Mijn schoonouders geven mij van ALLES de schuld
Mijn schoonouders verdienen een OSCAR… Ik ben nu twaalf jaar samen met mijn man en zowel hij als ik hebben al die tijd gedacht dat het allemaal ok was tussen ons. We kwamen op visite, er werd gelachen, het was altijd gezellig. Ik kan niet meer tellen hoe vaak ik hoorde dat ze zo blij met me waren. Want zijn ex-vrouw, die vonden ze helemaal niks…
Tot 8 maanden geleden. Mijn man kwam van de zaak en besloot voor thuiskomst nog even bij zijn ouders langs te gaan. Hij kwam helemaal van slag thuis.
De sfeer was ijzig geweest daar en toen hij vroeg wat er aan de hand was, werd hem gezegd dat ze hem wat te vertellen hadden:
Over mij. Ze waren “een patroon” in mij gaan zien. Al tien (10!!!!) jaar. Al tien jaar vinden ze dat ik slecht ben voor hun zoon en kleinzoon (mijn stief) en ze hebben nooit iets gezegd, nooit wat laten merken. Knap hoor!!
Alle beslissingen die in ons gezin genomen zijn en die HEN blijkbaar niet bevielen, waren allemaal MIJN schuld, ook al waren dat beslissingen genomen door mijn man, nope, toch mijn schuld…
Dat hij gestopt is met zijn sport. In zijn veld had hij redelijke bekendheid. Maar hij werd 40 en wilde gewoon stoppen. Vond ik ook jammer, maar zo was er wel meer tijd in het weekend voor ons (samengestelde) gezin. Zijn ouders vinden dat hij destijds (8 jaar geleden alweer) moest stoppen van mij. Pertinent NIET waar. Dat ik altijd gelogen zou hebben omdat ik zijn sport niet leuk zou vinden. Bullshit, ik was zijn grootste fan!!
De verhuizing? Dat kwam ook puur en alleen door mij. Auto verkocht? Dat moest hij van mij. Die keer dat hij een goede nieuwe baan liet schieten? Dat komt omdat IK hem dat uit zijn hoofd had gepraat…
Maar het ergste vind ik dat ze zeggen dat ik slecht ben voor mijn stiefzoon. Die heeft idd 10 jaar geleden (nu 16) wat probleempjes gehad waar hij voor naar de psycholoog is verwezen ivm autisme. Maar zij vinden dus dat hij daarheen moest door MIJ…
Hun denkwijze heeft ze zo achterdochtig naar mij gemaakt dat ze denken dat ik overal over lieg: over de gezondheid van mijn dochter, over mijn ouders, over mijn werk… alles
Mijn man heeft gevraagd waar dit, voor ons zo opeens, allemaal vandaan kwam. ze zeiden: we vonden het tijd dat je dit eens hoorde. Mijn man heeft ze toen al verzekerd dat alles wat ze beweerden echt niet klopte. En dat ze zich niet te bemoeien hebben. Ze hielden voet bij stuk, Mijn man is woedend weggegaan, heeft alles aan mij verteld.
Ik was zó flabbergasted door de hele situatie. Hoe?? Waarom?? Hoe kun je 10 jaar lang je mond houden en mooi weer spelen? Omdat ze hun zoon niet wilden verliezen blijkbaar.
Een week later, zijn we samen bij mijn schoonouders langs geweest. Ik wilde zelf mijn woordje doen en proberen de boel glad te strijken. Dat is compleet mislukt. Ik ben huilend daar weggegaan. Ik ben blijkbaar het schuim der aarde. Mijn man staat achter mij. Hij weet hoe het zit. Hij weet dat zijn ouders om wat voor reden dan ook de boel compleet verdraaien. En dat zegt hij ook steeds tegen ze.
We zijn nu bijna 9 maanden verder. Ik heb ze niet meer gezien en gesproken. Mijn dochter was jarig, die hebben ze niet gefeliciteerd. Mijn man heeft over deze maanden een handvol keer contact gehad met zijn ouders. Die verwijten mij dat ik hen kapot maak van verdriet, omdat hun zoon niet zou mogen komen. Onzin. Stiefzoon gaat ook gewoon naar zijn opa en oma, dat stimuleren we zelfs.
