Vader overleden, tot hoeverre moeder ondersteunen
Een goede, stuk jongere collega (30), kwam bij mij met een situatie waar ze even over wilde sparren: Haar vader is 4 maanden geleden overleden. Haar vader was een stuk ouder dan haar moeder (zo’n 15 jaar). Moeder nu 60. Moeder natuurlijk heel verdrietig en ontredderd enz. Ook erg angstig. Collega natuurlijk ook heel verdrietig, maar voor haar natuurlijk anders, woont al jaren niet meer thuis. De eerste periode (collega en haar zus wonen in dezelfde plaats als moeder), veel bij moeder geweest. Ook vaak even bellen. Inmiddels is het 4 maanden geleden en collega bezoekt haar moeder wat minder frequent, meestal 1 x per week, soms kan het ook 1,5 week zijn. ook belt ze niet meer elke dag, denkt daar ook niet altijd aan, maar belt met regelmaat tussendoor. Moeder heeft veel vrienden en kennissen, dus zeer regelmatig afspraken. Uiteraard niet altijd en moeder is dus ook wel eens (ook ‘s avonds) alleen. Collega werkt ft, woont sinds kort (ca 2 maanden voor het overlijden van haar vade) samen (daarvoor jaren alleen gewoond en sinds ca een half jaar voor het overlijden van haar vader haar vriend leren kennen). Moeder zegt het niet met zoveel woorden en er is ook geen sprake van verwijt, maar maakt op 1 of andere manier duidelijk dat ze behoefte heeft collega en zus vaker te zien horen. Collega voelt zich best schuldig, maar anderzijds heeft ze ook haar eigen, drukke, leven. Ik vind het moeilijk er iets van te vinden. Hoe zien jullie dat?
letterkoekje schreef op 06-08-2024 om 21:17:
[..]
Wat ik een beetje raar vind, bieb, is dat je schrijft dat je op haar vraag het antwoord niet zo goed weet. En dan vraag je het hier op het forum. Ga je dan met de antwoorden die mensen hier geven tegen jouw collega zeggen dat het JOUW mening is? Ik zou nog kunnen verstaan dat je tegen haar zegt dat je daar even over moet nadenken, maar de manier om naar iets te kijken, hier vragen? Of misschien begrijp ik het verkeerd.
Je begrijpt het verkeerd…… Ik ga echt niet allerlei wijsheden van jullie tegen haar oreren alsof ik het allemaal zo goed weet. Als ik het er met haar over heb dan vertelnik haar dat ik anderen ook gevraagd heb hoe zij ermee omgaan en tegenaan kijken
bieb1963 schreef op 06-08-2024 om 21:37:
[..]
Je begrijpt het verkeerd…… Ik ga echt niet allerlei wijsheden van jullie tegen haar oreren alsof ik het allemaal zo goed weet. Als ik het er met haar over heb dan vertelnik haar dat ik anderen ook gevraagd heb hoe zij ermee omgaan en tegenaan kijken
Heb je haar gevraagd of je dit verhaal.hier mag neerzetten? Ik zou niet zo blij zijn als ik mijzelf als collega in het verhaal zou herkennen. Niet echt iets wat je met de wereld hoeft te delen lijkt me.
Daarnaast vind ik 4 maanden heel kort om nu al te zeggen dat ze ook zelf haar drukke leven heeft. 1x per 1,5 week langs komen. Wat al leest als moeite gezien collega al zegt dat ze zelf ook een druk leven heeft. Deze vrouw is 4 maanden geleden de liefde van haar leven kwijt geraakt. Is opeens dag en nacht (vooral snachts) alleen. Geen wonder dat ze collega en zus nodig heeft. Ik ben van mening dat collega moeder minstens 1x per week zou kunnen bezoeken. Op zijn minst! Deze vrouw is haar moeder en haar moeder heeft haar nodig. Ik zie mij ouders nauwelijks,1x per 5 weken ofzo. Maar in geval van overlijden van een van hen zou ik elke week minstens er zijn als deze ouder mij nodig heeft. En wij wonen niet in de buurt.
In het begin van iemands overlijden staat Jan en alleman voor je klaar. Krijg je kaartjes te overvloed en wil iedereen wel wat doen. Maar juist na een paar maanden neemt dat af, en dan kan de eenzaamheid en het missen van je dierbare extra hard binnen slaan. Laat collega haar moeder steunen.
PinkFlower schreef op 06-08-2024 om 21:52:
[..]
