Relatie met ouders niet goed maar ook niet slecht
Ik vraag me af of iemand dit herkent, en zo ja, hoe ermee om te gaan.
Ik vind het heel lastig, om hier een goed beeld van mijn ouders neer te zetten. De band met mijn ouders is niet slecht, maar vooral als oppervlakkig te beschrijven. Echt praten kunnen ze niet, en zullen ze ook nooit kunnen vrees ik. Mijn ouders komen zelf uit grote gezinnen met weinig aandacht voor het individu, en weinig geld. Met emoties hebben ze niet om leren gaan, en gevoelens werden en worden niet geuit. Goede vrienden hebben ze niet. Ze hebben voornamelijk elkaar, hun familie en oppervlakkige contacten.
Ze hebben mij en mijn siblings alles proberen te geven, en gedaan wat in hun kunnen lag. Mijn jeugd heb ik als dubbel ervaren. Er was voldoende geld, liefde en aandacht, maar ook veel hokjes-denken en vooroordelen. "Kind 1 was zo en Kind 2 was zo, zoiets". Ik als middelste kind, werd en word vaak over het hoofd gezien, genegeerd en niet gehoord. Ik heb veel emotionele steun gemist. Ik was de moeilijke, de intellectueel, degene met problemen. Ik kan talloze voorbeelden geven, van wat voorgevallen is. Jarenlang heb ik gedacht dat het aan mij lag, dat ik voor de conflicten zorgde. Terwijl als ik nu terugkijk, ik zie dat dat onzin in. Ik lag goed in de groep, had en heb lieve vriendinnen (ik heb nog steeds deels dezelfde vriendinnengroep van vroeger), deed mijn best op school. Zoals mijn ouders mij zien, word ik niet gezien door de rest van mijn omgeving (werk, schoonfamilie, vrienden).
Nog steeds spelen de conflicten van vroeger een rol, maar ik ga ze uit de weg en laat me niet meer uit de tent lokken door kwetsende opmerkingen. Ik merk ook dat het me heel erg gevormd heeft in mijn volwassen leven. Ik vind het bijvoorbeeld nog steeds moeilijk om mijn mening te geven, om mijn stem te laten horen.
Aan de andere kant hebben mijn ouders ook echt lieve, leuke kanten, ook als opa & oma. En ik heb ook veel leuke, lieve jeugdherinneringen. Veel elementen van mijn opvoeding vind ik ook echt waardevol, en zal ik zeker bijhouden in mijn manier van opvoeden. En vaak als ik bij ze ben of zij bij ons, is het ook echt oprecht gezellig, en vind ik het jammer, als we weer afscheid nemen. Het is dus niet zwart/wit, zoals je vaak hoort. Dat maakt het ook zo moeilijk, om er goed mee om te gaan.
Ik weet zeker, dat mijn ouders ervan overtuigd zijn, dat ze alles goed hebben gedaan. En daar zit precies ook het probleem. Praten over het verleden, vertellen wat ik gemist heb, wordt niet gewaardeerd. Dan komt 'zij weer, met al haar problemen'.
Het bespreekbaar maken is dus geen optie. Mijn ouders staan niet open voor feedback, en hebben weinig tot geen zelfreflecterend vermogen. Maar hoe er dan wel mee omgaan?
Dit is zo ongeveer het verhaal van mijn man en zijn ouders. Met dit verschil dat mijn schoonouders ook nog eens verschrikkelijk de plank hebben misgeslagen toen mijn man in een moeilijke periode zat en ook daar geen enkele rekenschap van willen of kunnen geven. Mijn man heeft uiteindelijk aanvaard dat het contact zeer oppervlakkig is. Klinkt misschien als een dooddoener, maar trekken aan een dood paard heeft gewoon geen zin.
je zal er zelf mee moeten leren omgaan. Ik snap wel beetje wat je bedoeld en ik denk dat het geen enkele zin heeft om dit met je ouders te bespreken, in tegendeel, het zal eerder (meer) kapot maken. Accepteer de relatie zoals die is.
