Mijn schoonouders geven mij van ALLES de schuld
Mijn schoonouders verdienen een OSCAR… Ik ben nu twaalf jaar samen met mijn man en zowel hij als ik hebben al die tijd gedacht dat het allemaal ok was tussen ons. We kwamen op visite, er werd gelachen, het was altijd gezellig. Ik kan niet meer tellen hoe vaak ik hoorde dat ze zo blij met me waren. Want zijn ex-vrouw, die vonden ze helemaal niks…
Tot 8 maanden geleden. Mijn man kwam van de zaak en besloot voor thuiskomst nog even bij zijn ouders langs te gaan. Hij kwam helemaal van slag thuis.
De sfeer was ijzig geweest daar en toen hij vroeg wat er aan de hand was, werd hem gezegd dat ze hem wat te vertellen hadden:
Over mij. Ze waren “een patroon” in mij gaan zien. Al tien (10!!!!) jaar. Al tien jaar vinden ze dat ik slecht ben voor hun zoon en kleinzoon (mijn stief) en ze hebben nooit iets gezegd, nooit wat laten merken. Knap hoor!!
Alle beslissingen die in ons gezin genomen zijn en die HEN blijkbaar niet bevielen, waren allemaal MIJN schuld, ook al waren dat beslissingen genomen door mijn man, nope, toch mijn schuld…
Dat hij gestopt is met zijn sport. In zijn veld had hij redelijke bekendheid. Maar hij werd 40 en wilde gewoon stoppen. Vond ik ook jammer, maar zo was er wel meer tijd in het weekend voor ons (samengestelde) gezin. Zijn ouders vinden dat hij destijds (8 jaar geleden alweer) moest stoppen van mij. Pertinent NIET waar. Dat ik altijd gelogen zou hebben omdat ik zijn sport niet leuk zou vinden. Bullshit, ik was zijn grootste fan!!
De verhuizing? Dat kwam ook puur en alleen door mij. Auto verkocht? Dat moest hij van mij. Die keer dat hij een goede nieuwe baan liet schieten? Dat komt omdat IK hem dat uit zijn hoofd had gepraat…
Maar het ergste vind ik dat ze zeggen dat ik slecht ben voor mijn stiefzoon. Die heeft idd 10 jaar geleden (nu 16) wat probleempjes gehad waar hij voor naar de psycholoog is verwezen ivm autisme. Maar zij vinden dus dat hij daarheen moest door MIJ…
Hun denkwijze heeft ze zo achterdochtig naar mij gemaakt dat ze denken dat ik overal over lieg: over de gezondheid van mijn dochter, over mijn ouders, over mijn werk… alles
Mijn man heeft gevraagd waar dit, voor ons zo opeens, allemaal vandaan kwam. ze zeiden: we vonden het tijd dat je dit eens hoorde. Mijn man heeft ze toen al verzekerd dat alles wat ze beweerden echt niet klopte. En dat ze zich niet te bemoeien hebben. Ze hielden voet bij stuk, Mijn man is woedend weggegaan, heeft alles aan mij verteld.
Ik was zó flabbergasted door de hele situatie. Hoe?? Waarom?? Hoe kun je 10 jaar lang je mond houden en mooi weer spelen? Omdat ze hun zoon niet wilden verliezen blijkbaar.
Een week later, zijn we samen bij mijn schoonouders langs geweest. Ik wilde zelf mijn woordje doen en proberen de boel glad te strijken. Dat is compleet mislukt. Ik ben huilend daar weggegaan. Ik ben blijkbaar het schuim der aarde. Mijn man staat achter mij. Hij weet hoe het zit. Hij weet dat zijn ouders om wat voor reden dan ook de boel compleet verdraaien. En dat zegt hij ook steeds tegen ze.
We zijn nu bijna 9 maanden verder. Ik heb ze niet meer gezien en gesproken. Mijn dochter was jarig, die hebben ze niet gefeliciteerd. Mijn man heeft over deze maanden een handvol keer contact gehad met zijn ouders. Die verwijten mij dat ik hen kapot maak van verdriet, omdat hun zoon niet zou mogen komen. Onzin. Stiefzoon gaat ook gewoon naar zijn opa en oma, dat stimuleren we zelfs.
Ik zal nooit tegen mijn man zeggen dat hij moet kiezen tussen mij en zijn ouders. Hij is enigskind.
