Mijn schoonouders geven mij van ALLES de schuld
Mijn schoonouders verdienen een OSCAR… Ik ben nu twaalf jaar samen met mijn man en zowel hij als ik hebben al die tijd gedacht dat het allemaal ok was tussen ons. We kwamen op visite, er werd gelachen, het was altijd gezellig. Ik kan niet meer tellen hoe vaak ik hoorde dat ze zo blij met me waren. Want zijn ex-vrouw, die vonden ze helemaal niks…
Tot 8 maanden geleden. Mijn man kwam van de zaak en besloot voor thuiskomst nog even bij zijn ouders langs te gaan. Hij kwam helemaal van slag thuis.
De sfeer was ijzig geweest daar en toen hij vroeg wat er aan de hand was, werd hem gezegd dat ze hem wat te vertellen hadden:
Over mij. Ze waren “een patroon” in mij gaan zien. Al tien (10!!!!) jaar. Al tien jaar vinden ze dat ik slecht ben voor hun zoon en kleinzoon (mijn stief) en ze hebben nooit iets gezegd, nooit wat laten merken. Knap hoor!!
Alle beslissingen die in ons gezin genomen zijn en die HEN blijkbaar niet bevielen, waren allemaal MIJN schuld, ook al waren dat beslissingen genomen door mijn man, nope, toch mijn schuld…
Dat hij gestopt is met zijn sport. In zijn veld had hij redelijke bekendheid. Maar hij werd 40 en wilde gewoon stoppen. Vond ik ook jammer, maar zo was er wel meer tijd in het weekend voor ons (samengestelde) gezin. Zijn ouders vinden dat hij destijds (8 jaar geleden alweer) moest stoppen van mij. Pertinent NIET waar. Dat ik altijd gelogen zou hebben omdat ik zijn sport niet leuk zou vinden. Bullshit, ik was zijn grootste fan!!
De verhuizing? Dat kwam ook puur en alleen door mij. Auto verkocht? Dat moest hij van mij. Die keer dat hij een goede nieuwe baan liet schieten? Dat komt omdat IK hem dat uit zijn hoofd had gepraat…
Maar het ergste vind ik dat ze zeggen dat ik slecht ben voor mijn stiefzoon. Die heeft idd 10 jaar geleden (nu 16) wat probleempjes gehad waar hij voor naar de psycholoog is verwezen ivm autisme. Maar zij vinden dus dat hij daarheen moest door MIJ…
Hun denkwijze heeft ze zo achterdochtig naar mij gemaakt dat ze denken dat ik overal over lieg: over de gezondheid van mijn dochter, over mijn ouders, over mijn werk… alles
Mijn man heeft gevraagd waar dit, voor ons zo opeens, allemaal vandaan kwam. ze zeiden: we vonden het tijd dat je dit eens hoorde. Mijn man heeft ze toen al verzekerd dat alles wat ze beweerden echt niet klopte. En dat ze zich niet te bemoeien hebben. Ze hielden voet bij stuk, Mijn man is woedend weggegaan, heeft alles aan mij verteld.
Ik was zó flabbergasted door de hele situatie. Hoe?? Waarom?? Hoe kun je 10 jaar lang je mond houden en mooi weer spelen? Omdat ze hun zoon niet wilden verliezen blijkbaar.
Een week later, zijn we samen bij mijn schoonouders langs geweest. Ik wilde zelf mijn woordje doen en proberen de boel glad te strijken. Dat is compleet mislukt. Ik ben huilend daar weggegaan. Ik ben blijkbaar het schuim der aarde. Mijn man staat achter mij. Hij weet hoe het zit. Hij weet dat zijn ouders om wat voor reden dan ook de boel compleet verdraaien. En dat zegt hij ook steeds tegen ze.
