Relatie met ouders niet goed maar ook niet slecht
Ik vraag me af of iemand dit herkent, en zo ja, hoe ermee om te gaan.
Ik vind het heel lastig, om hier een goed beeld van mijn ouders neer te zetten. De band met mijn ouders is niet slecht, maar vooral als oppervlakkig te beschrijven. Echt praten kunnen ze niet, en zullen ze ook nooit kunnen vrees ik. Mijn ouders komen zelf uit grote gezinnen met weinig aandacht voor het individu, en weinig geld. Met emoties hebben ze niet om leren gaan, en gevoelens werden en worden niet geuit. Goede vrienden hebben ze niet. Ze hebben voornamelijk elkaar, hun familie en oppervlakkige contacten.
Ze hebben mij en mijn siblings alles proberen te geven, en gedaan wat in hun kunnen lag. Mijn jeugd heb ik als dubbel ervaren. Er was voldoende geld, liefde en aandacht, maar ook veel hokjes-denken en vooroordelen. "Kind 1 was zo en Kind 2 was zo, zoiets". Ik als middelste kind, werd en word vaak over het hoofd gezien, genegeerd en niet gehoord. Ik heb veel emotionele steun gemist. Ik was de moeilijke, de intellectueel, degene met problemen. Ik kan talloze voorbeelden geven, van wat voorgevallen is. Jarenlang heb ik gedacht dat het aan mij lag, dat ik voor de conflicten zorgde. Terwijl als ik nu terugkijk, ik zie dat dat onzin in. Ik lag goed in de groep, had en heb lieve vriendinnen (ik heb nog steeds deels dezelfde vriendinnengroep van vroeger), deed mijn best op school. Zoals mijn ouders mij zien, word ik niet gezien door de rest van mijn omgeving (werk, schoonfamilie, vrienden).
Nog steeds spelen de conflicten van vroeger een rol, maar ik ga ze uit de weg en laat me niet meer uit de tent lokken door kwetsende opmerkingen. Ik merk ook dat het me heel erg gevormd heeft in mijn volwassen leven. Ik vind het bijvoorbeeld nog steeds moeilijk om mijn mening te geven, om mijn stem te laten horen.
Aan de andere kant hebben mijn ouders ook echt lieve, leuke kanten, ook als opa & oma. En ik heb ook veel leuke, lieve jeugdherinneringen. Veel elementen van mijn opvoeding vind ik ook echt waardevol, en zal ik zeker bijhouden in mijn manier van opvoeden. En vaak als ik bij ze ben of zij bij ons, is het ook echt oprecht gezellig, en vind ik het jammer, als we weer afscheid nemen. Het is dus niet zwart/wit, zoals je vaak hoort. Dat maakt het ook zo moeilijk, om er goed mee om te gaan.
Ik weet zeker, dat mijn ouders ervan overtuigd zijn, dat ze alles goed hebben gedaan. En daar zit precies ook het probleem. Praten over het verleden, vertellen wat ik gemist heb, wordt niet gewaardeerd. Dan komt 'zij weer, met al haar problemen'.
Het bespreekbaar maken is dus geen optie. Mijn ouders staan niet open voor feedback, en hebben weinig tot geen zelfreflecterend vermogen. Maar hoe er dan wel mee omgaan?
Herfstappeltaart schreef op 04-08-2021 om 13:33:
[..]
Omdat jouw moeder zo is wil dat niet zeggen dat de hele baby-boom-generatie zo is hè. Ieder heeft zijn eigen persoonlijkheid.
En geloof me, jouw kinderen gaan dit soort dingen ook over jou zeggen.
Dat gaan ze niet want ik ben bewust kinderloos 
Mevrouw75 schreef op 04-08-2021 om 13:10:
[..]
Gaat het dan niet vooral over het negatieve? Ipv dat er niet wordt gepraat en dat je een hokje kreeg?
Ik denk dat het vooral gaat, over dat wat Wednesday omschrijft; van jongs af aan in een hokje geplaatst worden, dat niet bij je past. Iedere reactie die je dan krijgt, is bijna reflexmatig en door deze gekleurde bril. Een soort vicieuze cirkel waar niet uit te ontsnappen is, hoe je ook probeert mee te bewegen.
Wednesday schreef op 04-08-2021 om 13:36:
[..]
No way dat onze kinderen dat over mij en mijn man gaan zeggen. Ongetwijfeld krijgen wij onze eigen verwijten, maar die zullen zeker weten niet in die sfeer liggen.
Dat je wat wereldvreemd bent en eigenlijk een beetje bent blijven steken ergens?
Dat zijn zo ongeveer de meest gebruikte termen over een oudere generatie.
aardbei35 schreef op 04-08-2021 om 13:38:
@TO: Nog even teruggelezen, maar misschien is het het gemis aan erkenning voor hoe jij je voelde t.o.v. bepaald gedrag van je ouders? Los van of ze het nu met je eens zijn of niet maar stel dat ze hadden gezegd "wat naar voor je dat je dat zo hebt gevoeld en/of ervaren"?
