Relatie met ouders niet goed maar ook niet slecht
Ik vraag me af of iemand dit herkent, en zo ja, hoe ermee om te gaan.
Ik vind het heel lastig, om hier een goed beeld van mijn ouders neer te zetten. De band met mijn ouders is niet slecht, maar vooral als oppervlakkig te beschrijven. Echt praten kunnen ze niet, en zullen ze ook nooit kunnen vrees ik. Mijn ouders komen zelf uit grote gezinnen met weinig aandacht voor het individu, en weinig geld. Met emoties hebben ze niet om leren gaan, en gevoelens werden en worden niet geuit. Goede vrienden hebben ze niet. Ze hebben voornamelijk elkaar, hun familie en oppervlakkige contacten.
Ze hebben mij en mijn siblings alles proberen te geven, en gedaan wat in hun kunnen lag. Mijn jeugd heb ik als dubbel ervaren. Er was voldoende geld, liefde en aandacht, maar ook veel hokjes-denken en vooroordelen. "Kind 1 was zo en Kind 2 was zo, zoiets". Ik als middelste kind, werd en word vaak over het hoofd gezien, genegeerd en niet gehoord. Ik heb veel emotionele steun gemist. Ik was de moeilijke, de intellectueel, degene met problemen. Ik kan talloze voorbeelden geven, van wat voorgevallen is. Jarenlang heb ik gedacht dat het aan mij lag, dat ik voor de conflicten zorgde. Terwijl als ik nu terugkijk, ik zie dat dat onzin in. Ik lag goed in de groep, had en heb lieve vriendinnen (ik heb nog steeds deels dezelfde vriendinnengroep van vroeger), deed mijn best op school. Zoals mijn ouders mij zien, word ik niet gezien door de rest van mijn omgeving (werk, schoonfamilie, vrienden).
Nog steeds spelen de conflicten van vroeger een rol, maar ik ga ze uit de weg en laat me niet meer uit de tent lokken door kwetsende opmerkingen. Ik merk ook dat het me heel erg gevormd heeft in mijn volwassen leven. Ik vind het bijvoorbeeld nog steeds moeilijk om mijn mening te geven, om mijn stem te laten horen.
Aan de andere kant hebben mijn ouders ook echt lieve, leuke kanten, ook als opa & oma. En ik heb ook veel leuke, lieve jeugdherinneringen. Veel elementen van mijn opvoeding vind ik ook echt waardevol, en zal ik zeker bijhouden in mijn manier van opvoeden. En vaak als ik bij ze ben of zij bij ons, is het ook echt oprecht gezellig, en vind ik het jammer, als we weer afscheid nemen. Het is dus niet zwart/wit, zoals je vaak hoort. Dat maakt het ook zo moeilijk, om er goed mee om te gaan.
Ik weet zeker, dat mijn ouders ervan overtuigd zijn, dat ze alles goed hebben gedaan. En daar zit precies ook het probleem. Praten over het verleden, vertellen wat ik gemist heb, wordt niet gewaardeerd. Dan komt 'zij weer, met al haar problemen'.
Het bespreekbaar maken is dus geen optie. Mijn ouders staan niet open voor feedback, en hebben weinig tot geen zelfreflecterend vermogen. Maar hoe er dan wel mee omgaan?
Wednesday schreef op 04-08-2021 om 10:56:
Het (ongetwijfeld heel goedbedoelde) bagatelliseren hier helpt ook niet, denk ik. Aangezien de gevoelens van deze mensen door hun ouders al stelselmatig gebagatelliseerd zijn en dat juist het probleem is dat hier besproken wordt.
Ik bagatelliseer niet, ik geef mijn zienswijze over hoe ermee om te gaan. Meehuilen helpt niet (niet rottig bedoeld, weet niet hoe ik het anders moet verwoorden). Ik heb schoonouders gehad waarvan ik hetzelfde heb gezien. Wat ik heb beschreven heeft het beste geholpen. Hierdoor hebben we tot hun dood toch een redelijke band kunnen hebben ( en de kleinkinderen ook).
En nogmaals, we lezen maar 1 kant van het verhaal.
Herfstappeltaart schreef op 04-08-2021 om 11:25:
[..]
Ik bagatelliseer niet, ik geef mijn zienswijze over hoe ermee om te gaan. Meehuilen helpt niet (niet rottig bedoeld, weet niet hoe ik het anders moet verwoorden). Ik heb schoonouders gehad waarvan ik hetzelfde heb gezien. Wat ik heb beschreven heeft het beste geholpen. Hierdoor hebben we tot hun dood toch een redelijke band kunnen hebben ( en de kleinkinderen ook).