We zijn nu bijna 9 maanden verder. Ik heb ze niet meer gezien en gesproken. Mijn dochter was jarig, die hebben ze niet gefeliciteerd. Mijn man heeft over deze maanden een handvol keer contact gehad met zijn ouders. Die verwijten mij dat ik hen kapot maak van verdriet, omdat hun zoon niet zou mogen komen. Onzin. Stiefzoon gaat ook gewoon naar zijn opa en oma, dat stimuleren we zelfs.
Ik zal nooit tegen mijn man zeggen dat hij moet kiezen tussen mij en zijn ouders. Hij is enigskind.
Afgelopen weekend nam mijn schoonmoeder contact op met mijn man: ze zei dat ze alles achter zich willen laten en weer verder willen. Onder hun voorwaarden: ze vinden nog steeds dat ik helemaal fout ben, er mag met geen woord over de afgelopen 10 jaar gesproken worden.
Schiet mij maar lek, ik snap er niks meer van…
Wow, je hebt het niet getroffen met je schoonfamilie. 
Is het vooral je schoonmoeder of schoonvader? Ik vermoed dat het teveel pijn doet als ze alle (in hun ogen) ‘slechte’ dingen toeschrijven aan hun eigen kind. Dus ben jij de kwade genius. Het is een denkfout dat ze niet zien dat hun kind deze beslissingen (al dan niet samen met jou) heeft genomen. Ik zeg altijd maar: dat iemand familie is, betekent niet dat je ermee om hoeft te blijven gaan. Er zijn nu eenmaal minimale fatsoensnormen. Er zijn nu eenmaal gekkies.
Supern0va schreef op 30-01-2025 om 20:36:
[..]
Hahahaha! Nou volgens mij niet. Maar de vraagt blijft: WAAROM doen ze nou zo? Met welk doel? Alsof ze zelf niet konden bedenken hoe dit zou aflopen?
Waarom? Omdat ze blijkbaar de pest hebben aan élke vriendin / vrouw van hun zoon.
Ik acht de kans bestaand dat ze niet of nauwelijks hebben nagedacht aan een gevolg à la dat zoon grotendeels partij zou trekken voor zijn vrouw.
En waarom nog? Omdat er ergens "een steekje los zit" waarschijnlijk. Getuige dus ook dat het niet de eerste keer is. En dat alles jouw fout is, maar dat ze dat wel 10 jaar op een hoop laten samenkomen 
. Bij "normaal gedrag" hadden ze toch echt wel eerder hun ongenoegen geuit.
Supern0va schreef op 30-01-2025 om 20:13:
[..]
Mijn man heeft al een paar keer alleen met ze gepraat en dat liep steeds uit de hand. Zijn ouders haalden er steeds meer dingen bij (dat ze zich niet welkom bij ons voelen omdat we geen voordeurbel hebben… serieus!! We wonen in de stad, geen voortuin, dus we hebben geen bel tegen belletje lellen. Net als onze buren! Maar zelfs dát trekken ze erbij… Om hen dan ter wille te zijn, hebben we en deurklopper genomen. Die hangt er al maanden, maar ze hebben hem nog nooit gebruikt)
Maar vanwege het gedoe heeft mijn man steeds minder zin om het gesprek weer aan te gaan. En dat snap ik.
Ik vind het onverstandig en onwenselijk dat je man met zijn ouders hierover gaat praten. Hij wil het uit de wereld hebben, dat snap ik, maar het kan alleen uit de wereld gaan als jullie (schoonouders en jij) praten. Niet als híj met hen praat. En 'jullie praten' zit er voorlopig niet in, want er is geen ingang.
In plaats daarvan gaat hij met hen praten. Onwenselijk vind ik dat vanwege het feit dat hij zichzelf giga in de spagaat zet. Iets waarvan je aangeeft dat hij dat zo rot vindt. Hij weet al dat zijn ouders over jou gaan praten op een uiterst negatieve manier. Jij kan jezelf daar niet verdedigen en dus moet hij dat doen. Hij zet zichzelf júist in een rotpositie.
