Tradwives
Ik lees de laatste tijd steeds meer berichten over tradwives. In een column op het AD waarschuwde Kitty Herweijer over de mogelijke risicofactoren daarvan met de mooi gevonden quote 'Een slimme meid is op haar scheiding voorbereid'. Wat denken jullie hiervan?
JohnnyC. schreef op 01-03-2024 om 10:56:
[..]
Interessanter is de vraag waarom die vriendin haar eigen man niet heeft toegevoegd aan die app. En wat dat nou eigenlijk betekent. Je kunt er heel wat sociale ongelijkheid in zien maar als ik naar 'mijn' schoolplein kijk om 1500 uur dan zie ik zowel vaders als moeders, opa's en oma's en BSO-leiders. Er speelt dus volgens mij iets anders.
De vaders staan meestal rustig te wachten op hun kind, dat terwijl een deel van de moeders elkaar steevast opzoekt. Of ze hebben weer iets gevonden om zo nodig te bespreken met de juf (nooit de meester!). Dat terwijl de meeste vaders, nogmaals, gewoon rustig wachten op hun kind. Ik krijg er bijna zwangerschapsyogavibes van: de vrouwen zoeken elkaar op, yoga is bijzaak, en de mannen kijken elkaar aan en halen hun schouders eroverop.
Precies zo werkt het in een klassenapp.
Wat wil je hier mee zeggen?
felija schreef op 01-03-2024 om 10:57:
[..]
Dan was ik kennelijk een mannelijke moeder.
Niks mis mee, die straat ook ik grote getale op het schoolplein (en ook niet alle moeders zitten in de klassenapp!)
Ik ben er van overtuigd dat sociale normen een stempel drukken, maar een deel zoekt dat ook zelf vrijwillig op.
Lexus schreef op 01-03-2024 om 10:58:
[..]
Wat wil je hier mee zeggen?
Dat het niet allemaal opgelegde sociale normen zijn. Dat een gebrek aan vaders in zo'n app ook andere redenen heeft dan ongelijkheid in of druk vanuit de maatschappij.
felija schreef op 01-03-2024 om 10:54:
Dat vind ik ook zo'n onzin: dat je zonder baan het opeens alleen maar over de kinderen en het huishouden kunt praten en je verder niets beleeft.
Ja zeker, daar ben ik het mee eens.
JohnnyC. schreef op 01-03-2024 om 11:02:
[..]
Dat het niet allemaal opgelegde sociale normen zijn. Dat een gebrek aan vaders in zo'n app ook andere redenen heeft dan ongelijkheid in of druk vanuit de maatschappij.
Het was maar een voorbeeld. Blijkbaar zie jij niet dat de samenleving andere normen hanteert voor mannen als voor vrouwen en zeker voor moeders.
JohnnyC. schreef op 01-03-2024 om 11:02:
[..]
Dat het niet allemaal opgelegde sociale normen zijn. Dat een gebrek aan vaders in zo'n app ook andere redenen heeft dan ongelijkheid in of druk vanuit de maatschappij.
Is het misschien een biologisch gedetermineerde schoolappaversie?
JohnnyC. schreef op 01-03-2024 om 11:02:
[..]
Dat het niet allemaal opgelegde sociale normen zijn. Dat een gebrek aan vaders in zo'n app ook andere redenen heeft dan ongelijkheid in of druk vanuit de maatschapij.
tja de eeuwige nature nurture discussie dus. Ik denk dat de wetenschappers daar ook nog niet over uit zijn. Dus tot dan toe blijft het een soort persoonlijke voorkeur voor werkhypothese je kiest.
Heb ik het mis als die tradwives voornamelijk jonge vrouwen zijn? Misschien vanuit bouquetreeksachtige idealen geboren waar wat meer gepokt en gemazelde dames er misschien geen zin meer in hebben meneer te plezieren. We weten allemaal dat je na een paar jaar beiden toch ook weer wat meer voor jezelf willen gaan doen.
absor schreef op 01-03-2024 om 06:18:
mijn moeder was huisvrouw, mijn schoonmoeder ook. Maar blijken nu tradwifes te zijn. Wat een afschuwelijk woord.
ik vind er niets van. Ik zie een gezin (met of zonder kinderen) als een eenheid. En samen bedenk je hoe je rondkomt, werkt de ene, werkt de ander, werk je samen? Zoek het uit. Ik ken ook tradhusbands. Of moet ik dan toch huismannen zeggen?
