Tradwives

Diyer schreef op 29-02-2024 om 23:33:

Was je in gemeenschap van goederen getrouwd Watertoren? Met andere woorden: was er ergens een bewuste keuze voor een mogelijke toekomst zonder inkomen van je partner? Wat zou je anderen aanraden die afhankelijk willen zijn van het inkomen van hun partner? Wel of niet gemeenschap van goederen als voorwaarde stellen? En dan neem je voor lief dat gemeenschap van goederen ook het einde van een bepaald inkomensnivo is en je terugvalt op een inkomen ter hoogte van bijstand? Of had jij recht op partneralimentatie van een zeker niveau als hij had willen scheiden?

Wij waren in gemeenschap van goederen getrouwd. Bij scheiding zou ik recht hebben gehad op partneralimentatie. Ook had hij mij uit moeten kopen van het huis en had ik natuurlijk recht op de helft van het spaargeld en de inboedel. Ik zou dan wel weer zijn gaan werken. Ik praat wel over 31 jaar geleden. In deze tijd hadden we het niet gered met 1 loon. Ik denk dat er wel meer vrouwen zijn in deze tijd die liever thuis blijven maar dat het gewoonweg financieel niet kan. Ik heb geluk gehad en daar ben ik dankbaar voor.

Tja die dames nemen het 'pick me girl'- principe naar een hoger niveau. Niet handig natuurlijk want financieel onzeker en het lijkt me op den duur ook saai, de hele dag thuis boenen met een schort voor in een jurkje. Maar goed, is het onhandiger dan een full time baan hebben, vrijwel alle zorgen voor de kinderen moeten hebben en het huishouden en je (schoon)ouders en dan nog financieel gediscrimineerd worden? 
Er zijn misschien jonge meiden die dat laatste hun moeder zien doen en denken 'ik kies voor rust en gezelligheid". Kan het hun schelen dat ze in een onzekere positie komen want hun man houdt immers van ze en samen kunnen ze de wereld aan. Laatste zeg ik sarcastisch
Ik vind het tradwives principe totaal niet mijn ding, ik vind het pick me principe laakbaar maar ik zie ook dat vrouwen moeten werken alsof ze geen kinderen hebben en kinderen hebben alsof ze niet werken. Veel vrouwen zijn (drie)dubbel belast en ik kan me voorstellen dat daar zo'n tegenbeweging uit voorkomt. 
Ik, als tweedegolf feministe ben nog steeds voor wat we toen zeiden: herverdeling van betaalde en onbetaalde arbeid. Samen de kinderen opvoeden en voor het huishouden zorgen en niet allebei 40 uur werken maar allebei bv 28 uur. Ja dat kan financieel niet zeggen velen. Dat vind ik oprecht rot en dat hebben we ons dan mooi laten gebeuren. Want 40 jaar geleden werd er per gezin 40 uur betaalde arbeid verricht en nu 70 of 80 uur. Somethings got to give en ik vrees dat het nadeliger is voor vrouwen en kinderen dan voor mannen. Misschien moeten we daar iets aan doen ipv weer terug gaan naar hoe het 50 jaar geleden was.  

Mijn leven was zeker niet saai als thuisblijfmoeder. Ik was zeker niet de hele dag aan het poetsen maar ging er juist vaak op uit. Als je altijd alles goed bij houdt dan is het huis zo aan kant. Vaak ging ik met een vriendin die ook thuis was of met mijn ouders naar een speeltuin, kinderboerderij of zwembad. Toen de kinderen van mijn vriendin en mij naar school gingen dan gingen we samen winkelen onder schooltijd of we gingen ergens wat drinken. In de weekenden deed ik behalve koken (dat is mijn hobby) helemaal niks in de huishouding want dan was alles al gedaan en hadden we alle tijd voor elkaar als gezin en maakten we ook vaak leuke uitstapjes. Mijn man had als ambtenaar veel vrije dagen en heeft ook ouderschapsverlof opgenomen. Fulltime was bij hem 36 uur en hij deed zijn werk graag.

