Moeite met acceptatie gender?
Van een nabij familielid kreeg ik onlangs het verwijt dat ik ‘hen’ niet aanspreek met de juiste gender. De persoon is een jonge twintiger die vanaf hun peutertijd het liefst in prinsessenjurken liep en in de late pubertijd voor een schooltoneelstuk zelfs een broek moest lenen omdat er alleen maar jurken in hun kast hingen. Familielid ging alleen om met meisjes en is hun hele leven feministisch en anti-man geweest. Dat familielid uiteindelijk lesbisch bleek te zijn was dus geen verrassing. Een paar maanden geleden kwam ook het bericht dat hen geen vrouw waren/was maar non-binair.
En daar kan ik dus niet zoveel mee, of eigenlijk begrijp ik het niet. Wat is het nut om geen vrouw te zijn, als je zo anti-man bent en toch al op vrouwen valt?
Volgens mij zijn hier op het forum ook wel mensen met dezelfde gender. Hoe voelt dat en waarom heb je niet voldoende aan de gender vrouw (of man)?
Ik doe het nu wel, als zij dat graag willen, maar merk dat het in de omgeving toch wel apart wordt gevonden. Soort van schaamte dat ik daarin mee ga, of zo.
Ik ken al jaren een transgender, zij (was een hij), is denk ik zo'n 25 jaar geleden geopereerd. In het begin was ze er erg blij mee. Ze droeg alleen kleding waarvan ik dacht "wat voor beroep heb je tegenwoordig?" Als ze soms vroeg hoe iets stond, zei ik heel voorzichtig wel eens iets als "beetje kort/bloot" whatever. Het antwoord was altijd, ach ja IK kan het hebben.
De laatste jaren het contact laten verwateren, inmiddels is ze zwaar alcoholist. De ingreep had toch niet gebracht wat ze er van gehoopt had.
Ik weet niet wat de oplossing wel is, maar ik denk dat opereren niet in alle gevallen de oplossing is.
Pejeka1 schreef op 09-04-2022 om 10:20:
[..]
Ach, je moet niet overal een drama van maken. Ooit, jaren geleden, vroeg een collega me wie in onze relatie (ik ben homo) het "vrouwtje" en wie het "mannetje" was, want volgens hem werkte het zo in een homorelatie. Waarop ik hem antwoordde: "Ik ben meer man dan jij ooit zal zijn, en meer vrouw dan jij ooit zal krijgen". Klaar.
Het was een reactie op iemand die naar voorbeelden vroeg, maar drama?
Sproetekop schreef op 09-04-2022 om 17:55:
Ik ken al jaren een transgender, zij (was een hij), is denk ik zo'n 25 jaar geleden geopereerd. In het begin was ze er erg blij mee. Ze droeg alleen kleding waarvan ik dacht "wat voor beroep heb je tegenwoordig?" Als ze soms vroeg hoe iets stond, zei ik heel voorzichtig wel eens iets als "beetje kort/bloot" whatever. Het antwoord was altijd, ach ja IK kan het hebben.
De laatste jaren het contact laten verwateren, inmiddels is ze zwaar alcoholist. De ingreep had toch niet gebracht wat ze er van gehoopt had.
Ik weet niet wat de oplossing wel is, maar ik denk dat opereren niet in alle gevallen de oplossing is.
Het klopt inderdaad depressie na een geslachtsoperatie voorkomt. Dat heeft heel vaak echter niet met spijt te maken. Veel transgenders zijn al jaren ongelukkig met zichzelf en hun lichaam en worstelen daarnaast met de acceptatie van de maatschappij, onzekerheid of ze wel gezien worden hun gender en de vooroordelen en negatieve uitingen waar ze nog steeds mee te maken krijgen als dat niet zo is. Vaak wordt dan alles aan die laatste operatie opgehangen. "Als die gedaan is, dan ben ik gelukkig". Echter verdwijnt je ongelukkige gevoel vaak niet automatisch als je een operatie krijgt, wat weer voor een extra klap zorgt. Twijfel over waarom ze nu niet opeens gelukkig zijn, wat juist voor een neerwaartse spiraal zorgt. Om die reden plijt transvisie ook voor psychische nazorg, want als de transitie klaar is stopt ook de psychische hulp. Waardoor de persoon daardoor nog meer in een gat kan vallen.
