Relatie met ouders niet goed maar ook niet slecht
Ik vraag me af of iemand dit herkent, en zo ja, hoe ermee om te gaan.
Ik vind het heel lastig, om hier een goed beeld van mijn ouders neer te zetten. De band met mijn ouders is niet slecht, maar vooral als oppervlakkig te beschrijven. Echt praten kunnen ze niet, en zullen ze ook nooit kunnen vrees ik. Mijn ouders komen zelf uit grote gezinnen met weinig aandacht voor het individu, en weinig geld. Met emoties hebben ze niet om leren gaan, en gevoelens werden en worden niet geuit. Goede vrienden hebben ze niet. Ze hebben voornamelijk elkaar, hun familie en oppervlakkige contacten.
Ze hebben mij en mijn siblings alles proberen te geven, en gedaan wat in hun kunnen lag. Mijn jeugd heb ik als dubbel ervaren. Er was voldoende geld, liefde en aandacht, maar ook veel hokjes-denken en vooroordelen. "Kind 1 was zo en Kind 2 was zo, zoiets". Ik als middelste kind, werd en word vaak over het hoofd gezien, genegeerd en niet gehoord. Ik heb veel emotionele steun gemist. Ik was de moeilijke, de intellectueel, degene met problemen. Ik kan talloze voorbeelden geven, van wat voorgevallen is. Jarenlang heb ik gedacht dat het aan mij lag, dat ik voor de conflicten zorgde. Terwijl als ik nu terugkijk, ik zie dat dat onzin in. Ik lag goed in de groep, had en heb lieve vriendinnen (ik heb nog steeds deels dezelfde vriendinnengroep van vroeger), deed mijn best op school. Zoals mijn ouders mij zien, word ik niet gezien door de rest van mijn omgeving (werk, schoonfamilie, vrienden).
Nog steeds spelen de conflicten van vroeger een rol, maar ik ga ze uit de weg en laat me niet meer uit de tent lokken door kwetsende opmerkingen. Ik merk ook dat het me heel erg gevormd heeft in mijn volwassen leven. Ik vind het bijvoorbeeld nog steeds moeilijk om mijn mening te geven, om mijn stem te laten horen.
Aan de andere kant hebben mijn ouders ook echt lieve, leuke kanten, ook als opa & oma. En ik heb ook veel leuke, lieve jeugdherinneringen. Veel elementen van mijn opvoeding vind ik ook echt waardevol, en zal ik zeker bijhouden in mijn manier van opvoeden. En vaak als ik bij ze ben of zij bij ons, is het ook echt oprecht gezellig, en vind ik het jammer, als we weer afscheid nemen. Het is dus niet zwart/wit, zoals je vaak hoort. Dat maakt het ook zo moeilijk, om er goed mee om te gaan.
Ik weet zeker, dat mijn ouders ervan overtuigd zijn, dat ze alles goed hebben gedaan. En daar zit precies ook het probleem. Praten over het verleden, vertellen wat ik gemist heb, wordt niet gewaardeerd. Dan komt 'zij weer, met al haar problemen'.
Het bespreekbaar maken is dus geen optie. Mijn ouders staan niet open voor feedback, en hebben weinig tot geen zelfreflecterend vermogen. Maar hoe er dan wel mee omgaan?
Koralinde schreef op 04-08-2021 om 17:16:
[..]
Ik snap niet dat jij hier gal blijft spuwen over je broer terwijl dat als ik je zo lees een totaal andere situatie was. Je broer liet blijkbaar veel probleemgedrag zien, TO juist helemaal niet. Je broer gaat blijkbaar al jarenlang veelvuldig het gesprek aan, TO houdt juist alles binnen. Je broer legt blijkbaar alle schuld bij je ouders, TO heeft jarenlang alle schuld bij zichzelf gezocht.
Familiedynamieken zijn super complex en ik geloof dat er best wat waarheid zit in de uitspraak dat ieder ongelukkig gezin ongelukkig is op zijn eigen manier. Alles over één kam scheren en in het algemeen roepen dat de rol van kinderen onderschat wordt is dus vrij bizar.
Bedoel het meer als voorbeeld. Voor sommigen kun je het nooit goed doen....de ouders van to zijn mensen. Mensen maken fouten, hebben inderdaad beperkingen. Ik vraag mij echt af wanneer het genoeg is. Ze hebben haar liefde gegeven maar ook een aantal zaken fout gedaan. So be it....dat kun je toch niet meer terugdraaien. Geef die mensen de kans om het NU goed te doen. En als ook dat niet aan de verwachting voldoet moet je gaan nadenken.