En nogmaals, we lezen maar 1 kant van het verhaal.
Erkennen of serieus nemen en meeleven wellicht? Dat lijkt mij juist een noodzakelijke stap om tot zelfwaarde en verwerking te komen. Waarmee er ruimte ontstaat voor de door jou beschreven manier van met de ouders omgaan.
Koralinde schreef op 04-08-2021 om 11:35:
[..]
Erkennen of serieus nemen en meeleven wellicht? Dat lijkt mij juist een noodzakelijke stap om tot zelfwaarde en verwerking te komen. Waarmee er ruimte ontstaat voor de door jou beschreven manier van met de ouders omgaan.
Ik geloof niet dat er in dit draadje ook maar 1 persoon is die TO's probleem niet erkend of serieus neemt.
Mevrouw75 schreef op 03-08-2021 om 20:40:
[..]
Ik denk ook niet dat je het moet zien als emotionele vaardigheden die ze niet hebben ontwikkeld. Ze hebben ze anders ontwikkeld. Dat is niet alleen voorbehouden aan de babyboomers, maar alle generaties voor zich. In feite heeft onze generatie en die na ons een ander vaardigheidspatroon ontwikkeld.
(Ik wil een beetje wegblijven bij: ze hebben het verkeerd gedaan. Ik herken het wel, maar ik ben er niet gekrenkt onder, of boos of teleurgesteld, het is zo als het is, niet meer en niet minder).
Ik vind de babyboom-generatie totaal anders naar de wereld kijken dan de generatie waar ik zelf uit kom. Op zich ook logisch en je kunt ook niet kiezen in welke tijd je wordt geboren. In de communicatie met mijn moeder merk ik dat zij, klinkt mssn niet aardig, een beetje wereldvreemd ofzo over dingen (vooral sociale interactie met anderen) kan praten. Alsof ze een beetje is blijven steken ergens. Neemt niet weg dat ik echt wel van mijn ouders houd. Mssn klinkt dat niet zo maar dat doe ik wel 
. En probeer te kijken naar hen als mens en mijn grenzen aan te geven.
Herfstappeltaart schreef op 04-08-2021 om 11:44:
[..]
Ik geloof niet dat er in dit draadje ook maar 1 persoon is die TO's probleem niet erkend of serieus neemt.
OxfordComma schreef op 03-08-2021 om 21:01:Ik wil het ook wel vergeven en vergeten, en me focussen op de leuke tijden die we nu in goede gezondheid beleven, en ik ben daar ook dankbaar voor. Aan de andere kant blijft het knagen. En doorspelen in mijn leven van nu. Ik heb onderbewust geleerd dat mijn gevoelens en gedachten niet kloppen, dat mijn stem niet gehoord mag worden, dat ik altijd mooi weer moet spelen 'voor de buren', dat ik lief en dankbaar moet zijn en blij moet zijn met wat ik krijg, dat ik niet direct om iets mag vragen, dat het wel aan mij zal liggen als het niet goed gaat, enzovoort.
Dit schrijft TO. Goed bedoelde reacties in de trend van 'blijf er niet in hangen' 'laat het los' en 'je ouders hebben hun best gedaan' gaan dus wel snel voorbij aan waar ze mee worstelt vind ik. Vooral omdat TO dat duidelijk al weet en probeert.
Koralinde schreef op 04-08-2021 om 12:09:
[..]
[..]
Dit schrijft TO. Goed bedoelde reacties in de trend van 'blijf er niet in hangen' 'laat het los' en 'je ouders hebben hun best gedaan' gaan dus wel snel voorbij aan waar ze mee worstelt vind ik. Vooral omdat TO dat duidelijk al weet en probeert.
De blijf er niet in hangen posts zeggen wel veel meer dan dat.
aardbei35 schreef op 04-08-2021 om 11:55:
[..]
Ik vind de babyboom-generatie totaal anders naar de wereld kijken dan de generatie waar ik zelf uit kom. Op zich ook logisch en je kunt ook niet kiezen in welke tijd je wordt geboren. In de communicatie met mijn moeder merk ik dat zij, klinkt mssn niet aardig, een beetje wereldvreemd ofzo over dingen (vooral sociale interactie met anderen) kan praten. Alsof ze een beetje is blijven steken ergens. Neemt niet weg dat ik echt wel van mijn ouders houd. Mssn klinkt dat niet zo maar dat doe ik wel
Nou ja, ik vind bewoordingen als wereldvreemd en ze blijft steken ergens inderdaad niet aardig. Althans, het klinkt een beetje neerbuigend. Het is gewoon anders en anders is niet minderwaardig.
