Relatie met ouders niet goed maar ook niet slecht
Ik vraag me af of iemand dit herkent, en zo ja, hoe ermee om te gaan.
Ik vind het heel lastig, om hier een goed beeld van mijn ouders neer te zetten. De band met mijn ouders is niet slecht, maar vooral als oppervlakkig te beschrijven. Echt praten kunnen ze niet, en zullen ze ook nooit kunnen vrees ik. Mijn ouders komen zelf uit grote gezinnen met weinig aandacht voor het individu, en weinig geld. Met emoties hebben ze niet om leren gaan, en gevoelens werden en worden niet geuit. Goede vrienden hebben ze niet. Ze hebben voornamelijk elkaar, hun familie en oppervlakkige contacten.
Ze hebben mij en mijn siblings alles proberen te geven, en gedaan wat in hun kunnen lag. Mijn jeugd heb ik als dubbel ervaren. Er was voldoende geld, liefde en aandacht, maar ook veel hokjes-denken en vooroordelen. "Kind 1 was zo en Kind 2 was zo, zoiets". Ik als middelste kind, werd en word vaak over het hoofd gezien, genegeerd en niet gehoord. Ik heb veel emotionele steun gemist. Ik was de moeilijke, de intellectueel, degene met problemen. Ik kan talloze voorbeelden geven, van wat voorgevallen is. Jarenlang heb ik gedacht dat het aan mij lag, dat ik voor de conflicten zorgde. Terwijl als ik nu terugkijk, ik zie dat dat onzin in. Ik lag goed in de groep, had en heb lieve vriendinnen (ik heb nog steeds deels dezelfde vriendinnengroep van vroeger), deed mijn best op school. Zoals mijn ouders mij zien, word ik niet gezien door de rest van mijn omgeving (werk, schoonfamilie, vrienden).
Nog steeds spelen de conflicten van vroeger een rol, maar ik ga ze uit de weg en laat me niet meer uit de tent lokken door kwetsende opmerkingen. Ik merk ook dat het me heel erg gevormd heeft in mijn volwassen leven. Ik vind het bijvoorbeeld nog steeds moeilijk om mijn mening te geven, om mijn stem te laten horen.
Aan de andere kant hebben mijn ouders ook echt lieve, leuke kanten, ook als opa & oma. En ik heb ook veel leuke, lieve jeugdherinneringen. Veel elementen van mijn opvoeding vind ik ook echt waardevol, en zal ik zeker bijhouden in mijn manier van opvoeden. En vaak als ik bij ze ben of zij bij ons, is het ook echt oprecht gezellig, en vind ik het jammer, als we weer afscheid nemen. Het is dus niet zwart/wit, zoals je vaak hoort. Dat maakt het ook zo moeilijk, om er goed mee om te gaan.
Ik weet zeker, dat mijn ouders ervan overtuigd zijn, dat ze alles goed hebben gedaan. En daar zit precies ook het probleem. Praten over het verleden, vertellen wat ik gemist heb, wordt niet gewaardeerd. Dan komt 'zij weer, met al haar problemen'.
Het bespreekbaar maken is dus geen optie. Mijn ouders staan niet open voor feedback, en hebben weinig tot geen zelfreflecterend vermogen. Maar hoe er dan wel mee omgaan?
Koralinde schreef op 04-08-2021 om 13:51:
[..]
Ik vind het ook heel bijzonder ja! Maar ook waardevol om te lezen met hoeveel liefde en begrip jij over het verhaal van je man schrijft.
Ik heb dat proces helemaal met hem meegemaakt, want we zijn al heel lang bij elkaar. En ik ben dol op hem. Hij leed er echt onder, juist omdat het zo ongrijpbaar is en lastig onder woorden te brengen is, en mensen de neiging hebben om het weg te redeneren of weg te relativeren. Ook dat snap ik wel trouwens en er komt ook zeker een punt dat je tegen jezelf moet zeggen: ik moet het nu aanvaarden en als dat niet lukt, moet ik ermee aan de slag.
Jeetje wat is dit herkenbaar allemaal.
aardbei35 schreef op 04-08-2021 om 13:38:
@TO: Nog even teruggelezen, maar misschien is het het gemis aan erkenning voor hoe jij je voelde t.o.v. bepaald gedrag van je ouders? Los van of ze het nu met je eens zijn of niet maar stel dat ze hadden gezegd "wat naar voor je dat je dat zo hebt gevoeld en/of ervaren"?
Ik weet niet of dat voor jou iets zou hebben uitgemaakt, maar om voor mezelf te spreken: mij zou het wel hebben geholpen als mijn moeder zoiets zou hebben gezegd. Nu ben ik aan het leren om mijn verwachtingen bij te stellen en dat mijn moeder echt niet gaat veranderen. Misschien is het een soort van rouw: afscheid nemen van bepaalde gevoelens en/of verwachtingen? Vooral als je ziet dat het bijv. bij je man thuis anders gaat en zijn ouders bepaalde gevoelens wél erkennen?