Ik vind overigens dat het belang van familie enorm overgewaardeerd wordt. Ik heb best een prima band met broer en ouders maar als ik echt ergens mee zit dan ga ik naar mijn (zelfgekozen ) vrienden en dat is prima toch?
Ze hebben mij en mijn siblings alles proberen te geven, en gedaan wat in hun kunnen lag.
Dit zegt alles toch al? Je moet je verwachtingen bij gaan stellen, je zal nl nooit de erkenning krijgen die je zoekt want zij zullen niet de dezelfde ervaring hebben als jij.
Fijn dat het toch wel herkend wordt. Ik denk zelf ook dat het bespreekbaar maken de relatie niet ten goede komt, en dat het ook dat niet gaat opleveren, waar ik op hoop.
Waar ik vooral ook tegenaan loop, is die onbewuste loyaliteit naar mijn ouders, en daarmee ook hun denkbeeld over mij. Want zij hadden en hebben 'Altijd Gelijk', dus het zal ook wel kloppen dat ik moeilijk ben, raar ben, enz. Terwijl ik dan via-via te horen krijg, hoe trots ze zijn op wat ik doe en bereikt heb.
Zeker nu ik zelf een kind heb, merk ik dat ik de onvoorwaardelijke liefde en support gemist heb. Daarmee omgaan is lastig, want het toegeven voelt (onbewust) als disloyaliteit aan mijn ouders.
Ik herken dit helemaal 
bijzonder lastig te omschrijven. Inderdaad dubbel en niet zwart wit. Wat Wednesday schrijft over haar man herken ik ook trouwens.
Ik probeer van het goede te genieten en niet te blijven hangen in de vervelende herinneringen. Dat heeft geholpen, maar gaat niet altijd vanzelf. Bespreken lukt bij ons thuis ook niet. Ik heb dat eens geprobeerd te forceren maar dat was niet voor herhaling vatbaar.
Het heeft mij ook best wel gevormd. Vooral het dubbele vind ik maar ingewikkeld. Ik voel me vaak schuldig als iets me raakt. Dan denk ik dat ik ondankbaar ben en dat ik het verkeerd zie. Ik kan de negatieve ervaringen zo moeilijk verenigen met de positieve dat ik soms twijfel aan mijn herinneringen. Zelfs als iets nog maar kort geleden is. Dat maakt me onzeker.
Gatekeeper schreef op 03-08-2021 om 17:17:
Ze hebben mij en mijn siblings alles proberen te geven, en gedaan wat in hun kunnen lag.
Dit zegt alles toch al? Je moet je verwachtingen bij gaan stellen, je zal nl nooit de erkenning krijgen die je zoekt want zij zullen niet de dezelfde ervaring hebben als jij.
Weet ik 
. De vraag is dus vooral; hoe gaat dat accepteren dan? Zoals een vriendin van mij (tevens psycholoog) het ooit mooi samenvatte: "Goed bedoeld is nog niet goed gedaan".
Verder herken ik me precies in jouw laatste alinea Koralinde.
Ik begrijp wat je bedoelt maar ik denk dat je het beste kan accepteren dat jouw ouders niet openstaan voor een gesprek hierover. Kan je er met je zusters over praten hoe je bepaalde dingen hebt ervaren maar ook hoe hun beleving daarover is?
Ik vind het fijn om te lezen dat ze een lieve en gezellige opa en oma zijn. Dat is ook zoveel waard en het zou jammer zijn als dat verstoord zou raken.
OxfordComma schreef op 03-08-2021 om 17:23:
Fijn dat het toch wel herkend wordt. Ik denk zelf ook dat het bespreekbaar maken de relatie niet ten goede komt, en dat het ook dat niet gaat opleveren, waar ik op hoop.
Waar ik vooral ook tegenaan loop, is die onbewuste loyaliteit naar mijn ouders, en daarmee ook hun denkbeeld over mij. Want zij hadden en hebben 'Altijd Gelijk', dus het zal ook wel kloppen dat ik moeilijk ben, raar ben, enz. Terwijl ik dan via-via te horen krijg, hoe trots ze zijn op wat ik doe en bereikt heb.
