Vader overleden, tot hoeverre moeder ondersteunen
Een goede, stuk jongere collega (30), kwam bij mij met een situatie waar ze even over wilde sparren: Haar vader is 4 maanden geleden overleden. Haar vader was een stuk ouder dan haar moeder (zo’n 15 jaar). Moeder nu 60. Moeder natuurlijk heel verdrietig en ontredderd enz. Ook erg angstig. Collega natuurlijk ook heel verdrietig, maar voor haar natuurlijk anders, woont al jaren niet meer thuis. De eerste periode (collega en haar zus wonen in dezelfde plaats als moeder), veel bij moeder geweest. Ook vaak even bellen. Inmiddels is het 4 maanden geleden en collega bezoekt haar moeder wat minder frequent, meestal 1 x per week, soms kan het ook 1,5 week zijn. ook belt ze niet meer elke dag, denkt daar ook niet altijd aan, maar belt met regelmaat tussendoor. Moeder heeft veel vrienden en kennissen, dus zeer regelmatig afspraken. Uiteraard niet altijd en moeder is dus ook wel eens (ook ‘s avonds) alleen. Collega werkt ft, woont sinds kort (ca 2 maanden voor het overlijden van haar vade) samen (daarvoor jaren alleen gewoond en sinds ca een half jaar voor het overlijden van haar vader haar vriend leren kennen). Moeder zegt het niet met zoveel woorden en er is ook geen sprake van verwijt, maar maakt op 1 of andere manier duidelijk dat ze behoefte heeft collega en zus vaker te zien horen. Collega voelt zich best schuldig, maar anderzijds heeft ze ook haar eigen, drukke, leven. Ik vind het moeilijk er iets van te vinden. Hoe zien jullie dat?
Waarom zou jij er iets van moeten vinden? Jouw collega zal zelf haar grenzen hierin moeten aanvoelen en bepalen. Ik zou als ik jou was dus niet in de valkuil stappen om een oordeel uit te spreken over de frequentie die normaal zou zijn. Die grens ligt voor iedereen ergens anders.
Ik zou eerder een luisterend oor bieden en eventueel haar vragen stellen die haar aan het denken kunnen zetten om te bepalen waar ze zelf de grens wil leggen t.a.v. de frequentie van bezoek aan haar moeder.
Mijn vader is een paar jaar geleden vrij jong overleden en mijn ouders waren echt twee handen op 1 buik. De eerste weken zijn we uiteraard heel veel bij haar geweest. Ze had juist weinig vrienden en kennissen en moest echt een eigen leven gaan opbouwen
Ik denk dat het zeker een jaar heeft geduurd toen er weer nieuw evenwicht was.
Ja in de begintijd is het lastig maar je wil iemand ook steunen. Mijn moeder kon gewoon naar mij toekomen ook dus soms hebben we ook nuttige met aangename verenigd. Zij behoefte aan iemand te zien dus kwam naar mijn gezin toe en kookte vast, ik kwam uit mijn werk en we konden samen eten ipv dat ik eerst nog moest koken. Zij voelde zich daar heel nuttig van en na intensief voor mijn vader zorgen viel er nu eenmaal een groot gat
Inmiddels is ze bijkans fulltime vrijwilliger geworden (vond ze heel spannend en ik heb haar geholpen over die drempel) maar nu is contact na 3 jaar bíjna vergelijkbaar met voor overlijden van mijn vader.
kortom, je hoeft niets te vinden. Kost gewoon tijd en dan ontstaat er in een gezonde relatie vanzelf nieuw evenwicht
Dat komt heel veel voor. In het begin krijg je heel veel belangstelling; vaak meer dan je blieft, en al gauw wordt dat minder. Na een bepaalde tijd is iedereen er al aan gewend dat de overledene er niet meer is, en dan begint de rouw pas goed voor de direct nabestaande.
