Relatie met ouders niet goed maar ook niet slecht
Ik vraag me af of iemand dit herkent, en zo ja, hoe ermee om te gaan.
Ik vind het heel lastig, om hier een goed beeld van mijn ouders neer te zetten. De band met mijn ouders is niet slecht, maar vooral als oppervlakkig te beschrijven. Echt praten kunnen ze niet, en zullen ze ook nooit kunnen vrees ik. Mijn ouders komen zelf uit grote gezinnen met weinig aandacht voor het individu, en weinig geld. Met emoties hebben ze niet om leren gaan, en gevoelens werden en worden niet geuit. Goede vrienden hebben ze niet. Ze hebben voornamelijk elkaar, hun familie en oppervlakkige contacten.
Ze hebben mij en mijn siblings alles proberen te geven, en gedaan wat in hun kunnen lag. Mijn jeugd heb ik als dubbel ervaren. Er was voldoende geld, liefde en aandacht, maar ook veel hokjes-denken en vooroordelen. "Kind 1 was zo en Kind 2 was zo, zoiets". Ik als middelste kind, werd en word vaak over het hoofd gezien, genegeerd en niet gehoord. Ik heb veel emotionele steun gemist. Ik was de moeilijke, de intellectueel, degene met problemen. Ik kan talloze voorbeelden geven, van wat voorgevallen is. Jarenlang heb ik gedacht dat het aan mij lag, dat ik voor de conflicten zorgde. Terwijl als ik nu terugkijk, ik zie dat dat onzin in. Ik lag goed in de groep, had en heb lieve vriendinnen (ik heb nog steeds deels dezelfde vriendinnengroep van vroeger), deed mijn best op school. Zoals mijn ouders mij zien, word ik niet gezien door de rest van mijn omgeving (werk, schoonfamilie, vrienden).
Nog steeds spelen de conflicten van vroeger een rol, maar ik ga ze uit de weg en laat me niet meer uit de tent lokken door kwetsende opmerkingen. Ik merk ook dat het me heel erg gevormd heeft in mijn volwassen leven. Ik vind het bijvoorbeeld nog steeds moeilijk om mijn mening te geven, om mijn stem te laten horen.
Aan de andere kant hebben mijn ouders ook echt lieve, leuke kanten, ook als opa & oma. En ik heb ook veel leuke, lieve jeugdherinneringen. Veel elementen van mijn opvoeding vind ik ook echt waardevol, en zal ik zeker bijhouden in mijn manier van opvoeden. En vaak als ik bij ze ben of zij bij ons, is het ook echt oprecht gezellig, en vind ik het jammer, als we weer afscheid nemen. Het is dus niet zwart/wit, zoals je vaak hoort. Dat maakt het ook zo moeilijk, om er goed mee om te gaan.
Ik weet zeker, dat mijn ouders ervan overtuigd zijn, dat ze alles goed hebben gedaan. En daar zit precies ook het probleem. Praten over het verleden, vertellen wat ik gemist heb, wordt niet gewaardeerd. Dan komt 'zij weer, met al haar problemen'.
Het bespreekbaar maken is dus geen optie. Mijn ouders staan niet open voor feedback, en hebben weinig tot geen zelfreflecterend vermogen. Maar hoe er dan wel mee omgaan?
Mevrouw75 schreef op 04-08-2021 om 12:43:
[..]
Het kan zijn dat alleen Wednesday en Koralinde het begrijpen, maar ik herken veel uit mijn eigen jeugd hoor, maar ik zie het inderdaad niet als dramatisch gemis dat er niet over dingen gekletst wordt. Ik zie ook de sterke dingen daarvan. Maar goed, het zal op een andere manier overgebracht zijn. De band is nl wel natuurlijk loyaal.
Is het erg dat je niet alles over je persoonlijke leven aan je ouders vertelt? Het hóeft niet, hè?
In het geval van mijn man kon hij daar ook wel overheen stappen. Maar dat hij vanaf heel klein af aan in een hokje werd geplaatst waarin hij niet paste, en dat dat jaar na jaar, dag in, dag uit gebeurde, heeft hem wel een flinke tik gegeven. Ik heb hem zo ongeveer moeten dwingen om meningen in te nemen, wat zeg ik: om überhaupt ruimte in te nemen.
Ah, dit vind ik zo'n lastige reactie, want ik heb heel, heel lang geprobeerd mijn aandeel hierin te ontdekken. Altijd geprobeerd dingen van twee kanten te zien.