Ik vind het wel iets anders, want in de tijd van jouw (schoon)moeder was je als vrouw volgens mij automatisch getrouwd in gemeenschap van goederen. En als er dan toch gescheiden werd, kreeg je partneralimentatie.
En dat zijn 2 voorwaarden die volgens mij (ik weet niet zeker hoe het nu is ingericht, dus dat moet ik je schuldig blijven) nogal veranderd zijn. En ik ga er ook vanuit dat de bijstand steeds strengere voorwaarden stelt (althans, dat hoop ik zelf wel) en je 'dus' niet automatisch kunt terugvallen op bijstand en als tradwife al snel aan het werk gezet wordt. Als je dan zoveel jaar uit het arbeidsproces bent en je diploma uit het tijdperk kruik, dan kom je met je kinderen financieel niet veel verder dan minimum inkomen in een tijd waarin huizen moeilijk te krijgen zijn. Zelfs al zou je exman je financieel nog wel wat willen bijstaan, heb je niet zomaar onderdak of genoeg inkomen, omdat je nu voor alles alleen moet opdraaien.
Dus los van hoe je het wilt inrichten, dat moet je allemaal zelf weten. Maar hou je dan ook rekening met het feit dat tijden nogal zijn veranderd en waarschijnlijk nog verder gaan veranderen? Ga je je als thuisblijver, huisman of huisvrouw of tradwife dan iig zorgen dat je dergelijke afspraken aan de voorkant maakt op het moment dat hij je nog de leukste, liefste, mooiste van de wereld vindt?
JohnnyC. schreef op 01-03-2024 om 10:41:
[..]
Ik denk dat je dat onderschat. Waarom zou de biologie er plots mee ophouden nadat het kind geboren is? De tikkende klok, de nesteldrang, de speciale band met een kind dat je 9 maanden gedragen hebt, de hormonen, dat is iets waar ik als man, als vader niet mee heb gemaakt. Of in ieder geval anders mee heb gemaakt.
Dat mijn vrouw zich gepasseerd voelt op het moment dat ik gebeld word om een ziek kind van school op te halen kun je in mijn ogen niet alleen toeschrijven aan sociale normen. Ze voelt de drang om er te zijn voor haar kind dan ook echt van binnen.
Weet je dat veel vrouwen die drang voelen, omdat ze het gevoel hebben dat zij de enigen zijn die zich daar verantwoordelijk voor voelen? Verantwoordelijkheidsgevoel verschuift naarmate je langdurig hebt ervaren dat een ander het net zo serieus neemt en net zo betrouwbaar is in die zorg. Als je langere tijd hebt gemerkt dat een ander het zonder vragen oppakt, erop springt, zegt 'laat mij maar' en zo'n vrouw voelt zich niet schuldig en een slechte moeder (door sociaal aangeprate normen), dan zul je zien dat ze langzaam gaat ontspannen in die verantwoordelijkheid. Ze gaat steeds meer ruimte voelen om niet constant 'aan' te staan, omdat ze weet dat er twee signalerende mensen zijn.
Je bent niet de enige die biologie als verklaring gebruikt voor bepaald gedrag. Ik denk dat je sociale normen én het gebrek aan échte betrokkenheid vd andere ouder niet moet onderschatten.
Wees een andere man en je zult zien dat je na een jaar een veranderende vrouw krijgt. Laat je ook niet opzij duwen, want in aanvang zal ze steeds zeggen, nee joh, laat mij maar. Ik heb daar meer (vul in, gevoel, ervaring, aanleg, tijd, rust, geduld etc) voor. Laat je niet wegduwen. Zeg, nee schat, ik wil dit, ik kan dat net zo goed als jij. Als jij dat een jaar lang consequent en betrouwbaar laat zien, kan ik je op een briefje meegeven dat je vrouw je na een jaar aankijkt als je niet reageert op het ziek zijn van je kind en dat ze tegen je zegt, wie haalt ons kind op? Omdat ze er in de tussentijd zo op getraind is dat zij niet de hoofdverantwoordelijke is.
Diyer schreef op 01-03-2024 om 11:24:
[..]