Ik zal nooit tegen mijn man zeggen dat hij moet kiezen tussen mij en zijn ouders. Hij is enigskind.
Afgelopen weekend nam mijn schoonmoeder contact op met mijn man: ze zei dat ze alles achter zich willen laten en weer verder willen. Onder hun voorwaarden: ze vinden nog steeds dat ik helemaal fout ben, er mag met geen woord over de afgelopen 10 jaar gesproken worden.
Schiet mij maar lek, ik snap er niks meer van…
Supern0va schreef op 30-01-2025 om 08:04:
[..]
Het zijn allebei mijn schoonouders. Alsof ze elkaar ook zitten op te stoken. En zoals jij het zegt: hier heb ik geen zin in en tijd voor, zo denk ik er ook over. Maar mijn man is daar niet aan toe. Die wil het weer goed krijgen. Maar ik zie niet in HOE
Je man wil het weer goed krijgen, HOE dat is aan hem.
Jillz schreef op 30-01-2025 om 10:26:
Ik heb een vergelijkbare ervaring met mijn schoonmoeder. Inmiddels vier jaar. Ik wilde zeker in het begin wel heel graag de harmonie terug en dat is desondanks niet gelukt.
Door schade en schande wijs geworden. Mijn belangrijkste inzichten:
- Onthoud dat het de ouders van je man zijn. Dus leg je man geen strobreed in de weg om hen te zien. Ja ze hebben je gekwetst maar dat je man nog met hen omgaat zegt verder niks over of hij wel of niet achter jou staat.
- Bewaak je eigen grenzen. Wat heb jij nodig om deze relatie te herstellen. Als dat een excuus is en ze dat niet maken, dan is het niet jouw schuld als je geen contact hebt.
- Overweeg een omgangsvorm zoals met vreemde bij de bushalte. Dus een vriendelijk gedag als je elkaar toevallig tegenkomt. Een gesprek over het weer als je niet onder een praatje uitkomt. En verder afstandelijke vriendelijkheid.
- bespreek je grenzen zo concreet mogelijk met je man. Dan weet hij ook wat je wel en niet kunt doen.
- Praat zo min mogelijk negatief over zijn ouders in zijn bijzijn. Bespreek het liever met vriendinnen of je eigen ouders. Zo voorkom je dat hij er tussen komt te staan.
De belangrijkste les die ik heb geleerd is dat ik heb gedacht laat ik maar de wijste zijn en er overheen stappen in het belang van man. Het gevolg was dat schoonmoeder daarna vond dat ze van alles van mij kon verwachten. Terwijl ik al het gevoel had een hele gunst te doen door haar überhaupt weer een beetje toe te laten, zonder dat ze excuses had aangeboden. Dat was direct de voedingsbodem voor nieuw gedoe. Want schoonmoeder is van mening dat ze dus niks fout heeft gedaan en dat ik gewoon tot inkeer ben gekomen dat ik niet zo gevoelig had moeten zijn. Als ik dat opnieuw had kunnen doen had ik dat duidelijk uitgesproken dat er iets wezenlijk kapot is gegaan dat tijd nodig heeft om te helen en zonder excuus wellicht nooit volledig kan helen. Nu heb ik dat later als nog gedaan.
Dank je wel voor dit advies! Ik was al niet van plan tussen mijn man en schoonouders in te gaan staan. Nooit.
Yumi schreef op 30-01-2025 om 13:59:
[..]
Je man wil het weer goed krijgen, HOE dat is aan hem.
En daarbij mag jij heel goed je grenzen bewaren. Als jij een welgemeende excuses nodig hebt, dan is dat nodig.
Het klinkt trouwens alsof jouw man er baat bij kan hebben om met een buitenstaander te praten, een goede vriend of misschien de POH. Het is niet niks om te verwerken.
wow wat een bizarre situatie. Sterkte!
Nou hebben veel ouders denk ik van nature wel een beetje de neiging schuld bij de partner van het kind te leggen, want hun kind zou toch nooit...
Daarbij vergetend dat hun kinderen geen directe kopieën van henzelf zijn, en eigen beslissingen nemen.
Maar dit gaat best wel ver.
Martje80 schreef op 30-01-2025 om 14:17:
[..]
En daarbij mag jij heel goed je grenzen bewaren. Als jij een welgemeende excuses nodig hebt, dan is dat nodig.