Onderstaande interview verteld het verhaal van iemand die daarmee worstelde.
https://www.vice.com/nl/article/zmkpza/hoe-het-is-om-na-je-transitie-nog-steeds-vreselijk-ongelukkig-te-zijn
Ik kende het fenomeen ook niet, maar een paar jaar geleden trad één van de deelneemsters er mee naar buiten dat zij daar last van had. Juist omdat ook onder transgenders schaamte heerst voor depressieve gevoelens na transitie, vanwege het idee dat je dan dus ook gelukkig moet zijn.
Een stukje gevonden over die deelneemster, Loena, maar wordt alleen kort benoemt aan het begin. Zij kreeg een burnout na haar geslachtsbevestigende operatie. Er was ook een terugblik aflevering van 'Hij is een zij' waarin ze er over vertelde. Was op 26-2-2019, mocht iemand het interessant vinden.
https://i-d.vice.com/nl/article/43kggw/loena-maas-interview
Lollypopje schreef op 09-04-2022 om 18:18:
[..]
Het klopt inderdaad depressie na een geslachtsoperatie voorkomt. Dat heeft heel vaak echter niet met spijt te maken. Veel transgenders zijn al jaren ongelukkig met zichzelf en hun lichaam en worstelen daarnaast met de acceptatie van de maatschappij, onzekerheid of ze wel gezien worden hun gender en de vooroordelen en negatieve uitingen waar ze nog steeds mee te maken krijgen als dat niet zo is. Vaak wordt dan alles aan die laatste operatie opgehangen. "Als die gedaan is, dan ben ik gelukkig". Echter verdwijnt je ongelukkige gevoel vaak niet automatisch als je een operatie krijgt, wat weer voor een extra klap zorgt. Twijfel over waarom ze nu niet opeens gelukkig zijn, wat juist voor een neerwaartse spiraal zorgt. Om die reden plijt transvisie ook voor psychische nazorg, want als de transitie klaar is stopt ook de psychische hulp. Waardoor de persoon daardoor nog meer in een gat kan vallen.
Onderstaande interview verteld het verhaal van iemand die daarmee worstelde.
https://www.vice.com/nl/article/zmkpza/hoe-het-is-om-na-je-transitie-nog-steeds-vreselijk-ongelukkig-te-zijn
Ik kende het fenomeen ook niet, maar een paar jaar geleden trad één van de deelneemsters er mee naar buiten dat zij daar last van had. Juist omdat ook onder transgenders schaamte heerst voor depressieve gevoelens na transitie, vanwege het idee dat je dan dus ook gelukkig moet zijn.
Dat lijkt me echt heel moeilijk. Weet jij hoe het met de voorlichting vóór de operatie zit, wordt van tevoren wel besproken dat dit kan gebeuren? Of komt dit geheel onverwacht?
Malibu2 schreef op 09-04-2022 om 18:52:
[..]
Dat lijkt me echt heel moeilijk. Weet jij hoe het met de voorlichting vóór de operatie zit, wordt van tevoren wel besproken dat dit kan gebeuren? Of komt dit geheel onverwacht?
Ja mij ook, al snap ik nu dus wel dat het niet heel gek is als dat gebeurt. Het klinkt eigenlijk best logisch.
Ik ben er net weinig over tegen komen hoeveel aandacht daar voor is bij de voorlichting, maar wat ik zo lees van transgenders die het treft dus in elk geval te weinig. Maar misschien is dat inmiddels meer. Dat hoop ik voor hen.
Lollypopje schreef op 09-04-2022 om 19:06:
[..]
Ja mij ook, al snap ik nu dus wel dat het niet heel gek is als dat gebeurt. Het klinkt eigenlijk best logisch.
Ik ben er net weinig over tegen komen hoeveel aandacht daar voor is bij de voorlichting, maar wat ik zo lees van transgenders die het treft dus in elk geval te weinig. Maar misschien is dat inmiddels meer. Dat hoop ik voor hen.
ja inderdaad , het zijn vaak mensen die psychisch toch al in de war zijn. Dan denk je de oplossing te vinden met een aantal operaties die ook niet in je koude kleren gaan zitten en dan ben je nog niet gelukkig. Ik vind dat vaak hier in Nederland alles maar te makkelijk kan en er niet genoeg gekeken wordt naar de psyche van een mens. Het is toch diep triest dat je na een geslachtsverandering er niks is opgelost en je nog steeds met dezelfde problemen zit en sommige mensen zelfs spijt hebben van het veranderen van hun geslacht.
watertoren schreef op 09-04-2022 om 23:26:
[..]
ja inderdaad , het zijn vaak mensen die psychisch toch al in de war zijn. Dan denk je de oplossing te vinden met een aantal operaties die ook niet in je koude kleren gaan zitten en dan ben je nog niet gelukkig. Ik vind dat vaak hier in Nederland alles maar te makkelijk kan en er niet genoeg gekeken wordt naar de psyche van een mens. Het is toch diep triest dat je na een geslachtsverandering er niks is opgelost en je nog steeds met dezelfde problemen zit en sommige mensen zelfs spijt hebben van het veranderen van hun geslacht.