Zeker nu ik zelf een kind heb, merk ik dat ik de onvoorwaardelijke liefde en support gemist heb. Daarmee omgaan is lastig, want het toegeven voelt (onbewust) als disloyaliteit aan mijn ouders.
Dit is een eyeopener voor mij zeg. Voor mij is dit het grootste probleem. Als ik de regie over mijn zelfbeeld en beoordelingsvermogen maar terug zou hebben dan zou ik tevreden zijn. Maar hoe... ik heb zelfs al een keer therapie gevolgd maar dit stukje blijft belachelijk hardnekkig.
Mijn man heeft er ook problemen met zijn zelfbeeld aan overgehouden. Voor hem was het moeilijk om mijn band met mijn ouders te zien in de eerste periode van onze relatie. Mijn relatie met mijn ouders is altijd vrij woelig geweest (het tegenovergestelde van bij mijn man, waar potentiële meningsverschillen onmiddellijk uit de weg worden gegaan) maar wel vele malen diepgaander en liefdevoller in de zin dat dat ook geuit wordt. Dat was confronterend voor mijn man.
Mijn man is tot aanvaarding gekomen na een periode waarin hij afstand van zijn ouders had genomen. Hij bleek ze toch wel te missen en vanuit daar heeft hij een manier gevonden om ermee om te gaan.
Pauwlene schreef op 03-08-2021 om 17:44:
Ik begrijp wat je bedoelt maar ik denk dat je het beste kan accepteren dat jouw ouders niet openstaan voor een gesprek hierover. Kan je er met je zusters over praten hoe je bepaalde dingen hebt ervaren maar ook hoe hun beleving daarover is?
Ik vind het fijn om te lezen dat ze een lieve en gezellige opa en oma zijn. Dat is ook zoveel waard en het zou jammer zijn als dat verstoord zou raken.
Mijn oudere zus en jongere broertje beleven dit niet zo. Maar zij hebben dan ook een andere jeugd gehad dan ik, zo te zeggen.
Mijn oudere zus was en is heel dominant, vroeger echt wel een queen-bee. Zij is door mijn ouders best op een voetstuk gezet. Ik werd altijd met haar vergeleken, maar dan in negatieve zin. Onze relatie is ook redelijk oppervlakkig. In mijn jeugd was ze vaak weg met vrienden en haar vriendje, en keek ze niet echt naar mij om. Dit is nu wel anders, ze heeft ook echt haar lieve kanten, maar een echt diepe band hebben we niet. Mijn jongere broertje is 8 jaar jonger, en altijd het kleintje gebleven. Echt een zondagskind, voor wie alles geregeld werd. Onze band is wel heel goed, maar ook hij snapt niet helemaal, hoe ik mijn jeugd beleefd heb.
Ik herken wat je schrijft. Ik denk dat de 'babyboom-generatie' gewoon niet zo goed is "opgedroogd." Ze kwamen vaak uit grote gezinnen en overleven van het gezin ging voor op persoonlijke ontwikkeling en welbevinden. Daardoor kan hun wereldbeeld heel anders zijn dan dat van hun kinderen (van bijv. de millenial generatie).Mijn ouders zijn 70+ en ik herken wat je schrijft over jouw band met jouw ouders.
Ik denk dat ik qua wereldbeeld, hoe arrogant dit ook over mag komen, en intelligentie vooral met mijn moeder kan botsen. Zij stopte met werken na de geboorte van haar eerste kind (dat was in de 80s gebruikelijk) en is helemaal gericht op gezin en tegenwoordig het gezin van mijn oudere zus. Buiten hun kinderen en de kleinkinderen via m'n zus hebben ze behalve elkaar, oppervlakkige contacten met familie en enkele kennissen geen mensen om zich heen. Mijn vader heeft nooit geleerd om over gevoelens en emoties te praten. Hij kwam uit een groot gezin en moest op z'n 15e al aan het werk. In tegenstelling tot mijn moeder is hij in mijn beleving wel wat socialer en ontwikkelder als het om sociale interactie met mensen gaat.