Het klinkt trouwens alsof jouw man er baat bij kan hebben om met een buitenstaander te praten, een goede vriend of misschien de POH. Het is niet niks om te verwerken.
Ja, ik wil excuses. Maar alleen als ze echt gemeend zijn, omdat ze beseffen dat ze fout zaten. Niet om “er vanaf” te zijn.
Hulp van buitenaf hebben we zelf ook al bedacht. Maar niet zozeer om het van ons af te praten, maar meer voor: pak het zó aan.
Maar wachtlijsten zijn lang en ik dacht: ipv wachten op plaats bij psycholoog, zet ik het liever op een forum: meer mensen, meer inzichten. En ook nog eens steun.
Ik ben blij dat ik het hier van me kon afschrijven en blij met de reacties ❤️
Misschien kan de praktijkondersteuner iets betekenen.
Moosey schreef op 30-01-2025 om 10:10:
Maar ik denk wel dat Biebel gelijk heeft met wat ze zegt over terugredeneren: ik denk dat het heel waarschijnlijk is dat je schoonouders ergens in de afgelopen twee jaar hebben besloten dat jij de schuld bent van alles wat er niet goed is in de wereld (waarom mag Joost weten, daar ga je ook niet achter komen want het is natuurlijk onzinnig) en met terugwerkende kracht hebben besloten dat alles waar ze het de afgelopen 10 jaar niet mee eens waren DUS ook aan jou moet hebben gelegen. En ze hebben zichzelf wijsgemaakt dat ze dat altijd al zo zagen.
Dat krijgt niemand ook meer uit hun hoofd als ik het zo hoor, maar misschien is het voor jou een iets helpende gedachte dat er relatie die je met ze dacht te hebben helemaal niet 100% fake was, dat maken zij er alleen achteraf van.
Veel sterkte, wat een rotsituatie voor jullie..
Dat “niet helemaal fake” raakt me. Ik hoop dat het zo is.
Tuinfluiter schreef op 30-01-2025 om 10:47:
Wat een moeilijke situatie zitten jullie in.
Hebben je schoonouders zich ooit gerealiseerd en geaccepteerd dat hun zoon een volwassen man is die zijn eigen leven leeft en zijn eigen beslissingen neemt zonder dat hij toestemming of goedkeuring van zijn ouders hoeft te krijgen.
Volwassen kinderen doen soms iets in samenspraak met hun partner wat je als ouder minder leuk vind maar wat je moet accepteren. Zolang je als ouder niet om advies wordt gevraagd zeg je daar niets van en schuif je dat zeker niet in de schoenen van je schoonkind.
Door de manier waarop je schoonouders hun mening hebben geventileerd is er wel een hele moeilijke situatie ontstaan die haast niet recht te breien is.
Misschien moet je man eerst het gesprek met ze aangaan over het uiten van hun mening over zaken die ze eigenlijk niet aan gaan. Hij moet ze uitleg dat hij volwassen is zijn eigen besluiten neemt er niet wil dat hij of jij daar over bekritiseerd worden.
Mijn man heeft al een paar keer alleen met ze gepraat en dat liep steeds uit de hand. Zijn ouders haalden er steeds meer dingen bij (dat ze zich niet welkom bij ons voelen omdat we geen voordeurbel hebben… serieus!! We wonen in de stad, geen voortuin, dus we hebben geen bel tegen belletje lellen. Net als onze buren! Maar zelfs dát trekken ze erbij… Om hen dan ter wille te zijn, hebben we en deurklopper genomen. Die hangt er al maanden, maar ze hebben hem nog nooit gebruikt)
Maar vanwege het gedoe heeft mijn man steeds minder zin om het gesprek weer aan te gaan. En dat snap ik.
Over een jaar of 3 zou ik best 2 keer per jaar op de koffie willen en proberen de vermoorde onschuld te spelen.
Nu niet. Te vers.
Man zou dus zijn zin mogen doen, maar mij krijgen ze voorlopig niet te zien.
Heeft man nog meer familie? Ooms en tantes? Hebben zijn ouders zich ooit tegenover hen uitgelaten over jou? Is er iemand die weer wat verstand in hun hoofd kan draaien?