Heb je haar gevraagd of je dit verhaal.hier mag neerzetten? Ik zou niet zo blij zijn als ik mijzelf als collega in het verhaal zou herkennen. Niet echt iets wat je met de wereld hoeft te delen lijkt me.
Daarnaast vind ik 4 maanden heel kort om nu al te zeggen dat ze ook zelf haar drukke leven heeft. 1x per 1,5 week langs komen. Wat al leest als moeite gezien collega al zegt dat ze zelf ook een druk leven heeft. Deze vrouw is 4 maanden geleden de liefde van haar leven kwijt geraakt. Is opeens dag en nacht (vooral snachts) alleen. Geen wonder dat ze collega en zus nodig heeft. Ik ben van mening dat collega moeder minstens 1x per week zou kunnen bezoeken. Op zijn minst! Deze vrouw is haar moeder en haar moeder heeft haar nodig. Ik zie mij ouders nauwelijks,1x per 5 weken ofzo. Maar in geval van overlijden van een van hen zou ik elke week minstens er zijn als deze ouder mij nodig heeft. En wij wonen niet in de buurt.
In het begin van iemands overlijden staat Jan en alleman voor je klaar. Krijg je kaartjes te overvloed en wil iedereen wel wat doen. Maar juist na een paar maanden neemt dat af, en dan kan de eenzaamheid en het missen van je dierbare extra hard binnen slaan. Laat collega haar moeder steunen.
Ja ik ben zelf weduwe geworden. In de eerste maanden voelde ik me nog een soort 'beschermd'. Een gevoel dat alles nog niet echt tot me doordrong. Ik denk dat dat een psychologisch proces van bescherming is. Maar dan krijg je nog wel veel aandacht. De echt rouw is na een jaar. Dan besef je pas echt wat je kwijt bent en slaat de eenzaamheid toe met een sloophamer. Maar dan zie je veel minder mensen. Ik heb dit proces van veel weduwen gehoord.
Dus misschien is het goed echt te voelen wat je kan geven en niet te veel over je grenzen te gaan om het juist langer vol te houden
Waar ik dan weer benieuwd naar ben
Hoe gaat collega zelf om met de dood van haar vader
4 mnd nog maar en druk met werk en haar drukke leven??
Roos55 schreef op 06-08-2024 om 22:18:
Waar ik dan weer benieuwd naar ben
Hoe gaat collega zelf om met de dood van haar vader
4 mnd nog maar en druk met werk en haar drukke leven??
Dat kan ik dan eventueel weer wel begrijpen, een druk leven.
Ze werkt FT, maar we weten niet hoeveel haar reistijd bedraagt, ook niet of ze (bijvb) voor haar werk naar het buitenland moet, of ze nog bijstudeert, eventueel een bij-job heeft. We weten ook niet of ze misschien door omstandigheden extra medische zorgen behoeft of al een kind heeft uit een vorig relatie.
Na 4 maand geloof ik niet dat iemand niet opnieuw druk kan zijn met zijn werk, ik zou ze niet graag de kost geven bij wie (behalve de rouw die er nog bijkomt) hun leven alweer zijn drukke tempo heeft hernomen.
En tot slot: toch niet àlles in collega's leven kan in functie staan van het overlijden van haar vader. Ook haar nieuwe relatie, het samenwonen, eventueel sporten mogen toch ook hun tijd krijgen. Tenslotte moet zij ook (mentaal) overeind zien te blijven.
Maar misschien denken jullie daar anders over, dat mag.
Roos55 schreef op 06-08-2024 om 22:18:
Waar ik dan weer benieuwd naar ben
Hoe gaat collega zelf om met de dood van haar vader
4 mnd nog maar en druk met werk en haar drukke leven??
Nou, nou, zo simpel is dat ook niet. Haar vader was sowieso niet heel piep, ergens halverwege de 70 geloof ik én al jaren hartpatiënt . En natuurlijk heeft zij ook veel verdriet, maar het is niet haar levenspartner hè? En ja dan gaat het werk gewoon door en je leven ook. Dat heeft verder niks met geen verdriet hebben te maken. Begrijp deze reactie ook niet helemaal.
letterkoekje schreef op 06-08-2024 om 23:52:
[..]
Dat kan ik dan eventueel weer wel begrijpen, een druk leven.
Ze werkt FT, maar we weten niet hoeveel haar reistijd bedraagt, ook niet of ze (bijvb) voor haar werk naar het buitenland moet, of ze nog bijstudeert, eventueel een bij-job heeft. We weten ook niet of ze misschien door omstandigheden extra medische zorgen behoeft of al een kind heeft uit een vorig relatie.