En onverstandig vind ik het ook, want je weet al dat er niks constructiefs uit voort kan komen en je geeft die ouders draagvlak om verder negatief te zijn. Je man zou per direct elk woord over jou moeten afkappen. "Supern0va is mijn vrouw en een topwijf. Vanaf nu wil ik niks meer over haar horen. Jullie zijn mijn ouders en ik wil daarom graag contact houden. Maar zodra jullie over haar beginnen, stap ik op."
En dit consequent doen, zodat ze een hele harde grens voelen waardoor ze weten dat het echt onacceptabel is om zich zo negatief over jou te uiten. Echt direct, niet na 3 opmerkingen, maar al bij het eerste negatieve woord.
Overigens, dat je zegt dat stiefzoon nog wordt gestimuleerd om naar opa en oma te gaan, vind ik ook een spannende. Zulke haatzaaiende opa en oma zouden ook erg negatief over jou kunnen praten als hij daar is. Ik zou hem daarom ófwel dezelfde strategie meegeven als je man (als hij volwassen is) of samen met je man de bezoeken laten afleggen (als hij kind is).
Biebel schreef op 30-01-2025 om 09:35:
Op basis van wat je schrijft, een paar gedachtes
- je schoonouders roepen dat ze hier al 10 jaar mee rondlopen, maar dat hoeft niet waar te zijn. Als ze ergens in die periode een keer besloten hebben dat jij niet deugt, kunnen ze zichzelf heel goed vertellen over alles wat jij gedaan hebt en wijsmaken dat ze toen óók al vonden dat jij de kwade genius was.
- Wat ook de reden is dat ze zo naar doen; dat is aan hen. Het kan de verveling van én een leeg nest én geen werkkring meer hebben, waardoor ze elkaar gek maken. Het kan een psychische of psychiatrische aandoening bij een van de twee zijn die de ander in stand houdt.
- daarom; stop met het proberen te begrijpen. Je kunt hen niet veranderen, alleen jezelf. Je antwoord op alle teksten volgens de feedbackmethode; ‘ik ben zo gekwetst door wat jullie valse beschuldigingen dat ik niet meer bij jullie kan zijn’ of ‘Ik heb zoveel verdriet van wat jullie zeggen dat ik niet kan doen alsof er niets gebeurd is’.
Ik blijf bij deze tekst hangen. Zo had ik er nog niet over gedacht en dit heeft wel een zaadje geplant. Ontzettend dank hiervoor! ❤️
En het antwoordvoorbeeld is goud voor mij. Niet ingaan op het gezeik, maar ze steeds dit voorhouden. Ga ik zeker doen als ze (ooit) weer met me willen praten. Nu praten ze alleen óver mij, tegen mijn man.
ToetieToover schreef op 30-01-2025 om 20:38:
Wow, je hebt het niet getroffen met je schoonfamilie.
Mijn schoonvader begon. Nadat de hele strontkar over me was uitgestort en wij ons zonder resultaat hadden zitten verdedigen, kwam schoonmoeder toch even zeggen (toen wij boos en verdrietig opstapten) dat ze ons geloofde…
Dat heeft niet lang geduurd. Ze doet nu net zo hard mee en verdedigt schoonvader. “Zo is hij nou eenmaal” en zoekt zelf ook weer nieuwe dingen over mij om mijn man mee rond de oren te slaan. Blijkbaar zijn we daar 9 jaar geleden ofzo eens op visite geweest en “hadden wij (man en ik) ruzie gehad”. Wij konden het ons niet eens herinneren!
Supern0va schreef op 30-01-2025 om 20:59:
[..]