Afgelopen weekend nam mijn schoonmoeder contact op met mijn man: ze zei dat ze alles achter zich willen laten en weer verder willen. Onder hun voorwaarden: ze vinden nog steeds dat ik helemaal fout ben, er mag met geen woord over de afgelopen 10 jaar gesproken worden.
Schiet mij maar lek, ik snap er niks meer van…
Misschien is hij weleens loslippig geweest over zijn relatie. Dan ben je een beetje boos of het ergens niet over eens en dan ga je dat vertellen, daarmee nog veel grotere problemen creërend. Want die ander vergeet dat niet, die heeft een beeld van jouw (aangedikte) vertellingen.
Geen ervaring of mooie inzichten. Maar wat een wereldvent heb jij. Zo vaak lees ik dergelijke topics, en vraag ik me af waarom de slappe lamlul van een echtgenoot dit pikt.
Ik begrijp dat het verdriet doet als je dit na 10 jaar ineens onterecht op je dak krijgt.
Op basis van wat je schrijft, een paar gedachtes
- je man staat niet 100% achter je. Was dat wel zo, dan snapte hij hoe ontzettend zijn ouders jou bezeerd hebben.
- botter nog; je man gelooft in Hallmark films. Je weet wel, van die films waar op het einde met een grote klap alles ineens helemaal goed komt. Maar het leven is geen film en mensen zijn echt bezeerd. Dus dat hallmark einde; dat komt er niet
- je schoonouders roepen dat ze hier al 10 jaar mee rondlopen, maar dat hoeft niet waar te zijn. Als ze ergens in die periode een keer besloten hebben dat jij niet deugt, kunnen ze zichzelf heel goed vertellen over alles wat jij gedaan hebt en wijsmaken dat ze toen óók al vonden dat jij de kwade genius was.
- wat het ook is wat je schoonouders vinden ‘dat mogen ze naar de politie brengen’. Wat ook de reden is dat ze zo naar doen; dat is aan hen. Het kan de verveling van én een leeg nest én geen werkkring meer hebben, waardoor ze elkaar gek maken. Het kan een psychische of psychiatrische aandoening bij een van de twee zijn die de ander in stand houdt.
- daarom; stop met het proberen te begrijpen. Je kunt hen niet veranderen, alleen jezelf. Je antwoord op alle teksten volgens de feedbackmethode; ‘ik ben zo gekwetst door wat jullie valse beschuldigingen dat ik niet meer bij jullie kan zijn’ of ‘Ik heb zoveel verdriet van wat jullie zeggen dat ik niet kan doen alsof er niets gebeurd is’.
Als laatste een metafoor. Toen ik nog kind was, moest ik van mijn ouders altijd de cadeautjes heeel voorzichtig uitpakken. Want dan kon zij daarna het inpakpapier opnieuw gebruiken. Je raadt het al, ondanks alle pogingen en strijkbouten, was het papier nooit meer zo mooi als de eerste keer als het erom ging.
Je schoonouders hebben niet eens hun best gedaan om het tactisch te brengen. Ze hebben dat denkbeeldige inpakpapier in stukjes gescheurd, verkreukeld en daarna op de grond getrapt. Dat krijg je niet meer gelijmd. Denken dat je dan er nog iets mee ingepakt krijgt is niet alleen naïef, maar geeft ook aan dat je niet gezien hebt hoe stuk het is gemaakt.
Dat bedoel ik met dat je man niet achter je staat. Hij ziet niet, of durf of wil niet zien, hoe zeer ze jou beschadigd hebben.
stokstaart schreef op 30-01-2025 om 08:58:
Wat een rot situatie!! Vreselijk!
Kan het zo zijn dat je schoonouders klaar zijn met jou als schoondochter en het tijd vinden voor iets nieuws en dus jullie uit elkaar proberen te halen?
Jou dus zien als een soort gebruiksvoorwerp waar je op uitgekeken bent en met dit soort gekonkel proberen een wig te drijven tussen jou en je man? En is dat ook gebeurd tussen man en ex?