Mayosate schreef op 30-01-2025 om 13:28:
merkte je de afgelopen tijd geen verandering in hun gedrag, voor zij dit zo voor de voeten van jouw man gooide? En dan bedoel ik dat ze misschien wat koeler hebben gereageerd tov je, of zo?
niet dat dat het goed praat, natuurlijk.
Verder vind ik het een rode vlag dat ze de ex van jouw man ook niet graag mochten, en nu zo doen tegen jou. Ik krijg dan het gevoel dat als zij op hun pik getrapt zijn dat een partner van man het moet vergelden
Achteraf ga je puzzelstukjes leggen ja. We vierden al 8 jaar kerst met de gezinnen samen (mijn ouders en zijn ouders en onze kids) maar 2 jaar geleden wilden schoonouders opeens niet meer mee. Reden: mijn schoonmoeder zou niet meer zo lang kunnen zitten (ze is wel rugpatiënt) maar kort daarna gingen ze gezellig met de buren uit eten. Mijn man heeft toen expliciet gevraagd of er “iets was”. Ze zeiden van niet. Nu weten we beter…
Ze hebben toevallig geen andere "ideale vrouw" op het oog voor hun enige bloedje 
? Die ze willen koppelen?
Waarbij ze hopen dat als ze maar genoeg stoken hij wel nog een keer uit elkaar gaat met iemand?
Mayosate schreef op 30-01-2025 om 13:33:
en daarnaast is het toch van de pot gerukt dat jij daar de lieve vrede moet gaan spelen omdat zij dat nu verwachten? Laat ze maar lekker met een excuus komen, een gemeend excuus.
Anders zou ik geen contact met ze willen. In welk delirium ze dit hebben gezegd, boeit niet. Laat het ze maar lekker oplossen als ze echt willen dat het goed gemaakt wordt
En dat is zeker niet de verantwoordelijkheid van jou of jouw man. Zij zijn aan zet
Dat vind ik ook! Maar schoonmoeder jammerde dat “wij hen straffen” door niet meer langs te komen en niet meer te bellen. JA HALLO! HOE ZOU DAT NOU KOMEN?? Spelen ze nog fijn slachtoffertje ook… We zouden hen straffen (vind ik) als we hun kleinzoon bij hen zouden weghouden. Maar dat doen we dus niet.
Supern0va schreef op 30-01-2025 om 20:29:
[..]
Dat vind ik ook! Maar schoonmoeder jammerde dat “wij hen straffen” door niet meer langs te komen en niet meer te bellen. JA HALLO! HOE ZOU DAT NOU KOMEN?? Spelen ze nog fijn slachtoffertje ook… We zouden hen straffen (vind ik) als we hun kleinzoon bij hen zouden weghouden. Maar dat doen we dus niet.
Wat wil je ook met "zo'n slecht rotmens als schoondochter" 
.
Ze mag al blij zijn dat er blijkbaar iemand de telefoon opneemt om haar gejammer te aanhoren.
Marty1984 schreef op 30-01-2025 om 20:17:
Over een jaar of 3 zou ik best 2 keer per jaar op de koffie willen en proberen de vermoorde onschuld te spelen.
Nu niet. Te vers.
Man zou dus zijn zin mogen doen, maar mij krijgen ze voorlopig niet te zien.
Heeft man nog meer familie? Ooms en tantes? Hebben zijn ouders zich ooit tegenover hen uitgelaten over jou? Is er iemand die weer wat verstand in hun hoofd kan draaien?
Zijn ooms (broers van zijn vader) en hun vrouwen en nichtje snappen er ook helemaal niks van. Maar het contact is niet zó hecht dat ze er over rond de tafel zouden gaan zitten. Maar ze weten er wel van… en of het terecht is of niet, ik heb het gevoel dat ik me tegenover hen moet/wil verdedigen, omdat ik niet wil dat zij ook slecht over me denken.
Marty1984 schreef op 30-01-2025 om 20:27:
Ze hebben toevallig geen andere "ideale vrouw" op het oog voor hun enige bloedje
Waarbij ze hopen dat als ze maar genoeg stoken hij wel nog een keer uit elkaar gaat met iemand?
Hahahaha! Nou volgens mij niet. Maar de vraagt blijft: WAAROM doen ze nou zo? Met welk doel? Alsof ze zelf niet konden bedenken hoe dit zou aflopen?