Na 4 maand geloof ik niet dat iemand niet opnieuw druk kan zijn met zijn werk, ik zou ze niet graag de kost geven bij wie (behalve de rouw die er nog bijkomt) hun leven alweer zijn drukke tempo heeft hernomen.
En tot slot: toch niet àlles in collega's leven kan in functie staan van het overlijden van haar vader. Ook haar nieuwe relatie, het samenwonen, eventueel sporten mogen toch ook hun tijd krijgen. Tenslotte moet zij ook (mentaal) overeind zien te blijven.
Maar misschien denken jullie daar anders over, dat mag.
Ja precies. Als levenspartner is dat toch echt heel anders denk ik: Ineens alleen wonen, alleen in- en naar bed, alleen eten, alleen thuiskomen enz. Dat kan je toch niet vergelijken met een uitwonende dochter die samenwoont en de werkt enz?
bieb1963 schreef op 07-08-2024 om 07:21:
[..]
Nou, nou, zo simpel is dat ook niet. Haar vader was sowieso niet heel piep, ergens halverwege de 70 geloof ik én al jaren hartpatiënt . En natuurlijk heeft zij ook veel verdriet, maar het is niet haar levenspartner hè? En ja dan gaat het werk gewoon door en je leven ook. Dat heeft verder niks met geen verdriet hebben te maken. Begrijp deze reactie ook niet helemaal.
Nee wat begrijp je niet?
Zij is 4 mnd geleden haar vader verloren.
Maar ach midden. 70 . Het leven gaat door tis niet haar partner . Druk leven . Je moeder opvangen?
Hoe zal het echt met haar gaan ?
Moeder is 60, vader was ong. 75. Dochters zijn begin 30. Hoe -al dan niet- druk ze het hebben, ze zitten in een totaal andere levensfase. Het is heel gewoon dat zij het gemis van hun vader heel anders beleven dan hun moeder dat doet.
Moeder moet een nieuw leven uitvinden, terwijl ze zich ontredderd voelt. En zoals anderen al schrijven : het eerste jaar (vooral de eerste maanden) is er volop aandacht voor haar rouw en verdriet, dat wordt daarna rap minder. Juist het tweede jaar kan daardoor extra zwaar en triest aanvoelen.
Het is fijn als beide dochters aandacht hebben en houden voor het gemis dat hun moeder 24/7 ervaart. Maar echt voelen hoe dat is, of extra veel aanwezig zijn om het verdriet te helpen dragen, is ingewikkeld.
Laat moeder gerust vertellen wat ze van haar dochters verwacht. En samen uitspreken wat realistisch is! Daarin een middenweg vinden, niet alleen nu maar ook daarna, is een hele kunst.
Roos55 schreef op 07-08-2024 om 09:22:
[..]
Nee wat begrijp je niet?
Zij is 4 mnd geleden haar vader verloren.
Maar ach midden. 70 . Het leven gaat door tis niet haar partner . Druk leven . Je moeder opvangen?
Hoe zal het echt met haar gaan ?
Waarschijnlijk minder goed dan ze aan to door laat schemeren. 4 maanden is niks. En ja het werk gaat door, het gezin (die collega zal waarschijnlijk geen kinderen hebben gezien ze net samen woont), boodschappen enz. Maar dat maakt niet dat het goed gaat.
Mijn vader is een nare man maar als hij dood gaat denk ik dat zelfs ik na 4 maanden niet ok ben. Laat staan als je best een goede band hebt met je ouder.
Ik snap ook niet hoeveel moeite het is voor collega en zus om samen te zorgen dat er om de paar dagen iemand van hun bij moeder is. Ze wonen in dezelfde plaats. Vroeger was hun moeder er voor hun, laat ze er nu voor haar zijn.
Tjilp schreef op 07-08-2024 om 09:24:
Laat moeder gerust vertellen wat ze van haar dochters verwacht. En samen uitspreken wat realistisch is! Daarin een middenweg vinden, niet alleen nu maar ook daarna, is een hele kunst.