Mijn ouders hebben altijd hun best voor hun kinderen gedaan, maar ik heb de indruk dat ze ook veel in hun eigen jeugd tekort zijn gekomen waardoor ze op een bepaalde manier naar de (huidige) wereld kijken. Mijn zus en ik kwamen net zoals jij beschrijft niets tekort en we hebben beiden gestudeerd, maar op emotioneel vlak lag het gewoon anders. Ze waren er gelukkig altijd voor ons. Dat wil ik ook graag opmerken.
Ik heb weleens mijn ouders met dingen geconfronteerd die ik moeilijk aan hun gedrag vind, maar ik denk dat ze het gewoon simpelweg niet kunnen begrijpen. Mijn gevoel werd dan toch een beetje gediskwalificeerd uit een soort onvermogen. Niet dat ze onderontwikkeld zijn, maar door eigen opvoeding hebben ze bepaalde (emotionele) vaardigheden niet echt kunnen ontwikkelen. Ik probeer daar ook mijn weg in te vinden en mezelf voor te houden dat ik 70+'ers niet meer ga veranderen. Dat ze zo zijn en dat ik alleen m'n eigen grenzen aan kan geven en zij kiezen om op een bepaalde manier naar de wereld te kijken.
OxfordComma schreef op 03-08-2021 om 18:06:
[..]
Mijn oudere zus en jongere broertje beleven dit niet zo. Maar zij hebben dan ook een andere jeugd gehad dan ik, zo te zeggen.
Mijn oudere zus was en is heel dominant, vroeger echt wel een queen-bee. Zij is door mijn ouders best op een voetstuk gezet. Ik werd altijd met haar vergeleken, maar dan in negatieve zin. Onze relatie is ook redelijk oppervlakkig. In mijn jeugd was ze vaak weg met vrienden en haar vriendje, en keek ze niet echt naar mij om. Dit is nu wel anders, ze heeft ook echt haar lieve kanten, maar een echt diepe band hebben we niet. Mijn jongere broertje is 8 jaar jonger, en altijd het kleintje gebleven. Echt een zondagskind, voor wie alles geregeld werd. Onze band is wel heel goed, maar ook hij snapt niet helemaal, hoe ik mijn jeugd beleefd heb.
Opvallend. Bij ons was de middelste zus het kind waarmee mijn andere zusje en ik werden vergeleken. Ik was zelf de zus die veel met vrienden op pad was en mijn jongste zusje bleef net als jouw broertje het kleintje. De relatie tussen mij en mijn middelste zusje is ook gecompliceerd (daar heb ik zelfs een topic over geopend) en die met mijn jongste zusje is redelijk. Zij hebben allebei weer hele andere ervaringen. Dit topic doet wel iets met me. Ik heb nog nooit iemand met soortgelijke ervaringen gesproken.
Om te lezen dat jij en de man van Wednesday ook met zelfbeeld worstelen voelt al als een soort erkenning.
TO: ik zou je willen adviseren om niet te veel in deze gedachten en gevoelens te blijven hangen. Dat gaat je namelijk niks goeds opleveren. Accepteer en laat los.
Geniet van het feit dat je ouders leuke grootouders zijn en onthou dat ze naar beste weten en kunnen jouw opvoeding hebben volbracht.
Ook zij zijn product van hun eigen opvoeding en praten en gevoelens delen is voor sommigen heel moeilijk.
Probeer niet het onderste uit de kan te krijgen.
Herfstappeltaart schreef op 03-08-2021 om 19:11:
TO: ik zou je willen adviseren om niet te veel in deze gedachten en gevoelens te blijven hangen. Dat gaat je namelijk niks goeds opleveren. Accepteer en laat los.
(…)
Misschien heb je gelijk maar “accepteren en loslaten” is geen knop die je om kunt zetten. Ik heb persoonlijk veel gehad aan schematherapie en het boek Patronen doorbreken.
er.is.maar.1.Pino schreef op 03-08-2021 om 19:15:
[..]
Misschien heb je gelijk maar “accepteren en loslaten” is geen knop die je om kunt zetten. Ik heb persoonlijk veel gehad aan schematherapie en het boek Patronen doorbreken.
Dat begrijp ik hoor en ik zeg ook niet dat ze dat zonder hulp moet doen. Alleen wel dat blijven graven en trekken meestal geen positief resultaat heeft.