Ik snap het ergens wel. Laat ik voorop stellen dat ik geen tradwife ben of zal worden. Maar ik snap het wel. Ik zie het ook niet zitten, een leven als moeder met daarnaast nog een carrière die erg belastend is. In een wereld waarin moeder de vrouw nog altijd gezien wordt als verantwoordelijk voor het huis en de kinderen. En ja dat is nog zo, mijn vriendin vertelde me dat haar kindje naar de basisschool gaat en ze was toegevoegd aan de klassenapp. Ik vroeg haar waarom, en hoeveel vaders er in die app zaten. Nou 0 dus. Ik heb daar geen zin in, in al die druk om op mijn werk te presteren en ook nog de beste moeder de vrouw te zijn. Ik heb (ook om andere redenen) gekozen voor geen kinderen. Maar ik snap wel dat een leven als tradwife een alternatief kan zijn, als je wel heel graag kinderen wilt. Dan wordt het hebben van kinderen in mijn ogen ook al een heel stuk aantrekkelijker.

Mevrouw75 schreef op 29-02-2024 om 22:57:

[..]

Dat komt dus door die sociale patronen dat jij dan de geweldige vader bent en zij de loedermoeder.

Maar dat speelt zich op dat moment louter in haar hoofd af. En totaal onnodig omdat het toevallig is dat ík telkens word gebeld. Waarschijnlijk sta ik gewoon bovenaan als eerste nummer.

Sociale rolpatronen zijn zeker een ding, maar onderschat de biologie niet.  

JohnnyC. schreef op 01-03-2024 om 10:16:

[..]

Maar dat speelt zich op dat moment louter in haar hoofd af. En totaal onnodig omdat het toevallig is dat ík telkens word gebeld. Waarschijnlijk sta ik gewoon bovenaan als eerste nummer.

Sociale rolpatronen zijn zeker een ding, maar onderschat de biologie niet.

Biologie heeft hier vrij weinig mee te maken. 

Tja, ik zou me kunnen voorstellen dat het voorbeeld dat werkende moeders zijn (geweest) voor hun dochters, misschien geen reclame is? Veelal zijn het toch de vrouwen die op alle fronten de ballen in de lucht moeten houden en overbelast raken. 

Thuisblijfmoeder/ huisvrouw en tradwife verschillen in ideologie iets van elkaar denk ik. Van wat ik gelezen heb lijkt het erop dat de tradwife volledig ten dienste wil staan van haar man. Dat is bij huisvrouw net anders. Die is ook wel thuis verantwoordelijk voor alles maar heeft haar eigen mening. Of dit zo klopt weet ik niet zeker, het is wat ik erin lees ( en dan nog is elk gezin anders, het blijft een veralgemening).
Ik zelf ben met 21 getrouwd, was nog student in een tijd waarin computers nog niet veel gebruikt werden en er geen internet was. Bij mijn studie was er geen mogelijkheid op deeltijd studeren en we woonden toen niet meer in de buurt van een universiteit. Man had een veeleisende baan met onregelmatige uren. Er kwamen kinderen en verhuizingen. Ik heb nog wel even geprobeerd om mijn studie af te maken maar dat is toen niet gelukt ( afstand/ tijd/ geld). Dat heb ik pas veel later wel gedaan en ik heb inmiddels sinds een jaar of 5 een fulltime baan.
Dat je je niet kunt ontwikkelen als huisvrouw of dat er over niets anders te praten is als de kinderen is onzin. Genoeg boeken, documentaires en online cursussen die gelezen en gedaan kunnen worden. 
Mijn vraag is waarover praten gezinnen met 2 banen? Anders dan gezinnen waarvan maar 1 persoon een baan heeft. Zijn die banen dan zo interessant voor elkaar dat je daar hele gesprekken over kunt houden? 

Dat vind ik ook zo'n onzin: dat je zonder baan het opeens alleen maar over de kinderen en het huishouden kunt praten en je verder niets beleeft. 