Mijn schoonvader begon. Nadat de hele strontkar over me was uitgestort en wij ons zonder resultaat hadden zitten verdedigen, kwam schoonmoeder toch even zeggen (toen wij boos en verdrietig opstapten) dat ze ons geloofde…
Dat heeft niet lang geduurd. Ze doet nu net zo hard mee en verdedigt schoonvader. “Zo is hij nou eenmaal” en zoekt zelf ook weer nieuwe dingen over mij om mijn man mee rond de oren te slaan. Blijkbaar zijn we daar 9 jaar geleden ofzo eens op visite geweest en “hadden wij (man en ik) ruzie gehad”. Wij konden het ons niet eens herinneren!
Dat is ook een stukje cognitieve dissonantie misschien.
Marty1984 schreef op 30-01-2025 om 20:39:
[..]
Waarom? Omdat ze blijkbaar de pest hebben aan élke vriendin / vrouw van hun zoon.
Ik acht de kans bestaand dat ze niet of nauwelijks hebben nagedacht aan een gevolg à la dat zoon grotendeels partij zou trekken voor zijn vrouw.
En waarom nog? Omdat er ergens "een steekje los zit" waarschijnlijk. Getuige dus ook dat het niet de eerste keer is. En dat alles jouw fout is, maar dat ze dat wel 10 jaar op een hoop laten samenkomen
Dat zou je idd denken…
Ik ga je dít vertellen (en laat je gedachten hier ook eens over gaan
Toen ze mijn man 8 maanden geleden vertelden hoe ze over mij dachten, zeiden ze eerst dit: “we hebben getwijfeld of we je dit zouden vertellen omdat we je dan zouden kunnen verliezen”
Dus ze namen gewoon dat risico!
Steekje los? Misschien… maar waarom dan enkel op dit vlak (moi)
PhilDunphy schreef op 30-01-2025 om 20:46:
[..]
Ik vind het onverstandig en onwenselijk dat je man met zijn ouders hierover gaat praten. Hij wil het uit de wereld hebben, dat snap ik, maar het kan alleen uit de wereld gaan als jullie (schoonouders en jij) praten. Niet als híj met hen praat. En 'jullie praten' zit er voorlopig niet in, want er is geen ingang.
In plaats daarvan gaat hij met hen praten. Onwenselijk vind ik dat vanwege het feit dat hij zichzelf giga in de spagaat zet. Iets waarvan je aangeeft dat hij dat zo rot vindt. Hij weet al dat zijn ouders over jou gaan praten op een uiterst negatieve manier. Jij kan jezelf daar niet verdedigen en dus moet hij dat doen. Hij zet zichzelf júist in een rotpositie.
En onverstandig vind ik het ook, want je weet al dat er niks constructiefs uit voort kan komen en je geeft die ouders draagvlak om verder negatief te zijn. Je man zou per direct elk woord over jou moeten afkappen. "Supern0va is mijn vrouw en een topwijf. Vanaf nu wil ik niks meer over haar horen. Jullie zijn mijn ouders en ik wil daarom graag contact houden. Maar zodra jullie over haar beginnen, stap ik op."
En dit consequent doen, zodat ze een hele harde grens voelen waardoor ze weten dat het echt onacceptabel is om zich zo negatief over jou te uiten. Echt direct, niet na 3 opmerkingen, maar al bij het eerste negatieve woord.Overigens, dat je zegt dat stiefzoon nog wordt gestimuleerd om naar opa en oma te gaan, vind ik ook een spannende. Zulke haatzaaiende opa en oma zouden ook erg negatief over jou kunnen praten als hij daar is. Ik zou hem daarom ófwel dezelfde strategie meegeven als je man (als hij volwassen is) of samen met je man de bezoeken laten afleggen (als hij kind is).
Dit is weer een andere, verfrissende, kijk op de zaak. En weer iets om over na te denken! Dank!!
Stiefzoon weet hoe de situatie is. Ik weet niet hoe/of ze tegen hem over mij praten. Hij zegt daar nooit iets over.
PhilDunphy schreef op 30-01-2025 om 21:01:
[..]
Dat is ook een stukje cognitieve dissonantie misschien.
