Tradwives

Ik volg dit wereldje van een afstandje, en ben van plan te blijven werken na de geboorte van mijn kimf, maar ik wilde even ingaan op het idee dat mensen zich niet ontwikkelen als ze thuis zijn en voor de kinderen zorgen. Het hele idee van de baan buitenshuis waar een of beide ouders naar toegaan is natuurlijk een relatief nieuw idee. Een groot deel van de menselijke historie waren beiden ouders een groot deel van de dag thuis aan het werk met al dan niet betaalde activiteiten. Kinderen waren daar vaak gewoon bij. Het hele idee van de baan buitenshuis als grootste bron van persoonlijke ontwikkeling is ook maar een conceptueel idee dat heel nieuw is. Vind het altijd zo raar dat er met zoveel dedain gepraat wordt over thuisblijven, onafhankelijk van of de man of de vrouw dat doet. Wat is er nou belangrijker dan een veilige, fijne plek voor je gezin, een  lekkere plek om te wonen, goed eten op tafel en dichtbij je kind staan terwijl het zich ontwikkelt. Is dat saai dan? Of minderwaardig om je tijd mee te vullen? Want als je het zelf niet doet zijn andere mensen die het voor jou moeten doen. Vaak slechtbetaald, vaak vrouwen. Kijken we er daarom op neer?

Ik woon in een wijk vol tweeverdieners met stressende ouders die om zeven uur in de morgen hun kinderen bij de kinderopvang droppen, afhaalmaaltijden halen bij de dure biologische supermarkt. Als je in de morgen een rondje door de buurt loopt stikt het van de jonge, Engelssprekende nannies met twee Fleurtjes aan de hand of in de kinderwagen. Ik vind de ouders er vaak niet uitzien alsof ze zich enorm vervuld voelen. Meer alsof ze slachtoffer zijn geworden van een soort ratrace en bang zijn om er uit te stappen. En ik snap dat vrouwen dat niet doen, met al die verhalen over echtscheidingen, maar moeten we dan op systeemniveau gaan nadenken over hoe we we onze maatschappij in kunnen richten?  Naar waarden inplaats van op basis van alleen economische inzetbaarheid. Je ontwikkeling als mens heeft zoveel meer met perceptie en perspectief te maken dan met hoeveel uur je buitenshuis betaald werk verricht. Overigens denk ik dat veel huwelijken juist ook klappen op al die stress en ouders die voortdurend bezig zijn om alle ballen tegelijk hoog te houden. Dat gezegd hebbende kan ik het me niet veroorloven om thuis te blijven met mijn kind. Het lijkt mij zeker in de eerste jaren heel leuk en vervullend. Ik heb het nu vooral over werk met mijn man, maar ik denk niet dat die meteen op me uitgekeken zou zijn als ik een paar jaar over iets anders dan bedrijfsprocessen zou praten. Denk eigenlijk dat dat best verfrissend zou zijn. Niet persee geil, spreadsheets.

Diyer schreef op 01-03-2024 om 11:34:

[..]

Volgens mij is het in tradwife land ook zo dat er een nogal nostalgische hang naar huisvrouwschap is. Gemiddeld met meer kinderen en ook weinig uitbesteed. Geen schoonmaker, geen kinderopvang, soms zelfs geen school voor de kinderen. Dus je bent niet zomaar thuis, het huishouden en zorg wordt tot baan verheven. We pakken er het huisvrouwen boek uit de jaren 50 bij. Er wordt weer vers gekookt (jeuh, voorstander!), je besteed genoeg aandacht aan je uiterlijk om je man te blijven behagen, je kinderen zijn kleine projectjes waarin je laat zien wat voor goede huisvrouw en moeder je bent. Kortom, het is wel een huishouden 2.0, soms ook nog met homescholing, wat een vrouw wel heel erg bezighoudt en ik vraag me af hoeveel tijd er overblijft voor die boeken en cursussen. Maar ik weet er niet genoeg vanaf. Dat is het beeld dat ik erbij heb gekregen.

Dan heb je het over Amerika met streng gelovige gezinnen. Dat kun je niet vergelijken met huisvrouwen in Nederland. Ik had zo veel tijd voor mezelf om de dingen te doen die ik leuk vind.

Campanula schreef op 01-03-2024 om 11:41:

[..]