Weet je dat veel vrouwen die drang voelen, omdat ze het gevoel hebben dat zij de enigen zijn die zich daar verantwoordelijk voor voelen? Verantwoordelijkheidsgevoel verschuift naarmate je langdurig hebt ervaren dat een ander het net zo serieus neemt en net zo betrouwbaar is in die zorg. Als je langere tijd hebt gemerkt dat een ander het zonder vragen oppakt, erop springt, zegt 'laat mij maar' en zo'n vrouw voelt zich niet schuldig en een slechte moeder (door sociaal aangeprate normen), dan zul je zien dat ze langzaam gaat ontspannen in die verantwoordelijkheid. Ze gaat steeds meer ruimte voelen om niet constant 'aan' te staan, omdat ze weet dat er twee signalerende mensen zijn.
Je bent niet de enige die biologie als verklaring gebruikt voor bepaald gedrag. Ik denk dat je sociale normen én het gebrek aan échte betrokkenheid vd andere ouder niet moet onderschatten.
Wees een andere man en je zult zien dat je na een jaar een veranderende vrouw krijgt. Laat je ook niet opzij duwen, want in aanvang zal ze steeds zeggen, nee joh, laat mij maar. Ik heb daar meer (vul in, gevoel, ervaring, aanleg, tijd, rust, geduld etc) voor. Laat je niet wegduwen. Zeg, nee schat, ik wil dit, ik kan dat net zo goed als jij. Als jij dat een jaar lang consequent en betrouwbaar laat zien, kan ik je op een briefje meegeven dat je vrouw je na een jaar aankijkt als je niet reageert op het ziek zijn van je kind en dat ze tegen je zegt, wie haalt ons kind op? Omdat ze er in de tussentijd zo op getraind is dat zij niet de hoofdverantwoordelijke is.
Nou inderdaad, wordt niet één van die mannen die op zijn zestigste zegt: de grootste spijt in mijn leven is dat ik niet meer aanwezig ben geweest als vader van mijn kinderen (ik praat in het algemeen Johnny, wellicht ben jij best gelijkelijk aanwezig voor je kinderen)
mut schreef op 01-03-2024 om 10:51:
Thuisblijfmoeder/ huisvrouw en tradwife verschillen in ideologie iets van elkaar denk ik. Van wat ik gelezen heb lijkt het erop dat de tradwife volledig ten dienste wil staan van haar man. Dat is bij huisvrouw net anders. Die is ook wel thuis verantwoordelijk voor alles maar heeft haar eigen mening. Of dit zo klopt weet ik niet zeker, het is wat ik erin lees ( en dan nog is elk gezin anders, het blijft een veralgemening).
Ik zelf ben met 21 getrouwd, was nog student in een tijd waarin computers nog niet veel gebruikt werden en er geen internet was. Bij mijn studie was er geen mogelijkheid op deeltijd studeren en we woonden toen niet meer in de buurt van een universiteit. Man had een veeleisende baan met onregelmatige uren. Er kwamen kinderen en verhuizingen. Ik heb nog wel even geprobeerd om mijn studie af te maken maar dat is toen niet gelukt ( afstand/ tijd/ geld). Dat heb ik pas veel later wel gedaan en ik heb inmiddels sinds een jaar of 5 een fulltime baan.
Dat je je niet kunt ontwikkelen als huisvrouw of dat er over niets anders te praten is als de kinderen is onzin. Genoeg boeken, documentaires en online cursussen die gelezen en gedaan kunnen worden.
Mijn vraag is waarover praten gezinnen met 2 banen? Anders dan gezinnen waarvan maar 1 persoon een baan heeft. Zijn die banen dan zo interessant voor elkaar dat je daar hele gesprekken over kunt houden?
Volgens mij is het in tradwife land ook zo dat er een nogal nostalgische hang naar huisvrouwschap is. Gemiddeld met meer kinderen en ook weinig uitbesteed. Geen schoonmaker, geen kinderopvang, soms zelfs geen school voor de kinderen. Dus je bent niet zomaar thuis, het huishouden en zorg wordt tot baan verheven. We pakken er het huisvrouwen boek uit de jaren 50 bij. Er wordt weer vers gekookt (jeuh, voorstander!), je besteed genoeg aandacht aan je uiterlijk om je man te blijven behagen, je kinderen zijn kleine projectjes waarin je laat zien wat voor goede huisvrouw en moeder je bent. Kortom, het is wel een huishouden 2.0, soms ook nog met homescholing, wat een vrouw wel heel erg bezighoudt en ik vraag me af hoeveel tijd er overblijft voor die boeken en cursussen. Maar ik weet er niet genoeg vanaf. Dat is het beeld dat ik erbij heb gekregen.