Ik begrijp de reacties heel goed, want het is precies ook dat, wat ik mezelf al jaren probeer te vertellen ('laat het los, je ouders hebben hun best gedaan, enz.'). Toch denk ik, dat je het mee moet hebben gemaakt, om te begrijpen. Het is heel lastig, te omschrijven. Ik geloof, dat Wednesday en Koralinde het écht begrijpen.
Het was voor mij bijvoorbeeld echt een eye-opener, om sommige gesprekken bij mijn schoonfamilie mee te maken. Daar was vroeger ook niet alles koek en ei, maar dat mag gewoon benoemd worden en er zijn. Vooral mijn schoonmoeder erkent dat soort gevoelens, en júist daarom is hun band zo goed. Ik ben ook heel graag bij mijn schoonouders, en om eerlijk te zijn deel ik meer met mijn schoonmoeder, dan met mijn eigen moeder. Mijn eigen moeder weet dit volgens mij wel. Ik ben ook bang dat dit haar kwetst, en dat vind ik wel moeilijk.
Mijn man trekt ook wel eens zijn wenkbrauwen op, naar aanleiding van hoe het er bij mijn ouders aan toe gaat, maar hij probeert open en neutraal te blijven, wat ik echt waardeer aan hem. Het is wel écht een erkenning geweest dat hij hier en daar zegt; "Ja, dat is inderdaad een rare reactie", waardoor voor mij nog maar eens duidelijk wordt dat 'rond' inderdaad 'rond' is, en niet 'vierkant' zoals mij altijd verteld is. Sorry als ik het een beetje vaag houd, maar ik wil niet al te herkenbaar zijn. Iemand gaf nog de tip om direct te confronteren/benoemen, maar dit is bij mijn ouders écht niet mogelijk. Ik heb dit meermaals geprobeerd, ook met man erbij (zonder dat hij er zich mee bemoeit, maar ik bedoel meer dat hij kan terugkoppelen waar het spaak loopt in de communicatie). Het resulteert in genegeerd worden (letterlijk. De andere kant op kijken en over iets anders beginnen), en bij nogmaals aanspreken in boos worden ("Blijf je er nou nog steeds over doorzeuren?"). Een constructief gesprek is niet mogelijk. Ik begrijp dat dit voor anderen niet te bevatten is, en ik heb ook lang gedacht, dat dit aan mij lag. Maar die schoen wil ik niet meer aantrekken.
Ik verwacht overigens ook niet, dat mijn eigen zoon mijn hele opvoeding fantastisch gaat vinden, maar dat mag hij later gewoon feedbacken, en ik zal proberen daar zo open mogelijk tegenover te staan.
Mijn zelfbeeld is overigens niet dramatisch hoor, maar dat is eerder ondánks mijn familie. Door mijn vrienden, mijn schoonfamilie, mijn collega's, enz. Ook realiseer ik me, dat mijn ouders hier heel vervelend worden afgeschilderd. Maar dat is dus ook maar een klein deel, van hoe ze zijn. Ze zijn vaak ook lief, betrokken (op hun manier), en echt heel lief voor mijn zoontje. Als je het hun vraagt, zullen ze waarschijnlijk zeggen dat ik (en hier komt mijn stempel waar ik nooit meer vanaf kom) gewoon erg moeilijk ben, veel problemen heb, altijd door blijf zeuren enzovoort. Ik heb dit ook heel lang geloofd, maar inmiddels weiger ik daar nog in mee te gaan. Dit resulteert dus ook daarin, dat ik mijn ouders weinig tot niets meer vertel, over wat er echt in mijn leven speelt.
Mevrouw75 schreef op 04-08-2021 om 12:30:
[..]
Nou ja, ik vind bewoordingen als wereldvreemd en ze blijft steken ergens inderdaad niet aardig. Althans, het klinkt een beetje neerbuigend. Het is gewoon anders en anders is niet minderwaardig.
Het vervelende van getypte tekst is dat je mimiek er natuurlijk niet bij krijgt. Ik kijk absoluut niet op mijn ouders neer en heb dat ook nooit gedaan.
Ik snapte wel wat je bedoelde hoor aarbei, en ik vond het niet neerbuigend overkomen.