Nee, dat schrijf ik niet. En de mensen die ik aanhaal en hiermee worstelden hebben dus absoluut geen spijt van hun transitie. Dat heb je duidelijk kunnen lezen in de links die ik poste.
Ze zijn in de war/ongelukkig omdat ze genderdysforie hebben. Dat heeft vaak impact op hun hele mentale welzijn. Doordat genderdysforie het probleem is, is er de hoop dst die operatie ook al hun problemen die met die dysforie samenhangen zullen oplossen. Als dat niet zo blijkt, komt er de psychische klap.
Daarom is het belangrijk dat er ook achteraf nog psychische begeleiding is, mocht dat nodig zijn. Dan komt namelijk het echte acceptatieproces pas. Dat hun lichaam nooit helemaal hetzelfde zal zijn als van een cis-gender. Dat de vooroordelen en afkeuring waar ze tegenaan lopen niet opeens verdwijnen. Dat ze de jaren dat ze als mens doodongelukkig in het verkeerde lichaam zaten altijd met zich mee kunnen dragen.
Allemaal dingen die volstrekt logisch zijn en helemaal niks te maken hebben met spijt van de operatie of "psychisch in de war zijn".
Lollypopje schreef op 10-04-2022 om 06:35:
[..]
Nee, dat schrijf ik niet. En de mensen die ik aanhaal en hiermee worstelden hebben dus absoluut geen spijt van hun transitie. Dat heb je duidelijk kunnen lezen in de links die ik poste.
Ze zijn in de war/ongelukkig omdat ze genderdysforie hebben. Dat heeft vaak impact op hun hele mentale welzijn. Doordat genderdysforie het probleem is, is er de hoop dst die operatie ook al hun problemen die met die dysforie samenhangen zullen oplossen. Als dat niet zo blijkt, komt er de psychische klap.
Daarom is het belangrijk dat er ook achteraf nog psychische begeleiding is, mocht dat nodig zijn. Dan komt namelijk het echte acceptatieproces pas. Dat hun lichaam nooit helemaal hetzelfde zal zijn als van een cis-gender. Dat de vooroordelen en afkeuring waar ze tegenaan lopen niet opeens verdwijnen. Dat ze de jaren dat ze als mens doodongelukkig in het verkeerde lichaam zaten altijd met zich mee kunnen dragen.
Allemaal dingen die volstrekt logisch zijn en helemaal niks te maken hebben met spijt van de operatie of "psychisch in de war zijn".
Je zou toch zeggen dat als dit al jaren bekend is dat daar op geanticipeerd word.
Battle-Royale schreef op 10-04-2022 om 07:03:
[..]
Je zou toch zeggen dat als dit al jaren bekend is dat daar op geanticipeerd word.
Dat valt dus tegen. In 2019 deed transvisie een oproep voor betere nazorg en in 2021 is er pas een onderzoek naar gestart.
Lollypopje schreef op 10-04-2022 om 06:35:
[..]
Nee, dat schrijf ik niet. En de mensen die ik aanhaal en hiermee worstelden hebben dus absoluut geen spijt van hun transitie. Dat heb je duidelijk kunnen lezen in de links die ik poste.
Ze zijn in de war/ongelukkig omdat ze genderdysforie hebben. Dat heeft vaak impact op hun hele mentale welzijn. Doordat genderdysforie het probleem is, is er de hoop dst die operatie ook al hun problemen die met die dysforie samenhangen zullen oplossen. Als dat niet zo blijkt, komt er de psychische klap.
Daarom is het belangrijk dat er ook achteraf nog psychische begeleiding is, mocht dat nodig zijn. Dan komt namelijk het echte acceptatieproces pas. Dat hun lichaam nooit helemaal hetzelfde zal zijn als van een cis-gender. Dat de vooroordelen en afkeuring waar ze tegenaan lopen niet opeens verdwijnen. Dat ze de jaren dat ze als mens doodongelukkig in het verkeerde lichaam zaten altijd met zich mee kunnen dragen.
Allemaal dingen die volstrekt logisch zijn en helemaal niks te maken hebben met spijt van de operatie of "psychisch in de war zijn".
Mijn reactie was op een link waar mensen wel spijt hadden achteraf van hun geslachtsverandering.
watertoren schreef op 10-04-2022 om 08:42:
[..]