Lexus schreef op 01-03-2024 om 11:06:
[..]
tja de eeuwige nature nurture discussie dus. Ik denk dat de wetenschappers daar ook nog niet over uit zijn. Dus tot dan toe blijft het een soort persoonlijke voorkeur voor werkhypothese je kiest.
Het kan toch allebei zijn? Je hoeft je niet te beperken tot nature of nurture. Biologie speelt een rol, maar dat betekent niet dat ik ontken dat sociale normen ook nadrukkelijk een (negatieve) stempel drukken.
Diyer schreef op 01-03-2024 om 11:24:
[..]
...
Wees een andere man en je zult zien dat je na een jaar een veranderende vrouw krijgt. Laat je ook niet opzij duwen, want in aanvang zal ze steeds zeggen, nee joh, laat mij maar. Ik heb daar meer (vul in, gevoel, ervaring, aanleg, tijd, rust, geduld etc) voor. Laat je niet wegduwen. Zeg, nee schat, ik wil dit, ik kan dat net zo goed als jij. Als jij dat een jaar lang consequent en betrouwbaar laat zien, kan ik je op een briefje meegeven dat je vrouw je na een jaar aankijkt als je niet reageert op het ziek zijn van je kind en dat ze tegen je zegt, wie haalt ons kind op? Omdat ze er in de tussentijd zo op getraind is dat zij niet de hoofdverantwoordelijke is.
Mannen willen dat liever niet. Ze zijn blij dat een ander de (kut)klusjes oppakt. Het huishouden (en/of zorgen voor de kinderen) vinden ze gemiddeld minder leuk. En ze zijn blij als er dan iemand de boel regelt. Meer me-time voor Bassie
En daarom zie je eerder veel traineren, marchanderen en procrastineren op dat gebied.
Diyer schreef op 01-03-2024 om 11:24:
[..]
Weet je dat veel vrouwen die drang voelen, omdat ze het gevoel hebben dat zij de enigen zijn die zich daar verantwoordelijk voor voelen? Verantwoordelijkheidsgevoel verschuift naarmate je langdurig hebt ervaren dat een ander het net zo serieus neemt en net zo betrouwbaar is in die zorg. Als je langere tijd hebt gemerkt dat een ander het zonder vragen oppakt, erop springt, zegt 'laat mij maar' en zo'n vrouw voelt zich niet schuldig en een slechte moeder (door sociaal aangeprate normen), dan zul je zien dat ze langzaam gaat ontspannen in die verantwoordelijkheid. Ze gaat steeds meer ruimte voelen om niet constant 'aan' te staan, omdat ze weet dat er twee signalerende mensen zijn.
Je bent niet de enige die biologie als verklaring gebruikt voor bepaald gedrag. Ik denk dat je sociale normen én het gebrek aan échte betrokkenheid vd andere ouder niet moet onderschatten.
Wees een andere man en je zult zien dat je na een jaar een veranderende vrouw krijgt. Laat je ook niet opzij duwen, want in aanvang zal ze steeds zeggen, nee joh, laat mij maar. Ik heb daar meer (vul in, gevoel, ervaring, aanleg, tijd, rust, geduld etc) voor. Laat je niet wegduwen. Zeg, nee schat, ik wil dit, ik kan dat net zo goed als jij. Als jij dat een jaar lang consequent en betrouwbaar laat zien, kan ik je op een briefje meegeven dat je vrouw je na een jaar aankijkt als je niet reageert op het ziek zijn van je kind en dat ze tegen je zegt, wie haalt ons kind op? Omdat ze er in de tussentijd zo op getraind is dat zij niet de hoofdverantwoordelijke is.
Neem even van me aan dat we onze zorgtaken allebei gelijkmatig oppakken. Ik heb evenveel luiers verwisseld, we lossen elkaar af op het schoolplein, de kinderen hebben liever dat pappa kookt etc. Dat zit dus wel snor. Ze hoeft niet 'constant aan te staan'. Maar toch is dat een taak die ze liever op zich neemt.
Toch steekt het haar moederhart dat de school mij opbelt om een ziek kind op te halen. Is dat dan een sociale norm waarin ze zich gepasseerd voelt of is dat biologie? De school zal het een worst wezen, die belt gewoon het eerste de beste nummer.
Waarom moet het altijd een sociale norm zijn? Waarom kan het niet gewoon zo zijn dat zij dat ook oprecht zo voelt? Daarmee ontken ik die sociale normen niet. Waarom ontken je dan wel de biologie?