen dat ze even niet wil afspreken of met haar dochter wil afspreken want zoals gezegd is krijgt ze nu nog veel aandacht want ach dr man is net dood. Maar over een paar maand houdt dat vaak op. Misschien is die moeder wel bang dat als ze nu nee zegt tegen afspraken dat ze over een paar maand echt alleen zit. Als je dochters ook niet vaak komen is dat helemaal een dingetje dan.
bieb1963 schreef op 07-08-2024 om 10:48:
[..]
Dat klopt, moeder heeft veel sociale contacten en dat is natuurlijk hartstikke fijn voor haar. Maar moeder vindt het heel moeilijk alleen te zijn
Ja dat is ook moeilijk. In het begin. Maar niemand kan dat oplossen, alleen haar man en een eventueel nieuwe partner. Volwassen kinderen zeker niet
Ik snap het wel, je voelt je compleet geamputeerd na de dood van je man. Maar dat is het rouwproces waar je doorheen moet. Elke dag een afspraak met een iemand en een of twee keer per week een volwassen kind zien, is al heel lux. Blijft dat ze gezien mag worden in dat het zwaar en verdrietig is, aan het alleen zijn moeten wennen.
En dat zien kan de vorm aannemen van even kunnen bellen als ze het heel moeilijk heeft. Niet per se elke avond. Ik voel bij moeder een wanhopige poging haar agenda vol te plannen om maar niet met zichzelf geconfronteerd te worden. Begrijpelijk maar een vlucht weg van de heling.
bieb1963 schreef op 07-08-2024 om 09:55:
[..]
Doe niet zo raar joh! Ik ken haar heel goed. Jij maakt er nu een totaal onverschillig persoon van, terwijl je haar verder helemaal niet kent. Ouders gaan dood hè en dat is voor de meeste kinderen heel verdrietig en een gemis. Maar daar gaat het helemaal niet over.
Lezen
Ik maak er geen onverschillig iemand van
Ik zou mij juist zorgen maken om haar
PinkFlower schreef op 07-08-2024 om 11:04:
[..]
Kan het ook zijn dat die moeder niet tegen de andere mensen durft te zeggen dat ze even niet wil afspreken of met haar dochter wil afspreken want zoals gezegd is krijgt ze nu nog veel aandacht want ach dr man is net dood. Maar over een paar maand houdt dat vaak op. Misschien is die moeder wel bang dat als ze nu nee zegt tegen afspraken dat ze over een paar maand echt alleen zit. Als je dochters ook niet vaak komen is dat helemaal een dingetje dan.
Deze redenering volg ik niet.
Situatie: moeder vindt dat dochters MOMENTEEL te weinig aandacht hebben voor moeder. Moeder heeft MOMENTEEL veel aandacht van andere mensen.
Als moeder bang is dat als ze de huidige afspraken afzegt er binnenkort niemand meer komt: wie gaat een weduwe kwalijk nemen dat ze ook met haar dochters wil afspreken. Het zijn trouwens niet de dochters die zeggen: ma, wanneer komen wij aan de beurt? Het is ma die zegt dat dochters niet genoeg aandacht hebben. En - als het dan toch zo is dat over een tijd de vrienden minder omzien - dan zijn er nog altijd de dochters die DAN nog wat kunnen opvangen. Dus dat niet 'durven' zeggen tegen andere mensen, daar heb ik mijn grootste twijfels bij. Moeder wil inderdaad gepamperd worden, zoals iemand schreef en op slag en stoot (als er niemand anders is) dochters bij haar hebben.
Neen, ik begrijp totaal niet wat je met bovenstaande inzending bedoelt.
letterkoekje schreef op 07-08-2024 om 11:50:
[..]
Deze redenering volg ik niet.
Situatie: moeder vindt dat dochters MOMENTEEL te weinig aandacht hebben voor moeder. Moeder heeft MOMENTEEL veel aandacht van andere mensen.
Als moeder bang is dat als ze de huidige afspraken afzegt er binnenkort niemand meer komt: wie gaat een weduwe kwalijk nemen dat ze ook met haar dochters wil afspreken. Het zijn trouwens niet de dochters die zeggen: ma, wanneer komen wij aan de beurt? Het is ma die zegt dat dochters niet genoeg aandacht hebben. En - als het dan toch zo is dat over een tijd de vrienden minder omzien - dan zijn er nog altijd de dochters die DAN nog wat kunnen opvangen. Dus dat niet 'durven' zeggen tegen andere mensen, daar heb ik mijn grootste twijfels bij. Moeder wil inderdaad gepamperd worden, zoals iemand schreef en op slag en stoot (als er niemand anders is) dochters bij haar hebben.
Neen, ik begrijp totaal niet wat je met bovenstaande inzending bedoelt.