Dat weet ik niet…
Ik begrijp heel goed dat je wil weten waar dit vandaan komt. Al kom je er waarschijnlijk niet achter. Sommige mensen hebben echt een kronkel in hun kop. En dat kan echt ineens ontstaan. Het is denk ik ook echt niet iets dat al 10 jaar speelt.
Ik heb iets soortgelijks meegemaakt met een hele goede vriend. Hadden heel veel en fijn contact, maar ineens was ik claimend, geobsedeerd door hem, weet ik wat allemaal. Ik mocht ook vooral geen contact meer zoeken voor een uitleg.
Heel ander verhaal, maar ook zo'n plotselinge omslag. Heftig, maar op een gegeven moment vind je er een weg in. Blijf vooral je eigen grenzen bewaken.
Supern0va schreef op 30-01-2025 om 20:13:
[..]
Mijn man heeft al een paar keer alleen met ze gepraat en dat liep steeds uit de hand. Zijn ouders haalden er steeds meer dingen bij (dat ze zich niet welkom bij ons voelen omdat we geen voordeurbel hebben… serieus!! We wonen in de stad, geen voortuin, dus we hebben geen bel tegen belletje lellen. Net als onze buren! Maar zelfs dát trekken ze erbij… Om hen dan ter wille te zijn, hebben we en deurklopper genomen. Die hangt er al maanden, maar ze hebben hem nog nooit gebruikt)
Maar vanwege het gedoe heeft mijn man steeds minder zin om het gesprek weer aan te gaan. En dat snap ik.
Ik bedoel met praten meer dat je man een grens trekt en aangeeft dat er zaken zijn waar zij niets over te zeggen hebben. Hij moet vooral niet op hun argument in gaan en gaan verdedigen dat jullie het goed doen. Jullie doen niets fout dus al zij moeilijk doen dan moet hij gewoon weggaan en er vooral niet op zaken in gaan.
je schoonouders hebben alle fatsoensnormen geschonden dus logisch dat jij geen zin hebt in contact zeker als er geen excuus wordt aangeboden.
Je man is bijna 50 dan ben je je ouders geen verantwoording meer verschuldigd over het stoppen met een sport of het wel of niet veranderen van een baan.
Supern0va schreef op 30-01-2025 om 20:34:
[..]
Zijn ooms (broers van zijn vader) en hun vrouwen en nichtje snappen er ook helemaal niks van. Maar het contact is niet zó hecht dat ze er over rond de tafel zouden gaan zitten. Maar ze weten er wel van… en of het terecht is of niet, ik heb het gevoel dat ik me tegenover hen moet/wil verdedigen, omdat ik niet wil dat zij ook slecht over me denken.
Hier sloeg ik even op aan. Dit was precies het gevoel dat ik in het begin ook had. Ik wilde niet dat ze slecht over mij dacht. Ik wilde me verdedigen. Bewijzen dat ik wel een goede schoondochter was. Daardoor ging ik al snel over mijn eigen grenzen heen.
Uiteindelijk heb ik veel geluisterd naar de podcast van Berthold gunster Omdenken. Het meest waardevolle vond ik de gedachte: dat ik ook kan omarmen dat ik een waardeloze schoondochter ben.
Voor mij werkt de gedachte dat ik niet meer de rol van perfecte schoondochter hoef te vervullen. De rol van waardeloze schoondochter is veel gemakkelijker. Daardoor lukt het me nu wel om mijn grenzen te bewaken. Want ik hoef niet meer te denken wat zullen ze wel niet van mij denken. Want als ze me een waardeloze schoondochter vinden dan klopt dat gewoon.
Zulke schoonouders verdienen toch ook helemaal geen perfecte schoondochter?
Jillz schreef op 30-01-2025 om 22:38:
[..]
Hier sloeg ik even op aan. Dit was precies het gevoel dat ik in het begin ook had. Ik wilde niet dat ze slecht over mij dacht. Ik wilde me verdedigen. Bewijzen dat ik wel een goede schoondochter was. Daardoor ging ik al snel over mijn eigen grenzen heen.