OxfordComma schreef op 04-08-2021 om 12:35:
Ik begrijp de reacties heel goed, want het is precies ook dat, wat ik mezelf al jaren probeer te vertellen ('laat het los, je ouders hebben hun best gedaan, enz.'). Toch denk ik, dat je het mee moet hebben gemaakt, om te begrijpen. Het is heel lastig, te omschrijven. Ik geloof, dat Wednesday en Koralinde het écht begrijpen.
Het was voor mij bijvoorbeeld echt een eye-opener, om sommige gesprekken bij mijn schoonfamilie mee te maken. Daar was vroeger ook niet alles koek en ei, maar dat mag gewoon benoemd worden en er zijn. Vooral mijn schoonmoeder erkent dat soort gevoelens, en júist daarom is hun band zo goed. Ik ben ook heel graag bij mijn schoonouders, en om eerlijk te zijn deel ik meer met mijn schoonmoeder, dan met mijn eigen moeder. Mijn eigen moeder weet dit volgens mij wel. Ik ben ook bang dat dit haar kwetst, en dat vind ik wel moeilijk.
Mijn man trekt ook wel eens zijn wenkbrauwen op, naar aanleiding van hoe het er bij mijn ouders aan toe gaat, maar hij probeert open en neutraal te blijven, wat ik echt waardeer aan hem. Het is wel écht een erkenning geweest dat hij hier en daar zegt; "Ja, dat is inderdaad een rare reactie", waardoor voor mij nog maar eens duidelijk wordt dat 'rond' inderdaad 'rond' is, en niet 'vierkant' zoals mij altijd verteld is. Sorry als ik het een beetje vaag houd, maar ik wil niet al te herkenbaar zijn. Iemand gaf nog de tip om direct te confronteren/benoemen, maar dit is bij mijn ouders écht niet mogelijk. Ik heb dit meermaals geprobeerd, ook met man erbij (zonder dat hij er zich mee bemoeit, maar ik bedoel meer dat hij kan terugkoppelen waar het spaak loopt in de communicatie). Het resulteert in genegeerd worden (letterlijk. De andere kant op kijken en over iets anders beginnen), en bij nogmaals aanspreken in boos worden ("Blijf je er nou nog steeds over doorzeuren?"). Een constructief gesprek is niet mogelijk. Ik begrijp dat dit voor anderen niet te bevatten is, en ik heb ook lang gedacht, dat dit aan mij lag. Maar die schoen wil ik niet meer aantrekken.
Ik verwacht overigens ook niet, dat mijn eigen zoon mijn hele opvoeding fantastisch gaat vinden, maar dat mag hij later gewoon feedbacken, en ik zal proberen daar zo open mogelijk tegenover te staan.
Mijn zelfbeeld is overigens niet dramatisch hoor, maar dat is eerder ondánks mijn familie. Door mijn vrienden, mijn schoonfamilie, mijn collega's, enz. Ook realiseer ik me, dat mijn ouders hier heel vervelend worden afgeschilderd. Maar dat is dus ook maar een klein deel, van hoe ze zijn. Ze zijn vaak ook lief, betrokken (op hun manier), en echt heel lief voor mijn zoontje. Als je het hun vraagt, zullen ze waarschijnlijk zeggen dat ik (en hier komt mijn stempel waar ik nooit meer vanaf kom) gewoon erg moeilijk ben, veel problemen heb, altijd door blijf zeuren enzovoort. Ik heb dit ook heel lang geloofd, maar inmiddels weiger ik daar nog in mee te gaan. Dit resulteert dus ook daarin, dat ik mijn ouders weinig tot niets meer vertel, over wat er echt in mijn leven speelt.
Het kan zijn dat alleen Wednesday en Koralinde het begrijpen, maar ik herken veel uit mijn eigen jeugd hoor, maar ik zie het inderdaad niet als dramatisch gemis dat er niet over dingen gekletst wordt. Ik zie ook de sterke dingen daarvan. Maar goed, het zal op een andere manier overgebracht zijn. De band is nl wel natuurlijk loyaal.
Is het erg dat je niet alles over je persoonlijke leven aan je ouders vertelt? Het hóeft niet, hè?
OxfordComma schreef op 04-08-2021 om 12:35:
Mijn zelfbeeld is overigens niet dramatisch hoor, maar dat is eerder ondánks mijn familie. Door mijn vrienden, mijn schoonfamilie, mijn collega's, enz. Ook realiseer ik me, dat mijn ouders hier heel vervelend worden afgeschilderd. Maar dat is dus ook maar een klein deel, van hoe ze zijn. Ze zijn vaak ook lief, betrokken (op hun manier), en echt heel lief voor mijn zoontje. Als je het hun vraagt, zullen ze waarschijnlijk zeggen dat ik (en hier komt mijn stempel waar ik nooit meer vanaf kom) gewoon erg moeilijk ben, veel problemen heb, altijd door blijf zeuren enzovoort. Ik heb dit ook heel lang geloofd, maar inmiddels weiger ik daar nog in mee te gaan. Dit resulteert dus ook daarin, dat ik mijn ouders weinig tot niets meer vertel, over wat er echt in mijn leven speelt.