Siobhan schreef op 04-08-2021 om 17:07:
[..]
Ik vind dit ook bijzonder....waarschijnlijk hebben ze het ook al lang een keer gezegd maar was dat niet het antwoord wat iemand hoopt.
Mijn vader heeft het ook tegen mijn broer gezegd maar dat was niet wat hij wilde horen en nu geeft hij aan dat hij zich niet gehoord voelt. Schiet mij maar lek. Ik denk echt dat de eigen rol van kinder volledig onderschat wordt.
Ik denk dat je dit niet zomaar mag aannemen. Dat jouw vader het heeft gezegd, wil niet zeggen dat andere ouders dat ook gedaan hebben.
Mevrouw75 schreef op 04-08-2021 om 16:28:
[..]
Maar moeten ze dan boete doen? En hoe?
Nee, boete doen is onzin. Die jaren zijn voorbij gegaan en de schade poets je niet weg. Het is jammer als alleen 'de eerste helft' gebeurt: erkenning dat het naar voor je was. De tweede helft zou bereidheid tot (zelf)reflectie kunnen zijn - dat zou kunnen helpen. Maar niet ieder heeft die wil of dat vermogen.
Het zou helpen als de ouders alsnog zouden inzien dat ze in de jeugd van hun dochter (en nog steeds) tekort schoten door haar te parkeren onder het parapluutje 'moeilijk'.
Niet voor niks bestaat er een hardnekkig hokjesdenken. Dat is veel makkelijker dan je echt proberen te verdiepen in iemand die heel anders is dan jij zelf. Als ouders volop andere zaken aan hun hoofd hebben (ziekte, geldzorgen, gedoe op het werk of elders, andere tegenslagen...) waar kinderen misschien geen zicht op hebben, kunnen ze tekort schieten. Daarmee kan niets worden goedgepraat, beslist niet, TO heeft er veel last van gehad (en nog steeds) maar geeft wel helderheid.
Na alles gelezen te hebben blijf ik dit toch een lastig gesprek vinden. Waarom? Omdat we maar één kant van het verhaal lezen. Om dit echt te kunnen duiden zouden we TO's ouders ook hun kant moeten laten vertellen.
Dus bij deze TO: ik wens je sterkte en hoop dat je een weg vindt om er mee om te gaan.
Herfstappeltaart schreef op 05-08-2021 om 08:15:
Na alles gelezen te hebben blijf ik dit toch een lastig gesprek vinden. Waarom? Omdat we maar één kant van het verhaal lezen. Om dit echt te kunnen duiden zouden we TO's ouders ook hun kant moeten laten vertellen.
Dus bij deze TO: ik wens je sterkte en hoop dat je een weg vindt om er mee om te gaan.
Het gaat niet om waarheidsvinding. Er staat nota bene in de OP dat TO niet van plan is om hier überhaupt met haar ouders over te spreken. Ze vraagt om advies vanwege haar eigen gevoel en haar gevoel heeft ze gedeeld.
Het lijkt bijna taboe om uit te spreken dat je nog tegen bepaalde aspecten van je opvoeding aanloopt als er geen sprake was van ernstige mishandeling en kwade opzet. Er wordt dan snel gedacht dat je wel wrokkig of overgevoelig zal zijn of dat je zelf het probleem bent. Dat vind ik lastig want goede intenties/onvermogen/overmacht en pijnlijke gevolgen bestaan vaak naast elkaar. In de verwerking gaat het er dan helemaal niet om schuld bij je ouders neer te leggen. Het gaat om het ont-schuldigen van jezelf als kind.
Koralinde schreef op 05-08-2021 om 09:12:
[..]
Het gaat niet om waarheidsvinding. Er staat nota bene in de OP dat TO niet van plan is om hier überhaupt met haar ouders over te spreken. Ze vraagt om advies vanwege haar eigen gevoel en haar gevoel heeft ze gedeeld.