Dat kan ik me niet voorstellen, dat ze puur op me uitgekeken zijn. Dat was dat wel al erg snel, na 2 jaar… Tussen mijn man en zijn ex zijn ze nooit zó gaan zitten als bij ons nu
rionyriony schreef op 30-01-2025 om 09:19:
Misschien is hij weleens loslippig geweest over zijn relatie. Dan ben je een beetje boos of het ergens niet over eens en dan ga je dat vertellen, daarmee nog veel grotere problemen creërend. Want die ander vergeet dat niet, die heeft een beeld van jouw (aangedikte) vertellingen.
Hij heeft idd tegen zijn ouders wel eens wat verteld. Net zoals ik tegen mijn ouders. Waar is nooit eens wat? Dat moet normaal gesproken toch gewoon kunnen?
LydiaDietz schreef op 30-01-2025 om 09:25:
Geen ervaring of mooie inzichten. Maar wat een wereldvent heb jij. Zo vaak lees ik dergelijke topics, en vraag ik me af waarom de slappe lamlul van een echtgenoot dit pikt.
Ik begrijp dat het verdriet doet als je dit na 10 jaar ineens onterecht op je dak krijgt.
Ik HEB een wereldvent en vanavond ga ik hem laten meelezen 😊
Biebel schreef op 30-01-2025 om 09:35:
Op basis van wat je schrijft, een paar gedachtes
- je man staat niet 100% achter je. Was dat wel zo, dan snapte hij hoe ontzettend zijn ouders jou bezeerd hebben.
- botter nog; je man gelooft in Hallmark films. Je weet wel, van die films waar op het einde met een grote klap alles ineens helemaal goed komt. Maar het leven is geen film en mensen zijn echt bezeerd. Dus dat hallmark einde; dat komt er niet
- je schoonouders roepen dat ze hier al 10 jaar mee rondlopen, maar dat hoeft niet waar te zijn. Als ze ergens in die periode een keer besloten hebben dat jij niet deugt, kunnen ze zichzelf heel goed vertellen over alles wat jij gedaan hebt en wijsmaken dat ze toen óók al vonden dat jij de kwade genius was.
- wat het ook is wat je schoonouders vinden ‘dat mogen ze naar de politie brengen’. Wat ook de reden is dat ze zo naar doen; dat is aan hen. Het kan de verveling van én een leeg nest én geen werkkring meer hebben, waardoor ze elkaar gek maken. Het kan een psychische of psychiatrische aandoening bij een van de twee zijn die de ander in stand houdt.
- daarom; stop met het proberen te begrijpen. Je kunt hen niet veranderen, alleen jezelf. Je antwoord op alle teksten volgens de feedbackmethode; ‘ik ben zo gekwetst door wat jullie valse beschuldigingen dat ik niet meer bij jullie kan zijn’ of ‘Ik heb zoveel verdriet van wat jullie zeggen dat ik niet kan doen alsof er niets gebeurd is’.
Als laatste een metafoor. Toen ik nog kind was, moest ik van mijn ouders altijd de cadeautjes heeel voorzichtig uitpakken. Want dan kon zij daarna het inpakpapier opnieuw gebruiken. Je raadt het al, ondanks alle pogingen en strijkbouten, was het papier nooit meer zo mooi als de eerste keer als het erom ging.
Je schoonouders hebben niet eens hun best gedaan om het tactisch te brengen. Ze hebben dat denkbeeldige inpakpapier in stukjes gescheurd, verkreukeld en daarna op de grond getrapt. Dat krijg je niet meer gelijmd. Denken dat je dan er nog iets mee ingepakt krijgt is niet alleen naïef, maar geeft ook aan dat je niet gezien hebt hoe stuk het is gemaakt.
Dat bedoel ik met dat je man niet achter je staat. Hij ziet niet, of durf of wil niet zien, hoe zeer ze jou beschadigd hebben.
Dank je wel voor de moeite en de tijd die je nam om dit zo te verwoorden. Het raakt me erg want ik voel het.
Mijn man staat echt achter mij maar wil ook zijn ouders niet kwijt. Als het puntje bij het paaltje komt, dan kiest hij voor mij. Hij hoopt alleen dat beide kan en zoals jij het zegt, dat zal niet kunnen
Maar ik denk wel dat Biebel gelijk heeft met wat ze zegt over terugredeneren: ik denk dat het heel waarschijnlijk is dat je schoonouders ergens in de afgelopen twee jaar hebben besloten dat jij de schuld bent van alles wat er niet goed is in de wereld (waarom mag Joost weten, daar ga je ook niet achter komen want het is natuurlijk onzinnig) en met terugwerkende kracht hebben besloten dat alles waar ze het de afgelopen 10 jaar niet mee eens waren DUS ook aan jou moet hebben gelegen. En ze hebben zichzelf wijsgemaakt dat ze dat altijd al zo zagen.