Mijn reactie was op een link waar mensen wel spijt hadden achteraf van hun geslachtsverandering.
Dan moet je niet op mij reageren, want mijn posts gaan daar dus juist niet over. Dus was dat niet relevant.
Daarbij komt spijt na transitie in Nederland maar heel zelden voor. Ik zeg dus niet, dat het niet gebeurd, maar dat probleem is lang niet zo groot als sommigen het graag maken. Wat overigens niet betekent dat elke keer dat het voorkomt één te veel is.
Ik heb even gezocht, want ik hou van cijfers, in Nederland spreekt naar schatting 1% van spijt na de operatie. Dat is nog een best hoog percentage, echter moet daar een belangrijke kanttekening bij worden geplaatst en dat is dat alle soorten spijt op één hoop worden gegooid.
Ja, een deel heeft spijt doot misdiagnostiek. Maar er zijn nog 2 groepen.
De 2e is de groep die twijfelt of spijt voelt, omdat de operatie waar ze zo naar toeleefden niet al hun problemen met dysfory en maatschappelijke acceptatie oploste. Dus eigenlijk de problematiek die ik al eerder beschreef en waar nu eindelijk meer aandacht voor komt.
De 3e groep heeft spijt vanwege het resultaat. Dit kan zijn omdat het niet zo mooi is geworden als ze hadden verwacht.
Het niet zo functioneert als ze hadden gehoopt of dat dat toch tegen valt. Zo zal een transman nooit een werkende penis kunnen krijgen en zal een transvrouw nog bijna elke dag moeten dilateren wil de vagina niet dichtgroeien. Dingen die je vooraf wel weet, maar niet weet hoeveel impact het gaat hebben.
Of bijvoorbeeld omdat transmannen vroeger verplicht hun baarmoeder moesten laten verwijderen, wilden ze erkent worden als man.
En dan zijn er natuurlijk nog complicaties die het herstel zwaar kunnen maken en waardoor iemand spijt kan voelen.
In onderstaande artikel wordt wel genoemd dat de eerste groep op internet het meest aanwezig is. Echter zegt dat niets over of de andere groepen veel kleiner zijn, want vaak is er juist bij groep 2 en 3 ook een stuk schaamte. Daarnaast wordt er geen onderscheid gemaakt als het gaat om de landen waar deze mensen in transitie zijn gegaan. In niet alle landen is het psychologisch onderzoek even intensief.
Om daarnaast nog even terug te komen op groep 2. Als de acceptatie van transgenders stijgt en ze gewoon als hun gender worden gezien, zal die groep minder snel spijt krijgen. Iets dat ook in dit artikel wordt benoemt.
Een gedachte van mij daarbij is, dat als de geslachtsbevestigende operatie ook een minder grote rol zal spelen in hoe de maatschappij hen ziet dat transmensen meer vrijheid zal geven om na te denken waarom ze die operatie willen. Willem ze dat voor zichzelf, of omdat ze anders niet geaccepteerd worden als wat ze zijn? Als een vrouw met een penis ook door de maatschappij gewoon gezien wordt als vrouw (en nee, dat betekent niet dat je dat aantrekkelijk moet vinden) dan zal zij die operatie dus echt voor zichzelf doen en minder snel spijt krijgen.
Het is in elk geval zeer complexe materie waar wij als leken niet zo snel conclusies aan kunnen en zouden moeten verbinden op basis van enkele verhalen op internet. Behalve dat het goed is dat er aandacht voor is, omdat iedereen met spijt is uiteraard altijd één persoon te veel.
https://www.nemokennislink.nl/publicaties/spijt-van-je-sexchange/
Ik denk dat dingen ook door elkaar heen lopen. Hebben mensen spijt achteraf als ze beseffen dat na de operatie niet meteen al hun problemen zijn opgelost? Dat hun langgekoesterde droom niet in vervulling is gegaan? Maar of dat spijt van de operatie zelf is? Ik denk wel teleurstelling.
Of hebben mensen er echt spijt van in de zin dat ze toch liever hun oude lichaam hadden gehouden?
Wat ik in elk geval heel duidelijk naar voren heb zien komen in de stukken die ik heb gelezen is hoe belangrijk erkenning en acceptatie van hun gender is, als het gaat om het psychisch welzijn van transgenders.
Dat gaat dus niet over een relatie willen met, maar wel een transvrouw/man/non-binary net zo accepteren als een cis-persoon.
Uiteraard zal dat niet altijd psychische problematiek kunnen voorkomen, maar het zal zeker een hoop schelen.