Ja kijk, die moeder kan niet alleen zijn. Dus ze wil haar hele tijd volplannen. Maar vrienden en kennissen kunnen alleen op een bepaalde dag en andere dagen niet. Van haar dochters vindt ze dat die flexibel moeten zijn en om die agenda van vrienden heen plannen. Dan is haar agenda tenminste gevuld. Ik denk dat dat erachter zit. Angst om alleen te zijn. En ze heeft nog niet erop leren vertrouwen dat die afspraken wel komen. Dat moet de tijd doen naast haar bereidheid de eenzaamheid te voelen en er op den duur mee in het reine te komen.
MRI schreef op 07-08-2024 om 12:03:
[..]
Ja kijk, die moeder kan niet alleen zijn. Dus ze wil haar hele tijd volplannen. Maar vrienden en kennissen kunnen alleen op een bepaalde dag en andere dagen niet. Van haar dochters vindt ze dat die flexibel moeten zijn en om die agenda van vrienden heen plannen. Dan is haar agenda tenminste gevuld. Ik denk dat dat erachter zit. Angst om alleen te zijn. En ze heeft nog niet erop leren vertrouwen dat die afspraken wel komen. Dat moet de tijd doen naast haar bereidheid de eenzaamheid te voelen en er op den duur mee in het reine te komen.
Ja, zo is het denk ik grotendeels
ik zou zeggen ":mam, kom langs wanneer je wilt ik werk ma t/m vr en ben vanaf half 6 thuis. Op donderdag ga ik naar de yoga en ben ik 9 uur thuis. Jij kan koken voor ik thuiskom, gezellig of ik kook of vriend."
Ze wonen in nota bene dezelfde stad en zo hoeft dochter niet zelf ernaartoe, het kost haar geen energie wat dat betreft en kan ook gewoon bij vriend zijn zonder die tijd op te offeren. Opgelost. Schuldgevoel is een signaal waar je naar moet luisteren. Het zegt dat er in de huidige situatie iets wringt. Mijn moeder geeft mij ook de huissleutel en zegt je bent altijd welkom. Ik zou dat ook terugdoen als ik niet op 45 m2 aan de andere kant van het land zou wonen met 2 kinderen en een man. Maar als ze haar geliefde zou zijn verloren en in de rats zit mag ze zelfs hier op de bank. Mensen zeggen ze heeft vrienden, dat is totaal iets anders dan je bloed lijkt mij. Helemaal als het de vader is van dat bloed die overlijdt.
Moederkareltje schreef op 07-08-2024 om 12:32:
ik zou zeggen ":mam, kom langs wanneer je wilt ik werk ma t/m vr en ben vanaf half 6 thuis. Op donderdag ga ik om naar de yoga e ben ik 9 uur thuis. Jij kan koken voor ik thuiskom, gezellig."
Ze wonen in nota bene dezelfde stad en zo hoeft dochter niet zelf ernaartoe en kan ook gewoon bij vriend zijn. Opgelost. Schuldgevoel is een signaal waar je naar moet luisteren. Het zegt dat er in de huidige situatie iets wringt.
En dan heeft dochter zelf afspraken en is niet thuis als moeder voor de deur staat. Dat soort vrijblijvende afspraken werken alleen als je alle dagen thuis bent.
PinkFlower schreef op 07-08-2024 om 10:26:
[..]
Nou nou rustig maar. Je hoeft niet te bijten. We vallen je niet aan he. Maar jij doet wel heel erg alsof het allemaal niks voor stelt als je ouder dood gaat. Na 4 maanden vrede mee hebben is niet dat het goed met je gaat.
Ja ouders gaan dood en dat hoort bij het leven. Maar dat is niet iets om je schouders over op te halen en hup door te gaan.
👍🏼
Gebruikersnaaminvullen schreef op 07-08-2024 om 12:42:
[..]
En dan heeft dochter zelf afspraken en is niet thuis als moeder voor de deur staat. Dat soort vrijblijvende afspraken werken alleen als je alle dagen thuis bent.
Daarom je schema vertellen zovan ik werk dan en dan en dan is de yoga. Hoeveel moet een mens weg als die ft werkt en thuis een partner heeft. Dan neem je dat ook op in de schema die je dan per week aan moeder deelt. Lijkt mij niet zo moeilijk.
MRI schreef op 07-08-2024 om 12:03:
[..]
Ja kijk, die moeder kan niet alleen zijn. Dus ze wil haar hele tijd volplannen. Maar vrienden en kennissen kunnen alleen op een bepaalde dag en andere dagen niet. Van haar dochters vindt ze dat die flexibel moeten zijn en om die agenda van vrienden heen plannen. Dan is haar agenda tenminste gevuld. Ik denk dat dat erachter zit. Angst om alleen te zijn. En ze heeft nog niet erop leren vertrouwen dat die afspraken wel komen. Dat moet de tijd doen naast haar bereidheid de eenzaamheid te voelen en er op den duur mee in het reine te komen.
Misschien vindt moeder het fijn om met dochters te zijn omdat ze hetzelfde verdriet hebben en delen .
Wie kent haar man net zo goed als zij zelf
Dat zijn toch meestal je kinderen.