Uiteindelijk heb ik veel geluisterd naar de podcast van Berthold gunster Omdenken. Het meest waardevolle vond ik de gedachte: dat ik ook kan omarmen dat ik een waardeloze schoondochter ben.
Voor mij werkt de gedachte dat ik niet meer de rol van perfecte schoondochter hoef te vervullen. De rol van waardeloze schoondochter is veel gemakkelijker. Daardoor lukt het me nu wel om mijn grenzen te bewaken. Want ik hoef niet meer te denken wat zullen ze wel niet van mij denken. Want als ze me een waardeloze schoondochter vinden dan klopt dat gewoon.
Zulke schoonouders verdienen toch ook helemaal geen perfecte schoondochter?
Als je het zo bekijkt, dan “verdienen” ze me idd niet. Ik hoef van mezelf in hun ogen niet de perfecte schoondochter te zijn, dat is niemand. Maar ik hoef me ook niet zwart te laten maken met aannames en leugens.
Ik zat al een tijdje op het punt dat ik enorm was gaan twijfelen aan mezelf: stel dat ze toch gelijk hebben?? Ze vinden het immers allebei… Zit ik mezelf voor de gek te houden en doé ik vanalles niet goed? Van dat malen word je niet vrolijk…
Gelukkig zet mijn man me dan weer met de beentjes op de grond. Die verzekert me dat het niet aan mij ligt. Maar op de een of andere manier neem ik kritiek eerder aan dan een compliment/rede.
Supern0va schreef op 31-01-2025 om 08:38:
[..]
Als je het zo bekijkt, dan “verdienen” ze me idd niet. Ik hoef van mezelf in hun ogen niet de perfecte schoondochter te zijn, dat is niemand. Maar ik hoef me ook niet zwart te laten maken met aannames en leugens.
Ik zat al een tijdje op het punt dat ik enorm was gaan twijfelen aan mezelf: stel dat ze toch gelijk hebben?? Ze vinden het immers allebei… Zit ik mezelf voor de gek te houden en doé ik vanalles niet goed? Van dat malen word je niet vrolijk…
Gelukkig zet mijn man me dan weer met de beentjes op de grond. Die verzekert me dat het niet aan mij ligt. Maar op de een of andere manier neem ik kritiek eerder aan dan een compliment/rede.
Juist door dwt jij twijfelt of zij niet gelijk hebben, zegt heel veel over jouw eigen persoonlijkheid (op een goede manier) en juist dat zij géén gelijk hebben vind ik
Supern0va schreef op 31-01-2025 om 08:38:
[..]
Als je het zo bekijkt, dan “verdienen” ze me idd niet. Ik hoef van mezelf in hun ogen niet de perfecte schoondochter te zijn, dat is niemand. Maar ik hoef me ook niet zwart te laten maken met aannames en leugens.
Ik zat al een tijdje op het punt dat ik enorm was gaan twijfelen aan mezelf: stel dat ze toch gelijk hebben?? Ze vinden het immers allebei… Zit ik mezelf voor de gek te houden en doé ik vanalles niet goed? Van dat malen word je niet vrolijk…
Gelukkig zet mijn man me dan weer met de beentjes op de grond. Die verzekert me dat het niet aan mij ligt. Maar op de een of andere manier neem ik kritiek eerder aan dan een compliment/rede.
Natuurlijk hoef je je niet zwart te laten maken met aannames en leugens. Alleen wat een ander over je denkt daar kun je niet veel aan veranderen. Dat is echt verspilde energie. Je man heeft het nu een paar keer geprobeerd, maar zij zien de wereld op hun manier. Dat is niet eerlijk. Maar het is wel wat het is.
Wat je wel kunt doen is aangeven dat jij je in hun gezelschap niet langer prettig voelt. Daarmee laat je zien dat je het niet accepteert.