Maar eerlijk, ik was niet moeilijk. Ik was gewoon echt, heel normaal. Ik was lief, probeerde me te schikken, deed goed mijn best op school, had veel vriendinnetjes, leuke sport, heb met gemak mijn studie afgerond. Om eerlijk te zijn heb ik altijd geprobeerd te pleasen, te zijn zoals mijn zus, en op te vallen door mijn prestaties.
Ik durf nu eindelijk, na al die jaren te zeggen, dat mijn ouders mij vaak niet gezien hebben, zich niet geïnteresseerd hebben voor mijn gevoelsleven, en mij vaak niet ondersteund hebben, daar waar het nodig was. Ik ben ze dankbaar voor wat ze mij hebben gegeven, maar ik weiger nog langer te geloven, dat hun tekortkomingen mijn fout was.
Mijn reactie was op dat wat Shioban geschreven had.
OxfordComma schreef op 04-08-2021 om 13:02:
(…) maar ik weiger nog langer te geloven, dat hun tekortkomingen mijn fout was.
Dat heb je echt mooi gezegd Comma. Je hele post overigens, maar deze zin is echt sterk 💪
Hier ook veel herkenning in de OP en anderen post van TO en anderen.
Of je het nu verwaarloosbaar , tekortkoming of anders noemt. Bij mijn ouders heb ik niet het idee dat het bewust was. En ook geen onwil.
Ook denk ik dat de beleving in ons gezin per persoon verschilt, mij oudste zus zal geen tekortkoming hebben gezien, zij is dan ook een kopie van mijn moeder. Mijn jongste zusje en ik staan wel anders inzet leven en wij zien dit dus ook anders. En daarbij staan mijn zusje en ik er nu ook verschillend in omdat ik wat verder ben ik de acceptatie.
Hoe je dit accepteren doet, daar is geen trucje voor helaas. Er over praten (met mijn ouders kan ik er niet over praten maar met partner, zusje en vriendinnen wel) heeft mij geholpen. Werken aan mijzelf (zelfbeeld, schuldgevoel enz) ook.
En accepteren betekent niet dat het mij niets meer doet. Soms doet het echt gewoon pijn en voelt het als gemis. Dat gevoel mag er ook zijn.
Verder merk ik dat ik er aan mag blijven werken om het anders te doen naar mijn kinderen. Mijn ouders hebben beide ouders waar niet over emoties werd gesproken of werd gepraat over zaken en die hebben dit ook aan ons doorgegeven. Ik wil graag deze cirkel doorbreken en moet daar hard voor werken want de gevoelens die jarenlang als kind zijnde zijn onderdrukt kan ik ook niet met een knop omzetten.
OxfordComma schreef op 04-08-2021 om 13:02:
Ah, dit vind ik zo'n lastige reactie, want ik heb heel, heel lang geprobeerd mijn aandeel hierin te ontdekken. Altijd geprobeerd dingen van twee kanten te zien.
Ik haal dit er even uit omdat het vermogen om dit te kunnen, ook al komt het voort uit een moeizame jeugd, wel heel waardevol is. Mijn man past dit toe op verschillende vlakken in zijn leven en ook voor mij en onze kinderen is het waardevol dat hij dit vermogen heeft.
er.is.maar.1.Pino schreef op 04-08-2021 om 13:04:
[..]
Dat heb je echt mooi gezegd Comma. Je hele post overigens, maar deze zin is echt sterk 💪
Idd hele mooie zin en mogelijk een stapje verder in de acceptatie!
Schuld is ook een vreemd woord in dit hele verhaal, mijn inziens.
En 100% zeker dat als er al sprake is van schuld dat deze niet aan jouw kant zat.
OxfordComma schreef op 04-08-2021 om 12:53:
Ik snap je hoor, Mevrouw75, en als het alleen het 'niet kunnen praten' geweest zou zijn, of de andere opvoedmanieren, dan zou ik er nog mee om kunnen gaan. Het moeilijkste vind ik de eenzijdige stempel die ik opgedrukt heb gekregen, waar ik nooit meer vanaf kom. De eerste, primaire reactie op alles wat ik zeg, is negatief. Alles is raar, overbodig, niet nodig, doe ik moeilijk over, zal ik er zelf wel naar gemaakt hebben, 'zucht, als het echt moet dan helpen we je wel weer' enzovoort. Vroeger kwetste mij dit, inmiddels negeer ik het. Vroeger geloofde ik het ook, nu zie ik het alleen als het beeld dat zij van mij hebben.