Het lijkt bijna taboe om uit te spreken dat je nog tegen bepaalde aspecten van je opvoeding aanloopt als er geen sprake was van ernstige mishandeling en kwade opzet. Er wordt dan snel gedacht dat je wel wrokkig of overgevoelig zal zijn of dat je zelf het probleem bent. Dat vind ik lastig want goede intenties/onvermogen/overmacht en pijnlijke gevolgen bestaan vaak naast elkaar. In de verwerking gaat het er dan helemaal niet om schuld bij je ouders neer te leggen. Het gaat om het ont-schuldigen van jezelf als kind.
Er wordt wel behoorlijk geoordeeld: "ouders staan niet open voor feedback, ouders hebben geen zelf-reflecterend vermogen".
Dat dus vind ik lastig als je maar één kant hoort.
Ik stop met dit draadje want het is me niet concreet genoeg.
Sterkte TO.
Herfstappeltaart schreef op 05-08-2021 om 09:21:
[..]
Er wordt wel behoorlijk geoordeeld: "ouders staan niet open voor feedback, ouders hebben geen zelf-reflecterend vermogen".
Dat dus vind ik lastig als je maar één kant hoort.
Ik stop met dit draadje want het is me niet concreet genoeg.
Sterkte TO.
Je hebt hier de andere kant van het verhaal inderdaad niet nodig. Ik vind dit topic juist hartstikke concreet, omdat ik het probleem herken.
Volgens mij heb je al veel herkenning hier gelezen TO, maar ik zou bijna je hele OP geschreven kunnen hebben. Ouders uit grote gezinnen, met weinig sociale contacten en thuis werd er eigenlijk niet gepraat.
Voor mij ligt het verschil er waarschijnlijk in dat ik ook weinig nodig had en ook niet negatief neergezet werd. Ik was een makkelijk, rustig kind. Op school fietste ik overal doorheen, wel met als gevolg dat ik daar eigenlijk ook geen aandacht kreeg. Als ik mijn rapporten doorlees staat er niet meer in dan Prima! en Ga zo door! en mijn ouders werden altijd binnen een minuut naar huis gestuurd van ouderavond omdat er niks te melden was. Voor hen was er dus ook niks om thuis te bespreken want alles ging gewoon goed met broer en mij.
We hebben nu dus inderdaad een hele oppervlakkige band, ik merk dat ik onbewust positief nieuws ook niet met ze deel omdat ze er niet of raar op reageren.
Ik weet niet waarom, maar het raakt mij niet meer. Ze hebben hun liefde geuit door er altijd voor mij en mijn broer te zijn, al is het nooit uitgesproken. Ze zijn gek met hun kleinkinderen dus ik probeer me op die positieve zeken te focussen die lang niet in alle gezinnen vanzelfsprekend zijn, zoals die enorm stabiele basis. Ik vermoed dat ze er misschien zelf wel van balen dat de band niet persoonlijker is, maar dat zij roeien met de riemen die ze hebben die ze vanuit huis uit hebben meegekregen.
Ik begrijp het, als mensen er niets mee kunnen of mij een verwende millenial zonder echte problemen vinden. Het is een gevoel wat sluimert onder de oppervlakte. Eergisteren vloog het me aan, vandaag kan ik het ook weer meer loslaten. Me focussen op de positieve aspecten van mijn ouders. En me realiseren dat ik ook niet meer het kind van vroeger ben.
Ik ga dit topic nu dan ook even laten voor wat het is, en me focussen op de wat luchtigere thema’s op Via. Misschien dat ik nog wel een keer kom updaten, hoe ik het verder aangepakt heb. Bedankt voor alle (h)erkenning. Dat heeft me al zeer goed gedaan 😊.
OxfordComma schreef op 05-08-2021 om 11:05:
Ik begrijp het, als mensen er niets mee kunnen of mij een verwende millenial zonder echte problemen vinden. Het is een gevoel wat sluimert onder de oppervlakte. Eergisteren vloog het me aan, vandaag kan ik het ook weer meer loslaten. Me focussen op de positieve aspecten van mijn ouders. En me realiseren dat ik ook niet meer het kind van vroeger ben.
Ik ga dit topic nu dan ook even laten voor wat het is, en me focussen op de wat luchtigere thema’s op Via. Misschien dat ik nog wel een keer kom updaten, hoe ik het verder aangepakt heb. Bedankt voor alle (h)erkenning. Dat heeft me al zeer goed gedaan 😊.
Voor de duidelijkheid: ik vind je geen verwende millenial zonder echte problemen hoor.
Weet ik hoor, was ook met een knipoog bedoeld 😉