Ik weet niet of dat voor jou iets zou hebben uitgemaakt, maar om voor mezelf te spreken: mij zou het wel hebben geholpen als mijn moeder zoiets zou hebben gezegd. Nu ben ik aan het leren om mijn verwachtingen bij te stellen en dat mijn moeder echt niet gaat veranderen. Misschien is het een soort van rouw: afscheid nemen van bepaalde gevoelens en/of verwachtingen? Vooral als je ziet dat het bijv. bij je man thuis anders gaat en zijn ouders bepaalde gevoelens wél erkennen?
Ja precies dat. Overigens heb ik het niet tot in den treure aangesproken zoals hiervoor ergens gesuggereerd is. Ik heb het juist proberen weg te stoppen, omdat ik altijd heb geloofd dat wat er over mij gedacht werd, ook de waarheid was. En omdat ik weet, dat confronteren/bespreken weinig oplevert, behalve ruzie.
aardbei35 schreef op 04-08-2021 om 13:39:
[..]
Dat gaan ze niet want ik ben bewust kinderloos
Dan is de buurjongen, of de kassahulpen ofzo.
ach, die buurvrouw van ons, best aardig hoor, ze is toch een beetje blijven hangen ergens.
Mevrouw75 schreef op 04-08-2021 om 13:42:
[..]
Dat je wat wereldvreemd bent en eigenlijk een beetje bent blijven steken ergens?
Dat zijn zo ongeveer de meest gebruikte termen over een oudere generatie.
O, ik las het niet goed. Een dergelijk verwijt krijg ik nu inderdaad al weleens van mijn kinderen 
aardbei35 schreef op 04-08-2021 om 13:39:
[..]
Dat gaan ze niet want ik ben bewust kinderloos
aardbei35 schreef op 04-08-2021 om 13:39:
[..]
Dat gaan ze niet want ik ben bewust kinderloos
O hahaha nee dan niet nee.
Mevrouw75 schreef op 04-08-2021 om 13:44:
[..]
Dan is de buurjongen, of de kassahulpen ofzo.
ach, die buurvrouw van ons, best aardig hoor, ze is toch een beetje blijven hangen ergens.
Wat probeer je nu eigenlijk te doen?
OxfordComma schreef op 04-08-2021 om 13:40:
[..]
Ik denk dat het vooral gaat, over dat wat Wednesday omschrijft; van jongs af aan in een hokje geplaatst worden, dat niet bij je past. Iedere reactie die je dan krijgt, is bijna reflexmatig en door deze gekleurde bril. Een soort vicieuze cirkel waar niet uit te ontsnappen is, hoe je ook probeert mee te bewegen.
Maar het hokje is negatief geuit, niet waar?
althans, dat lees ik in veel posts.
aardbei35 schreef op 04-08-2021 om 13:46:
[..]
Wat probeer je nu eigenlijk te doen?
Niks. Beetje kletsen.
Wednesday schreef op 04-08-2021 om 13:36:
[..]
No way dat onze kinderen dat over mij en mijn man gaan zeggen. Ongetwijfeld krijgen wij onze eigen verwijten, maar die zullen zeker weten niet in die sfeer liggen.
O jawel hoor. Jij bent op een bepaald moment voor hen ook ergens blijven steken en wat wereldvreemd. 
Mevrouw75 schreef op 04-08-2021 om 13:46:
[..]
Niks. Beetje kletsen.
Dan is het goed
Herfstappeltaart schreef op 04-08-2021 om 13:47:
[..]
O jawel hoor. Jij bent op een bepaald moment voor hen ook ergens blijven steken en wat wereldvreemd.
Ja, ik las je verkeerd. Ik krijg die verwijten nu al weleens.
Wednesday schreef op 04-08-2021 om 13:35:
[..]
Mijn schoonouders ten voeten uit! Zelfs het taalgebruik (slachtofferrol was het woord hier)! Opvallend zeg
Ik vind het ook heel bijzonder ja! Maar ook waardevol om te lezen met hoeveel liefde en begrip jij over het verhaal van je man schrijft.
OxfordComma schreef op 04-08-2021 om 13:43:
[..]
Ja precies dat. Overigens heb ik het niet tot in den treure aangesproken zoals hiervoor ergens gesuggereerd is. Ik heb het juist proberen weg te stoppen, omdat ik altijd heb geloofd dat wat er over mij gedacht werd, ook de waarheid was. En omdat ik weet, dat confronteren/bespreken weinig oplevert, behalve ruzie.
Klopt.
Mij heeft het wel beholpen om, of mijn ouders me nu begrepen of niet, mijn gevoelens en gedachten zonder verwijten naar hen toe te uiten. Ik kon aan bepaalde opmerkingen wel merken dat het hen aan het denken had gezet nog los van dat ze er actief iets mee gingen doen. Ik heb het wel bij die ene keer gelaten omdat je anders inderdaad alleen maar ruzie krijgt en daar zat ik ook niet op te wachten. Ik weet niet of dat bij jouw ouders ook speelt, maar ik zie bijvoorbeeld bij mijn moeder gedrag terug van mijn oma. Mijn moeder werd door haar moeder niet echt gezien en is in haar jeugd op emotioneel gebied veel tekort gekomen. Ik werd door mijn moeder wel gezien, maar bepaalde opvattingen over sociale interactie deelde ik met haar niet. Niet omdat ik hiermee gedrag wil goedpraten, maar voor mij kan verklaren op een bepaalde manier heel helpend zijn om zelf minder last er van te hebben en ook anders naar de relatie met m'n moeder te kijken.