Mannen willen dat liever niet. Ze zijn blij dat een ander de (kut)klusjes oppakt. Het huishouden (en/of zorgen voor de kinderen) vinden ze gemiddeld minder leuk. En ze zijn blij als er dan iemand de boel regelt. Meer me-time voor Bassie

En daarom zie je eerder veel traineren, marchanderen en procrastineren op dat gebied.

Ik denk ook niet dat veel mannen dat willen. Want dan moeten ze vrijwillig een comfortabele positie opgeven, waarbij de hele maatschappij zegt dat vrouwen dit vrijwillig doen en zelfs met liefde. Waarom zou je dan klusjes naar jezelf toetrekken, als je je niet eens schuldig hoeft te voelen, want dat doet zij met liehiehiefde. En als zij daarvan ook overtuigt is, dan is er geen probleem toch?

Ik denk ook, dat juist door de hectiek van het drukke gezinsleven, ouders elkaar uit het oog verliezen en alleen bezig zijn om alles op de rit te houden. Clubjes van kinderen, sporten, sociale netwerk onderhouden, mantelzorgen, bedrijfsborrels, etc.

Lexus schreef op 01-03-2024 om 11:06:

[..]

tja de eeuwige nature nurture discussie dus. Ik denk dat de wetenschappers daar ook nog niet over uit zijn. Dus tot dan toe blijft het een soort persoonlijke voorkeur voor werkhypothese je kiest.

Ik wil me ook niet branden aan die discussie. Dus doe als vrouw of als man wat je niet laten kunt en waarvan je overtuigd bent dat dit de beste keuze is. Maar zorg ervoor dat je je zaken goed regelt. Dat heeft niks met vertrouwen in je relatie te maken, maar gewoonweg met gezond verstand. Je hebt je huis toch ook verzekerd tegen brand? 

Heb je het nooit nodig, good for you. En gelukkig is die kans veel groter. Maar ohwee als dat ooit wel zo is, dan ben je blij dat dat stukje in ieder geval geen discussie hoeft op te leveren. Want tegen die tijd vinden de meesten elkaar een stuk minder aardig.

Diyer schreef op 01-03-2024 om 12:29:

[..]

Ik wil me ook niet branden aan die discussie. Dus doe als vrouw of als man wat je niet laten kunt en waarvan je overtuigd bent dat dit de beste keuze is. Maar zorg ervoor dat je je zaken goed regelt. Dat heeft niks met vertrouwen in je relatie te maken, maar gewoonweg met gezond verstand. Je hebt je huis toch ook verzekerd tegen brand?

Heb je het nooit nodig, good for you. En gelukkig is die kans veel groter. Maar ohwee als dat ooit wel zo is, dan ben je blij dat dat stukje in ieder geval geen discussie hoeft op te leveren. Want tegen die tijd vinden de meesten elkaar een stuk minder aardig.

Eens met dit stukje, wil me ook niet branden aan die sekse discussie. Maar hoe je het ook regelt, zorg inderdaad dat het onbetaalde werk binnen je relatie gelijk wordt gewaardeerd. Wij hebben onze (beperkte) gemeenschap van goederen bij ons trouwen laten aanpassen ivm toentertijd twee eigen, en nu een persoon in loondienst. 

JohnnyC. schreef op 01-03-2024 om 11:54:

[..]

Waarom ontken je dan wel de biologie?

We kunnen niet weten wat sterker speelt. Ik geloof dat biologie iig een stuk minder sterk van invloed is dan nurture, gezien de vele makkelijke wisselingen in opvattingen in de hele maatschappij door alle continenten, maar ook door alle eeuwen. Allemaal weggeschoven onder de noemer biologie. Inmiddels weten we gelukkig een heel stuk beter.

Maar hoe dan ook, er zijn persoonlijke voorkeuren, los van biologie. En ik denk ook dat vrouwen van oudsher geleerd is dat hun waarde is gekoppeld aan hun kinderen en het nodig zijn. En mannen van oudsher hun waarde gekoppeld hebben gekregen aan het binden van een vrouw die kinderen met hen wil. 