Dat krijgt niemand ook meer uit hun hoofd als ik het zo hoor, maar misschien is het voor jou een iets helpende gedachte dat er relatie die je met ze dacht te hebben helemaal niet 100% fake was, dat maken zij er alleen achteraf van.
Veel sterkte, wat een rotsituatie voor jullie..
Ik heb een vergelijkbare ervaring met mijn schoonmoeder. Inmiddels vier jaar. Ik wilde zeker in het begin wel heel graag de harmonie terug en dat is desondanks niet gelukt.
Door schade en schande wijs geworden. Mijn belangrijkste inzichten:
- Onthoud dat het de ouders van je man zijn. Dus leg je man geen strobreed in de weg om hen te zien. Ja ze hebben je gekwetst maar dat je man nog met hen omgaat zegt verder niks over of hij wel of niet achter jou staat.
- Bewaak je eigen grenzen. Wat heb jij nodig om deze relatie te herstellen. Als dat een excuus is en ze dat niet maken, dan is het niet jouw schuld als je geen contact hebt.
- Overweeg een omgangsvorm zoals met vreemde bij de bushalte. Dus een vriendelijk gedag als je elkaar toevallig tegenkomt. Een gesprek over het weer als je niet onder een praatje uitkomt. En verder afstandelijke vriendelijkheid.
- bespreek je grenzen zo concreet mogelijk met je man. Dan weet hij ook wat je wel en niet kunt doen.
- Praat zo min mogelijk negatief over zijn ouders in zijn bijzijn. Bespreek het liever met vriendinnen of je eigen ouders. Zo voorkom je dat hij er tussen komt te staan.
De belangrijkste les die ik heb geleerd is dat ik heb gedacht laat ik maar de wijste zijn en er overheen stappen in het belang van man. Het gevolg was dat schoonmoeder daarna vond dat ze van alles van mij kon verwachten. Terwijl ik al het gevoel had een hele gunst te doen door haar überhaupt weer een beetje toe te laten, zonder dat ze excuses had aangeboden. Dat was direct de voedingsbodem voor nieuw gedoe. Want schoonmoeder is van mening dat ze dus niks fout heeft gedaan en dat ik gewoon tot inkeer ben gekomen dat ik niet zo gevoelig had moeten zijn. Als ik dat opnieuw had kunnen doen had ik dat duidelijk uitgesproken dat er iets wezenlijk kapot is gegaan dat tijd nodig heeft om te helen en zonder excuus wellicht nooit volledig kan helen. Nu heb ik dat later als nog gedaan.
Moosey schreef op 30-01-2025 om 10:10:
Maar ik denk wel dat Biebel gelijk heeft met wat ze zegt over terugredeneren: ik denk dat het heel waarschijnlijk is dat je schoonouders ergens in de afgelopen twee jaar hebben besloten dat jij de schuld bent van alles wat er niet goed is in de wereld (waarom mag Joost weten, daar ga je ook niet achter komen want het is natuurlijk onzinnig) en met terugwerkende kracht hebben besloten dat alles waar ze het de afgelopen 10 jaar niet mee eens waren DUS ook aan jou moet hebben gelegen. En ze hebben zichzelf wijsgemaakt dat ze dat altijd al zo zagen.
Dat krijgt niemand ook meer uit hun hoofd als ik het zo hoor, maar misschien is het voor jou een iets helpende gedachte dat er relatie die je met ze dacht te hebben helemaal niet 100% fake was, dat maken zij er alleen achteraf van.
Veel sterkte, wat een rotsituatie voor jullie..
Zou best eens kunnen zijn. En dank je wel. Het doet pijn hoor. Denk je fijne schoonouders te hebben en opeens….
Jillz schreef op 30-01-2025 om 10:26:
Ik heb een vergelijkbare ervaring met mijn schoonmoeder. Inmiddels vier jaar. Ik wilde zeker in het begin wel heel graag de harmonie terug en dat is desondanks niet gelukt.