Er valt niet aan te ontkomen. Eerst moeten alle seizoenen er overheen zijn geweest: de eerste Pasen zonder Rob, daarna de eerste lente, daarna de eerste zomervakantie en al dat vrolijke gedoe van iedereen, daarna de eerste herfstbladeren, pompoenen, Sinterklaas, Kerst. Pas als je weer in de lente bent, is het compleet en heb je zelf nieuwe herinneringen gemaakt. Zo gaat dat vaak. Dus ik zou op de momenten die voor haar belangrijk waren, bellen, mailen, chatten of desnoods een kaartje met een regel persoonlijke tekst sturen. Totdat het jaar volgemaakt is. Ik zou er niet meer tijd insteken dan je zelf te geven hebt; het gaat dus om de kwaliteit.
Sassenach schreef op 06-08-2024 om 14:32:
Waarom zou jij er iets van moeten vinden? Jouw collega zal zelf haar grenzen hierin moeten aanvoelen en bepalen. Ik zou als ik jou was dus niet in de valkuil stappen om een oordeel uit te spreken over de frequentie die normaal zou zijn. Die grens ligt voor iedereen ergens anders.
Ik zou eerder een luisterend oor bieden en eventueel haar vragen stellen die haar aan het denken kunnen zetten om te bepalen waar ze zelf de grens wil leggen t.a.v. de frequentie van bezoek aan haar moeder.
Ik moet ook helemaal niets vinden. Zij zat ermee in haar maag en vroeg aan mij hoe ik daar tegenaan keek. En daar weet ik dus niet zo goed het antwoord op.
Heeft collega met zus een afspraak over het ‘verdelen’ van de contactmomenten? En belt ze of doet ze aan videobellen? Dat laatste stelt mijn moeder erg op prijs en voldoet meer aan haar behoefte. Ook sleep ik haar soms mee naar dingen die ik toch al wilde doen. Je kunt haar er goed bijhebben al loopt 80+ niet zo snel meer met allerlei vervangen onderdelen enzo. Alles staat of valt wel met wat collega zelf wil natuurlijk. En 60 is nog jong genoeg om fit te zijn, verwacht ik, dus kansen om andere mensen te leren kennen bij verenigingen, vrijwilligerswerk, buurtsporten, enzovoorts. Maar als het nog zo vers is, za het eerst moeten landen. Een paar bezoeken aan de POH van de huisarts kunnen ook raadzaam zijn.
rionyriony schreef op 06-08-2024 om 15:00:
Dat komt heel veel voor. In het begin krijg je heel veel belangstelling; vaak meer dan je blieft, en al gauw wordt dat minder. Na een bepaalde tijd is iedereen er al aan gewend dat de overledene er niet meer is, en dan begint de rouw pas goed voor de direct nabestaande.
Er valt niet aan te ontkomen. Eerst moeten alle seizoenen er overheen zijn geweest: de eerste Pasen zonder Rob, daarna de eerste lente, daarna de eerste zomervakantie en al dat vrolijke gedoe van iedereen, daarna de eerste herfstbladeren, pompoenen, Sinterklaas, Kerst. Pas als je weer in de lente bent, is het compleet en heb je zelf nieuwe herinneringen gemaakt. Zo gaat dat vaak. Dus ik zou op de momenten die voor haar belangrijk waren, bellen, mailen, chatten of desnoods een kaartje met een regel persoonlijke tekst sturen. Totdat het jaar volgemaakt is. Ik zou er niet meer tijd insteken dan je zelf te geven hebt; het gaat dus om de kwaliteit.
Dat van die kwaliteit vind ik wel een goede. Moeders moet uiteindelijk zelf haar ritme/leven weer zien te krijgen. Mijn collega worstelt zelf met een soort schuldgevoel en dat begrijp ik. Maar ik begrijp uiteraard ook dat ze haar eigen leven ook heeft. Overigens hebben collega en moeder altijd een prima relatie gehad, maar voor het overlijden liepen ze niet de vloer bij elkaar plat of belde elkaar niet te pas en te onpas. Niet alleen vanuit kant van collega, maar moeder was ook altijd ‘druk’ met van alles en nog wat.