Zoveel herkenning in alle verhalen
Ik haal even het dikgedrukte er uit. Ekenning zou voor mij heel veel uitgemaakt hebben.
Marcador schreef op 04-08-2021 om 14:17:
[..]
Zoveel herkenning in alle verhalen
Ik haal even het dikgedrukte er uit. Ekenning zou voor mij heel veel uitgemaakt hebben.
‘ wat naar voor je dat je het zo hebt ervaren’. Dat is iets, maar overeind blijft dat ze hun eigen rol veilig buiten schot laten.
Wilgenkatje- schreef op 04-08-2021 om 14:47:
[..]
‘ wat naar voor je dat je het zo hebt ervaren’. Dat is iets, maar overeind blijft dat ze hun eigen rol veilig buiten schot laten.
Ik denk dat niet iedere ouder een evengoed zelf reflecterend vermogen heeft. Dat is een vaardigheid die je kunt ontwikkelen ook op latere leeftijd maar zelfs dat kan niet ieder mens. Of ze vinden hetgeen TO benoemde erg moeilijk om mee om te gaan. Sommige mensen hebben bijvoorbeeld niet geleerd om feedback te incasseren. Dat zijn geen zorgen voor TO maar mssn zit dat er wel achter?
Marcador schreef op 04-08-2021 om 14:17:
[..]
Zoveel herkenning in alle verhalen
Ik haal even het dikgedrukte er uit. Ekenning zou voor mij heel veel uitgemaakt hebben.
Ik denk echt, om voor mezelf te spreken, erkenning al het halve werk is. Het gaat niet om waarheidsvinding.
aardbei35 schreef op 04-08-2021 om 14:53:
[..]
Ik denk dat niet iedere ouder een evengoed zelf reflecterend vermogen heeft. Dat is een vaardigheid die je kunt ontwikkelen ook op latere leeftijd maar zelfs dat kan niet ieder mens. Of ze vinden hetgeen TO benoemde erg moeilijk om mee om te gaan. Sommige mensen hebben bijvoorbeeld niet geleerd om feedback te incasseren. Dat zijn geen zorgen voor TO maar mssn zit dat er wel achter?
Dat geldt voor elk mens. Ouder èn kind.
Wat bijzonder dat zoveel mensen het herkennen, vooral omdat ik het zo lastig vind om het goed te omschrijven. Maar wat fijn ook 
.
@Wednesday; ja dit hokje was en is negatief. Een hokje waarin ik raar ben, niet-sociaal, introvert, perfectionistisch, altijd moeilijk doe, altijd ruzie zoek, altijd problemen heb. Waarin ik altijd en eeuwig negatief vergeleken werd met mijn zus, die al deze dingen niet was.
Ik heb ook heel lang geloofd, dat ik zo was. Dat er iets mis met mij is. Dat ik anders zou moeten zijn. Ik ben in mijn puberteit zelfs gaan roken en overmatig drinken, om maar zo te zijn zoals mijn zus. Inmiddels weet ik, dat ik dit hokje niet ben. En al wás ik dat hokje, dan hadden mijn ouders mij desondanks lief kunnen hebben, en kunnen steunen.
aardbei35 schreef op 04-08-2021 om 14:53:
[..]
Ik denk echt, om voor mezelf te spreken, erkenning al het halve werk is. Het gaat niet om waarheidsvinding.
Met waarheidsvinding ben ik inderdaad al mee opgehouden. Sowieso gaat het om ervaringen en die zijn volgens mij nu eenmaal subjectief. Dé waarheid bestaat niet maar wel de beleving van één ieder. En erkenning krijgen voor hoe ik zaken beleefd heb, zou al heel fijn zijn maar maakt zeker niet alles goed.
@OxfordComma: ik heb op dit moment niet echt tips voor je. Je topic raakt mij heel erg en ik vind het dan ook heel moeilijk om mijn gedachten hierover echt duidelijk te krijgen. Bovendien zit ik zelf ook weer in een soortgelijk proces. Accepteren en aanvaarden lijkt mij uiteindelijk het beste, maar hoe daar te komen, weet ik ook nog niet.
aardbei35 schreef op 04-08-2021 om 14:53:
[..]
Ik denk dat niet iedere ouder een evengoed zelf reflecterend vermogen heeft. Dat is een vaardigheid die je kunt ontwikkelen ook op latere leeftijd maar zelfs dat kan niet ieder mens. Of ze vinden hetgeen TO benoemde erg moeilijk om mee om te gaan. Sommige mensen hebben bijvoorbeeld niet geleerd om feedback te incasseren. Dat zijn geen zorgen voor TO maar mssn zit dat er wel achter?