Door schade en schande wijs geworden. Mijn belangrijkste inzichten:
- Onthoud dat het de ouders van je man zijn. Dus leg je man geen strobreed in de weg om hen te zien. Ja ze hebben je gekwetst maar dat je man nog met hen omgaat zegt verder niks over of hij wel of niet achter jou staat.
- Bewaak je eigen grenzen. Wat heb jij nodig om deze relatie te herstellen. Als dat een excuus is en ze dat niet maken, dan is het niet jouw schuld als je geen contact hebt.
- Overweeg een omgangsvorm zoals met vreemde bij de bushalte. Dus een vriendelijk gedag als je elkaar toevallig tegenkomt. Een gesprek over het weer als je niet onder een praatje uitkomt. En verder afstandelijke vriendelijkheid.
- bespreek je grenzen zo concreet mogelijk met je man. Dan weet hij ook wat je wel en niet kunt doen.
- Praat zo min mogelijk negatief over zijn ouders in zijn bijzijn. Bespreek het liever met vriendinnen of je eigen ouders. Zo voorkom je dat hij er tussen komt te staan.
De belangrijkste les die ik heb geleerd is dat ik heb gedacht laat ik maar de wijste zijn en er overheen stappen in het belang van man. Het gevolg was dat schoonmoeder daarna vond dat ze van alles van mij kon verwachten. Terwijl ik al het gevoel had een hele gunst te doen door haar überhaupt weer een beetje toe te laten, zonder dat ze excuses had aangeboden. Dat was direct de voedingsbodem voor nieuw gedoe. Want schoonmoeder is van mening dat ze dus niks fout heeft gedaan en dat ik gewoon tot inkeer ben gekomen dat ik niet zo gevoelig had moeten zijn. Als ik dat opnieuw had kunnen doen had ik dat duidelijk uitgesproken dat er iets wezenlijk kapot is gegaan dat tijd nodig heeft om te helen en zonder excuus wellicht nooit volledig kan helen. Nu heb ik dat later als nog gedaan.
Dank je wel voor dit advies! Ik was al niet van plan tussen mijn man en schoonouders in te gaan staan. Nooit.
Wat een moeilijke situatie zitten jullie in.
Hebben je schoonouders zich ooit gerealiseerd en geaccepteerd dat hun zoon een volwassen man is die zijn eigen leven leeft en zijn eigen beslissingen neemt zonder dat hij toestemming of goedkeuring van zijn ouders hoeft te krijgen.
Volwassen kinderen doen soms iets in samenspraak met hun partner wat je als ouder minder leuk vind maar wat je moet accepteren. Zolang je als ouder niet om advies wordt gevraagd zeg je daar niets van en schuif je dat zeker niet in de schoenen van je schoonkind.
Door de manier waarop je schoonouders hun mening hebben geventileerd is er wel een hele moeilijke situatie ontstaan die haast niet recht te breien is.
Misschien moet je man eerst het gesprek met ze aangaan over het uiten van hun mening over zaken die ze eigenlijk niet aan gaan. Hij moet ze uitleg dat hij volwassen is zijn eigen besluiten neemt er niet wil dat hij of jij daar over bekritiseerd worden.
Ik ben al jaren niet bij mijn schoonmoeder geweest en mijn man is ook allang flauw van haar, maar gaat sporadisch heen om gefrustreerd en kwaad terug te komen.
Oh, je moeder is jarig? Jouw probleem, niet het mijne.
merkte je de afgelopen tijd geen verandering in hun gedrag, voor zij dit zo voor de voeten van jouw man gooide? En dan bedoel ik dat ze misschien wat koeler hebben gereageerd tov je, of zo?
niet dat dat het goed praat, natuurlijk.
Verder vind ik het een rode vlag dat ze de ex van jouw man ook niet graag mochten, en nu zo doen tegen jou. Ik krijg dan het gevoel dat als zij op hun pik getrapt zijn dat een partner van man het moet vergelden
en daarnaast is het toch van de pot gerukt dat jij daar de lieve vrede moet gaan spelen omdat zij dat nu verwachten? Laat ze maar lekker met een excuus komen, een gemeend excuus.
Anders zou ik geen contact met ze willen. In welk delirium ze dit hebben gezegd, boeit niet. Laat het ze maar lekker oplossen als ze echt willen dat het goed gemaakt wordt
En dat is zeker niet de verantwoordelijkheid van jou of jouw man. Zij zijn aan zet