Mijn vader overleed op de avond van de dag dat mijn man terminaal verklaard was. Ik ben enig kind dus ik moest alles regelen en zo. En ik moest mijn man gaan verplegen. Ergens was dat voor wat betreft de opvang van mijn moeder iets goeds anders had ze zo op me geleund dat ik geen eigen leven meer had gehad. Nu moest ik er (grotendeels) voor hem zijn. Zij was nog fit en zal het stellig moeilijk hebben gehad. Maar ik heb het gevoel dat ze hierdoor meer en sneller haar rouwproces heeft opgepakt. Na een jaar had ze een leuke vriend.
Ik vind dat je collega genoeg doet voor haar moeder als die redelijk gezond is. één keer per week zien en daarnaast een of twee keer bellen is niet onredelijk. Hoe pijnlijk ook, de moeder zal toch moeten wennen aan het alleen zijn.
Overigens vind ik het altijd wat makkelijk om aan te geven dat ze maar op allerlei clubjes moet gaan of vrijwilligerswerk gaan doen. Dat kan echt niet een band met nabije dierbare als man of kind vervangen. Het verzet de zinnen wat maar meer ook niet. Je moet in zo'n positie (ben dus zelf ook weduwe geworden) het alleen zijn als het ware veroveren als levenswijze. Dat is zeker een opgave en als dat lukt mag ze daar een pluim voor hebben. Ik vermoed wel eens dat mensen zelf zo tegen de eenzaamheid opzien dat ze allerlei mogelijke snelle oplossingen voor de ander bedenken als een soort bezwering. Nee het is gewoon zwaar. En nee dat hoef je niet (helemaal) voor de ander op te lossen. Vrijwel iedereen komt te staan voor een eenzame periode in haar leven.
bieb1963 schreef op 06-08-2024 om 15:18:
[..]
Dat van die kwaliteit vind ik wel een goede. Moeders moet uiteindelijk zelf haar ritme/leven weer zien te krijgen. Mijn collega worstelt zelf met een soort schuldgevoel en dat begrijp ik. Maar ik begrijp uiteraard ook dat ze haar eigen leven ook heeft. Overigens hebben collega en moeder altijd een prima relatie gehad, maar voor het overlijden liepen ze niet de vloer bij elkaar plat of belde elkaar niet te pas en te onpas. Niet alleen vanuit kant van collega, maar moeder was ook altijd ‘druk’ met van alles en nog wat.
Kennelijk had ze buiten de overledene toch niet zoveel intiemere contacten waarbij ze haar gevoelens en gedachten kwijt kon; hij vervulde daarin echt een rol, en dat verandert plotseling niet bij het overlijden van een geliefd persoon. Mensen gaan niet ineens anders doen.
Maar zelden komt er dan iemand naar je toe die ineens aandacht aan je gaat besteden, en daarmee de rol overneemt van de man als luisterend oor.
Dus de communicatie zit meer op het niveau van: "ik begrijp dat dit moment moeilijk voor je moet zijn, zelfs al heb ik dit zelf nog nooit meegemaakt". Dat zal ze begrijpen en het verzacht de eenzaamheid enigszins.
ToetieToover schreef op 06-08-2024 om 15:16:
Heeft collega met zus een afspraak over het ‘verdelen’ van de contactmomenten? En belt ze of doet ze aan videobellen? Dat laatste stelt mijn moeder erg op prijs en voldoet meer aan haar behoefte. Ook sleep ik haar soms mee naar dingen die ik toch al wilde doen. Je kunt haar er goed bijhebben al loopt 80+ niet zo snel meer met allerlei vervangen onderdelen enzo. Alles staat of valt wel met wat collega zelf wil natuurlijk. En 60 is nog jong genoeg om fit te zijn, verwacht ik, dus kansen om andere mensen te leren kennen bij verenigingen, vrijwilligerswerk, buurtsporten, enzovoorts. Maar als het nog zo vers is, za het eerst moeten landen. Een paar bezoeken aan de POH van de huisarts kunnen ook raadzaam zijn.