Herkenbaar en ook wel verdrietig (als ik het zo lees dan). Op een forum krijgen anonieme buitenstaanders, logisch ook, nooit het hele beeld. Het gedrag van je ouders is een deel van wie ze zijn, maar ze zijn meer dan dat. Ze hebben ook een eigen karakter. Ik probeer bij mijn ouders te kijken naar de dingen waar ik van geniet en idd soms kun je ze beter niet alles vertellen. Het heeft me echter wel het nodige denkwerk gekost en ik ga zelf nog met therapie aan dit deel werken. Niet dat het zo dramatisch allemaal is, maar juist om zelf van bepaalde dingen minder last te hebben en zodat het mij minder energie kost.
Ik blijf het herkenbaar vinden wat je typt, Oxford Comma. Ik denk dat het mooi is dat je jezelf nu anders ziet, dankzij de fijne mensen in je omgeving. En ik hoop dat je in staat bent te leven en gedragen naar dat beeld en je ouders niet toe te staan je af te breken en weg te zetten als probleemgeval 
Ik snap je hoor, Mevrouw75, en als het alleen het 'niet kunnen praten' geweest zou zijn, of de andere opvoedmanieren, dan zou ik er nog mee om kunnen gaan. Het moeilijkste vind ik de eenzijdige stempel die ik opgedrukt heb gekregen, waar ik nooit meer vanaf kom. De eerste, primaire reactie op alles wat ik zeg, is negatief. Alles is raar, overbodig, niet nodig, doe ik moeilijk over, zal ik er zelf wel naar gemaakt hebben, 'zucht, als het echt moet dan helpen we je wel weer' enzovoort. Vroeger kwetste mij dit, inmiddels negeer ik het. Vroeger geloofde ik het ook, nu zie ik het alleen als het beeld dat zij van mij hebben.
En ik hóef mijn ouders ook niet alles meer te vertellen (doe ik ook niet), maar jammer vind ik het wel. En het resultaat is dus een betere band met mijn schoonmoeder, dan met mijn eigen moeder. En dat vind ik wel jammer.
Altijd lastig dit soort onderwerpen. De meeste ouders doen hun best en opvoeden gaat met vallen en opstaan. Iedereen maakt fouten....ouders in de opvoeding dus ook. En soms zijn kinderen ook gewoon moeilijk om mee om te gaan. Er zit geen gebruiksaanwijzing bij...
Mijn broer was ook moeilijk...kon niet goed leren, maar heeft zijn middelbare school afgemaakt en beroepsopleiding gevolgd. Heeft niet altijd leuke banen gehad maar is er wel gekomen. Hij dronk veel, was brutaal en luisterde niet. Maar ouders hebben hem altijd gesteund. Nu houdt hij mijn ouders en mij verantwoordelijk voor alles wat mis gaat in zijn leven. Scheiding, breuk met zijn kinderen, schulden...alles is onze schuld. Praten helpt niet, want alleen zijn versie klopt. Ik heb nu al jaren geen contact meer. Ik kon de stress niet meer aan. Mijn ouders krijgen regelmatig haatmail maar ze hebben niet zelf het contact verbroken. Dat is op zijn initiatief. Wel redelijk rustig nu.
Ik merk dat ik het soms ook lastig vind om kinderen op te voeden. En ook wij maken inschattingsfouten of komen tot de conclusie dat iets toch anders moet. Opvoeden gaat net als opgroeien met vallen en opstaan. Maar we houden ongelooflijk veel van ons stel.
Ouders krijgen vaak de schuld van iets maar kijk ook naar je eigen rol als kind. Jij was vast ook niet perfect.
En hoe vaak wil je iets bespreken...na de 10x vertellen wat je gemist hebt zou ik eerlijk gezegd geïrriteerd raken. Verleden kun je niet aanpassen en de toekomst wel. Richt je daar op. Hier een psycholoog in de familie...bij elke opleiding of cursus gaat ze zelf ook weer in therapie om zo te zien wat de behandeling met je doet en werkelijk iedere keer hetzelfde verhaal over het verleden...Daar luisteren we al niet meer naar. Knikken en och ja en dan van onderwerp veranderen.