En ik hóef mijn ouders ook niet alles meer te vertellen (doe ik ook niet), maar jammer vind ik het wel. En het resultaat is dus een betere band met mijn schoonmoeder, dan met mijn eigen moeder. En dat vind ik wel jammer.
Gaat het dan niet vooral over het negatieve? Ipv dat er niet wordt gepraat en dat je een hokje kreeg?
OxfordComma schreef op 04-08-2021 om 12:35:
Iemand gaf nog de tip om direct te confronteren/benoemen, maar dit is bij mijn ouders écht niet mogelijk. Ik heb dit meermaals geprobeerd, ook met man erbij (zonder dat hij er zich mee bemoeit, maar ik bedoel meer dat hij kan terugkoppelen waar het spaak loopt in de communicatie). Het resulteert in genegeerd worden (letterlijk. De andere kant op kijken en over iets anders beginnen), en bij nogmaals aanspreken in boos worden ("Blijf je er nou nog steeds over doorzeuren?"). Een constructief gesprek is niet mogelijk. Ik begrijp dat dit voor anderen niet te bevatten is, en ik heb ook lang gedacht, dat dit aan mij lag. Maar die schoen wil ik niet meer aantrekken.
Ook dit is zo pijnlijk herkenbaar! Mijn ouders liepen vroeger wel eens zonder iets te zeggen allebei weg als ik tijdens het eten iets wilde bespreken. Of ze dekten de tafel voor 4 in plaats van 5 als ze vonden dat ik teveel had gezeurd. Als ik dan vroeg waarom er bij mijn stoel geen bord stond dan zeiden ze dat ik er blijkbaar niet bij wilde horen. Toen ik iets heel traumatisch meemaakte zwegen ze dat dood. Als ik er toch over begon dan werd de radio bijvoorbeeld keihard aangezet of ze moesten ineens weg. Wel werd er te pas en te onpas benoemd dat ik er zo slachtofferig bij zat, dat ik ongezellig deed en dat ze helemaal niet begrepen wat er met mij was.
Het gekke was, zodra ik dan weer gezellig probeerde te doen, deden zij ook weer normaal en dan maakten ze het echt leuk. Ik heb allemaal warme herinneringen aan leuke familietradities, gezellige uitstapjes, samen lekker eten, natafelen, met het hele gezin door de kamer dansen. Als rare en fijne momenten elkaar zo snel afwisselen en iedereen doet alsof er niets aan de hand is dan krijg je echt het gevoel dat je gek bent.
Ik ga maar door over mezelf en vergeet helemaal dat ik ook nog wilde zeggen: wat fijn om te lezen dat je ook veel mensen in je omgeving hebt die goed zijn voor je zelfvertrouwen en dat je steun hebt aan je partner! Hopelijk helpt dat je ook om de goede dingen in het contact wel te kunnen behouden.
Koralinde schreef op 04-08-2021 om 12:09:
[..]
[..]
Dit schrijft TO. Goed bedoelde reacties in de trend van 'blijf er niet in hangen' 'laat het los' en 'je ouders hebben hun best gedaan' gaan dus wel snel voorbij aan waar ze mee worstelt vind ik. Vooral omdat TO dat duidelijk al weet en probeert.
Ik heb ook gezegd dat ze hierbij professionele hulp moet zoeken. Van haar ouders zal ze hoogstwaarschijnlijk geen andere houding meer krijgen.
Siobhan schreef op 04-08-2021 om 12:55:
Altijd lastig dit soort onderwerpen. De meeste ouders doen hun best en opvoeden gaat met vallen en opstaan. Iedereen maakt fouten....ouders in de opvoeding dus ook. En soms zijn kinderen ook gewoon moeilijk om mee om te gaan. Er zit geen gebruiksaanwijzing bij...