Het klopt dat die moeder nog behoorlijk dit is en ook veel vrienden en kennissen, waarvan ook hechte, ook clubs. Het is dus ook niet zo dat die moeder alleen zit te verpieteren, maar natuurlijk zijn er ook een hoop ‘alleen’ momenten. Volgens collega heeft moeder nu veel behoefte aan meer contact met de dochters. Die is de eerste periode ook zeer frequent geweest, nu na 4 maanden wat minder (maar nog steeds meer dan voor het overlijden van de vader). Maar goed, ik vond het ook best wel een interessante kwestie. Elke situatie en familiebanden en personen in kwestie zijn natuurlijk anders. Ik vind opzich dat collega niks ‘geks’ of asociaals doet, maar was ook benieuwd hoe anderen dat zien en zouden doen binnen de gegeven omstandigheden.
bieb1963 schreef op 06-08-2024 om 15:18:
[..]
Dat van die kwaliteit vind ik wel een goede. Moeders moet uiteindelijk zelf haar ritme/leven weer zien te krijgen. Mijn collega worstelt zelf met een soort schuldgevoel en dat begrijp ik. Maar ik begrijp uiteraard ook dat ze haar eigen leven ook heeft. Overigens hebben collega en moeder altijd een prima relatie gehad, maar voor het overlijden liepen ze niet de vloer bij elkaar plat of belde elkaar niet te pas en te onpas. Niet alleen vanuit kant van collega, maar moeder was ook altijd ‘druk’ met van alles en nog wat.
Ik zou collega vragen of het misschien een leuk idee is om eens per week met moeder en zus (plus partners) te eten. De ene week bij zus 1, de andere bij zus 2 en dan nog een keer bij moeder zelf. Dat soort momenten zijn ook wel handig om een vinger aan de pols te houden en weten wat er speelt in moeders leven.
bieb1963 schreef op 06-08-2024 om 16:27:
[..]
Het klopt dat die moeder nog behoorlijk dit is en ook veel vrienden en kennissen, waarvan ook hechte, ook clubs. Het is dus ook niet zo dat die moeder alleen zit te verpieteren, maar natuurlijk zijn er ook een hoop ‘alleen’ momenten. Volgens collega heeft moeder nu veel behoefte aan meer contact met de dochters. Die is de eerste periode ook zeer frequent geweest, nu na 4 maanden wat minder (maar nog steeds meer dan voor het overlijden van de vader). Maar goed, ik vond het ook best wel een interessante kwestie. Elke situatie en familiebanden en personen in kwestie zijn natuurlijk anders. Ik vind opzich dat collega niks ‘geks’ of asociaals doet, maar was ook benieuwd hoe anderen dat zien en zouden doen binnen de gegeven omstandigheden.
Ik herken hiervan wel iets bij mijn vader, hij had ook veel kennissen, clubs en dergelijke had toen mijn moeder overleed. Zij waren bijna 40 jaar getrouwd.. Maar zoals hij het zelf zei en nog zegt na 14 jaar, je komt altijd alleen thuis en niemand vraagt hoe je dag is geweest. Zulke vanzelfsprekendheden vallen weg bij het overlijden van je partner.
Ik bel hem niet super vaak, maar als ik hem bel krijg ik bij wijze van spreken eerst te horen hoe hij de afgelopen nachten heeft geslapen en wat hij heeft gegeten. Die lullige vragen en antwoorden bespreek je weinig met je vrienden en kennissen, maar wel met je partner.
Weet niet of het voor de moeder van je collega telt, maar dat kan ze vragen natuurlijk. Mijn vader heeft liever dat ik hem vaker even kort bel dan eens in de zoveel tijd lang. Zodat hij die kleine lullige dingetjes kwijt kan die hij eerst altijd aan mijn moeder vertelde, maar die hij niet bespreekt met de mensen van de tennisclub of voetbalclub.