(Onbewuste) sociale conventies maken nog steeds dat een vrouw graag in tijden van crisis voor hun kind als eerste belangrijkste persoon gezien willen worden. Ik denk ook omdat (maar dat is psychologie van de koude grond) een vrouw denkt dat dit de meest stabiele en veilige relatie is die ze in haar leven zal kennen. Als jouw kinderen van je afhankelijk zijn en je bent hun alles, hun zon, maan en sterren, zullen kinderen als ze groot zijn, nog altijd loyaal zijn aan je. Ik denk dat daar onbewust in de basis meer gedrag uit te verklaren is. Ik denk dat van alle relaties op de wereld een vrouw haar relatie met haar kind nog het meest veilig vindt en daar onbewust voor wil zorgen dat haar kind haar ook als nr. 1 ziet. Niet veel, maar toch een pietsje meer dan man. Hij mag er best vlak achteraan komen (graag zelfs, anders schuift die verantwoordelijk teveel naar 1 kant), maar zij wil nr. 1 zijn. Ik denk dat het best veel mensen streelt als ze voelen dat hun jonge kind als het getroost moet worden, als eerste om jou roept. Dat belangrijk willen zijn is een vorm van ego streling en blijkbaar hebben vrouwen daar om een of andere reden bij hun kinderen meer behoefte naar. En mijn psychologische uitleg is 'de meest veilige relatie'

Terwijl ik dit schrijf denk ik 'eigenlijk best twisted'.

Doemijdieglazenbol schreef op 01-03-2024 om 12:33:

@Johnny; er zit minimaal een flink gedeelte nurture in, omdat dit in verschillende landen én door de tijd heen veranderlijk is. Als het pure nature zou zijn, zou dat veel minder aan invloeden van buitenaf onderhevig zijn.

inderdaad

Dit soort discussies kom je heel op het Viva forum tegen. Daar wordt dan vrijwel altijd heel denigrerend gedaan tegen vrouwen die thuismoeder zijn of maar parttime werken. 
Ken ik jou niet van dat forum Campanula?

Diyer schreef op 01-03-2024 om 12:52:

Ik snap je prima Gele Bloem. Het wereldje wat je schetst is ook niet mijn wereld en ik vraag me ook af wie daarvan nu gelukkig wordt. Ik denk ook niet dat buitenshuis werken met je kinderen volledig uitbesteed vervullender is.
Ik denk dat je naar het gezin als geheel moet kijken. Het gaat binnen het gezin om balans. En dan niet het soort balans waarbij A volledig afwezig is, waardoor de balans wordt rechtgetrokken doordat B volledig thuis is. Dan is een weegschaal ook in evenwicht. Ik geloof meer in het type balans die dichter bij het midden ligt. Allebei evenveel aan als afwezig, om elkaar beter af te wisselen en op te vangen.

Ik vraag me af of je elkaar na zoveel jaar met extreme verschillen nog wel kunt blijven vinden. Er komt een punt waarop verfrissend omslaat in vervreemding. Zolang je blijft binnen de marges van verfrissend zal het niet zo'n probleem zijn.

Ja helemaal eens, goede nuancering die je aanbrengt. Dat van die vervreemding is inderdaad een goed punt, en denk dat je dat inderdaad hebt als je werelden echt niet meer mengen. Ik merk dat erg bij mijn schoonmoeder die al heel lang niet in het arbeidsproces meer functioneert. Als we het met haar over een werkdilemma hebben verplat ze dat in no time tot iets wat lijkt op iets wat zij in de huiselijke context heeft meegemaakt. De complexiteit van een groepsproces, het rekening houden met collega's of de inhoudelijke uitdagingen van een zware baan zijn voor haar echt verre abstracties geworden. Dat maakt de gesprekken vak saai en anekdotisch, terwijl ze een intelligente vrouw is. 

Het lijkt me sowieso belangrijk om in de wereld te blijven participeren, met verschillende mensen, en dat stukje van jezelf te blijven stimuleren. De hele dag in je eentje met een klein kind/80 uur per week corporate lijken me in dat opzicht even afstompend. 

Briannaf schreef op 01-03-2024 om 10:55:

Ik vind ook één van de redenen om te blijven werken omdat je bij een scheiding met lege handen komt te staan blijk geven van heel weinig vertrouwen in je huwelijk.

De één vindt het weinig vertrouwen hebben in je huwelijk, ik vind het vooral een naïeve gedachtegang. Of denk jij dat alle alleenstaande vrouwen, van wie de man er vandoor is met een ander, geen vertrouwen hadden in hun huwelijk?

Fantastisch mooi, dat vertrouwen, maar nog steeds sneuvelen 1 op de 3 huwelijken