Mijn broer was ook moeilijk...kon niet goed leren, maar heeft zijn middelbare school afgemaakt en beroepsopleiding gevolgd. Heeft niet altijd leuke banen gehad maar is er wel gekomen. Hij dronk veel, was brutaal en luisterde niet. Maar ouders hebben hem altijd gesteund. Nu houdt hij mijn ouders en mij verantwoordelijk voor alles wat mis gaat in zijn leven. Scheiding, breuk met zijn kinderen, schulden...alles is onze schuld. Praten helpt niet, want alleen zijn versie klopt. Ik heb nu al jaren geen contact meer. Ik kon de stress niet meer aan. Mijn ouders krijgen regelmatig haatmail maar ze hebben niet zelf het contact verbroken. Dat is op zijn initiatief. Wel redelijk rustig nu.
Ik merk dat ik het soms ook lastig vind om kinderen op te voeden. En ook wij maken inschattingsfouten of komen tot de conclusie dat iets toch anders moet. Opvoeden gaat net als opgroeien met vallen en opstaan. Maar we houden ongelooflijk veel van ons stel.
Ouders krijgen vaak de schuld van iets maar kijk ook naar je eigen rol als kind. Jij was vast ook niet perfect.
En hoe vaak wil je iets bespreken...na de 10x vertellen wat je gemist hebt zou ik eerlijk gezegd geïrriteerd raken. Verleden kun je niet aanpassen en de toekomst wel. Richt je daar op. Hier een psycholoog in de familie...bij elke opleiding of cursus gaat ze zelf ook weer in therapie om zo te zien wat de behandeling met je doet en werkelijk iedere keer hetzelfde verhaal over het verleden...Daar luisteren we al niet meer naar. Knikken en och ja en dan van onderwerp veranderen.
Helemaal mee eens.
aardbei35 schreef op 04-08-2021 om 11:55:
[..]
Ik vind de babyboom-generatie totaal anders naar de wereld kijken dan de generatie waar ik zelf uit kom. Op zich ook logisch en je kunt ook niet kiezen in welke tijd je wordt geboren. In de communicatie met mijn moeder merk ik dat zij, klinkt mssn niet aardig, een beetje wereldvreemd ofzo over dingen (vooral sociale interactie met anderen) kan praten. Alsof ze een beetje is blijven steken ergens. Neemt niet weg dat ik echt wel van mijn ouders houd. Mssn klinkt dat niet zo maar dat doe ik wel
. En probeer te kijken naar hen als mens en mijn grenzen aan te geven.
Omdat jouw moeder zo is wil dat niet zeggen dat de hele baby-boom-generatie zo is hè. Ieder heeft zijn eigen persoonlijkheid.
En geloof me, jouw kinderen gaan dit soort dingen ook over jou zeggen. 
Koralinde schreef op 04-08-2021 om 13:16:
[..]
Toen ik iets heel traumatisch meemaakte zwegen ze dat dood. Als ik er toch over begon dan werd de radio bijvoorbeeld keihard aangezet of ze moesten ineens weg. Wel werd er te pas en te onpas benoemd dat ik er zo slachtofferig bij zat, dat ik ongezellig deed en dat ze helemaal niet begrepen wat er met mij was.
Mijn schoonouders ten voeten uit! Zelfs het taalgebruik (slachtofferrol was het woord hier)! Opvallend zeg 
Herfstappeltaart schreef op 04-08-2021 om 13:33:
[..]
Omdat jouw moeder zo is wil dat niet zeggen dat de hele baby-boom-generatie zo is hè. Ieder heeft zijn eigen persoonlijkheid.
En geloof me, jouw kinderen gaan dit soort dingen ook over jou zeggen.
No way dat onze kinderen dat over mij en mijn man gaan zeggen. Ongetwijfeld krijgen wij onze eigen verwijten, maar die zullen zeker weten niet in die sfeer liggen.
@TO: Nog even teruggelezen, maar misschien is het het gemis aan erkenning voor hoe jij je voelde t.o.v. bepaald gedrag van je ouders? Los van of ze het nu met je eens zijn of niet maar stel dat ze hadden gezegd "wat naar voor je dat je dat zo hebt gevoeld en/of ervaren"?
Ik weet niet of dat voor jou iets zou hebben uitgemaakt, maar om voor mezelf te spreken: mij zou het wel hebben geholpen als mijn moeder zoiets zou hebben gezegd. Nu ben ik aan het leren om mijn verwachtingen bij te stellen en dat mijn moeder echt niet gaat veranderen. Misschien is het een soort van rouw: afscheid nemen van bepaalde gevoelens en/of verwachtingen? Vooral als je ziet dat het bijv. bij je man thuis anders gaat en zijn ouders bepaalde gevoelens wél erkennen?