Roserabbit schreef op 06-08-2024 om 17:23:
[..]
Ik herken hiervan wel iets bij mijn vader, hij had ook veel kennissen, clubs en dergelijke had toen mijn moeder overleed. Zij waren bijna 40 jaar getrouwd.. Maar zoals hij het zelf zei en nog zegt na 14 jaar, je komt altijd alleen thuis en niemand vraagt hoe je dag is geweest. Zulke vanzelfsprekendheden vallen weg bij het overlijden van je partner.
Ik bel hem niet super vaak, maar als ik hem bel krijg ik bij wijze van spreken eerst te horen hoe hij de afgelopen nachten heeft geslapen en wat hij heeft gegeten. Die lullige vragen en antwoorden bespreek je weinig met je vrienden en kennissen, maar wel met je partner.
Weet niet of het voor de moeder van je collega telt, maar dat kan ze vragen natuurlijk. Mijn vader heeft liever dat ik hem vaker even kort bel dan eens in de zoveel tijd lang. Zodat hij die kleine lullige dingetjes kwijt kan die hij eerst altijd aan mijn moeder vertelde, maar die hij niet bespreekt met de mensen van de tennisclub of voetbalclub.
Dat is ook een goede tip!
Gebruikersnaaminvullen schreef op 06-08-2024 om 16:49:
[..]
Ik zou collega vragen of het misschien een leuk idee is om eens per week met moeder en zus (plus partners) te eten. De ene week bij zus 1, de andere bij zus 2 en dan nog een keer bij moeder zelf. Dat soort momenten zijn ook wel handig om een vinger aan de pols te houden en weten wat er speelt in moeders leven.
Ik doe dat ook, niet mee-eten, wel een wekelijks moment om te videobellen (en de boodschappen te bestellen en futiliteiten aan te horen) en een wekelijks moment om de boodschappen te brengen (eventueel iets lekkers dat ik kookte) en daarna blijven plakken voor nog even kopje thee in mijn lunchpauze. Ook komt ze hierheen als we met een clubje mensen “wie is de mol” kijken. Eerst wilde ze niet mee als het bij vriendin in huis was, maar van die schroom is ze ook af inmiddels. Dat is ook een tip: kijk samen een wekelijks programma dat je zelf toch al bekijkt. Ietsje eerder komen, de reclames volkletsen, pot thee erbij, het hoeft niet zo moeilijk te zijn.
bieb1963 schreef op 06-08-2024 om 15:11:
[..]
Ik moet ook helemaal niets vinden. Zij zat ermee in haar maag en vroeg aan mij hoe ik daar tegenaan keek. En daar weet ik dus niet zo goed het antwoord op.
Wat ik een beetje raar vind, bieb, is dat je schrijft dat je op haar vraag het antwoord niet zo goed weet. En dan vraag je het hier op het forum. Ga je dan met de antwoorden die mensen hier geven tegen jouw collega zeggen dat het JOUW mening is? Ik zou nog kunnen verstaan dat je tegen haar zegt dat je daar even over moet nadenken, maar de manier om naar iets te kijken, hier vragen? Of misschien begrijp ik het verkeerd.
letterkoekje schreef op 06-08-2024 om 21:17:
[..]
Wat ik een beetje raar vind, bieb, is dat je schrijft dat je op haar vraag het antwoord niet zo goed weet. En dan vraag je het hier op het forum. Ga je dan met de antwoorden die mensen hier geven tegen jouw collega zeggen dat het JOUW mening is? Ik zou nog kunnen verstaan dat je tegen haar zegt dat je daar even over moet nadenken, maar de manier om naar iets te kijken, hier vragen? Of misschien begrijp ik het verkeerd.
Wat maakt dat nou uit? Als iemand ermee geholpen is, is dat toch prima.