Hier ook een TBM'er. gestopt met werken toen de oudste werd geboren. Toen was het krap met één loon ja. Maar toen stopte je gewoon. Er was ook geen opvang in de buurt, geen oma's en opa's vlakbij (zou ik ook niet van ze willen vragen, die hadden hun portie al wel gehad) Ik heb er nooit spijt van gehad. Inmiddels kunnen we meer dan prima rondkomen, omdat man alle kansen heeft gehad om vooruit te komen. En ik heb een leuk leven, met veel hobbies, uitstapjes met vriendinnen en dochters. Mijn man gaat van de mening uit dat alles wat hij verdient ook van ons allebei is. We hebben één gezamenlijke rekening en ik hoef geen verantwoording af te leggen.
Ik vind ook één van de redenen om te blijven werken omdat je bij een scheiding met lege handen komt te staan blijk geven van heel weinig vertrouwen in je huwelijk.

Dutchgirly schreef op 01-03-2024 om 10:01:

Ik snap het ergens wel. Laat ik voorop stellen dat ik geen tradwife ben of zal worden. Maar ik snap het wel. Ik zie het ook niet zitten, een leven als moeder met daarnaast nog een carrière die erg belastend is. In een wereld waarin moeder de vrouw nog altijd gezien wordt als verantwoordelijk voor het huis en de kinderen. En ja dat is nog zo, mijn vriendin vertelde me dat haar kindje naar de basisschool gaat en ze was toegevoegd aan de klassenapp. Ik vroeg haar waarom, en hoeveel vaders er in die app zaten. Nou 0 dus. Ik heb daar geen zin in, in al die druk om op mijn werk te presteren en ook nog de beste moeder de vrouw te zijn. Ik heb (ook om andere redenen) gekozen voor geen kinderen. Maar ik snap wel dat een leven als tradwife een alternatief kan zijn, als je wel heel graag kinderen wilt. Dan wordt het hebben van kinderen in mijn ogen ook al een heel stuk aantrekkelijker.

Interessanter is de vraag waarom die vriendin haar eigen man niet heeft toegevoegd aan die app. En wat dat nou eigenlijk betekent. Je kunt er heel wat sociale ongelijkheid in zien maar als ik naar 'mijn' schoolplein kijk om 1500 uur dan zie ik zowel vaders als moeders, opa's en oma's en BSO-leiders. Er speelt dus volgens mij iets anders.

De vaders staan meestal rustig te wachten op hun kind, dat terwijl een deel van de moeders elkaar steevast opzoekt. Of ze hebben weer iets gevonden om zo nodig te bespreken met de juf (nooit de meester!). Dat terwijl de meeste vaders, nogmaals, gewoon rustig wachten op hun kind. Ik krijg er bijna zwangerschapsyogavibes van: de vrouwen zoeken elkaar op, yoga is bijzaak, en de mannen kijken elkaar aan en halen hun schouders eroverop.

Precies zo werkt het in een klassenapp.

JohnnyC. schreef op 01-03-2024 om 10:56:

[..]

Interessanter is de vraag waarom die vriendin haar eigen man niet heeft toegevoegd aan die app. En wat dat nou eigenlijk betekent. Je kunt er heel wat sociale ongelijkheid in zien maar als ik naar 'mijn' schoolplein kijk om 1500 uur dan zie ik zowel vaders als moeders, opa's en oma's en BSO-leiders. Er speelt dus volgens mij iets anders.

De vaders staan meestal rustig te wachten op hun kind, dat terwijl een deel van de moeders elkaar steevast opzoekt. Of ze hebben weer iets gevonden om zo nodig te bespreken met de juf (nooit de meester!). Dat terwijl de meeste vaders, nogmaals, gewoon rustig wachten op hun kind. Ik krijg er bijna zwangerschapsyogavibes van: de vrouwen zoeken elkaar op, yoga is bijzaak, en de mannen kijken elkaar aan en halen hun schouders eroverop.

Precies zo werkt het in een klassenapp.

Dan was ik kennelijk een mannelijke moeder.