Inderdaad, een middenweg vinden want, het verschil tussen wat een pas weduwe geworden vrouw verwacht en wat haar dochter kunnen - en willen - bieden, zijn soms twee parallelle wegen. Je mag als overgebleven ouder ook niet té veel van je kinderen verwachten! Eerst zijn er de tropenjaren, dan sterft één van je ouders, tenslotte sterft ook je partner. Dit is een héééééle korte samenvatting van het leven, daar ben ik het mee eens. Maar wanneer is het dan aan jou om eens niet-zorgend door het leven te gaan. Ik zeg niet dat iedereen het doet maar sommige ouders leunen té veel op hun kinderen eens de partner overlijdt. Maar die kinderen hebben al jaren hun eigen leven en willen moeder/vader wel helpen, mentaal bijstaan, steunen, ...., ...., Je mag niet teveel van je kinderen verwachten want dan gaat het botsen. Ik neem aan dat het een heel moeilijk iets is om na het overlijden van je partner terug een leven op te bouwen. Echter daarvoor op je kinderen rekenen is niet goed.
Roos55 schreef op 07-08-2024 om 09:22:
[..]
Nee wat begrijp je niet?
Zij is 4 mnd geleden haar vader verloren.
Maar ach midden. 70 . Het leven gaat door tis niet haar partner . Druk leven . Je moeder opvangen?
Hoe zal het echt met haar gaan ?
Doe niet zo raar joh! Ik ken haar heel goed. Jij maakt er nu een totaal onverschillig persoon van, terwijl je haar verder helemaal niet kent. Ouders gaan dood hè en dat is voor de meeste kinderen heel verdrietig en een gemis. Maar daar gaat het helemaal niet over.
Tjilp schreef op 07-08-2024 om 09:24:
Moeder is 60, vader was ong. 75. Dochters zijn begin 30. Hoe -al dan niet- druk ze het hebben, ze zitten in een totaal andere levensfase. Het is heel gewoon dat zij het gemis van hun vader heel anders beleven dan hun moeder dat doet.
Moeder moet een nieuw leven uitvinden, terwijl ze zich ontredderd voelt. En zoals anderen al schrijven : het eerste jaar (vooral de eerste maanden) is er volop aandacht voor haar rouw en verdriet, dat wordt daarna rap minder. Juist het tweede jaar kan daardoor extra zwaar en triest aanvoelen.
Het is fijn als beide dochters aandacht hebben en houden voor het gemis dat hun moeder 24/7 ervaart. Maar echt voelen hoe dat is, of extra veel aanwezig zijn om het verdriet te helpen dragen, is ingewikkeld.
Laat moeder gerust vertellen wat ze van haar dochters verwacht. En samen uitspreken wat realistisch is! Daarin een middenweg vinden, niet alleen nu maar ook daarna, is een hele kunst.
Ja, zo zie ik het ook ongeveer. Wat het voor collega ook lastig maakt, is dat ze het op zich helemaal goed vindt om 1x per week een vaste afspraak met haar moeder te hebben, bijv bij elkaar eten of op de koffie of whatever. Alleen moeder heeft veel vrienden, maakt veel afspraken enz, dus een vaste dag is lastig. En dát maakt het weer lastig voor collega en dan is er zo weer een week voorbij.
PinkFlower schreef op 07-08-2024 om 09:42:
[..]
Waarschijnlijk minder goed dan ze aan to door laat schemeren. 4 maanden is niks. En ja het werk gaat door, het gezin (die collega zal waarschijnlijk geen kinderen hebben gezien ze net samen woont), boodschappen enz. Maar dat maakt niet dat het goed gaat.
Mijn vader is een nare man maar als hij dood gaat denk ik dat zelfs ik na 4 maanden niet ok ben. Laat staan als je best een goede band hebt met je ouder.
Ik snap ook niet hoeveel moeite het is voor collega en zus om samen te zorgen dat er om de paar dagen iemand van hun bij moeder is. Ze wonen in dezelfde plaats. Vroeger was hun moeder er voor hun, laat ze er nu voor haar zijn.
Dat zijn aannames over iemand die je niet kent. Ik ken collega meer dan goed en het gaat best oké met haar. Niet dat verdriet en gemis er niet meer is, maar ze heeft er vrede mee. En zie verder post hier boven.
bieb1963 schreef op 07-08-2024 om 10:03:
[..]
Dat zijn aannames over iemand die je niet kent. Ik ken collega meer dan goed en het gaat best oké met haar. Niet dat verdriet en gemis er niet meer is, maar ze heeft er vrede mee. En zie verder post hier boven.
Nou nou rustig maar. Je hoeft niet te bijten. We vallen je niet aan he. Maar jij doet wel heel erg alsof het allemaal niks voor stelt als je ouder dood gaat. Na 4 maanden vrede mee hebben is niet dat het goed met je gaat.
Ja ouders gaan dood en dat hoort bij het leven. Maar dat is niet iets om je schouders over op te halen en hup door te gaan.