Bij mijn schoonouders is het (o.a.) een onwil of onvermogen (ik denk zelf vooral het eerste) om zich in te leven in mensen die anders denken, voelen en handelen dan zij. Als je dat doet, sta je voor hen erbuiten.
OxfordComma schreef op 04-08-2021 om 14:57:
Wat bijzonder dat zoveel mensen het herkennen, vooral omdat ik het zo lastig vind om het goed te omschrijven. Maar wat fijn ook
@Wednesday; ja dit hokje was en is negatief. Een hokje waarin ik raar ben, niet-sociaal, introvert, perfectionistisch, altijd moeilijk doe, altijd ruzie zoek, altijd problemen heb. Waarin ik altijd en eeuwig negatief vergeleken werd met mijn zus, die al deze dingen niet was.
Ik heb ook heel lang geloofd, dat ik zo was. Dat er iets mis met mij is. Dat ik anders zou moeten zijn. Ik ben in mijn puberteit zelfs gaan roken en overmatig drinken, om maar zo te zijn zoals mijn zus. Inmiddels weet ik, dat ik dit hokje niet ben. En al wás ik dat hokje, dan hadden mijn ouders mij desondanks lief kunnen hebben, en kunnen steunen.
Dat bedoel ik. Je hebt er last van omdat het hokje negatief was en is.
Wilgenkatje- schreef op 04-08-2021 om 14:47:
[..]
‘ wat naar voor je dat je het zo hebt ervaren’. Dat is iets, maar overeind blijft dat ze hun eigen rol veilig buiten schot laten.
Maar moeten ze dan boete doen? En hoe?
Mevrouw75 schreef op 04-08-2021 om 16:28:
[..]
Maar moeten ze dan boete doen? En hoe?
Ik vind dit ook bijzonder....waarschijnlijk hebben ze het ook al lang een keer gezegd maar was dat niet het antwoord wat iemand hoopt.
Mijn vader heeft het ook tegen mijn broer gezegd maar dat was niet wat hij wilde horen en nu geeft hij aan dat hij zich niet gehoord voelt. Schiet mij maar lek. Ik denk echt dat de eigen rol van kinder volledig onderschat wordt.
Siobhan schreef op 04-08-2021 om 17:07:
[..]
Ik vind dit ook bijzonder....waarschijnlijk hebben ze het ook al lang een keer gezegd maar was dat niet het antwoord wat iemand hoopt.
Mijn vader heeft het ook tegen mijn broer gezegd maar dat was niet wat hij wilde horen en nu geeft hij aan dat hij zich niet gehoord voelt. Schiet mij maar lek. Ik denk echt dat de eigen rol van kinder volledig onderschat wordt.
Ik snap niet dat jij hier gal blijft spuwen over je broer terwijl dat als ik je zo lees een totaal andere situatie was. Je broer liet blijkbaar veel probleemgedrag zien, TO juist helemaal niet. Je broer gaat blijkbaar al jarenlang veelvuldig het gesprek aan, TO houdt juist alles binnen. Je broer legt blijkbaar alle schuld bij je ouders, TO heeft jarenlang alle schuld bij zichzelf gezocht.
Familiedynamieken zijn super complex en ik geloof dat er best wat waarheid zit in de uitspraak dat ieder ongelukkig gezin ongelukkig is op zijn eigen manier. Alles over één kam scheren en in het algemeen roepen dat de rol van kinderen onderschat wordt is dus vrij bizar.
Gatekeeper schreef op 03-08-2021 om 17:17:
Ze hebben mij en mijn siblings alles proberen te geven, en gedaan wat in hun kunnen lag.
Dit zegt alles toch al? Je moet je verwachtingen bij gaan stellen, je zal nl nooit de erkenning krijgen die je zoekt want zij zullen niet de dezelfde ervaring hebben als jij.
Ik sluit me hier bij aan. Het klinkt alsof je niet kunt accepteren dat je ouders ook maar gewoon mensen zijn. En mensen hebben ook hun beperkingen. Ik denk ook dat -hoe onwenselijk ook- het op een bepaalde manier natuurlijk is dat je als ouder bij het ene kind beter aansluit op de behoefte van dat kind, dan bij een ander kind. Puur door karakter en aanleg. Ook al probeer je het voor alle kinderen even goed te doen, bij het ene kind zal dezelfde aanpak beter vallen dan bij de ander.
Jij bent misschien gevoeliger geweest voor iets wat ze niet konden. Misschien had jij meer dan je siblings behoefte aan aandacht voor de emoties. Maar om dit koste wat kost te willen haken bij mensen die zich daar ongemakkelijk bij voelen? Probeer het te accepteren en jezelf aks volwassene te geven, wat je ouders niet konden toen je klein was. Zonder verwijten. Want daar koop je niks voor.